Η έκδίκηση της λευκής κόλας ... !!!

 

 

      

                    Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο ?

               Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο ?? 

              Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο ???

              Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο ????

              Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο ?????

              Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο ??????

              Χμ..!  Χμ.. !!    Χμ.....!!!!... Χμ!!!!!! 

              Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο !

               Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο !!

               Μπορώ να γράψω ένα  βιβλίο !!!

               Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο !!!!

               Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο !!!!! 

               Μπορώ να γράψω ένα βιβλίο !!!!!! 

                Ξεκινώ :

               Η εκδίκηση της λευκής κόλας ... !!! 

                                          κυρ ... σαμ ...
 

Ευα Δελή 1921--1940 ... στις εκβολές της θύμισης .. !!!

  

       Περιοδικό  Απόπειρα λόγου και τέχνης   τεύχος 3 ΄Άνοιξη 92  Ναύπλιο ..

   Μικρά αφιερώματα σε πρόωρα χαμένους 

      Απόηχος  μιας  πλημμυρίδας 

( στην Εύα  που δεν γνώρισα ) 

΄Έφυγε νωρίς ...

ερήμωσε ο τόπος 

κύμα το αναφιλητό .

Στου  Ερασίνου  τα νερά 

βαρκούλα  πλέει με κόπο .

                                                               

         

 

                Εύα  Δελή  ( 1921-- 1940 )

         

    

΄Έφυγες νωρίς .....

Ορφάνεψε η θάλασσα 

στέρεψε η Κίος 

σαν έσβησε  η Εύα 

βυθίστηκε  ο ήλιος . 

¨

 ΄Έφυγες  νωρίς ....

πνίγηκε το χαμόγελο 

πέπλο σιωπής για πάντα 

η λάμψη  έμεινε 

στην Κίο  πια για πάντα ..

¨Έφυγες νωρίς ....

ήρθε  ευθύς ο θρήνος 

με της μνήμης τα φτερά 

χορεύει πια ο θρύλος ..

 

 

      Αντικατοπτρισμοί στα νερά του Ερασίνου ! Σύντομη λάμψη της Εύας Δελή  ... !

 

 Η Εύα Δελή  γεννήθηκε  στην Κωνσταντινούπολη  το 1921 . Στη συνέχεια , μόλις δύο χρονών , ήρθε με τους γονείς της , την Υπατία  και τον Χρήστο Δελή  στη Νέα Κίο , όπου  προσφυγοπούλα  πλέον  γνώρισε τα πρώτα γράμματα,  στην Αθήνα  συμπλήρωσε τις σπουδές της ... όμως ..!

    Αλλά το παιδόπουλο  με τα όμορφα μάτια , βάλλεται  σκληρά από  αρρώστια  απροσδόκητη .... .......   Η  Εύα  ναι μεν  έφυγε νωρίς  πλην όμως  έφυγε 

 <<  μεσ  τη βαριά της περηφάνιας  καταχνιά .. >> .

  ΄Όρθια η ευαίσθητη ψυχή της έγινε  ένα  με την

 <<τρικυμία  του βυθού ..>>.

   Ο  Μάρτης  του 1940  βρίσκει  την Εύα  οχυρωμένη  πίσω από την δημιουργική  λάμψη , να παλεύει  ηρωικά  με τα κύματα του πόνου . 

 <<  Τα  φώτα χαμηλώνουν ... τόσο  που σβήνουν  εντελώς .. πλημμύρισε  σιωπή  παντού  και η θλίψη  στο κατώφλι .. >>.

    Ναι η Εύα έφυγε νωρίς  πριν καν  το δροσερό  πνευματώδες  νήμα της διαδρομής  αγγίξει  τα 19  χρόνια .  Αντιστάθηκε  με πάθος , ψυχική ωριμότητα  και ποιητικό μένος  στην απρόοπτη  φυγή της . Βυθίστηκε στη θλίψη  η παραλία της Ν. Κίου , αφού  ορφάνεψε από την συντροφιά της Εύας . 

    Οι διηγήσεις  και οι περιγραφές  λένε πως  ο ποταμός Ερασίνος , συχνά ήταν  για την Εύα πηγή έμπνευσης  για πνευματική δημιουργία .

    Ωστόσο ο θρύλος της Εύας  παραμένει ζωντανός , διοχετευμένος  στα ποιήματα της που δημοσιεύθηκαν  στα περιοδικά  << Ηραία >> ΄Αργους  και << Νεοελληνικά  Γράμματα >> ..........

 .(..Σύντομο  απόσπασμα από  αφιέρωμα  στην Εύα Δελή   βασισμένο  σε αφηγήσεις και περιγραφές της κ. Αθηνάς Εσκιόγλου  φίλη της  Εύας . Γυναίκας που γνώρισε από κοντά το θρύλο  της οικογένειας  Δελή ... ! Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ  τεύχος   3   ΄Ανοιξη  92 ....Ναυπλιο ... )

                                                                                       κυρ .. σαμ ..

 

   

Πρόζα καραντίνας ( 4 )

 

                   Αργεί άραγε το απανέμι 

 

         Εγκαταλείπω την στάση οκλαδόν 

       προαυλίζομαι  στο διάδρομο του χολ ...

       Προσπερνώ  τις αναταράξεις της καραντίνας 

       Τρέχωωωω    μεθώωωωωωω 

       από το άρωμα  και την ορμή των λέξεων ...

        Πέφτω   βουλιάζω στον βυθό τους 

       πιάνομαι  σηκώνομαι 

       πετώ  στον ουρανό τους ...

       Κι   ύστερα  γλιστρώ 

       στου μελανιού  την τελευταία ρανίδα ...

       Τώρα πια ότι κι αν συμβεί 

        το  όνειρο  καλά  κρατεί ..

         Αργεί άραγε το απανέμι ?? 

        Πηγή ζωής   γοργόφτερο  μολύβι 

        βάζει πλώρη  σαν δελφίνι 

        Στα μισά της ρότας  το χάνω ..

        Για  δες 

       ξάφνου πετά επάνω 

       Βουτιά  που γεννά δίνη 

       Μια  με πιάνει  μία με αφήνει ...

       Αργεί  άραγε  τ   απανέμι .. ?? 

                                   ...κυρ ..σαμ ..

 

    

Πρόζα καραντίνας ( 3 )

 

                                    Το παταράκι … !!!

 

…….. Καμιά φορά ακόμη και στο ημίφως βρίσκεις στιγμές συμφιλίωσης με το βαθύ σκότος .

Το χέρι ψηλαφεί την ξύλινη κουπαστή της σκάλας και με το πόδι , αριστερό η δεξιό δεν έχει σημασία , δοκιμάζει επαφή με το πρώτο σκαλοπάτι .

   Προορισμός ?? Η ανάβαση στο παταράκι με τα λιγοστά υπάρχοντα τα περισσότερα λες και είναι ραντισμένα με ασημόσκονη περασμένης πρωτοχρονιάς …

    Η εναλλαγή του δρασκελισμού από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι συνοδεύεται και από την εναλλαγή της σκέψης :

 

----- Το έψαξα και στην πρώτη καραντίνα αλλά μάταια …

------ Μήπως δεν θυμάμαι καλά που το είχα σιγουρέψει μην χαθεί ?

------ Δεν χάνω και τίποτα γιατί να μην δοκιμάσω ίσως αυτή την φορά σταθώ τυχερός και το βρώ .. !

 

      Κάπως έτσι αργά αργά διανθίζω την αναρρίχηση μου τιθασεύοντας ταυτόχρονα τις αδύναμες δέσμες φωτός προερχόμενες από εξοστρακισμό παρακείμενου προβληματικού λαμπτήρα .

     Σε λίγο κατακτώ την κορυφή ! Πατώ στο ξύλινο παταράκι ξεπερνώντας κάθε λογής εμπόδια με κυρίαρχο αυτό της υψοφοβίας .. ! 

 Τώρα πια το ημίφως παραδομένο στο σκοτάδι ..!

    Επιστρατεύω ένα φακό που βρίσκεται πάντα εκεί περιμένει καρτερικά και αναλαμβάνει δράση ..

Η παλάμη μου πιλότος καθοδηγεί τον φακό και αυτός με την σειρά του γράφει στον χώρο γενικά κινήσεις άλλοτε κυκλικές άλλοτε ευθείες άλλοτε χιαστί με αποτέλεσμα σκόρπιες πυκνές λωρίδες φωτός να διαλύουν το σκοτάδι γεγονός που μου επιτρέπει να βρεθώ απέναντι σε ένα πολυκαιρισμένο χαρτόκουτο .

    Με την βοήθεια του φακού ξεκινώ την εξερεύνηση . 

.Νοσταλγικά ξεσκονίσματα ,ταξίδια που σου ανοίγουν τους ορίζοντες .

   

Ναι .! Οι αναταράξεις της καραντίνας μοιάζουν λίγο πολύ με αναταράξεις αεροπλάνου σε ώρα πτήσης .

 Ελέω καραντίνας χρόνος υπάρχει .. Χρόνος άπλετος … !!!

 

΄Ο χρόνος τρέχει παρασύρει τις ημέρες , τις νύχτες …

Το συνολάκι της πανδημίας ρούχο καθημερινό πια

φιγουράρει μπρος σε ολόσωμους καθρέφτες .

Προβάρει και προβάρεται

Δοκιμάζει δοκιμάζονται :

Ανθρωπιά - Αλληλεγγύη

Μέσα - ¨Έξω

Όνειρο -- Πραγματικότητα

Ημέρα --- Νύχτα

Ζωή -- Θάνατος 

     

               κυρ .. σαμ ..

Πρόζα καραντίνας ( 2 )

   ... κόσμε ρηχέ  αδιάβα(σ)τε ... !!!  

              ( απόσπασμα )
 

.... Ένα πρόχειρο στασίδι μας ανοίγει την όρεξη να καθίσουμε για λίγο σ ένα μισογερμένο ξύλινο κορμό προκειμένου να ζυγιάσουμε την ορθοστασία μας . Ιδέα που προφανώς αρέσει και στον Περού αφού ήδη έχει βολευτεί δίπλα μου σε θέση σχεδόν οκλαδόν ..

Λίγα μέτρα από το σημείο που επιλέξαμε για το διάλειμμα μας είναι το παρκάκι , ακριβώς από πίσω μας ένας δρόμος με σχετική κίνηση τόση όση επιτρέπει ο μαγικός αριθμός 13033 ..! Απέναντι μας η γειτονιά με τα κλειστά σπίτια . 

 Κάποια στιγμή το γάβγισμα του Περού σε συνδυασμό με το παρακλητικό βλέμμα του με βάζει σε σκέψεις . Προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω το σινιάλο του :

------ Αφεντικό τι έχεις να πεις για τα κλεισμένα σπίτια ??

Ξαφνιασμένος τον κοιτώ στα μάτια χαμογελώ και του εξηγώ .

------- ΄Άκου Περού θέλω να σου πω πολλά για τα κλεισμένα σπίτια αλλά δεν ξέρω πως ?? Μπορώ να φανταστώ και να σου διηγηθώ πιθανές ιστορίες , στιγμιότυπα , που θα μπορούσαν να κρύβουν μέσα τους . ΄Ήρωες αντιήρωες .....

------- Αφεντικό άσε καλύτερα άλλη ώρα ... αλλά όχι πές μου πλάκα θα έχει , το πολύ πολύ να με πάρει ο ύπνος ...

------ Οκ! Σταματώ εδώ ...

------- Αααα ρε αφεντικό εσείς οι άνθρωποι σε τι κόσμο ζείτε??

------- Το λέμε συχνά ο ένας για τον άλλο ...

------- Τι λέτε δηλαδή ...

------ Θα σου πω μια σκέψη που διάβασα κάπου δεν θυμάμαι , την βρίσκω εύστοχη

------ Για λέγε ... στάσου να ρθω πιο κοντά σου ....

------- Ζω στον κόσμο μου μακριά σας άνθρωποι . Κι όμως χρειάζομαι την επαφή σας για να μην ξεχνώ . Να μην ξεχνώ γιατί είμαι μακριά σας . Γιατί οχυρώθηκα σε κάστρο απόρθητο . Γιατί η ψυχή μου έγινε πέτρα που σμίλη γλύπτη δεν την πιάνει Ζω στον κόσμο μου και γελώ με τον δικό σας . Και σεις με τον δικό μου ..!!!

------- Πω...πω ... αφεντικό μπερδεύτηκα .. εσείς οι άνθρωποι βγείτε από τον λαβύρινθο σας ..... βρείτε τα μεταξύ σας ...

Κάτι τέτοιο μου πέταξε ο Περού και ξεκινά ένα ανεξήγητο γάβγισμα ... Τον καλμάρω χαϊδεύοντας τον στο απαλό τρίχωμα του και στα χνουδωτά αυτιά του ρίχνω μια ματιά στην ώρα το μηνυματάκι : 13033 αριθμός 6 σταθερό .

 Σταθερό και το βήμα της επιστροφής μας στο σπίτι .. Μια χλιαρή στάση στο πέρασμα μας μπρος από τα κλειστά σπίτια και στα επόμενα λεπτά ο Περού ξεδιπλώνει το τρεχαλητό του στις σκάλες της πολυκατοικίας που οδηγούν στο ασανσέρ .

΄Εξω την ίδια στιγμή το φως της ημέρας συνεχίζει να λούζει με την λαμποκοπή τους ανθρώπους και ριχτάρια χαρμολύπης τα οποία πέφτουν σαν υγρές κουρτίνες στα διάσπαρτα κλεισμένα σπίτια ...!

 

( απόσπασμα από .. Κόσμε ρηχέ αδιάβα(σ)τε....!!! )

κυρ...σαμ ..

 

Πρόζα καραντίνας ..! ( 1 ) ( Μικροδιήγημα ..)

 

                             ΔΙ ΄’  ΕΥΧΩΝ !

 

 

 << …  Μα    τι  γράφει στο κουδούνι του . Μένουμε σπίτι …>>

<< .. Δεν πρέπει  να   είναι   κανείς σε αυτό το διαμέρισμα .. >>

<< .. Βλέπω φως κάποιες  φορές .. >>

 

 

Ατάκες που εισβάλλουν από την χαραμάδα της πόρτας  και ψάχνουν αποδέκτη . Ενώ αυτά συμβαίνουν στον διάδρομο  της πολυκατοικίας  την ίδια στιγμή μέσα στο διαμέρισμα  το φάντασμα του Εγκλεισμού  πλανάται από δωμάτιο σε δωμάτιο.

 Ο Εγκλεισμός  ένας καινούργιος φίλος , λίγο ντροπαλούλης , ψηλός λεπτεπίλεπτος  με αργό βηματισμό . 

Δάσκαλος και φίλος  με δική του ντοπιολαλιά , και ξεχωριστή παραξενιά  αρνείται να ενδώσει στα κελεύσματα  των φωνών που κατακλύζουν  τον διάδρομο .  

 Μονίμως  με μία κούπα καφέ στο χέρι αναμετριέται  με τον χρόνο . Ο Εγκλεισμός  εκτός από ντροπαλούλης είναι και δοτικός  σ ερεθίσματα και αφορμές  για παιχνίδι . 

 Κάποιες φορές - θα έλεγα συχνά -  στο μπαλκονάκι του  στήνει πρόχειρο τερέν  προκειμένου να μοιραστεί με τον χρόνο μία παρτίδα τάβλι . Ευκαιρία βέβαια γιαυτόν  να καμαρώσει έξω   τα έργα του . 

Το βουβό τοπίο της γειτονιάς , και την ανασαιμιά της φύσης . Ν ακούσει το κελάηδισμα των πουλιών , και να ταξιδέψει το βλέμμα του σε καθαρό ουρανό .

    Αυτός λοιπόν ο κυριούλης , τραβά την κουρτίνα του παραθύρου  και κατευθύνεται προς το γραφείο του .   Για δες  εικόνα . Το ένα χέρι υποβαστάζει το κεφάλι , η καρέκλα ολάκερο το σώμα , η παλάμη   την πένα  και η  πένα την σκέψη του .

 Ο Εγκλεισμός φανατικός οπαδός του  μένουμε  σπίτι !!!

   Είναι οι  μέρες ?  Είναι τα παθήματα  που συνωστίζονται  με τα πάθη του πλανήτη γη ?  Ίσως !

Τι μένει λοιπόν ! Από το να ψελλίσουμε … Δι  ευχών .!

                                                 κυρ .... σαμ ..

΄Αντε ρε Μάνα με ακούς ??? 1925-- 2018

     

......   Νέα Κίος  Αργολίδας προσφυγικός συνοικισμός ! Δεκαετία του 1950 (?? )

-- Φιλική  συντροφιά  σε γειτονική αυλή ! Περίσσιο  χαμόγελο   ελπίδα για ζωή .. ! Η μητέρα μου Στέλλα όπως βλέπουμε στην άκρη δεξιά  προσέχοντας   τον μικρό Απόστολο .Τα ονόματα των υπολοίπων  η  Χρυσούλα Γιαγκιόζη  με την μικρή Δέσποινα , Κική Σερέκα  με τον μικρό Νίκο και η Ευγενία  Σερέκα ...

          

     1990  !   Το πολλαπλό   είδωλο  μιας  χαρτοπετσέτας.

  Η  μόνιμη αγωνία της Ελληνίδας  μάνας ..  Αγαπημένη συνήθεια της Στέλλας να διοχετεύει την σκέψη της σε χαρτοπετσέτα και  αυτή με την σειρά της να απορροφά το μήνυμα    παραδίδοντας   το περιεχόμενο κυρίως όμως την μάνα μου   ολοζώντανη στην μνήμη και στο διηνεκές του χρόνου ..

( Αντιγράφω και διατηρώ την καλοσυνάτη ανορθογραφία της )

.... Κ ιριάκο  το φαγιτό ηναι στο φούρνο  όλλο  δικό σου  Εμείς το βράδυ έχουμε χόρτα και Αυγά Αυριο Νάρθεις θα κάνο Γεμιστά ..

  Άντε  ρε  Μάνα  με  ακούς  ??

.........   Εξ απαλών  δαχτύλων πατώ τα  ασπρόμαυρα πλήκτρα  για να πλοηγήσω λέξεις προτάσεις  που υφαίνουν  το  ν (ο )ημα  των συναισθημάτων  κάθε που το ημερολόγιο  δείχνει  10 Ιανουαρίου ..! 

10 Ιανουαρίου  2018  φτερούγισες σαν πουλάκι πλήρης ημερών . Πέρασαν  δύο χρόνια και οδεύουμε προς τον τρίτο ....

      Εξ  απαλών δαχτύλων  σου γράφω αυτά τα λόγια  μη και διαταράξω τον ύπνο σου .  Ο βηματισμός μου σε χαμηλό τέμπο .  ΄Όπως  κάτι μεσημέρια  τότε  θυμάσαι ??  ΄Άνοιγα την πόρτα προσεχτικά με αργές κινήσεις , πατούσα στις μύτες των παπουτσιών μου , ορισμένες φορές σκόνταφτα στα περίτεχνα σημειώματα σου , δίπλωνα τελετουργικά την χαρτοπετσέτα -- ραβασάκι - και προχωρούσα  έως ότου  η φωνή σου  με ακινητοποιούσε ..  Θυμάσαι ??

Σε λίγο το σούρσιμο των ποδιών σου .. Το  τικ-τακ  του  μπαστουνιού    σε συνδυασμό με το χαμόγελο σου  εικόνα που ακολουθεί  και ταυτόχρονα μου δίνει δύναμη και κουράγιο ....

   Εξ  απαλών  δαχτύλων  ξεφυλλίζω  το  μπλε τετραδιάκι σου  το θυμάσαι ?? 

Να ήξερες τι χαρά μου έδωσες όταν μου ζήτησες να σου φέρω ένα  τετράδιο για να ακουμπάς.,  τις σκέψεις σου .. !!!

-------  Γράφω λίγους στίχους  μέσα από τη  ζωή μου  που έζησα με τον πατέρα σας ....! 

 Έτσι το προλόγισες ,  σου θυμίζω μια στροφή από τα γραφόμενά σου :

------    Ψάχνω  να  βρω   μες  τη  ζωή 

            και  σ   ένα  καταλήγω 

           πως  τα  ωραία  στη  ζωή 

           πάντα  κρατάνε  λίγο ....

Άντε  ρε  μάνα  με  ακούς ??1

   Στρέφω το βλέμμα μου ψηλά και  με την δύναμη του αγέρα  στέλνω την σκέψη  όλων μας  έτσι για ένα μαξιλαράκι  ξεκούρασης ....Να περνάς όμορφα  και να προσέχεις τον Παναγιώτη  τον Αργύρη ... και όλη την παρέα εκεί πάνω .. !

         .....  Σε  φιλώ !   Καλή  αντάμωση .. !!!

Ενα καράβι χρώματα ... !!!

                      ΄ Ένα καράβι χρώματα 

 

        ΄Ένα  καράβι χρώματα 

        στης πόλης τα χαρακώματα 

        λιμάνι ψάχνει για να μπει

        να ξαποστάσει μια στιγμή .

        ΄Έχει για πλήρωμα μαζί 

        του  παραδείσου την πηγή .

        Και καπετάνιο από παλιά 

        βετεράνο με καρδιά .

        Λέξεις που καίνε  από φεγγάρι 

        για το αύριο   λένε πως  σαλπάρει .

        Από το καρνάγιο  βγαίνει  καλή αρχή 

        κουράγιο τόλμη  και αντοχή. 

        ΄Ένα καράβι χρώματα 

        λιμάνι πιάνει τα ξημερώματα 

        κύμα και χρώμα ένα με την γη

        χύμα στο χώμα  η ζωή .

        Οι ναύτες με καμάρι  χαρωπά 

        μνήμες φεγγάρι και φιλιά 

        δένουν στ  αμπάρι  προσεχτικά .

        ΄Ένα καράβι χρώματα 

        της  νιότης  σημειώματα.

        Την πόλη ζωγραφίζουν 

        με λέξεις που φεγγίζουν .

        ΄Ένα καράβι  χρώματα 

        λιμάνι πιάνει πίσω δεν κάνει 

        φιρμάνι  βγαίνει για πληρώματα 

        στ  αμπάρι όλοι  για φορτώματα ..

                                  κυρ  .... σαμ .. 

                  IPID#149   

Να την ακούς την βροχή .. !

 

Να την ακούς την βροχή .... !!!

΄Έξω βρέχει . Βρέχει καταρρακτωδώς . Σκόρπιες σκέψεις όπως και οι σημειώσεις προσπαθούν να απεμπλακούν από το μποτιλιάρισμα περιμένουν υπομονετικά να μπουν στο παιχνίδι .

Το πορτατίφ ευ-διάθετο , πάντα πρόθυμο διαλύει το ημίφως κι έρχεται με την σειρά του ν αναδείξει διαδρόμους απογείωσης .. ΄Έξω βρέχει ακατάπαυστα ! ΄Έτσι όσο κρατάει ένα βλέμμα , κλέβω λίγο από την αστραπή για να περιθάλψω κόκκους λάμψης και βροντής . Το μολύβι σωριάζεται στο ημίλευκο χαρτί .. Τα μάτια χωρίς να το θέλουν κλείνουν . Σύρονται στις διαθέσεις της φλύαρης γκριμάτσας . Στιγμιαίο σκοτάδι και στην επαναφορά σκοντάφτω στο ολοζώντανο φτερούγισμα ενός σπουργιτιού που αλλάζει συνεχώς θέση . Πετά χαμηλά και σχεδόν γεωμετρεί το υγρό μπαλκόνι . Φτερουγίζει και με την μικροσκοπική μύτη του τσιμπολογάει ότι βρίσκει μπροστά του κάνοντας που και που με τον λεπτεπίλεπτο λαιμό του περιστροφές διοχετεύοντας την ευχαρίστηση του .

Παρατηρώ διακριτικά την συμπεριφορά του όπως τώρα που με τα αραχνοΰφαντα φτερά του επιχειρεί ένα τίναγμα , το φέρνει πάνω στην ράχη του κάγκελου να περπατά να δοκιμάζει καινούργιο φτερούγισμα να το μετανιώνει να παραμένει κοιτώντας με στα μάτια τιτιβίζοντας , συνομιλώντας .. Και αυτό όσο να πεις διευκολύνει την οπτική επαφή μας .

Απορροφημένος από τις εκφράσεις του , προσπαθώ να μεταφράσω τον τρυφερό λόγο του , προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω την γλώσσα του σώματος .. Μια σταλίτσα σώμα κι όμως λαλίστατο . Τώρα δα που γράφω τούτες τις αράδες νιώθω τα λόγια του να περνούν σαν υπότιτλοι στην υγρή εικόνα . Νιώθω το σπουργίτη πάνω στην ράχη του κάγκελου -- κυριολεκτικά και μεταφορικά -- να με κοιτά και να μου λέει : ..... Να την ακούς την βροχή όταν σου χτυπά το παράθυρο , σε παροτρύνει να στρέψεις το βλέμμα σου στις σκόρπιες λακκούβες γεννημένες από ανθρώπου περπατησιά ...

Σε παροτρύνει να τραβήξεις την κουρτίνα και το βλέμμα σου να σκοντάψει στην τιτάνια προσπάθεια του μουσκεμένου άστεγου να αποσώσει ότι μπορεί από το περιεχόμενο κατεστραμμένου κάδου απορριμάτων .

Να την ακούς την βροχή όταν σου μιλάει γιατί ξεγυμνώνει αλήθειες που θυμίζουν την αποτυχία του ανθρώπινου είδους ...!

Ναι νιώθω το τιτίβισμα του σπουργιτιού να μου λέει : ... Να την ακούς την βροχή .. !!!

κυρ .. σαμ ..