Μετά το σώμα ..!!!

 

Μετά το σώμα…!

 

 

Παράξενο. Κι όμως συμβαίνει συχνά να μου έρχονται στο νου μορφές αγαπημένων προσώπων, φίλων, γνωστών , που αποδήμησαν στον έναστρο ουρανό παρά την θέληση τους ..

Παθολογικά αίτια όμοια η σχεδόν ίδια με αυτά που λίγο πολύ με ταλανίζουν χρόνια .

Και δεν είναι συνέχεια , αλλά όταν εμφανίζονται κινούνται στον χώρο , περάσματα σαν αερικά . Με το φύσημα του αγέρα μπερδεύονται στην σκέψη μου και με προσγειώνουν πιότερο ..

Συνομιλούν μεταξύ τους , αρθρώνουν παραμορφωμένα φωνήεντα , προσπαθώ μετά βίας να ξεχωρίσω κάποιο νόημα

¨Άλλες φορές μοιράζουν νεύματα και σαν εύθραυστη ύλη αφήνονται στις διαθέσεις του ανέμου .

Τούτη την στιγμή διαλόγου κατάφερα να την αποτυπώσω .

------- Και τώρα που είσαι εξωνοσοκομειακός ασθενής ?

------- Προσπαθώ να βρω ισορροπία . Το σώμα άντεξε? Νέα σχέση….

------------ Το νιώθεις σαν απειλή ? Παρενέργειες κλπ

-------Κόπωση χρόνια , συναισθηματική κούραση και εσωτερική μοναξιά ……

-------- Μοναξιά? Ε! Ακόμη και αν βρίσκεσαι με άλλους φίλους,φίλες?

--------- Ναι. ΄Όμως δίνω ήσυχες μάχες ….. Έπειτα ο φόβος της υποτροπής ?

--------- Να έχεις θετική σκέψη.

---------- Προσπαθώ. Δεν είναι εύκολη η συναισθηματική σύνδεση με τον κόσμο . Όταν χρειάζεται να ξαναμιλήσουμε για τα αυτονόητα ..Θλιβερό ..

------- Μη νιώθεις ντροπή και αμηχανία . ήπιες κινήσεις συνέχισε με καθημερινές μάχες …

------- Καθημερινές αόρατες μάχες … Αυτό κάνω ……!

κυρ..σαμ...

Ο κύριος μες την λιακάδα...! 2

 

Προβάρω λέξεις να ταιριάζουν στο καλοκαίρι. Ενδυματολογικό ρίσκο.

Το καλοκαίρι το φαντάζομαι ρούχο ριχτό σε καρέκλα καφενείου παλαιού

τύπου , με ψάθα ξεθωριασμένη από την αλμύρα της θάλασσας ..

Τόσος κόσμος

Λουόμενος έχει ακουμπήσει εξαργυρώνοντας το προ ολίγου παιχνίδι στη θάλασσα .

Ανθεκτικότητα δοκιμασμένη , κυρίως σε ανυπόμονους ανθρώπους …

Να! ¨Όπως αυτός . Για δες. Πως παίζει το σταυροπόδι , το ίδιο και το βλέμμα του σαν κάπου να ταξιδεύει , δεξιά αριστερά γαζώνει την περιοχή . Μες την λιακάδα λιώνουν τα χιλιόμετρα της φυγής του ……. Σημειώνει γράφει σβήνει με το μολύβι συντροφιά ……

 

΄Όσμωση ( 22 )

 

Ο κύριος μες την λιακάδα

Με γράμματα μικρά

και την σιγή μελάνι

Ο κύριος μες την λιακάδα

ο κύριος που με κοιτάει

Γράφει σβήνει δεν μιλάει

μες την δίνη του γελάει .

Λέξεις φράσεις σημειώνει

άλλες πράξεις δεν σηκώνει

τα δάχτυλα του

έλικας στα όνειρα του

Αγέρι γίνεται φυσάει

νιώθει πως ψηλά πετάει

Βίος πραμάτεια και ψυχή

ακροβάτες σε σχοινί

Σημειώματα και άλλα

στο μυαλό του κάνουν τραμπάλα .

Γράφει σβήνει σημειώνει

τα κομμάτια του ενώνει

Ο κύριος μες την λιακάδα

με την μνήμη πάει βαρκάδα

Δέκα χρόνια πέρασαν πια

Από τότε που είπε γειά

δίχως πίσω να κοιτάξει

φοβηθεί και γνώμη αλλάξει

Μα το αγέρι είναι δυνατό

σκόρπιο του έρωτος το φως

Άυπνες λέξεις μαχαιριά

κουβέντα ανοίγουν με τα αστέρια

Το σπίτι εκεί στο Περιστέρι

τι να απέγινε ποιος ξέρει

Άφαντες σελίδες εδώ κι εκεί

τρύπιο ταβάνι πέφτει βροχή

Γράφει σβήνει σημειώνει

τα κομμάτια του ενώνει

Ο κύριος μες την λιακάδα

με την μνήμη του πάει βαρκάδα ..

IPID#151

κυρ...σαμ

Ημεροδείκτης 83....!!!

 

Όσο να πεις ο καύσωνας ενισχύει την εν θερμώ γραφή. Επανεκκίνηση , λέξη φράση κλωθογυρίζει στην σκέψη μου . Νιώθω να τυλίγει την έννοια με σχολαστική επιμέλεια , όπως το χάρτινο περιτύλιγμα των γλυκών της παιδικής μας ηλικίας , τα αποκαλούμενα .. τυλιχτά !

Αλλιώς όμως τα ταχτοποιείς και αλλιώς σου έρχονται . Επανεκκίνηση ! ΝΑΙ ! Όμως την ίδια στιγμή γύρω ,μας περιστοιχίζει γκρίζα καθημερινότητα , θλιβερά γεγονότα απρόοπτα , αναμονή καλών ειδήσεων , προσμονή, και στο βάθος η ελπίδα λαμπερή με το κόκκινο φόρεμα της χορεύοντας μας γ νεύει μπολιάζοντας ταυτόχρονα τα όνειρα μας με περιεχόμενο και ώθηση στον βηματισμό .

Παίρνω μια βαθιά ανάσα , περιχαρακώνω τα του μυαλού μου δρώμενα .

Δυο βήματα και πλησιάζω το ραδιόφωνο .

Τα δάχτυλά μου σχεδόν μηχανικά πιλοτάρουν την αναζήτηση ανάλογης μουσικής ..

Συλλογιέμαι !! Βαθαίνει το άγνωστο το ίδιο και η ελπίδα . Μακραίνει η ακτή . Μη με ρωτάς γιατί . ΄Όχι γιατί συμβαίνει . Μη με ρωτάς γιατί συλλογιέμαι ... Μόλις και μετά δυσκολίας δύο αναπνόηχα φυγαδεύονται από τα χείλη μου .

Πλησιάζω το ραδιόφωνο δυναμώνω την ένταση του και αφήνομαι στην μελωδία .

Παρά δίπλα στο γραφείο οι εναπομείναντες σελίδες από ημερολόγιο . Στο εξώφυλλο γραμμένο ΗΜΕΡΟΔΕΙΚΤΗΣ 83 ...!!!

Αλλάζω πλευρό στην σκέψη , και ακουμπώ στις διαθέσεις του μολυβιού . Διαταράσσω το άβατο της λευκής κόλλας . Αχαρτογράφητες διαδρομές αποτυπώνονται σε κυματοειδή γραφή . Αναγκαστική φυγή με σανίδα σωτηρίας την ελπίδα και τ όνειρο . Ανθεκτικές λέξεις που ανθίσταται στον πνιγμό , κόντρα σε φουσκωτά πλεούμενα και κύματα απανθρωπιάς και θανάσιμης απληστίας .

κυρ..σαμ..

Σε λίγο..!!!

 

 

                                   Σε   λίγο ….!!!

… Λες και σκάλωσε στον βυθό της σχολικής σάκας  όσο και αν η δυνατή χειρολαβή  προσπαθεί με χειρουργικές κινήσεις να το απεγκλωβίσει  από  τα απρόσκλητα εμπόδια  αυτό δεν λέει να υπακούσει  και αρνείται  την έξοδο του , ορθότερα τη  έκδοση του γιατί σαφώς όπως ορθά καταλάβατε πρόκειται περί βιβλίου .

   Και να   μαι   τώρα  στέκομαι   στο ετοιμόρροπο σκαμπό  , έξω ο ήλιος καίει , μέσα μου το ίδιο ζεματάει η αναβαλλόμενη  άφιξη  του καινούργιου ….

Αθήνα. Ακαδημίας 76 καφέ  μπαρ  Μαριονέτα !

Το μυαλό ταξιδεύει , στην περιπλάνηση , συμβάλλει και ο εσωτερικός χώρος του μπαρ  , μακρόστενος  όπως είναι  παραπέμπει σε τρένο ,  κάθε θαμώνας και βαγόνι . Κι  έπειτα η μουσική , το άρωμα του καφέ , και  οι  συνομιλίες των ανθρώπων   ---ευτυχώς – δια ζώσης   σμίγουν  και προσπερνούν  τις διάσπαρτες  στον τοίχο , καρφιτσωμένες σκέψεις   νοτισμένες  με στοχασμό ζωής , τροφή για σκέψη !   Δειγματοληπτικά  :

… Για το κορμί σας που έδιωχνε  τον φόβο … του θανάτου ..

                                            Ν.Κ.

---- Όταν πίνεις  ο κόσμος  εξακολουθεί  να υπάρχει . Αλλά για λίγο, δεν σε κρατάει από το λαιμό ..!     Μπουκ.

---- Τα θλιμμένα πακετάρω  και αλλού σαλπάρω..!

                                       Εμού του ίδιου ..

----  Μόνος  ποιο μόνος

        Πόνος με τόνο ….

Αλλά θα τα καταφέρω ..!

                 Εμού του ίδιου…

Πονάει το σώμα  πονάει η ψυχή . Ε   και!  Αφού τα καλύτερα έρχονται .

  Αντ  αυτού όμως  απρόσμενα  συννεφάκια  βαραίνουν  την σκέψη  λες και η δίνη του μαύρου σκύλου με παρασέρνει.

 Στο βάθος μικρή ποσότητα φόβου --- όπως λένε μικρή ποσότητα  ηρωίνης ---  μου χαμηλώνει τα φτερά . Ταξιδεύω στην μουσική  και αυτό που με λωλαίνει  είναι ότι ξεδιπλώνοντας  όλο το σκηνικό  στο μυαλό μου , περνά η υποψία αναβολής  του αναβαλλόμενου   ερχομού!

Τι λογής ερχομός  δεν γνωρίζω ακριβώς , ότι κι αν συμβεί θα συμβεί…

Για τον λόγο αυτό αφήνω   κενό στο κενό μου  μπας και χωρέσει αυτό που θα συμβεί σε λίγο !

Σε λίγο  ( απόσπασμα, ποιήματος από τη  συλλογή ΗΜΙΘΑΝΗ ΚΕΡΑΜΙΔΙΑ )

Είτε αινιγματικό ,είτε   αισιόδοξο   ,είτε απαισιόδοξο

Θα συμβεί

Σε  λίγο

Και αυτό που θα συμβεί σε λίγο

Δεν είναι  απαραίτητα να είναι λίγο..!!!

Υ.Γ.  Το κειμενάκι  -- εν θερμω γραφή ,όχι  λόγω καύσωνα --- πολιτογραφήθηκε  κάτω από τον Αττικό ουρανό , δευτερόλεπτα  μετά την …ενός λεπτού σιγή ….για το γαμότο  που σαν μπαλάκι πιγκ  πογκ   ταλανίζει τον πλανήτη  μας.

                    κυρ..σαμ..

 

 

Το τεφτέρι ..!

 

 

                          Το  τεφτέρι

         Τώρα που το τρέμουλο  της ψυχής διαχέεται  στην ακουσίως παλλόμενη  παλάμη , μοιραία η τεθλασμένη  γραμμή  καθρεφτίζει αγωνίες .

Αγωνία για την καθαρότητα νοημάτων  και την αυθεντία  των λέξεων . Μα τι λέω ?

Μια μεθυσμένη γραφή  όλα τα χωράει . Νιώθω το χτύπημα-χάδι- στην πλάτη .  Κι όμως είναι φορές που δεν αρκεί , αλλά υπάρχουν στιγμές  όπου το απλό άγγιγμα   λες και ανοίγει διακόπτη  ενέργειας , ανατροφοδότηση συναισθημάτων .

Αμφίδρομη πλεύση  ναυαγοσωστικού   χαρακτήρα  βοήθεια  σε ακυβέρνητο σκάφος  το οποίο  παιχνιδίζει  σε πελάγη  αδιευκρίνιστων μεγεθών .

Σκάφος , πάνω  κάτω δεξιά αριστερά   προσδοκά  το αλμυρίκι  της θαλπωρής .  Κάρμα του καταραμένου ποιητή .

Κι όπως λικνίζεται   έρμαιο των κυμάτων , στην προσπάθεια αποτύπωσης  της χορευτικής  αυτής  εικόνας , εντελώς ξαφνικά  νιώθει  το άδειασμα του   μελανιού  να παραδίδεται στο χαρτί .  Το στυλό τέλος .

Άμεση αντικατάσταση και η ζωή επί χάρτου συνεχίζεται . Το ίδιο  και το τρέμουλο της ψυχής  ακολουθεί  το τρέμουλο της παλάμης .

Ο χρόνος τσουλάει  σαν  το ανέμελο ποδοκίνητο  πατίνι  του πιτσιρικά   που γκαζώνει , σχεδόν κεντά   σπέρνοντας πανικό  στους ανυποψίαστους  διαβάτες .

Το ρίγος  του ρίσκου της παιδικής   αθωότητας  προξενεί  ποικίλες αντιδράσεις .

Κι ενώ τίθενται   τούτες οι  αυθόρμητες σκέψεις   , σκέψεις βαγόνια σε έκτακτη διαδρομή ,  το ημερολόγιο  γράφει   δεκαοχτώ Ιουνίου  Αθήνα .  Καφέ Νομισματοκοπείο.

Σωρευμένοι διάλογοι στο μυαλό μου , αντίλαλοι από τα όσα είχαν προηγηθεί  στους μακρόσυρτους διαδρόμους …

Επανεξέταση,  επανεκτίμηση, νόσος υπό έλεγχο?  Προσμονή, αναμονή, χρόνος τεθλασμένη γραμμή.

Μεθυσμένη γραφή και ο καφές τελειώνει !  Αγέρας φυσάει , γύρω μου  φωνές ανθρώπων . Αγνώστων !  Μα  ανθρώπων ! Βλέμματα  αλληλοεξοντώνουν  την αμηχανία τους.  ΄Αλλα υγρά. ΄Αλλα λιγότερα υγρά !

Συλλέγω στιγμές , δανείζομαι την ελπίδα , λούζομαι τα σπινθηρίσματα . Το νέκταρ   ενισχύει το μέθυσμα της γραφής .   Όχι από αλκοόλ ! 

Και ο καφές τελειώνει. Αθήνα κήπος Νομισματοκοπείου .  Όλα στο μυαλό  παίζουν  σε γκρίζο πλάνο . Μοναδική εξαίρεση , διάλλειμα ζωής . Όνειρο  που  γίνεται πραγματικότητα .

Η συνάντηση μας  και η κουβέντα μας  με τον  αγαπημένο φίλο  και εκδότη  ( Απαρσις ) των πονημάτων μου   Γιώργο Ευσταθίου … Σ  ένα μήνα  -- εκτός αντικειμενικών δυσκολιών --  κυκλοφορεί το  μυθιστόρημα μου  :  ΠΑΜΕ  ΠΕΡΟΥ  με άρωμα γιασεμιού !  Βρίσκεται στην τελική επιμέλεια .

Οσονούπω   παρατηρώ  το γύρισμα του ανεμιστήρα , κι όπως περιστρέφεται  μοιάζει σαν ανθρώπινο πρόσωπο  που συνεχώς αλλάζει γκριμάτσα  . Απορροφά τις διαθέσεις των θαμώνων . ΄Αλλοι προσγειωμένοι , άλλοι φευγάτοι , άλλοι  λες και τους έχει πιάσει το δόκανο  τυχαίας  ηλεκτρισμένης κουβέντας .

Κάθε γύρισμα του ανεμιστήρα κι ένα βουβό σχόλιο του .

Γύρευε το κουράγιο του , καθώς και  τι μεγέθους ανεμολόγια  βαθιά αποταμιευμένα  καραδοκούν στην μνήμη του ..

Υ.Γ.  Πάλι καλά! Ευτυχώς έπιασε τόπο η αγορά του εν λόγω ..τεφτεριού  !!! 

                                κυρ..σαμ..

 

Η απ αρχή ενός μονόλογου ..!

  Η  απ  αρχή   ενός   μονόλογου 

 

 ( Καρέκλα-- κουπί--- μικρή υδρόγειος )

 

 

 

 

 

    Μακραίνει ο  χρόνος 

    βαθαίνει ο πόνος 

   Μακραίνει η διαδρομή 

  βαθαίνει η πληγή 

 Κωπηλατώ ... κωπηλατώ  

 Στην απόλυτη σιγή

 στην σιγαλιά της νύχτας

Το φέγγος  αστροβολή 

έναστρη  κορυφογραμμή 

ουρανομήκης πίκρα ....

Κωπηλατώ   κωπηλατώ ...

Σκούρα  τα σύννεφα

όσο κι αν ο αγέρας

τ  αναδεύει 

το μείγμα επιμένει...

και να μαι τώρα εδώ

να βολέψω  προσπαθώ 

τον καταραμένο μονόλογο 

με μια καρέκλα  κι ένα κουπί

αυτοσχέδιο  σκαρί 

Κωπηλατώ....Κωπηλατώ....

 

Άδεια σκηνή ! ¨Άδειο σπίτι .. !

Δύο πικροί θάνατοι

ταυτόχρονα α- θάνατοι

με ντύνουν ερημίτη .

Στον δρόμο για το επόμενο

όμοιο συχνό φαινόμενο .

Ζυγιάζω το περίσσιο μου θάρρος

μάταια λίγο το βάρος .

Αλλάζω πόλη .

Αλλάζω Νομό .

Δεν αλλάζω προορισμό !

Δύο πικροί θάνατοι .

¨Άδεια σκηνή ! ¨Άδειο σπίτι !

Με ξεβράζουν

σε ποταμιού την κοίτη .. .. !!!  

          κυρ...σαμ..

Απώλεια φιλίας= Μικρός θάνατος ...

 Fernando  Botero   Μουσείο   Μποτέρο  , Μπογκοτά Κολομβία

 

          Απώλεια φιλίας =  << Μικρός  θάνατος >>

 

Γαντζωμένος στην αντηλιά της ημέρας  προσπερνώ – τουλάχιστον προσπαθώ -  τα  διάσπαρτα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας  καθώς χοροπηδούν  φράζοντας τρόπο τινά

 τον δρόμο προς την επανεκκίνηση ..

Η λέξη  φραγή  ποτισμένη   με δηλητηριώδη  περιεχόμενο . Κακόηχη ! Αντικλείδια ψάχνω  να σπάσω το φράγμα . Ανοίγω και  κλείνω συρτάρια.. αποταμιευμένες  σκέψεις  που μοιάζουν και δεν μοιάζουν .. που είναι και δεν είναι .. το μαξιλαράκι  του  εν δυνάμει καταραμένου ποιητή … 

Και ύστερα από έναν  τέτοιο ύπνο γύρευε τι είδους όνειρα? Εφιάλτες? Μπορείς να δεις !

Έχουν γραφτεί κι έχουν καταναλωθεί  αρκετές λέξεις , φράσεις  που σκιαγραφούν  το περιεχόμενο των ποικίλων  μικρών  << θανάτων >> !

Έστω κι αν πρόκειται  για την μεταφορική έννοια  κι όμως προξενεί τον ίδιο πόνο !!!

Έτσι λοιπόν , πολλές φορές νιώθω τον εαυτόν μου  περιστοιχισμένο   με κάδρα.

 Μικροί << θάνατοι>>   να περιστρέφονται  καδραρισμένοι, και να κραδαίνουν  χωρίς να παράγουν ήχο . Φραγή! Μόνο κατά διαστήματα  τονίζουν το τέλος της φράσης τους , κυρίως το σίγμα τελικό .

  Άλλες φορές πνίγουν τα φωνήεντα και υπερτονίζουν τα σύμφωνα . Χάος !

Όνειρο? Εφιάλτης !

Και όταν κάποια στιγμή κοπάζουν οι φωνές  τα βήματα μου  με φέρνουν  απέναντι στα κάδρα όπου στο κάτω μέρος διακρίνω και διαβάζω   τους ξεχωριστούς υπότιτλους :

-----  Απώλεια  φιλίας…

-----Αποχωρισμοί………

-----Τελευταία θεατρική παράσταση…….

Ναι όλοι τους και κάμποσοι ακόμη  βιώνονται σαν  << μικροί θάνατοι >>….