...... Δεν είχε φαντασθεί πως η διαδρομή απο την πλατεία εως τον σταθμό του τρένου θα γινόταν αφορμή για κολύμπι στον βυθό του παρελθόντος . Κάμποσες στιγμές σαν ανεμοστρόβιλοι ζουζουνίζουν στο μυαλό της .
Προχωρεί και κάθε που το βλέμμα της σκοντάφτει σε βιτρίνες καταστημάτων νιώθει την θολούρα ν αβγαταίνει κι ενα ξυπνημα αναμνήσεων από το σάλπισμα της διαδρομής .
Η περπατησιά της νωπή ακόμη στην ράχη του πεζοδρομίου , πάμπολες μέρες και νύχτες ακολουθει αυτήν την στεριανή ρότα .
Ομως δεν ειχε φαντασθεί πως αυτην την φορά αν και συνεπέστατη στην ώρα και με εισιτήριο προπληρωμένο θα περνούσε την νύχτα στην αποβάθρα του σταθμού . Που μυαλό για γυρισμό , θολούρα και ζάλη δεν ειναι και ο καλύτερος σύμμαχος για αποφάσεις ...
Ετσι ροκανίζει τον χρόνο εως οτου τα ματοτσύνορα της παραδωθούν στις διαθέσεις του ύπνου , που σημαίνει πως με απλές μηχανικές κινήσεις ταχτοποιεί το αυτοσχέδιο παγκάκι .
Κάθεται για λίγο με το βλέμμα της καρφωμένο στην απέναντι τζαμαρία , στο κλειστό και παραμελημένο ξύλινο γραφείο με την πινακίδα να λέει ...Εκδοση εισιτηρίων ....
Αυτό το μοναχικό γραφειάκι φαίνεται πως ξύπνησε την επικοινωνιακή διάθεση της. Με το μισονυσταγμένο αργό βήμα πλησιάζει , στέκεται απέναντι απ την τζαμαρία , ρίχνει μια λοξή ματιά δεξιά και αριστερά και χωρίς σκέψη με το δάχτυλο του χεριού της , πάνω στην πάχνη του χρόνου ακουμπά την σκέψη της ......Το μυαλό μου ειναι θολωμένο ....νυστάζω ..!!!
Ασάλευτη για δευτερόλεπτα μπροστά στην τζαμαρία σιγοψιθυρίζει ενα σκοπό επιστρέφει στο παγκάκι και αργά- αργα γέρνει το ιδιο αργά- αργά γέρνει και η θολούρα του μυαλού της ....παρα δίπλα οι ράγες του τρένου χαλαρώνουν για την επόμενη μέρα ...
....κυρ...σαμ...
Προχωρεί και κάθε που το βλέμμα της σκοντάφτει σε βιτρίνες καταστημάτων νιώθει την θολούρα ν αβγαταίνει κι ενα ξυπνημα αναμνήσεων από το σάλπισμα της διαδρομής .
Η περπατησιά της νωπή ακόμη στην ράχη του πεζοδρομίου , πάμπολες μέρες και νύχτες ακολουθει αυτήν την στεριανή ρότα .
Ομως δεν ειχε φαντασθεί πως αυτην την φορά αν και συνεπέστατη στην ώρα και με εισιτήριο προπληρωμένο θα περνούσε την νύχτα στην αποβάθρα του σταθμού . Που μυαλό για γυρισμό , θολούρα και ζάλη δεν ειναι και ο καλύτερος σύμμαχος για αποφάσεις ...
Ετσι ροκανίζει τον χρόνο εως οτου τα ματοτσύνορα της παραδωθούν στις διαθέσεις του ύπνου , που σημαίνει πως με απλές μηχανικές κινήσεις ταχτοποιεί το αυτοσχέδιο παγκάκι .
Κάθεται για λίγο με το βλέμμα της καρφωμένο στην απέναντι τζαμαρία , στο κλειστό και παραμελημένο ξύλινο γραφείο με την πινακίδα να λέει ...Εκδοση εισιτηρίων ....
Αυτό το μοναχικό γραφειάκι φαίνεται πως ξύπνησε την επικοινωνιακή διάθεση της. Με το μισονυσταγμένο αργό βήμα πλησιάζει , στέκεται απέναντι απ την τζαμαρία , ρίχνει μια λοξή ματιά δεξιά και αριστερά και χωρίς σκέψη με το δάχτυλο του χεριού της , πάνω στην πάχνη του χρόνου ακουμπά την σκέψη της ......Το μυαλό μου ειναι θολωμένο ....νυστάζω ..!!!
Ασάλευτη για δευτερόλεπτα μπροστά στην τζαμαρία σιγοψιθυρίζει ενα σκοπό επιστρέφει στο παγκάκι και αργά- αργα γέρνει το ιδιο αργά- αργά γέρνει και η θολούρα του μυαλού της ....παρα δίπλα οι ράγες του τρένου χαλαρώνουν για την επόμενη μέρα ...
....κυρ...σαμ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου