…ΕΓΩ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ Ο ΚΑΣΤΑΝΑΣ ….!
Από μένα τον φτωχό καστανά μην περιμένετε ν ακούσετε λόγια παχιά ! Με τα λίγα κολλυβογράμματα που ξέρω θα προσπαθήσω να σας πω στιγμές και στιγμιότυπα της ζωής μου .
Στιγμές ζεματισμένες όπως και τα κάστανά μου . Με λένε Αντώνη και πριν 62 χρόνια λούστηκα το πρώτο φως της ημέρας σ ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας το Καστρί .
Οι γονείς μου ??? … Πλανόδιοι βιοπαλαιστές . Ο πατέρας μου τον χειμώνα καστανάς έπιανε στασίδι σε πλατείες και πεζόδρομους , εκπαιδεύοντας τα κάστανα στον χορό των αναστενάρηδων , και τις αντοχές του στην υπομονή και την καρτερία .
Τα καλοκαίρια όμως αλώνιζαν τα πανηγύρια από χωριό σε χωριό και από πόλη σε πόλη . Άπλωναν την παιχνιδοπραμμάτεια τους , παρά δίπλα σ ένα αυτοσχέδιο κρεβατάκι η αφεντιά μου άκουγε ήχους φωνές φανταζόταν χρώματα και ανθρώπους . Ναι ! Αυτό έκανα ! Ακολουθούσα την περιπλάνηση των γονιών μου στο κυνήγι του μεροκάματου .
Όσο μεγάλωνα ένιωθα σαν να είχα δραπετεύσει από τα σπλάχνα της γνωστής φράσης :
«…είμαστε για τα πανηγύρια …» ( Γέλια )
Αλήθεια σας λέω … αυτή η φράση έλαχε να με σημαδέψει .
Γιατί ??? Ίσως δεν πάει ο νους σας στο γιατί . Ας γίνω μαρτυριάρης . Γιατί σ ένα από τα πανηγύρια γνωρίζω την Διαμάντω ! Φρέσκια , όμορφη , εργατική κοπέλα . Συνεννοηθήκαμε αφού και αυτή …για τα πανηγύρια ήταν ! …Και το άλλο που το πας ? Τις άρεσε και ο σινεμάς ! Βέβαια για τεχνικούς λόγους σπανίως πηγαίναμε …αλλά όταν τύχαινε και ταίριαζε η ώρα και πηγαίναμε ήταν για μας …άλλο πανηγύρι …!
Το Δημοτικό Σχολείο το έβγαλα μετά κόπων και βασάνων , όχι πως ήμουν εντελώς στουρνάρι αλλά …ήμουν ανήσυχος και άτακτος .
Αταξίες ουκ ολίγες ! Πως;??? ….. Αν εξοργιζόταν ο πατέρας μου ?? …Καμιά φορά ναι καμιά φορά όχι . Ας πούμε να θυμηθώ τώρα όταν κάποια στιγμή στην αυλή του σπιτιού μας ξαφνικά εμφανίζεται μια ανέμελη αργοκίνητη χελώνα . Χάρηκα τόσο που γίναμε φίλοι αμέσως . Το αργό βάδισμα και ο τρόπος που ξεμύτιζε τον λαιμό της από το ανεξήγητο για μένα σκληρό καβούκι μου έκανε τρομερή εντύπωση . Στεκόμουν και την παρατηρούσα με τις ώρες .
Με κυρίευε ο πειρασμός να δοκιμάσω να μιμηθώ το περπάτημα της και την συμπεριφορά του λαιμού της . δεν σας κρύβω πως είχε αρκετή πλάκα καθώς σερνόμουν στο χώμα εντελώς αδέξια .
Μια μέρα πως μου ρθε βρίσκω πινέλο και μπογιά και βάφω το καβούκι της κόκκινο χρώμα !!! Ανυποψίαστο το αθώο ζωάκι βάδιζε κι εγώ καμάρωνα για το κατόρθωμά μου .
Από τότε η χελώνα με το κόκκινο καβούκι τα καλοκαίρια μας συντρόφευε στα πανηγύρια κοντά στην παιχνιδοπραμμάτεια κάτι σαν μασκότ . Συγκέντρωνε την προσοχή των περαστικών , μερικοί ζητούσαν να φωτογραφηθούν μαζί της …..Οοοοχιιι! ..Οοοοοοχι !! Δεν φτάσαμε στο σημείο να βάλουμε εισιτήριο στην φωτογράφηση . Όχι! Άλλωστε η χελώνα ήταν μέλος της οικογένειας μας . Ήταν και αυτή ….για τα πανηγύρια !!!
Αυτή μου η ζαβολιά δεν εξόργισε τον πατέρα μου όσο σε μια άλλη περίπτωση . Μου έχει μείνει το αναψοκοκκίνισμά του και η οργή του . Τι είχε συμβεί τότε ???
Μπαίνω κρυφά στο κοτέτσι μας και κλέβω δύο αβγά . Είχα ειδικό σκοπό . Τα έδινα στον μπακάλη της γειτονιάς με αντάλλαγμα μια παιδική χούφτα γεμάτη ζαχαρωτά . Θαρρώ πως αυτό κράτησε μια βδομάδα . Αβγά και ζαχαρωτά ! Όχι που μου άρεσαν αλλά τα έδινα στην συμμαθήτριά μου την Κική . Τι να έκανα ??? Πως αλλιώς θα με άφηνε να δωρίσω φιλάκι στο μαγουλάκι της ?? Κρυφός πόθος ! Το λυχναράκι της παιδικής ηλικίας .
Άσε που της είχα και υποχρέωση γιατί με βοηθούσε στα μαθήματα κυρίως στο μάθημα της αντιγραφής .
Για τούτη δω την πράξη ο πατέρας μου με τιμώρησε αλλά μου εξήγησε με αντρικές κουβέντες να βρω άλλο τρόπο να « κλέψω ‘ την καρδιά της Κικής . Δυστυχώς όμως οι περιπλανήσεις και ο τσιγγάνικος τρόπος ζωής μ έριξε στα πανηγύρια .
Τελειώνοντας τον στρατό ο πατέρας μου μας αφήνει χρόνους . Το πουκάμισο της ορφάνιας δυσκολοφόρετο . Πλήγμα στην οικογένεια μας . Πέφτω αμέσως στα βαθιά . Ευτυχώς που κατά την διάρκεια της θητείας μου στο στρατό πήρα δίπλωμα οδήγησης , γεγονός που μ έκανε να κρατώ καλά το τιμόνι τόσο του αυτοκινήτου μας όσο και της οικογένειας .
Η μητέρα μου κι εγώ συνεχίζαμε τον αγώνα . Κάποια εποχή στο πηγαινέλα των ανθρώπων και την οχλοβοή του πανηγυριού γνωρίζω την Διαμάντω . Ταιριάξαμε όμορφα έχουμε κι ένα παιδί , τον Παναγιώτη , το πρωί δουλεύει ηλεκτρολόγος και το απόγευμα παρακολουθεί τεχνική Σχολή . Είναι στα τελειώματα τώρα .
Η Διαμάντω κι εγώ τα δίνουμε όλα για να βρει τον δρόμο του , να ξεφύγει από τα πανηγύρια . Για τον λόγο αυτό ---καλή ώρα όπως τώρα ---τις κρύες νύχτες του χειμώνα στέκομαι και απαγκιάζω πότε στην πλατεία πότε στον πεζόδρομο μαζί με την φουφού μου –συντρόφισσα την λέω -- και το τρανζιστοράκι μου για να μην χάνω τα γκολ του θρύλου .
Για δες με εδώ σκυμμένος με την μασιά στο χέρι στοιχίζω τα κάστανα στην φωτιά . Ζεματίζω και ζεματίζομαι από τις αγωνίες και τις σκέψεις .
Το τι βλέπουν τα μάτια μου και τι ακούνε τα αυτιά μου είναι για γέλια και για κλάματα ….συναντήσεις , ραντεβουδάκια , χωρισμοί , αποχωρισμοί φωνές διαπληκτισμοί ….διάφορα άλλα .
Βέβαια εκτός από τα κάστανα μοιράζω και πληροφορίες όπως
Τι ώρα είναι ??
Που είναι το Δημαρχείο ??
Προς τα που πέφτει το Ταχυδρομείο ??
Έτσι να μαι πάλι εδώ εγώ ο Αντώνης ο καστανάς με την συντρόφισσα την φουφού και το τρανζιστοράκι . Ασάλευτοι ! Το ίδιο αύριο ! Το ίδιο μεθαύριο !!!
Ωστόσο ο Παναγιώτης τα πάει καλά και αυτό είναι που δίνει κουράγιο σε μένα αλλά και στην αγαπημένη μου Διαμάντω .
κυρ... σαμ..
