Αφόρμηση το άρωμα εκλογών..!

 

 

 Αφόρμηση το άρωμα εκλογών  , ταπεινές σκέψεις  θνητού ψηφοφόρου .. !

 

Λέξεις λιώνουν σαν χωνευτήρι … !!       (  2 )

 

 

…<<. Η ελπίδα είναι τάση να ξεχάσουμε την παγίδα …>> Νίκος Καρούζος 

 

 

Μου αρέσει να παρατηρώ τα κλειστά σπίτια .

Στέκομαι ώρες και ταξιδεύω . Αφήνω το βλέμμα μου και γλιστρά στις ρωγμές που κοσμούν τα πλευρικά τους .

Τα παράθυρα τους όμοια με σφιχτά ανθρώπινα χείλη σαν παραδοσιακοί κρουνοί στάζουν την σιωπή τους .

Χείλη σφραγισμένα που έχουν να σου πουν , να σου μιλήσουν , αλλά παραμένουν κλειστά !

Παραθυρόφυλλα ραντισμένα με την σκόνη του χρόνου ανταποδίδουν υπομονετικά μ ένα ελαφρύ τρίξιμο , κάτι σαν στιγμιαίο θρόισμα , το παιχνίδισμα του αγέρα που σαρώνει ότι κινείται πέριξ της περιοχής .

 

…. Ο αγέρας χτυπά το παραθύρι

που χρόνος για μελτέμι .

Λέξεις λιώνουν σαν χωνευτήρι .

Σκόνη στάχτη

τυλίγουν ξετυλίγουν την ανέμη .

Που τόπος για απανέμι… 

 

Σ ένα από τα διάσπαρτα παγκάκια που κοσμούν τον πεζόδρομο της πόλης του Ναυπλίου αναζητώ ανάπαυλα .

Απέναντι μου ερμητικά κλειστό το σπίτι του ποιητή μας Νίκου Καρούζου .

Εντελώς αβίαστα παρόμοιοι προαναφερόμενοι συλλογισμοί αυλακώνουν το μυαλό .

Μεσοπέλαγα κολυμπώ στην φαντασία μου και προσπαθώ να ξεναγηθώ στην δημιουργική ατμόσφαιρα , καθρεφτίζομαι στην λάμψη της ώχρας , και στην περιρρέουσα λαλίστατη σιωπή …

Διαβάτες πνιγμένοι στην βιασύνη τους προσπερνούν ο ένας τον άλλον και όλοι ταυτόχρονα το κλειστό σπίτι . Το σπίτι του ποιητή μας Νίκου Καρούζου .

Παρατηρώ και σκιτσάρω στο πίσω μέρος του μυαλού στιγμές πνευματικής αναζωπύρωσης όπως θα ταίριαζε σε έναν αγαπημένο ποιητή . Τον Νίκο Καρούζο .!

Ίσως μια ανοιχτή βιβλιοθήκη ? Εργαστήρια δημιουργικής γραφής? Τόπος ανάγνωσης ? Και άλλες πολλές ιδέες που προϋποθέτουν βούληση δεδηλωμένη με συνεχή πράξη .. !

Στέκομαι και παρατηρώ το σπίτι του Νίκου Καρούζου ανοιχτό , το πηγαινέλα των επισκεπτών/τριών , μαθητές/τριες, φοιτητές/τριες , χαμόγελα , φωνές , πνεύμονας δημιουργικός ποιητικός .

Με αυτήν την εικόνα συνεχίζω το διάβα μου .

Ένα ελαφρύ μειδίαμα γαργαλά τα χείλη καθώς το απόφθεγμα του Νίκου Καρούζου

.. Η ελπίδα είναι τάση να ξεχάσουμε την παγίδα …

σαν πουλί πετούμενο συντροφεύει τον περίπατο μου έως το επόμενο φιλόξενο παγκάκι .. ! 

                       κυρ...σαμ..

 

Απο την απώλεια μνήμης στην απώλεια γνώμης ...!

 

 

   Από την απώλεια μνήμης  στην απώλεια γνώμης …!

  όμορφες αλήθειες σε συσκευασία παραμυθιών .. !

 

 

Πάει καιρός . Πολύς καιρός  που η εν θερμώ  επιθυμία μου  να χαράξω  δύο λέξεις  για τον γενέθλιο τόπο  μου  πέφτει στο κενό.

Και είναι τόσο έντονος ο γδούπος  που ο αντίλαλος του  πλατειάζει  και παραπέμπει  στον ήχο  που γεννούσε  η λαμαρίνα της παράγκας  έπειτα από  στιγμιαία αλλά σφοδρή  στραβοκλωτσιά  της μπάλας των παιδικών μας χρόνων .

Απογευματινός περίπατος  στην προβλήτα της Νέας Κίου . Ανάμεικτα συναισθήματα και μνήμες  από  την προτέρα  κατάσταση --- ξύλινη κατασκευή--  της εξέδρας .

Για το αγαπημένο σκυλάκι  τον Περού  πρώτη γνωριμία του  με τις μυρωδιές  και το καινούργιο περιβάλλον .

 Για την αφεντιά μου  πρώτη συνάντηση  με τον  κύριο   στο παγκάκι . Χαλαρός με την τραγιάσκα του   σε θέση σταυροπόδι  βυθισμένος στις σκέψεις του , και με βλέμμα ταξιδεμένο , ενώ στο πέτο του σακακιού του  απορίες ερωτήματα και πολλά γιατί  σωρευμένα σαν μία πολύχρωμη καρφίτσα . Πάντως όχι διακοσμητική .

-----  Χαριτωμένο το σκυλάκι σας … καθίστε αν θέλετε  … Πως τον λένε ?

------  Περού …

-----  Πες μου σε παρακαλώ που βρίσκομαι ??

------  Στη  Νέα  Κίο ! 

------  Προσφυγότοπος ??... Αχ!!  Αχ!!!

------  Ναι  , προσφυγότοπος  …. Παλιά  είχε την αίγλη της Κωμόπολης  ….

-------  Και γιατί με τοποθετήσανε   εδώ ??  Δεν έχει  πλατεία  ,  η κάποια αυλή  Σχολείου , κάποια γειτονιά ??

____-  Έχει  πως δεν έχει !  Αλλά είστε  ψαράς , καπετάνιος , και αγναντεύεται την θάλασσα … θυμάστε? … Δεν θυμάστε γεγονότα ?....

-----  Αν θυμάμαι  λέει ?? …    Ωρες – ώρες  μου  έρχεται η επιθυμία να γινότανε  κάπως  ν   απολάμβανα έναν περίπατο  μέσα στον προσφυγότοπο     στην πλατεία στους δρόμους στις  προσφυγικές γειτονιές ….  Και για άσκηση βρε αδελφέ …

-------  Σας συνιστώ  μην το επιδιώξετε …

-------  Δεν υπάρχουν  πλατείες , γειτονιές ,

-------  Βεβαίως  και υπάρχουν αλλά  φυσιογνωμικά  ίσως να είναι  αλλιώς από αυτό που φαντάζεστε .. Υπάρχει   όμως  Λαογραφικό Κέντρο  που αξίζει να το επισκεφθείτε  ….Άλλωστε το δικαιούστε ….

-------  Τι  μου λέτε ???…  Και πως δεν με τοποθετήσατε εκεί … στην αυλή   … η κάπου  να βλέπω  και να θυμάμαι …

-------  Σας  είπα τον λόγο ..  καπετάνιος και ψαράς …

------  Από τώρα αλλάζω επάγγελμα … !  Την μνήμη άνθρωπε μου την μνήμη και τα μάτια σας … Διατηρείστε την  για να υπάρχει συνέχεια …  Η απώλεια μνήμης και η απώλεια γνώμης  δύο τεράστια μηδενικά .

------  Από την απώλεια μνήμης στην απώλεια γνώμης  … τι  μου θυμίσατε  τώρα …. Έχετε  χρόνο ??

------  Με  δουλεύετε ?  Χρόνια ασάλευτος εδώ ..

-------  Εχω σημειώσει στο μπλοκάκι μου το κείμενο του Βούλγαρου συγγραφέα  Στανισλάβ  Στρατίεβ  (1941-2000) … Το αντίγραψα  από το πρόγραμμα της  παράστασης :<< Το σακάκι που βελάζει >>   του Αμφιθεάτρου  1980—81  .

  Χαρά  μου να το μοιραστώ  μαζί σας …

-------   Και δική μου χαρά … το θέμα του ?

-------  Η απώλεια  γνώμης …  Μισό λεπτό να βρώ το μπλοκάκι μου  …. Ωραία  … εδώ  είμαστε  … Ακούστε  :

• «Ένα Πρωί» του Στανισλάβ Στρατίεβ (1941-2000)

 

Ο Πετρώφ ήπιε τον πρωινό του καφέ, φίλησε τη γυναίκα του στο μέτωπο και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Πήγαινε στη δουλειά του. Στην πόρτα σταμάτησε, άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του, κοίταξε και στην τσέπη του αδιάβροχου...

- Τι ζητάς; ρώτησε η γυναίκα του.

- Βρε, η γνώμη μου λείπει, είπε ο Πετρώφ, συνεχίζοντας να ψάχνει τις τσέπες του. Πού να την έβαλα;

- Αυτό εκεί, στην τσέπη σου, τι είναι; έδειξε η γυναίκα του.

- Αυτό είναι το μαντήλι μου, είπε ο Πετρώφ. Πού την έβαλα όμως αυτή την γνώμη;

Ξανάψαξε όλες τις τσέπες, κοίταξε και στην τσάντα, κοίταξε για λίγο και στην κρεμάστρα, δεν υπήρχε.

- Δεν υπάρχει, είπε. Εσύ δεν ξέρεις πού είναι;

- Δεν την είδα, κούνησε το κεφάλι η γυναίκα του, δεν ξέρω πια από πόσον καιρό... Για ξαναψάξε, ψάξε πάλι.

Ο Πετρώφ έψαξε ξανά όλες τις τσέπες, αλλά δεν βρήκε τίποτα. Δεν υπήρχε.

- Περίμενε! άρχισε να θυμάται η γυναίκα του. Την τελευταία φορά την πήρες, πέρυσι, το Γενάρη, όταν παραλαμβάνατε το πλάνο. Πού την έβαλες μετά;

- Όχι, όχι, είπε ο Πετρώφ. Δεν την είχα πάρει. Δεν είμαι τρελός να πηγαίνω σε συζήτηση του πλάνου με γνώμη.

- Καλά λοιπόν, είπε η Πέτροβα. Τότε, φαίνεται την είχες μαζί σου για τελευταία φορά, όταν σας κάλεσαν στο υπουργείο, θυμάμαι ότι πάλι τη ζητούσες...

- Κάθε άλλο, κούνησε το κεφάλι του ο Πετρώφ. Στο υπουργείο κανείς δεν πηγαίνει με γνώμη. Αρκεί να είναι σύμφωνος. Δεν υπάρχει τέτοια πρακτική να πηγαίνεις στο υπουργείο με γνώμη. Ούτε τότε δεν την είχα αγγίξει.

- Μα πού είναι λοιπόν; είπε η γυναίκα του. Δεν μπορεί να εξαφανίστηκε, εδώ κάπου ήταν...

- Ήταν, ήταν, είπε εκνευρισμένα ο Πετρώφ, όμως τώρα δεν είναι.

Αυτή άρχισε να σκέφτεται, να θυμάται πού είχε πάει ο άντρας της τον τελευταίο καιρό και αν την είχε πάρει μαζί του...

- Άκουσε, είπε τέλος, θυμήθηκα. Την πήρες, όταν απολύατε εκείνον τον Συμεόνωφ, που τον κυνηγούσε ο Γενικός για κάποιες εκεί μεταρρυθμίσεις, για κάποιες δηλώσεις... Δε θυμάσαι;

- Θυμάμαι, είπε ο Πετρώφ, πολύ καλά θυμάμαι. Τότε ζητούσαν απλώς να υποστηρίξουμε την απόφαση, δε ζητούσαν γνώμη.

Η γυναίκα του πήγε στη ντουλάπα και την άνοιξε.

- Δεν είναι στην ταυτότητά σου του μέλους; είπε. Αφού την κρατούσες στα έγγραφα;

- Την κρατούσα, συμφώνησε ο Πετρώφ. Όμως την έβγαλα κάποτε και δε θυμάμαι πού την έβαλα μετά.

- Όμως γιατί σου χρειάζεται τόσο; είπε η Πέτροβα, αφού κοίταξε και στα έγγραφα, και δεν ήταν ούτε εκεί. Τι τη θυμήθηκες; Μα δεν πας στη δουλειά; Θα πεις ότι την ξέχασες στο σπίτι.

- Καλά λοιπόν, και αν την έχω χάσει; είπε ο Πετρώφ. Ε;

- Πολύ σπουδαίο! απάντησε η γυναίκα του. Δε σου χρειάζεται. Ακόμη καλύτερα.

- Παρ' όλα αυτά, παρ' όλα αυτά, είπε ο Πετρώφ. Τουλάχιστον να ξέρω πού είναι. Δεν μπορεί έτσι! Δεν είναι σωστό.

Η γυναίκα του άρχισε να σκαλίζει ξανά τη ντουλάπα, ξανάψαξε τα ρούχα...

- Νάτην! φώναξε. Στο παλιό σου το παλτό την άφησες, που δεν το έχεις φορέσει δυο χρόνια...

- Ναι βρε! θυμήθηκε ο Πετρώφ. Πήγα κάπου τον προπέρσινο χειμώνα και από τότε την έχω ξεχάσει...

- Αλλά εγώ το έδωσα στο καθαριστήριο αυτό το παλτό, είπε η Πέτροβα. Για να δούμε μήπως έπαθε τίποτα η γνώμη...

Κοίταξε απ' εδώ, απ' εκεί, τη φύσηξε από τη σκόνη και τις τριχίτσες και την έδωσε στον άντρα της.

- Τίποτα δεν έπαθε, είπε η Πέτροβα. Είναι σαν καινούργια.

- Μα ναι, είπε ο Πετρώφ. Πώς δε θα είναι καινούργια, αφού είναι σχεδόν αχρησιμοποίητη.

- Έχεις τύχη, είπε η γυναίκα του. Ίσα-ίσα ετοιμαζόμουν να ανεβάσω το παλτό στη σοφίτα, δεν το φοράς εσύ αυτό το παλτό.

- Μα έχω καινούργιο, είπε ο Πετρώφ. Δερμάτινο.

- Και άλλη φορά να τη βάζεις σε πιο εμφανές μέρος, είπε η γυναίκα του. Σε κάποιο κουτί ή στα έγγραφα. Στο βιβλιάριο αποταμιεύσεως! Εκεί είναι το πιο σίγουρο μέρος.

- Εκεί θα τη βάλω, είπε ο Πετρώφ. Αλλιώς πάλι θα πρέπει να την ψάχνουμε...

Έβαλε την γνώμη στο πορτοφόλι του, φίλησε την γυναίκα του στο μέτωπο και βγήκε.     >>

Διπλώνω το μπλοκάκι  και θες  η ιδέα μου  θες οφθαλμαπάτη  ο άνθρωπος αίολος  με το βλέμμα στο κενό , άδειο μεν , ολόγιομο δε  με το φευγιό του .

Παρά δίπλα το γάβγισμα του Περού σινιάλο  για να επιταχυνθούν οι χρόνοι .

 Πραγματικά  γίνονται ανάλογες χαιρετούρες   και δευτερόλεπτα πριν το λουρί του Περού  αναδιπλωθεί προς αναχώρηση , με το μαρκαδοράκι μου  σημειώνω  σε χαρτάκι :

…… όμορφες  αλήθειες  σε συσκευασία παραμυθιών ..

Αυτοσχεδιαστικά μικραίνω την επιφάνεια του __ τσαλακώνω—και το στριμώχνω στην όχι διακοσμητική καρφίτσα που κοσμεί το πέτο του  ανθρώπου με την τραγιάσκα …

Το γάβγισμα του Περού , εκδήλωση χαράς , σπάει το ήσυχο απόγευμα και ρίχνει την αυλαία περίπατου στην προβλήτα της Νέας Κίου .

 

                             κυρ...σαμ..

 

------ 

 

Μία βραδιά στη Νέα Κίο , η αλλιώς όνειρα θερινής νυκτός .. !

 

Μία βραδιά στη  Νέα  Κίο  

              Η    αλλιώς

Όνειρα θερινής  νυκτός .. !

 

 

Να φταίει μήπως   το αντάμωμα  μας έπειτα από αρκετό χρόνο  στην παραλία  της γενέθλιας γης  ( Νέα Κίος ) με  αγαπημένους φίλους  και  η κουβέντα που αναπτύχθηκε  για το δένδρο  και τις ρίζες του ,   την  τύχη του Λαογραφικού κέντρου  και την καθημερινότητα της άλλοτε κραταιάς Κωμόπολης .

Να φταίει μήπως  το ξύπνημα  στην μνήμη μας  της  νηφάλιας  αύρας  της ξύλινης προβλήτας --- εξέδρα την αποκαλούσαμε --  ένα από τα δυνατά σύμβολα  του προσφυγικού  συνοικισμού .

Να φταίει  μήπως η όμορφη καλοκαιρινή βραδιά , με αστροφεγγιά και θέα  στο βάθος  το  φωτισμένο Παλαμήδη τα Αναπλιού , όλη η παρέα – Μάκης , Νίκος, Ιωάννα, Κώστας , μπαινοβγαίναμε από το παρελθόν στο παρόν  και το μέλλον ..  ¨

Όνειρα  εφικτά , ανέφικτα  αισιόδοξα , απαισιόδοξα , προβλέψιμα απρόβλεπτα …

Μπορεί να ήταν κυριολεκτικώς  όνειρα θερινής νυκτός  πλην όμως  περιείχαν σπόρο  αισιοδοξίας  αγάπης , δημιουργικότητας , ανθρωπιάς .

Το Λαογραφικό κέντρο  στο επίκεντρο της κουβέντας μας  μονοπώλησε σχεδόν το περιεχόμενο των ονείρων μας .

Αυτός ίσως ήταν και ό λόγος που  την νύχτα εκείνη    ήρθα  τε  τα  τετ  στον ύπνο μου   με ένα παράξενο  όνειρο .

 

 

 

… ήταν λέει  Ξενώνας έτσι τον έλεγαν τότε . Ο προαύλιος χώρος είχε κατακλεισθεί  από άφθονη πιτσιρικαρία  να τρέχει  πάνω  κάτω  ένα κυνηγητό  τρόπαιο της νιότης  και της ανεμελιάς .

Οι φωνές τους  μπερδεμένο κουβάρι  ξεχείλιζαν στον αγέρα  κάμποσα  μέτρα ,  απλώνονταν μέχρι και την Αγ. Ειρήνη .

Και ξαφνικά λέει  ξεσπά  μπουρίνι  η σφοδρότητα του  αναγκάζει την πιτσιρικαρία  να βρει καταφύγιο  στο εσωτερικό χώρο του ξενώνα .

Κάποια από τα παιδιά  πατούν  στις μύτες  των παπουτσιών  σκαρφαλώνουν  στα λιγοστά παράθυρα τεντώνουν  το σώμα τους  και απολαμβάνουν τον χορό της βροχής  .

΄Οσοι δεν καταφέρνουν  να πάρουν θέση στα παράθυρα  συνεχίζουν  λέει  το παιχνίδι  τους  τώρα πια στον εσωτερικό χώρο του  κτιρίου ,  με αυξανόμενη διάθεση .

Οι φωνές τους  βουητό  το οποίο λέει  κάποια στιγμή  κόβεται απότομα  , όταν   ο ουρανός αρχίζει  να σπέρνει σκόρπια αστραπόβροντα ..

Ένα από αυτά λέει  τρυπά την στέγη του Ξενώνα  απ  όπου και εμφανίζεται  ένας άνθρωπος   που ήταν δεν ήταν συνηθισμένη μορφή .

Φορά  λέει ένα τεράστιο χαμόγελο , πλούσια γενειάδα , ενώ το αδύνατο σώμα του  καλύπτεται  με μπόλικα τσουβάλια …  Πνιγμένος στα κουρέλια ..

Σε κλάσματα δευτερολέπτου  διάφορα επιφωνήματα  διασχίζουν  τον χώρο  έως ότου η πιτσιρικαρία   κυκλώνει τον  παράξενο εισβολέα  κάποιοι  θαρραλέοι προσπαθούν να τον αγγίξουν , άλλοι  να του μιλήσουν , άλλοι δοκιμάζουν γκριμάτσες  και τον εντάσσουν στο παιχνίδι  τους …

Όμως στα επόμενα λεπτά λέει  επικρατεί απόλυτη σιωπή … Μόνο τα βλέμματα τους  προσπαθούν να αρθρώσουν  νεύματα μεταξύ τους …

Ο άνθρωπος με την γενειάδα και το πλατύ χαμόγελο , το βλέμμα του σαν περισκόπιο  λέει  παρατηρεί και γαζώνει   την πιτσιρικαρία  που ήδη τον έχει κυκλώσει  …

  Στιγμιαία βαθιά σιγή και ξαφνικά  ο άνθρωπος με την γενειάδα και το πλατύ χαμόγελο  μέσα από τα κουρέλια   προβάλει μια στρογγυλή  η μάλλον σχεδόν στρογγυλή   μπάλα  κάτι σαν υδρόγειο σφαίρα ..

 Τα αδύναμα χέρια του  υψωμένα στην  ανάταση  λέει  πετούν την μπάλα  με αγαπησιάρικο τρόπο  τυχαία στον κύκλο των παιδιών .

 Εντελώς ασυναίσθητα  η στρογγυλή μπάλα δηλαδή η υδρόγειος σφαίρα  στον αέρα  αλλάζει  συνεχώς χέρια  .

  Έτσι λέει   προκύπτει  ένα παιχνίδι  αρκετά ευχάριστο .

Τίποτε όμως δεν προμηνύει   την εξέλιξη  των γεγονότων .

 Καθώς η υδρόγειο σφαίρα  στροβιλίζεται  στον αέρα από χέρι σε χέρι λέει   ο άνθρωπος με την γενειάδα και το πλατύ χαμόγελο  παρατηρεί  συνεχώς τα χαρούμενα βλέμματα των παιδιών  αφουγκράζεται  λέει την ομορφιά του παιχνιδιού  και  κάθε φορά που η μπάλα αλλάζει  χέρια   σαν βοτσαλάκι στην λίμνη  ρίχνει   φράσεις όπως :

Σμύρνη

Βουρλα

Κίος

Κουκλουτζά

Μουδανιά

Χωρίς καμία συνεννόηση λέει  η πιτσιρικαρία επαναλαμβάνει  :

Σμύρνη ηηηη

Βουρλάαααα

Κίοοοοοοος

Κουκλουτζάαααα

Μουδανιάαααα

Κάποια στιγμή  λέει τα αστροπελέκια δυναμώνουν . Ακολουθεί εκτυφλωτική λάμψη . Η στρογγυλή μπάλα  λέει δηλαδή η υδρόγειο σφαίρα  πέφτει στο δάπεδο  και σπάει . Συντρίμμια και θρύψαλα . Τρόμος στην πιτσιρικαρία .  Τότε λέει  μέσα από τα θρύψαλα  αρχίζει να φυτρώνει  ένα δένδρο ..  Να μεγαλώνει …. Να μεγαλώνει  …. Οι ρίζες του λέει  μοιάζουν με τα χρωματιστά κουρέλια   όπως εκείνα του ανθρώπου με την γενειάδα και το πλατύ χαμόγελο …  Και τα κουρέλια δηλαδή οι ρίζες του δένδρου να δυναμώνουν να δυναμώνουν …να δυναμώνουν ..

Τα παιδιά λέει αναστατωμένα  στρέφουν το βλέμμα τους  και ψάχνουν λέει  τον  παράξενο εισβολέα με το τσουβάλι και τα χρωματιστά κουρέλια … Αντ  αυτού αντικρίζουν   κουρελιασμένα γράμματα   .. αμέσως δοκιμάζουν  λέει  τον συλλαβισμό τους :

  Α (χ)νατολή ---  Τελευταίος αιχμάλωτος …

Δεν περνούν πολλά δευτερόλεπτα  και μια  οχλοβοή  λέξεων , φρασεων , προτάσεων  κάτι σαν Βαβυλώνια  , πλημμυρίδα λέει  στον εσωτερικό χώρο  του Ξενώνα .  Ένας όμιλος παιδιών  να διαλαλεί  :

---- Α(χ)νατολήηηη …..  Α(χ)νατολήηηηηη … !

Την ίδια στιγμή ταυτόχρονα ένας άλλος όμιλος παιδιών  να  απαντά :

------- Τελευταίοοοος …… Αιχμάλωτοοοος …. Τελευταίοοοος    Αιχμάλωτοοοος ..!

Στην κορύφωση  του ντελίριο  καταφέρνω και διαρρηγνύω  την βουή .. Πετάγομαι  . Ανοίγω  τα βεβαρημένα μάτια μου  , παρατηρώ πως όλα γύρω μου είναι στην θέση τους . Έπιπλα και αντικείμενα .

------ ΄Ονειρο ήταν ..

Προχωρώ στην κουζίνα , ανοίγω το ψυγείο . Λίγο νερό  και ακολουθώ την σκέψη μου  μήπως περισώσω  στην μνήμη    ζωντανό το όνειρο .

Αργότερα σχηματίζω έναν αριθμό στο τηλέφωνο

-------- ΄Ελα  Μάκη , καλή σου ημέρα .. Κατέληξα στον τίτλο που έψαχνα …

-------    Σε ακούω  για πες ….

--------  Α(χ)νατολή …!  Πως σου φαίνεται???

--------   Εύστοχος! Κράτησε τον  και προχώρα …

--------Οπότε λέμε τα υπόλοιπα στο καφενεδάκι του Λαογραφικού . Μην φύγουμε από το κλίμα .. !

-------  Θα σε απογοητεύσω  φίλε μου  είναι κλειστά και τα δύο ..!

-------- Δεν το λες και έκπληξη ?   Κρίμα !

-------  Αυτό λέω κι εγώ κρίμα ..  Κράτα τον τίτλο και προχώρα . Τα λέμε ..

------ Βεβαίως τα λέμε  άλλωστε τα όνειρα θερινής νυκτός  δεν τελειώνουν …  καλή σου μέρα !

             κυρ...σαμ...

 

              Ξύλινη εξέδρα Νέας  Κίου  

         δεκαετία του 1970