Μία βραδιά στη Νέα Κίο
Η αλλιώς
Όνειρα θερινής νυκτός .. !
Να φταίει μήπως το αντάμωμα μας έπειτα από αρκετό χρόνο στην παραλία της γενέθλιας γης ( Νέα Κίος ) με αγαπημένους φίλους και η κουβέντα που αναπτύχθηκε για το δένδρο και τις ρίζες του , την τύχη του Λαογραφικού κέντρου και την καθημερινότητα της άλλοτε κραταιάς Κωμόπολης .
Να φταίει μήπως το ξύπνημα στην μνήμη μας της νηφάλιας αύρας της ξύλινης προβλήτας --- εξέδρα την αποκαλούσαμε -- ένα από τα δυνατά σύμβολα του προσφυγικού συνοικισμού .
Να φταίει μήπως η όμορφη καλοκαιρινή βραδιά , με αστροφεγγιά και θέα στο βάθος το φωτισμένο Παλαμήδη τα Αναπλιού , όλη η παρέα – Μάκης , Νίκος, Ιωάννα, Κώστας , μπαινοβγαίναμε από το παρελθόν στο παρόν και το μέλλον .. ¨
Όνειρα εφικτά , ανέφικτα αισιόδοξα , απαισιόδοξα , προβλέψιμα απρόβλεπτα …
Μπορεί να ήταν κυριολεκτικώς όνειρα θερινής νυκτός πλην όμως περιείχαν σπόρο αισιοδοξίας αγάπης , δημιουργικότητας , ανθρωπιάς .
Το Λαογραφικό κέντρο στο επίκεντρο της κουβέντας μας μονοπώλησε σχεδόν το περιεχόμενο των ονείρων μας .
Αυτός ίσως ήταν και ό λόγος που την νύχτα εκείνη ήρθα τε τα τετ στον ύπνο μου με ένα παράξενο όνειρο .
… ήταν λέει Ξενώνας έτσι τον έλεγαν τότε . Ο προαύλιος χώρος είχε κατακλεισθεί από άφθονη πιτσιρικαρία να τρέχει πάνω κάτω ένα κυνηγητό τρόπαιο της νιότης και της ανεμελιάς .
Οι φωνές τους μπερδεμένο κουβάρι ξεχείλιζαν στον αγέρα κάμποσα μέτρα , απλώνονταν μέχρι και την Αγ. Ειρήνη .
Και ξαφνικά λέει ξεσπά μπουρίνι η σφοδρότητα του αναγκάζει την πιτσιρικαρία να βρει καταφύγιο στο εσωτερικό χώρο του ξενώνα .
Κάποια από τα παιδιά πατούν στις μύτες των παπουτσιών σκαρφαλώνουν στα λιγοστά παράθυρα τεντώνουν το σώμα τους και απολαμβάνουν τον χορό της βροχής .
΄Οσοι δεν καταφέρνουν να πάρουν θέση στα παράθυρα συνεχίζουν λέει το παιχνίδι τους τώρα πια στον εσωτερικό χώρο του κτιρίου , με αυξανόμενη διάθεση .
Οι φωνές τους βουητό το οποίο λέει κάποια στιγμή κόβεται απότομα , όταν ο ουρανός αρχίζει να σπέρνει σκόρπια αστραπόβροντα ..
Ένα από αυτά λέει τρυπά την στέγη του Ξενώνα απ όπου και εμφανίζεται ένας άνθρωπος που ήταν δεν ήταν συνηθισμένη μορφή .
Φορά λέει ένα τεράστιο χαμόγελο , πλούσια γενειάδα , ενώ το αδύνατο σώμα του καλύπτεται με μπόλικα τσουβάλια … Πνιγμένος στα κουρέλια ..
Σε κλάσματα δευτερολέπτου διάφορα επιφωνήματα διασχίζουν τον χώρο έως ότου η πιτσιρικαρία κυκλώνει τον παράξενο εισβολέα κάποιοι θαρραλέοι προσπαθούν να τον αγγίξουν , άλλοι να του μιλήσουν , άλλοι δοκιμάζουν γκριμάτσες και τον εντάσσουν στο παιχνίδι τους …
Όμως στα επόμενα λεπτά λέει επικρατεί απόλυτη σιωπή … Μόνο τα βλέμματα τους προσπαθούν να αρθρώσουν νεύματα μεταξύ τους …
Ο άνθρωπος με την γενειάδα και το πλατύ χαμόγελο , το βλέμμα του σαν περισκόπιο λέει παρατηρεί και γαζώνει την πιτσιρικαρία που ήδη τον έχει κυκλώσει …
Στιγμιαία βαθιά σιγή και ξαφνικά ο άνθρωπος με την γενειάδα και το πλατύ χαμόγελο μέσα από τα κουρέλια προβάλει μια στρογγυλή η μάλλον σχεδόν στρογγυλή μπάλα κάτι σαν υδρόγειο σφαίρα ..
Τα αδύναμα χέρια του υψωμένα στην ανάταση λέει πετούν την μπάλα με αγαπησιάρικο τρόπο τυχαία στον κύκλο των παιδιών .
Εντελώς ασυναίσθητα η στρογγυλή μπάλα δηλαδή η υδρόγειος σφαίρα στον αέρα αλλάζει συνεχώς χέρια .
Έτσι λέει προκύπτει ένα παιχνίδι αρκετά ευχάριστο .
Τίποτε όμως δεν προμηνύει την εξέλιξη των γεγονότων .
Καθώς η υδρόγειο σφαίρα στροβιλίζεται στον αέρα από χέρι σε χέρι λέει ο άνθρωπος με την γενειάδα και το πλατύ χαμόγελο παρατηρεί συνεχώς τα χαρούμενα βλέμματα των παιδιών αφουγκράζεται λέει την ομορφιά του παιχνιδιού και κάθε φορά που η μπάλα αλλάζει χέρια σαν βοτσαλάκι στην λίμνη ρίχνει φράσεις όπως :
Σμύρνη
Βουρλα
Κίος
Κουκλουτζά
Μουδανιά
Χωρίς καμία συνεννόηση λέει η πιτσιρικαρία επαναλαμβάνει :
Σμύρνη ηηηη
Βουρλάαααα
Κίοοοοοοος
Κουκλουτζάαααα
Μουδανιάαααα
Κάποια στιγμή λέει τα αστροπελέκια δυναμώνουν . Ακολουθεί εκτυφλωτική λάμψη . Η στρογγυλή μπάλα λέει δηλαδή η υδρόγειο σφαίρα πέφτει στο δάπεδο και σπάει . Συντρίμμια και θρύψαλα . Τρόμος στην πιτσιρικαρία . Τότε λέει μέσα από τα θρύψαλα αρχίζει να φυτρώνει ένα δένδρο .. Να μεγαλώνει …. Να μεγαλώνει …. Οι ρίζες του λέει μοιάζουν με τα χρωματιστά κουρέλια όπως εκείνα του ανθρώπου με την γενειάδα και το πλατύ χαμόγελο … Και τα κουρέλια δηλαδή οι ρίζες του δένδρου να δυναμώνουν να δυναμώνουν …να δυναμώνουν ..
Τα παιδιά λέει αναστατωμένα στρέφουν το βλέμμα τους και ψάχνουν λέει τον παράξενο εισβολέα με το τσουβάλι και τα χρωματιστά κουρέλια … Αντ αυτού αντικρίζουν κουρελιασμένα γράμματα .. αμέσως δοκιμάζουν λέει τον συλλαβισμό τους :
Α (χ)νατολή --- Τελευταίος αιχμάλωτος …
Δεν περνούν πολλά δευτερόλεπτα και μια οχλοβοή λέξεων , φρασεων , προτάσεων κάτι σαν Βαβυλώνια , πλημμυρίδα λέει στον εσωτερικό χώρο του Ξενώνα . Ένας όμιλος παιδιών να διαλαλεί :
---- Α(χ)νατολήηηη ….. Α(χ)νατολήηηηηη … !
Την ίδια στιγμή ταυτόχρονα ένας άλλος όμιλος παιδιών να απαντά :
------- Τελευταίοοοος …… Αιχμάλωτοοοος …. Τελευταίοοοος Αιχμάλωτοοοος ..!
Στην κορύφωση του ντελίριο καταφέρνω και διαρρηγνύω την βουή .. Πετάγομαι . Ανοίγω τα βεβαρημένα μάτια μου , παρατηρώ πως όλα γύρω μου είναι στην θέση τους . Έπιπλα και αντικείμενα .
------ ΄Ονειρο ήταν ..
Προχωρώ στην κουζίνα , ανοίγω το ψυγείο . Λίγο νερό και ακολουθώ την σκέψη μου μήπως περισώσω στην μνήμη ζωντανό το όνειρο .
Αργότερα σχηματίζω έναν αριθμό στο τηλέφωνο
-------- ΄Ελα Μάκη , καλή σου ημέρα .. Κατέληξα στον τίτλο που έψαχνα …
------- Σε ακούω για πες ….
-------- Α(χ)νατολή …! Πως σου φαίνεται???
-------- Εύστοχος! Κράτησε τον και προχώρα …
--------Οπότε λέμε τα υπόλοιπα στο καφενεδάκι του Λαογραφικού . Μην φύγουμε από το κλίμα .. !
------- Θα σε απογοητεύσω φίλε μου είναι κλειστά και τα δύο ..!
-------- Δεν το λες και έκπληξη ? Κρίμα !
------- Αυτό λέω κι εγώ κρίμα .. Κράτα τον τίτλο και προχώρα . Τα λέμε ..
------ Βεβαίως τα λέμε άλλωστε τα όνειρα θερινής νυκτός δεν τελειώνουν … καλή σου μέρα !
κυρ...σαμ...
δεκαετία του 1970
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου