Το ειχε ταιριάξει με τέτοιο τρόπο που και η παραμικρή ικμάδα ζωγραφισμένη στο φρεσκοπλυμένο πρόσωπο των πελατων του επεφτε σε παγίδα ολκής . Χωμένος στο ολίγων τετραγωνικων μέτρων ξύλινο κλουβί του , προστατευμένος απο το περίπτερο ο κυρ Αντώνης με το νυσταλέο βλέμμα του τρυπα το < κάδρο > που βλέπει προς την κεντρική πλατεία . Κάθε φορά που έπεφτε η νύχτα βάραινε η σκέψη και θαρρείς πως βυθιζότανε σε υποβρύχιες διαδρομές του μυαλού οι κινήσεις των ματιών του περισκόπιο εν δράσει .
Περιστοιχισμένος από το πήγαινέλα των ανθρώπων ζύγιαζε την βιασύνη τους ανάλογα τις ορέξεις των καιρικων συνθηκών . Εκείνη την στιγμή τα σύννεφα δοκίμαζαν αυτοσχέδιες ασκήσεις ξεμουδιάσματος στο κοίλο μέρος τ ουρανού και όσο να πείς αυτό επιτάχυνε την περπατησιά τών ανθρώπων .
Ψίθυροι και λόγια νοτισμένα με απορίες και θυμό απαγκιάζουν στ αυτιά του κυρ Αντώνη . Χωρις να το θέλει γίνεται μάρτυρας μαρτυρικών εξομολογήσεων ! Η μοίρα του περιπτερά βλέπεις , εκτός των άλλων λειτουργεί κάτι σαν δοχείο παραπόνων ! Πιο συχνά για κάποιους λόγους η τρικυμιώδη κουβέντα ξεβράζει στην στεριά των διαλόγων την λέξη ... τραγωδία
--- .. Αυτό που συμβαίνει τραγωδία ...
----- Τί να σου πω οπου και να γυρίσω ανακαλύπτω μια τραγωδία ....
------ Τραγική κατάληξη ....εκανα οτι μπορούσα ....
------ Ποιος το περίμενε να καταλήξει σε τραγωδία ....
-------- Μήπως αυτο που ζουμε δεν μοιάζει με τραγωδία ???
Ομως ο κυρ Αντώνης ζουσε την δική του ξεχωριστή τραγωδία . Σκυμμένος στο συρτάρι του έπαιζε στα δάχτυλά μοναχικά κέρματα και χαρτονομίσματα , η θολούρα του δεν στάθηκε εμπόδιο στην προσθαφαίρεση και τα ρέστα επιστρέφονται σώα στην προτεινόμενη παλάμη του πελάτη .
Στο περίπου ίδιο μοτίβο οι περισσότερες ωρες κυλούσαν σαν τις κοντινότερες κυλιόμενες σκάλες του μετρό . Πακεταρισμένα δευτερόλεπτα , λεπτά της ωρας . Φρέσκια πραμάτεια σε συνεχή ροή ... !
Απο τότε ο κυρ Αντώνης ως αγωγιάτης της καθημερινότητας , δεινός συλλέκτης στιγμών , αμπαρωμένος στο κουφάρι του καλοπιάνει την σιωπή , μήπως ακούσει το κάλεσμα της άνοιξης .
Ποιά στιγμή ! Με ποιά κλωστή θ ανασυρθούμε στην ρότα του παραμυθιού ??? Ποιά στιγμή ! Με ποιά κλωστή θ απαλλαχθούμε από το κουβάρι των αμφιβολλιών μας???
Ηλιαχτίδα το ξέφωτο της αλήθειας ! Με τις σκέψεις αυτές και αργόσυρτες κινήσεις ο κυρ Αντώνης , απεγκλωβίζεται από το καδράρισμα διεκπεραιώνει και τις τελευταίες λεπτομέρειες , κατεβάζοντας τα ρυτιδωμένα ρολά επισφραγίζει το κλείσιμο !
Το Κλικ της κλειδωνιάς συμπίπτει με το βλέμμα του κυρ Αντώνη να πέφτει στο ξεθοριασμένο σύνθημα που εδω και καιρό κοσμεί τα γερασμένα ρολά του περιπτερου !
Ενα ελαφρυ μειδίαμα σκάει στα χείλη του συνοδία ψιθύρου ..<.....Σ ενα κόσμο για λίγους δεν χωράει κανείς .>....Στα επόμενα δευτερόλεπτα η περπατησιά του μπλέκεται στην ανωνυμία της νυχτωσιάς ...!!!
Κυριάκος Σάμιος
Περιστοιχισμένος από το πήγαινέλα των ανθρώπων ζύγιαζε την βιασύνη τους ανάλογα τις ορέξεις των καιρικων συνθηκών . Εκείνη την στιγμή τα σύννεφα δοκίμαζαν αυτοσχέδιες ασκήσεις ξεμουδιάσματος στο κοίλο μέρος τ ουρανού και όσο να πείς αυτό επιτάχυνε την περπατησιά τών ανθρώπων .
Ψίθυροι και λόγια νοτισμένα με απορίες και θυμό απαγκιάζουν στ αυτιά του κυρ Αντώνη . Χωρις να το θέλει γίνεται μάρτυρας μαρτυρικών εξομολογήσεων ! Η μοίρα του περιπτερά βλέπεις , εκτός των άλλων λειτουργεί κάτι σαν δοχείο παραπόνων ! Πιο συχνά για κάποιους λόγους η τρικυμιώδη κουβέντα ξεβράζει στην στεριά των διαλόγων την λέξη ... τραγωδία
--- .. Αυτό που συμβαίνει τραγωδία ...
----- Τί να σου πω οπου και να γυρίσω ανακαλύπτω μια τραγωδία ....
------ Τραγική κατάληξη ....εκανα οτι μπορούσα ....
------ Ποιος το περίμενε να καταλήξει σε τραγωδία ....
-------- Μήπως αυτο που ζουμε δεν μοιάζει με τραγωδία ???
Ομως ο κυρ Αντώνης ζουσε την δική του ξεχωριστή τραγωδία . Σκυμμένος στο συρτάρι του έπαιζε στα δάχτυλά μοναχικά κέρματα και χαρτονομίσματα , η θολούρα του δεν στάθηκε εμπόδιο στην προσθαφαίρεση και τα ρέστα επιστρέφονται σώα στην προτεινόμενη παλάμη του πελάτη .
Στο περίπου ίδιο μοτίβο οι περισσότερες ωρες κυλούσαν σαν τις κοντινότερες κυλιόμενες σκάλες του μετρό . Πακεταρισμένα δευτερόλεπτα , λεπτά της ωρας . Φρέσκια πραμάτεια σε συνεχή ροή ... !
Απο τότε ο κυρ Αντώνης ως αγωγιάτης της καθημερινότητας , δεινός συλλέκτης στιγμών , αμπαρωμένος στο κουφάρι του καλοπιάνει την σιωπή , μήπως ακούσει το κάλεσμα της άνοιξης .
Ποιά στιγμή ! Με ποιά κλωστή θ ανασυρθούμε στην ρότα του παραμυθιού ??? Ποιά στιγμή ! Με ποιά κλωστή θ απαλλαχθούμε από το κουβάρι των αμφιβολλιών μας???
Ηλιαχτίδα το ξέφωτο της αλήθειας ! Με τις σκέψεις αυτές και αργόσυρτες κινήσεις ο κυρ Αντώνης , απεγκλωβίζεται από το καδράρισμα διεκπεραιώνει και τις τελευταίες λεπτομέρειες , κατεβάζοντας τα ρυτιδωμένα ρολά επισφραγίζει το κλείσιμο !
Το Κλικ της κλειδωνιάς συμπίπτει με το βλέμμα του κυρ Αντώνη να πέφτει στο ξεθοριασμένο σύνθημα που εδω και καιρό κοσμεί τα γερασμένα ρολά του περιπτερου !
Ενα ελαφρυ μειδίαμα σκάει στα χείλη του συνοδία ψιθύρου ..<.....Σ ενα κόσμο για λίγους δεν χωράει κανείς .>....Στα επόμενα δευτερόλεπτα η περπατησιά του μπλέκεται στην ανωνυμία της νυχτωσιάς ...!!!
Κυριάκος Σάμιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου