....το ραντεβού στο ιδιο σημείο , θες η απλοχεριά του παρκιν , θες η απέχθεια στο μποτιλιάρισμα , θες το ενα , θες το άλλο, το σημείο συνάντησης σταθερό . Ετσι για μια ακόμη φορά το κόκκινο καντετ ροκανίζει τα χιλιόμετρα που τυλίγουν την παραλιακή , θαλασσινό αεράκι φρεσκάρει το πρόσωπο ανακατευει οτι πανάλαφρο υπάρχει στα πίσω και στα μπρος καθίσματα , στα πίσω και στα μπρός του μυαλού μου . Μόλις προσπερνώ τον ομιχλώδη σχηματοποιημένο καλόγηρο που χορευει συχνά πυκνά στον χαμηλό ορίζοντα , μυρωδάτη φρεσκαδούρα αποκαιδια εργοστασιου που δραπετευουν και σμίγουν δυστυχως με τον καθαρο αέρα και πάλι δυστυχώς με οτι αυτό συνεπάγεται . Παραλιακή ετσι εχει ταξινομηθεί στην καθημερινή γλώσσα ο δρόμος που ξεδιπλώνει τα περίπου εξι και κάτι χιλιόμετρα ,. Παραλιακή Νέας Κίου -- Ναυπλίου .. !!!.
Καθε φορά που περνώ αυτην την γκριζόχρωμη καμάρα χαμηλώνω λίγο το γκάζι του αυτοκινήτου -- η ορατότητα δεν βοηθα -- και προσεχτικά επανέρχομαι χωρις να το επιδιώκω στην δική μου αιθαλομίχλη που θαρρω πως εχει κατασκηνώσει καιρό τώρα στο < δάσος > του μυαλού μου !!!
Οι σκέψεις μου τρέχουν χιαστί και πως ν αποσώσω ενα ακόμη μποτιλιάρισμα ....... Ωστόσο ο αδελφός μου με περιμένει στο γνωστο σημείο και αυτό ειναι κάτι .!!!
Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι μου , ησυχάζω , σε δυό λεπτά θα ειμαι εκεί . Πέρνω την τελευταία στροφή αφήνω πίσω το κτήριο της Νομαρχίας . Τόπος γεμάτο μνήμες κυρίως για τον αδελφό μου ... ! Τέλος πάντων ! Ελατώνω ταχύτητα βγάζω φλας και παρκάρω δίπλα στο λιθόκτιστο κτήριο της ΔΕΗ .... Ενα μικρό αλσύλιο απέναντι μου καδραρισμένο με τσιμεντένια πεζοδρόμια , ελάχιστος κόσμος πηγαινοέρχεται η βιασύνη εκδηλη στα πρόσωπα κυρίως ομως στην περπατησιά τους , ολοι τους εκτός από ενα αργόσυρτο τέμπο κάτι σαν υστερόγραφο καρφιτσωμένο στην ράχη της γενικότερης βιασύνης .. Εγώ πάντα καθησμένος στην θέση του οδηγού παρακολουθώ και διακρίνω ενα χέρι να αιωρείται στον αέρα και να μέ χαιρετα ... ηταν του αδελφού μου . Ανταποδίδω με χαμόγελο ....Τελειώνω το τσιγάρο μου παραμερίζω κάποια σκόρπια ψώνια -- μικροπράγματα - απο την πλαινή θέση του συνοδηγού και με το χέρι μου ανοίγω την πόρτα ..
___ Περίμενες αρκετή ώρα ??
____ Οχι ... πέντε λεπτά .. δεν τους εχω πει οτι θα ερθεις για να τους κάνουμε εκπληξη ...
____ Καλά εκανες ...
Ελέγχω από τον καθρέφτη την κίνηση βρίσκω ευκαιρία και στρίβω , στο δρόμο πια της επιστροφής ....Ο αγέρας τωρα λες και οπισθοχωρεί ..
___ Να δούμε θα σε γνωρίσει??
Το βλέμμα μου μοιρασμένο στην οδήγηση αλλά και με την άκρη των ματιών μου παρατηρώ την αντίδραση του αδελφού μου ...
___ Υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο ?? Μου απαντά μ εκπληξη και σκάει ενα χαμόγελο για ν απαλύνει λίγο το βάρος της αγωνίας μας ... Με την κουβέντα φθάνουμε στην γέφυρα περνάμε την πλατεία ... διάσπαρτα σινιάλα πότε δια κλήσεως της κεφαλής και πότε δια νευματος φίλοι γνωστοί σπανίως βρισκόμαστε γιαυτό και η θέρμη τους...
Διασχίζουμε τους δρόμους που κάθε άλλο παρά στενοσόκακα μπορει να τους χαρακτηρίσει κανεις , εχουν το πλατος τους !!! Σε λίγο η σκιά του φιλόξενου δένδρου υποδέχεται την άφιξη μας .
____ Κλειδιά ... τηλέφωνο .. ! Προπέτασμα στην ξεχασιά ?? Συνήθεια ?? Πάντα κάνω την σχετική υπενθύμιση ... Φαίνεται πως κρίνω από τον εαυτόν μου , αφηρημάδα και αγχος .. !!!
Αφήνουμε πίσω τον μεταλλικό ηχο της πόρτας του αυτοκινήτου και πεζοί πια περνάμε προσεχτικά το πεζούλι που χωρίζει την εισοδο του σπιτιού , χαριτολογώντας μοιραζόμαστε κάμποσα αστεία -- αστείρευτη παιδική μνήμη -- το γέλιο μας < σημαδούρα > γιαυτό και μας προλαβαίνουν πριν καν αγγίξουμε το χερούλι της εισόδου ....
Ο πατέρας μου και η μητέρα μου αθροιστικά συμπληρώνουν και οι δύο ... 181 χρόνια !!! Και αυτό που σου ΄ρχεται στο μυαλό ειναι μια καλοπροέραιτη διαίρεση για να ξεδιαλύνει ακριβοδίκαια τα χρόνια τους . Αλλά μήτε η αντιπαθέστατη αυτή αριθμητική πράξη βοηθά --- θα μου πείτε πως να βοηθήσει αφου ειναι βουτηγμένη στον αρνητισμό ? -- γιατί τα χρόνια μοιράζονται ως εξης ... 91 ο πατέρας μου και 90 η μητέρα μου .. ! Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του βυθισμένος σε αχαρτογράφητες σκέψεις σημαδεμένος με απώλεια ακοής -- λάφυρο από στρατό -- αγαπημένη συνήθεια του πατέρα μου .. Σκύβω και του μιλώ δυνατά στό καλό του αυτί ...
____ Σήκω εχουμε επισκέψεις ....
____ Ποιόοο??? Κλασσική απάντηση του σε οτι τον ρωτα κανείς ..
Ο αδελφός μου χαμογελαστός του γνεφει με το χέρι του
____ Ααααα!!! ... Εσύ εισαι ... ηρθες με τον Αργύρη ? Αλλη σταθερή ερώτηση κάθε φορά αυτό γίνεται
___ Ωραία ... ,! Λέω από μέσα μου .. το τεστ επιασε ... και όσο ο πατέρας μου εξιστορεί με δυνατή φωνή τις ιδιες ιστορίες μπερδευοντας συχνά την σειρά των γεγονότων ολο και περισσότερο η μητέρα μου θυμώνει ... ..
____ Σταμάτα πια το ζάλισες το παιδί ... ολο τα ιδια του λές ... !!!
Το κουβεντολόι σαν τροχος που γυρίζει στο απώτερο παρελθόν ιστορίες από το στρατό , για την χειρομβοβίδα που εσκασε δίπλα του , τους φίλους του , το Τσιρίγο , τις παράγκες της πλατείας και άλλες στιγμές που συντροφευουν την σκέψη του ..
Η επόμενη κίνηση μου ειναι να δώσω την σκυτάλη στη ν Βασιλειάδου , τον Αυλωνίτη , τον Ρίζο , τον Βέγγο , ! Ετσι κι έγινε , ανοίγω την τηλεόραση ρυθμίζω να παίζει χαμηλόφωνα -- το δυνατά δεν εχει νόημα -- βρίσκω το ανάλογο κανάλι , εξηγώ να μην το αλλάξουνε , πέφτουν χαιρετισμοί ...
____ Θα φύγεις; με τον Αργύρη ... ?? .
___ Ναί ... θα τα πουμε πάλι ... Ακαριαία απάντηση του αδελφού μου
___ Καλά ... Τον κοίταξε κι εριξε το βλέμμα στο πάτωμα για να φυγαδεύσει το στιγμιαίο βούρκωμα ....
____ .... Θα τα πούμε ??? .... Αθόρυβη σκέψη συννεφάκι ..!
Το πόμολο της πόρτας στροφάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου στην παλάμη μου και το πεζούλι υποδέχεται για μια ακόμη φορά τον δρασκελισμό μας . Σε λίγο το κόκκινο καντετ στρίβει προς την πλατεία για να βγεί στον παραλιακό δρόμο . Παραλιακή Νεας Κίου -- Ναυπλίου ετσι εχει ταξινομηθεί . Στην παρέα μας προστέθηκε μια ανεπιθύμητη φωναχτή σκέψη σαν σκιά γαντζωμένη στο νού ... Μια κοινή φωναχτή σκέψη ...
------ .... Θα τα πούμε ???
....κυρ...σαμ...
Καθε φορά που περνώ αυτην την γκριζόχρωμη καμάρα χαμηλώνω λίγο το γκάζι του αυτοκινήτου -- η ορατότητα δεν βοηθα -- και προσεχτικά επανέρχομαι χωρις να το επιδιώκω στην δική μου αιθαλομίχλη που θαρρω πως εχει κατασκηνώσει καιρό τώρα στο < δάσος > του μυαλού μου !!!
Οι σκέψεις μου τρέχουν χιαστί και πως ν αποσώσω ενα ακόμη μποτιλιάρισμα ....... Ωστόσο ο αδελφός μου με περιμένει στο γνωστο σημείο και αυτό ειναι κάτι .!!!
Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι μου , ησυχάζω , σε δυό λεπτά θα ειμαι εκεί . Πέρνω την τελευταία στροφή αφήνω πίσω το κτήριο της Νομαρχίας . Τόπος γεμάτο μνήμες κυρίως για τον αδελφό μου ... ! Τέλος πάντων ! Ελατώνω ταχύτητα βγάζω φλας και παρκάρω δίπλα στο λιθόκτιστο κτήριο της ΔΕΗ .... Ενα μικρό αλσύλιο απέναντι μου καδραρισμένο με τσιμεντένια πεζοδρόμια , ελάχιστος κόσμος πηγαινοέρχεται η βιασύνη εκδηλη στα πρόσωπα κυρίως ομως στην περπατησιά τους , ολοι τους εκτός από ενα αργόσυρτο τέμπο κάτι σαν υστερόγραφο καρφιτσωμένο στην ράχη της γενικότερης βιασύνης .. Εγώ πάντα καθησμένος στην θέση του οδηγού παρακολουθώ και διακρίνω ενα χέρι να αιωρείται στον αέρα και να μέ χαιρετα ... ηταν του αδελφού μου . Ανταποδίδω με χαμόγελο ....Τελειώνω το τσιγάρο μου παραμερίζω κάποια σκόρπια ψώνια -- μικροπράγματα - απο την πλαινή θέση του συνοδηγού και με το χέρι μου ανοίγω την πόρτα ..
___ Περίμενες αρκετή ώρα ??
____ Οχι ... πέντε λεπτά .. δεν τους εχω πει οτι θα ερθεις για να τους κάνουμε εκπληξη ...
____ Καλά εκανες ...
Ελέγχω από τον καθρέφτη την κίνηση βρίσκω ευκαιρία και στρίβω , στο δρόμο πια της επιστροφής ....Ο αγέρας τωρα λες και οπισθοχωρεί ..
___ Να δούμε θα σε γνωρίσει??
Το βλέμμα μου μοιρασμένο στην οδήγηση αλλά και με την άκρη των ματιών μου παρατηρώ την αντίδραση του αδελφού μου ...
___ Υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο ?? Μου απαντά μ εκπληξη και σκάει ενα χαμόγελο για ν απαλύνει λίγο το βάρος της αγωνίας μας ... Με την κουβέντα φθάνουμε στην γέφυρα περνάμε την πλατεία ... διάσπαρτα σινιάλα πότε δια κλήσεως της κεφαλής και πότε δια νευματος φίλοι γνωστοί σπανίως βρισκόμαστε γιαυτό και η θέρμη τους...
Διασχίζουμε τους δρόμους που κάθε άλλο παρά στενοσόκακα μπορει να τους χαρακτηρίσει κανεις , εχουν το πλατος τους !!! Σε λίγο η σκιά του φιλόξενου δένδρου υποδέχεται την άφιξη μας .
____ Κλειδιά ... τηλέφωνο .. ! Προπέτασμα στην ξεχασιά ?? Συνήθεια ?? Πάντα κάνω την σχετική υπενθύμιση ... Φαίνεται πως κρίνω από τον εαυτόν μου , αφηρημάδα και αγχος .. !!!
Αφήνουμε πίσω τον μεταλλικό ηχο της πόρτας του αυτοκινήτου και πεζοί πια περνάμε προσεχτικά το πεζούλι που χωρίζει την εισοδο του σπιτιού , χαριτολογώντας μοιραζόμαστε κάμποσα αστεία -- αστείρευτη παιδική μνήμη -- το γέλιο μας < σημαδούρα > γιαυτό και μας προλαβαίνουν πριν καν αγγίξουμε το χερούλι της εισόδου ....
Ο πατέρας μου και η μητέρα μου αθροιστικά συμπληρώνουν και οι δύο ... 181 χρόνια !!! Και αυτό που σου ΄ρχεται στο μυαλό ειναι μια καλοπροέραιτη διαίρεση για να ξεδιαλύνει ακριβοδίκαια τα χρόνια τους . Αλλά μήτε η αντιπαθέστατη αυτή αριθμητική πράξη βοηθά --- θα μου πείτε πως να βοηθήσει αφου ειναι βουτηγμένη στον αρνητισμό ? -- γιατί τα χρόνια μοιράζονται ως εξης ... 91 ο πατέρας μου και 90 η μητέρα μου .. ! Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του βυθισμένος σε αχαρτογράφητες σκέψεις σημαδεμένος με απώλεια ακοής -- λάφυρο από στρατό -- αγαπημένη συνήθεια του πατέρα μου .. Σκύβω και του μιλώ δυνατά στό καλό του αυτί ...
____ Σήκω εχουμε επισκέψεις ....
____ Ποιόοο??? Κλασσική απάντηση του σε οτι τον ρωτα κανείς ..
Ο αδελφός μου χαμογελαστός του γνεφει με το χέρι του
____ Ααααα!!! ... Εσύ εισαι ... ηρθες με τον Αργύρη ? Αλλη σταθερή ερώτηση κάθε φορά αυτό γίνεται
___ Ωραία ... ,! Λέω από μέσα μου .. το τεστ επιασε ... και όσο ο πατέρας μου εξιστορεί με δυνατή φωνή τις ιδιες ιστορίες μπερδευοντας συχνά την σειρά των γεγονότων ολο και περισσότερο η μητέρα μου θυμώνει ... ..
____ Σταμάτα πια το ζάλισες το παιδί ... ολο τα ιδια του λές ... !!!
Το κουβεντολόι σαν τροχος που γυρίζει στο απώτερο παρελθόν ιστορίες από το στρατό , για την χειρομβοβίδα που εσκασε δίπλα του , τους φίλους του , το Τσιρίγο , τις παράγκες της πλατείας και άλλες στιγμές που συντροφευουν την σκέψη του ..
Η επόμενη κίνηση μου ειναι να δώσω την σκυτάλη στη ν Βασιλειάδου , τον Αυλωνίτη , τον Ρίζο , τον Βέγγο , ! Ετσι κι έγινε , ανοίγω την τηλεόραση ρυθμίζω να παίζει χαμηλόφωνα -- το δυνατά δεν εχει νόημα -- βρίσκω το ανάλογο κανάλι , εξηγώ να μην το αλλάξουνε , πέφτουν χαιρετισμοί ...
____ Θα φύγεις; με τον Αργύρη ... ?? .
___ Ναί ... θα τα πουμε πάλι ... Ακαριαία απάντηση του αδελφού μου
___ Καλά ... Τον κοίταξε κι εριξε το βλέμμα στο πάτωμα για να φυγαδεύσει το στιγμιαίο βούρκωμα ....
____ .... Θα τα πούμε ??? .... Αθόρυβη σκέψη συννεφάκι ..!
Το πόμολο της πόρτας στροφάρει τα κλειδιά του αυτοκινήτου στην παλάμη μου και το πεζούλι υποδέχεται για μια ακόμη φορά τον δρασκελισμό μας . Σε λίγο το κόκκινο καντετ στρίβει προς την πλατεία για να βγεί στον παραλιακό δρόμο . Παραλιακή Νεας Κίου -- Ναυπλίου ετσι εχει ταξινομηθεί . Στην παρέα μας προστέθηκε μια ανεπιθύμητη φωναχτή σκέψη σαν σκιά γαντζωμένη στο νού ... Μια κοινή φωναχτή σκέψη ...
------ .... Θα τα πούμε ???
....κυρ...σαμ...
