..... Στην ημέρα των Ζώων ... !

 

Ας ήξερα τι σκέφτεσαι

κυριακος σαμιος   ...θρυματισμένες λέξεις , φράσεις , ρινίσματα μολυβιού , αόρατη κλωστή παραμυθιού υφαίνει διαδρομές ... Περισυλλέγει στιγμές ζωής ... αόρατη κλωστή αφήνεται στην μύτη του μολυβιού και αποδρά αλλοτε απο μικρόφωνα ραδιοφώνου και άλλοτε απο θεατρικές χαραμάδες που σπέρνουν οι ράγες του τετραδίου ....! Ας εχουν καλούς αέρηδες οι απο-δράσεις μας .. !

Από καιρό στροβιλίζεται μέσα μου η επιθυμία να χαράξω δυο λέξεις για σένα. Για σένα που  την κατάλληλη στιγμή άθελά σου έγινες εισβολέας στη ζωή μου. Άνοιξες την πόρτα κι έφερες τον ήλιο! Αν ήσουν άνθρωπος παρακινδυνευμένη πρόβλεψη. Και τώρα που γράφω αυτές τις αράδες μου έρχεται στη μνήμη έντονα η δύσκολη εκείνη νύχτα και το μήνυμα της Μαρίας... ''Μη στενοχωριέσαι, έτσι είναι η ζωή. Μπορεί να έφυγε μια ψυχή αλλά ήρθε μια καινούργια, ήρθε ο Περού''. Κομβική στιγμή!

Αγαπημένε μου Περού. Κάθε φορά που η λαμποκοπή των ματιών σου διαπερνά την κουρτίνα που σα ριχτάρι καλύπτει το μικροσκοπικό πρόσωπό σου προσπαθώ να μεταφράσω τη γλώσσα του σώματος σου.


Και τώρα που απολαμβάνεις τη χαρά του παιχνιδιού και υποβάλεις σε ''δοκιμασία'' το ταλαιπωρημένο πολύχρωμο κόκκαλο -λατρεμένο σου αξεσουάρ- ακολουθείς το τρέξιμο της μπάλας, κι ακονίζεις τ' αναδυόμενα δοντάκια σου, σε βλέπω ν' αλωνίζεις καταλήγοντας στον καναπέ σου. Αραιά και που αρθρώνεις γαβγίσματα σπάζοντας έτσι το φράγμα της ησυχίας.

Νιώθω  την ανάσα σου και πως το μια σταλιά σώμα σου αν και κουλουριασμένο πάλλεται  γράφοντας στον αέρα νότες ζωής. Παράξενα κοκτέιλ μας κερνά η ζωή, καιρό τώρα προσπαθώ να σκιτσάρω με λέξεις το ηχόχρωμα της φωνής σου, να μεταφράσω τα πως και τα γιατί σου...

Την ώρα που στο παιχνίδι μας κάνω πως υφαρπάζω το μπαλάκι σου, εσύ κυλιέσαι, κουλουριάζεσαι πάνω μου. Τα ποδαράκια σου κλειδώνουν τις κινήσεις μου, οι ανάσες σου ζεστές αποπνέουν αναπνόηχα σε τέμπο χαράς.

Σε  λίγο  το κουδούνι της πόρτας εντελώς αδιάκριτα παρεμβαίνει στο παιχνίδι μας, και αυτός είναι ο λόγος που η συγκέντρωση-προσοχή σου αποσπάται και με αλματώδη βηματισμό τρέχεις προς τα εκεί σχεδόν σκαρφαλώνεις στέκεις στα δυο ποδαράκια σου αφού τ'  άλλα δυο μπροστινά ακουμπούν την ξύλινη πόρτα κι έτσι όπως παρατηρώ μοιάζουν να παίζουν πιάνο στην κατακόρυφη ράχη της.
Και  όταν πια η πόρτα ανοίξει, με το παρατεταμένο γάβγισμα σου μοιράζεις τις δικές σου καλημέρες έως ότου βάλεις σ' ενέργεια την όσφρηση προς αποκατάσταση του πόθεν έρχεσαι...

Έτσι λύθηκε η απορία μου για το πως εκδηλώνεις τα συναισθήματα σου κάθε που το ασανσέρ σκορπά τη φλύαρη βαρυγκωμιά του καθώς μεταφέρει την αφεντιά μου με το φορτίο της ημέρας από το ισόγειο στον πρώτο όροφο!

Ωστόσο μετά από ποικιλόχρωμα γαβγίσματα έγιναν οι συστάσεις μεταξύ Περού και επισκέπτη και τανάπαλιν. Η  κουβέντα μας κύλισε. Παρομοίως κύλισε και το μπαλάκι του Περού με χαρακτηριστική αργή κίνηση, πέρασε κάτω από το τραπεζάκι για να καταλήξει σε γωνιά άλλου επίπλου. Όμως ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο! Ουδέν κρυπτόν από τον Περού! Δευτερόλεπτα  και να 'μαστε πάλι στο δίχτυ του παιχνιδιού με ολιγόλεπτα σταματήματα συνοδευόμενα από βαθιά σιωπή και το βαθύ ερώτημα... Ας ήξερα τι σκέπτεσαι;