Μαυρόασπρες εικόνες τρέχουν στο μυαλό μου . Μπρος πίσω . Πίσω μπρος . Κυλιόμενες σκάλες που με μεταφέρουν στην σελίδα του ημερολογίου : 10 Μαρτίου 2017 . Σκηνές σαν βγαλμένες από σεκάνς κινηματογραφικής ταινίας . Μακρόσυρτοι διάλογοι περιφέρονται σε μακρόστενους διαδρόμους Νοσοκομείου . Ημέρα Παρασκευή , ηλιόλουστο σχεδόν μεσημέρι 10 Μαρτίου 2017 συνοδηγός στο αυτοκίνητο της Μαρίας ζωσμένος αφ ενός με την ζώνη ασφαλείας αφ ετέρου από φρικτούς πόνους στην κοιλιακή χώρα . Προορισμός ?? Εφημερεύων Νοσοκομείο ¨Αργους .
Δίπλα μου η Μαρία άριστη οδηγός και στήριγμα ροκανίζει τα χιλιόμετρα μοιράζοντας μου ταυτόχρονα κουράγιο . Φθάνουμε στα επείγοντα ακολουθούν οι σχετικές διατυπώσεις εν μέσω παράπλευρων περιστατικών . Γύρω μου συνάνθρωποι κυριευμένοι από ανυπομονησία και πιεζόμενοι από τον πόνο τους με ταξιδευμένο βλέμμα γύρευε που ?? Όταν ο πόνος γειτνιάζει νιώθεις κοντοχωριανός με τους υπολοίπους .
Τούτη η στιγμή κομβική , απρόσμενη σελίδα της ζωής μου .
Ξαπλωμένος σε ύπτια θέση βουτηγμένος σε αγωνία προσπαθώ να χαλαρώσω υλοποιώντας την προτροπή του γιατρού . Δεν είναι κι εύκολο πράγμα . Ο συνεχιζόμενος πόνος έντονα με την παρουσία του δηλώνει την διαφωνία του . Οι ερωτοαπαντήσεις των γιατρών πέφτουν σαν βροχή , κι εγώ κρέμομαι από τα χείλη και τα λεγόμενά τους . ¨Όσο η ώρα κυλά , όλο και περισσότερο αρχίζω να συνειδητοποιώ και να ακούω την φωνή μιας καινούργιας περιπέτειας να μου γνέφει λέγοντας : << .. Έλα σε μένα .. >> .
Πάραυτα ξεκινώ την γνωριμία με αξεσουάρ όπως οροί , σωληνάκια , τρυπήματα βελονών . Επιβιβάζομαι σε αμαξίδιο και γεύομαι το πέρασμα από τους διαδρόμους , βυθίζομαι με το ασανσέρ για να φθάσω στα μηχανήματα για σχετικά << σκαναρίσματα >> σε θώρακα , κοιλιακή χώρα κλπ . Τελική κατάληξη στο δωμάτιο με θέα . Να λοιπόν που το ευ - ρωστος παραχωρεί - δεν θα το έλεγα ιπποτικά - την θέση του στο ά-ρωστος .. !
Η σοφή κουβέντα του λαού << μπήκα στον χορό θα χορέψω .. >> νιώθω να με περιστοιχίζει . Και να που εκτός από τον χορό μπαίνω επειγόντως και στο χειρουργείο . 13 Μάρτη 2017 . Ημέρα Κυριακή . Ξεχωριστή εμπειρία . Παγωμένος κρύος χώρος , εκθαμβωτικός φωτισμός . Μεταλλικοί ήχοι μπερδεμένοι με ανθρώπινες φωνές Σε ανύποπτη στιγμή αισθάνομαι κάποιον να μου παρκάρει λόγια ψιθυριστά στ αυτί μου : <<.. Είμαι φίλος του Γιάννη του γιατρού ... μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά ... >> .. Απαστράπτουσα φούρια γενικώς ανεμίζει γύρω μου , λευκές μπλούζες στο κυνήγι συνεργάσιμης φλέβας . Τρυπήματα στο χέρι και μια νανουριστική φωνή : .. << ..τώρα θα κοιμηθείς ... ! .. >> . ¨Έτσι κι έγινε .. !
Αργότερα μα πολύ αργότερα μαθαίνω από τους γιατρούς κ.κ. Καλδή , Ζαροκωστα, Γιαννακόπουλο -- τους οποίους ευχαριστώ θερμά για τον χειρισμό της περίπτωσης μου -- πως ήταν βαρύ χειρουργείο . Προβληματίζομαι και ξεκινώ εντός μου πιθανά σενάρια . Ο προβληματισμός μου αποκτά ιδιαίτερο βάρος όταν μπαίνει στο δωμάτιο ο γιατρός και : << ... Οι συνοδοί του κ.Σάμιου να έρθουν στο γραφείο μου για ενημέρωση ...>> Η άμεση δική μου σκέψη , γιατί δεν τα λέει εδώ μπροστά μου ? Η Μαρία , Ο Πέτρος , Ο Θοδωρής ακολουθούν τον γιατρό στο γραφείο του . Σε λίγο η Μαρία μ εμφανή σημάδια ανησυχίας στο πρόσωπό της σκύβει στο προσκέφαλο μου και μου μιλά ραντίζοντας με χρώματα και μυρωδιές από τα ταξίδια μας στην Νότιο Αμερική . << Θα δεις κάνε κουράγιο θα βγούμε από εδώ και θα σε ξαναπάω .. .. >> Μού λεγε και μου ξανά λεγε .. ! Χαμογελώ .. ! Μέσα μου όμως .... Σφίγγω τα χείλη συνταξιδεύω , κρατώ την ψυχραιμία μου , οσμίζομαι την καινούργια κληρονομιά , δεν δείχνω την ανησυχία μου , απλά μονολογώ ανεπαίσθητα .. καλώς ήλθες καρκίνε , και αφήνομαι στην ροή του ποταμιού και στα χέρια της επιστήμης ..
Τα βράδια στο Νοσοκομείο πλέον κυλούν πάνω σε δυσκίνητους τροχούς λες κι έχουν σκαλώσει στο σημειωτόν ... Το μυαλό τρέχει στις εκκρεμότητες μπαινοβγαίνει απ τ όνειρο στην πραγματικότητα και τ ανάπαλιν .. ! Και όταν επιτέλους φθάνει η στιγμή του εξιτηρίου , ταυτόχρονα ξεκινά μια δαιδαλώδη περιπέτεια προκειμένου να καταλήξω σε Νοσοκομείο για την διαδικασία των χημειοθεραπειών . ¨Έπειτα από αναζήτηση και με την έρευνα αγαπημένων φίλων καταλήγω στην Ογκολογική κλινική Αγ. Ανάργυροι Νέα Κηφισιά .
Φρεσκοβαμμένο συγκρότημα με λειτουργική διαρρύθμιση , τοποθετημένο ανάμεσα σε καταπράσινο περιβάλλον .. Φρεσκάδα που ξεχωρίζει κανείς και στα πρόσωπα των ανθρώπων γιατρών , νοσηλευτικό προσωπικό , γενικά των εργαζόμενων . Και αυτό όσο να πεις ισορροπεί κάπως την γενικότερη γκρίζα εικόνα που διατρέχει στους διαδρόμους στά δωμάτια , στο βραχείας νοσηλείας .. Εκεί όπου η χημεία σταλαγματιά σταλαγματιά ρέει ενδοφλεβίως . Έκτοτε τ απόνερα των χημειοθεραπειών ακολουθούν το διάβα μου . Ωστόσο προχωρώ στην επόμενη σελίδα , σταθερά προς το παρόν . Για πόσο ?? ... ! Προσπερνώ και περνώ στην επόμενη σελίδα όπου καρφιτσωμένο περιμένει ξεχασμένο το σημείωμα :
Εκεί όπου η χημεία
σταλαγματιά- σταλαγματιά
ρέει ενδοφλεβίως
Τι να πω
Τι να γράψω
Τι να θυμηθώ
Πως ν αδειάσω
το μυαλό ?
...κυρ .... σαμ ...
Δίπλα μου η Μαρία άριστη οδηγός και στήριγμα ροκανίζει τα χιλιόμετρα μοιράζοντας μου ταυτόχρονα κουράγιο . Φθάνουμε στα επείγοντα ακολουθούν οι σχετικές διατυπώσεις εν μέσω παράπλευρων περιστατικών . Γύρω μου συνάνθρωποι κυριευμένοι από ανυπομονησία και πιεζόμενοι από τον πόνο τους με ταξιδευμένο βλέμμα γύρευε που ?? Όταν ο πόνος γειτνιάζει νιώθεις κοντοχωριανός με τους υπολοίπους .
Τούτη η στιγμή κομβική , απρόσμενη σελίδα της ζωής μου .
Ξαπλωμένος σε ύπτια θέση βουτηγμένος σε αγωνία προσπαθώ να χαλαρώσω υλοποιώντας την προτροπή του γιατρού . Δεν είναι κι εύκολο πράγμα . Ο συνεχιζόμενος πόνος έντονα με την παρουσία του δηλώνει την διαφωνία του . Οι ερωτοαπαντήσεις των γιατρών πέφτουν σαν βροχή , κι εγώ κρέμομαι από τα χείλη και τα λεγόμενά τους . ¨Όσο η ώρα κυλά , όλο και περισσότερο αρχίζω να συνειδητοποιώ και να ακούω την φωνή μιας καινούργιας περιπέτειας να μου γνέφει λέγοντας : << .. Έλα σε μένα .. >> .
Πάραυτα ξεκινώ την γνωριμία με αξεσουάρ όπως οροί , σωληνάκια , τρυπήματα βελονών . Επιβιβάζομαι σε αμαξίδιο και γεύομαι το πέρασμα από τους διαδρόμους , βυθίζομαι με το ασανσέρ για να φθάσω στα μηχανήματα για σχετικά << σκαναρίσματα >> σε θώρακα , κοιλιακή χώρα κλπ . Τελική κατάληξη στο δωμάτιο με θέα . Να λοιπόν που το ευ - ρωστος παραχωρεί - δεν θα το έλεγα ιπποτικά - την θέση του στο ά-ρωστος .. !
Η σοφή κουβέντα του λαού << μπήκα στον χορό θα χορέψω .. >> νιώθω να με περιστοιχίζει . Και να που εκτός από τον χορό μπαίνω επειγόντως και στο χειρουργείο . 13 Μάρτη 2017 . Ημέρα Κυριακή . Ξεχωριστή εμπειρία . Παγωμένος κρύος χώρος , εκθαμβωτικός φωτισμός . Μεταλλικοί ήχοι μπερδεμένοι με ανθρώπινες φωνές Σε ανύποπτη στιγμή αισθάνομαι κάποιον να μου παρκάρει λόγια ψιθυριστά στ αυτί μου : <<.. Είμαι φίλος του Γιάννη του γιατρού ... μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά ... >> .. Απαστράπτουσα φούρια γενικώς ανεμίζει γύρω μου , λευκές μπλούζες στο κυνήγι συνεργάσιμης φλέβας . Τρυπήματα στο χέρι και μια νανουριστική φωνή : .. << ..τώρα θα κοιμηθείς ... ! .. >> . ¨Έτσι κι έγινε .. !
Αργότερα μα πολύ αργότερα μαθαίνω από τους γιατρούς κ.κ. Καλδή , Ζαροκωστα, Γιαννακόπουλο -- τους οποίους ευχαριστώ θερμά για τον χειρισμό της περίπτωσης μου -- πως ήταν βαρύ χειρουργείο . Προβληματίζομαι και ξεκινώ εντός μου πιθανά σενάρια . Ο προβληματισμός μου αποκτά ιδιαίτερο βάρος όταν μπαίνει στο δωμάτιο ο γιατρός και : << ... Οι συνοδοί του κ.Σάμιου να έρθουν στο γραφείο μου για ενημέρωση ...>> Η άμεση δική μου σκέψη , γιατί δεν τα λέει εδώ μπροστά μου ? Η Μαρία , Ο Πέτρος , Ο Θοδωρής ακολουθούν τον γιατρό στο γραφείο του . Σε λίγο η Μαρία μ εμφανή σημάδια ανησυχίας στο πρόσωπό της σκύβει στο προσκέφαλο μου και μου μιλά ραντίζοντας με χρώματα και μυρωδιές από τα ταξίδια μας στην Νότιο Αμερική . << Θα δεις κάνε κουράγιο θα βγούμε από εδώ και θα σε ξαναπάω .. .. >> Μού λεγε και μου ξανά λεγε .. ! Χαμογελώ .. ! Μέσα μου όμως .... Σφίγγω τα χείλη συνταξιδεύω , κρατώ την ψυχραιμία μου , οσμίζομαι την καινούργια κληρονομιά , δεν δείχνω την ανησυχία μου , απλά μονολογώ ανεπαίσθητα .. καλώς ήλθες καρκίνε , και αφήνομαι στην ροή του ποταμιού και στα χέρια της επιστήμης ..
Τα βράδια στο Νοσοκομείο πλέον κυλούν πάνω σε δυσκίνητους τροχούς λες κι έχουν σκαλώσει στο σημειωτόν ... Το μυαλό τρέχει στις εκκρεμότητες μπαινοβγαίνει απ τ όνειρο στην πραγματικότητα και τ ανάπαλιν .. ! Και όταν επιτέλους φθάνει η στιγμή του εξιτηρίου , ταυτόχρονα ξεκινά μια δαιδαλώδη περιπέτεια προκειμένου να καταλήξω σε Νοσοκομείο για την διαδικασία των χημειοθεραπειών . ¨Έπειτα από αναζήτηση και με την έρευνα αγαπημένων φίλων καταλήγω στην Ογκολογική κλινική Αγ. Ανάργυροι Νέα Κηφισιά .
Φρεσκοβαμμένο συγκρότημα με λειτουργική διαρρύθμιση , τοποθετημένο ανάμεσα σε καταπράσινο περιβάλλον .. Φρεσκάδα που ξεχωρίζει κανείς και στα πρόσωπα των ανθρώπων γιατρών , νοσηλευτικό προσωπικό , γενικά των εργαζόμενων . Και αυτό όσο να πεις ισορροπεί κάπως την γενικότερη γκρίζα εικόνα που διατρέχει στους διαδρόμους στά δωμάτια , στο βραχείας νοσηλείας .. Εκεί όπου η χημεία σταλαγματιά σταλαγματιά ρέει ενδοφλεβίως . Έκτοτε τ απόνερα των χημειοθεραπειών ακολουθούν το διάβα μου . Ωστόσο προχωρώ στην επόμενη σελίδα , σταθερά προς το παρόν . Για πόσο ?? ... ! Προσπερνώ και περνώ στην επόμενη σελίδα όπου καρφιτσωμένο περιμένει ξεχασμένο το σημείωμα :
Εκεί όπου η χημεία
σταλαγματιά- σταλαγματιά
ρέει ενδοφλεβίως
Τι να πω
Τι να γράψω
Τι να θυμηθώ
Πως ν αδειάσω
το μυαλό ?
...κυρ .... σαμ ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου