Πέμπτη 30 Αυγούστου 2018

Ο Κωστάκης...ο Κωστής...ο Κώστας ... !!!

Μάλλον πιο εύστοχη θεωρώ την σειρά :  Ο  Κωστάκης ..ο  Κωστής που δεν πρόλαβε να γίνει Κώστας !!!  Δυστυχώς έφυγε νωρίς !  Γρήγορα πέρασε ο καιρός και ο ήλιος  μας βρίσκει  λίγες μέρες πριν το μνημόσυνο του .  Σάββατο  στην  Θεομάνα Νέας Κίου . Δυο λόγια , κάτι σαν υστερόγραφο καταθέτω  αφιερωμένα στον Κωστάκη που δεν πρόλαβε να γίνει Κώστας .  Γειτονόπουλο . Το πατρικό σπίτι  σχεδόν απέναντι με το δικό του . Το  γεγονός ότι το φευγιό του  συνέπεσε  με το αντίο του πατέρα μου  , βαραίνει  πιότερο  το μελάνι . Το κέλυφος της ψυχής  παραμένει αλώβητο  από τον χρόνο .  Γιαυτό και η απόσταση  που δημιουργείται  από την παλινδρόμηση των φράσεων ... έφυγε νωρίς καθώς και την ... πλήρης ημερών  μηδενίζεται . Όπως και νάχει  ο πόνος παραμένει  η θλίψη παραμένει το κενό παραμένει . Βεβαίως σε διαφορετικά μεγέθη .  Ναι τον θυμάμαι στην προσφυγική γειτονιά μας . Ήσυχος , αθόρυβος , με το ποδήλατό του , πολλές φορές  με το μοτοσακό ( παπάκι )  διασταυρώνονταν  οι πορείες μας στο δρόμο .  Εγώ πεζός  και αυτός σοβαρός  βουτηγμένος  στην σκέψη του , μια αδιόρατη  μελαγχολία  ζωγραφισμένη  στο πρόσωπο . Δύσκολα παιδικά χρόνια όπως   και τα δικά μας .  Ο Κωστάκης που δεν πρόλαβε να γίνει Κώστας .   Πολλές φορές ένιωθα  την επιθυμία  να μιλήσουμε , να πούμε  κάτι παραπάνω  από το τυπικό χαίρεται ,  καλημέρα . Το ίδιο  φαντάζομαι  να ένιωθε  και αυτός .  Είναι γεγονός πως στις μικρές κοινωνίες οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας σημαδεύουν  περισσότερο την καθημερινότητα μας . 
      Στις μικρές κοινωνίες  το φιλικό περιβάλλον  ειναι το γιατροσόφι της  μοναξιάς . Δυστυχώς μπορεί οι ορθοπεταλιές της ζωής να ρουφούν  ανηφόρες αλλά καμιά φορά μένουν  από πετάλι  !  Και  τότε αλίμονο ! 
       Ναι..!  Θα  τον θυμάμαι τον Κωστάκη που δεν πρόλαβε να γίνει Κώστας  με την ήσυχη  περπατησιά του , παρουσία αθόρυβη , διακριτική, καλοσυνάτη ! 
        Ελπίζω  κι  εύχομαι να περνά καλά εκεί πάνω και με την υπόλοιπη παρέα της γειτονιάς ...της γειτονιάς των αγγέλων ..!  
                                           κυρ...σαμ...

1 σχόλιο:

Κωνσταντίνα είπε...

Ο Κωστής. Ένας άνθρωπος αθεράπευτα μοναχικός και άκακος. Ο πρόωρος θάνατός του, σε ανθρώπους που τον έζησαν και τον ήξεραν καλά....έφερε δάκρυα στα μάτια. Δάκρυα, αβίαστα. Δάκρυα που πήγαζαν από την αγανάκτιση του: γιατί ένας τόσο αθώος και άκακος, αγνός άνθρωπος....έφυγε. Δεν ενοχλούσε κανέναν. Δεν χτύπησε την πόρτα κανενός και μόνος του ζούσε το δράμα της μοναχικής ζωής του, πέρα από την άσχημη πραγματικότητα των υπόλοιπων ανθρώπων. Μαζί με τον χαμό του, χάθηκε και ένα κομμάτι αθωότητας από την ζωή μας. Εμάς που τον αγαπούσαμε! Εμάς που γνωρίζουμε πως η καλοσύνη και η αγνότητα βρίσκει προσωποποίηση μόνο στο πρόσωπο τέτοιων ανθρώπων. Αποστασιοποιημένων από κακίες, μισαλοδοξίες και αποτραβηγμένων από όλα. Δεν είχε πει για κανέναν μια κακή κουβέντα ο Κωστής. Όσο και κακά να του είχαν συμπεριφερθεί κάποιοι. Αυτός ήταν ο Κωστής. Ένας καλός άνθρωπος!