δρόμοι του ραδιοφώνου ..! ( 2 )

 

....πως είναι όταν επιστρέφεις σπίτι σου βγάζεις τα κλειδιά , ξεχωρίζεις δια της αφής το ένα !

 Το ένα , αυτό που σε λίγο στροφάρει και δίνει το δικαίωμα εισόδου ..

.Σχεδόν αμέσως το ραδιοφωνάκι ξεχασμένο ανοιχτό μας υποδέχεται με τους μελωδικούς ψιθύρους .

Κι εσύ ακολουθείς την εσωτερική διαδρομή .

 Αφήνεις πίσω το χολ προχωράς στον διάδρομο και καταλήγεις στο δωμάτιο ..! 

Τραβάς στην άκρη  μικροπράγματα  μικροσκέψεις  που σκεπάζουν την φωτογραφική  μνήμη , απελευθερώνεις τον ορίζοντα .

Ασυνήθιστη παραξενιά σημειώνεις στο μπλοκάκι σου την λέξη κλειδί !

Την λέξη που θα ταίριαζε σαν τίτλος στο δρομολόγιο της μέρας σου .

 Στέκεσαι αντίκρυ της και καθρεφτίζεσαι στα πως και στα γιατί !!!

 Συντροφιά πάντα με τους μελωδικούς ψιθύρους που ανακυκλώνονται στον ραδιοφωνικό αέρα....

..πιάνεις το μολύβι και συμπληρώνεις ... 

Φράχτες πανύψηλοι / στην  απόλυτη σιωπή/  στέκουν ανίσχυροι / στο νεύμα της βροχής / διάτρητες ομπρέλες / στάζουν  φωνήεντα /  υγρά και ανίατα / … 

Φίλες και φίλοι καλώς ήρθατε στο ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΜΕ ΡΑΓΕΣ .... το τετράδιο με θέα ......!!!

....... κυρ....σαμ ...

 

Στοιβαγμένα δεμάτια ..!

 ..Πάντα στο σούρουπο οι εικόνες διαθλώνται  στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα . Οι δρόμοι σχεδόν άδειοι .

Η σιωπή της πόλης   αλλάζει μορφή , γονιμοποιείται από την φωνή αδέσποτων  πεινασμένων σκύλων  εξ ου και η γέννα   ρωγμωειδών  ινών . 

Αόρατοι καθρέφτες   μας κάνουν ορατή την πλέξη  των νεογνών ινών στα πρόσωπα  μας .

 Σκόρπιοι λιγοστοί άνθρωποι   λες και σκοντάφτουν  σε διάσπαρτα  και ατάκτως τοποθετημένα   ακανόνιστου μεγέθους  , ανισοϋψή , και ανισοβαρή  μεγέθη , κάτι σαν δεμάτια .

Αγωγιάτες του δήμου  εργάζονται  νυχθημερόν , σε λίγο η σκουπιδιάρα  στρίβει , και ακολουθεί  τις οδηγίες των αδέσποτων σκυλιών .

Η σπαρακτική φωνή τους  πρωτίστως προσμονή για φαγητό , σινιάλο  παρκαρίσματος , αλλά και τρόμος  για τα πέριξ περιστέρια .

Η  ειρήνη  σε διωγμό .. !  Ομοίως και οι σκέψεις ,  στοιβαγμένα δεμάτια  ανώνυμα κι επώνυμα .!

Ονείρων καθρέφτες 

είδωλα επαίτες 

Στοιβαγμένα δεμάτια 

ξεπηδούν σαν από πλήθος 

αλαλάζουν με οργή 

άπιαστος αλλοτινός μύθος 

με απαστράπτουσα κραυγή .

Ανώνυμα κι επώνυμα 

ανώδυνα  κι επώδυνα 

στοιβαγμένα δεμάτια 

του μυαλού πραμάτεια .

Καινούργια γκριμάτσα 

αλλάζει σχήμα για δες 

στου καθρέφτη την πιάτσα 

ταιριάζει ποίημα ειδεχθές ....

                          κυρ...σαμ..

 

 

 

αποταμιευμένη σκέψη ..!

 ..Λέξεις  και  φράσεις  στην πλέξη του φθινοπώρου  υφαίνουν  στο ρυθμό του ζιγκ  ζαγκ   το παρήγορο πέρασμα  στην επόμενη σελίδα 

 Πνοές  που  απαλαίνουν    τα  θραύσματα   μολυβένιας  γραφής   .  
     Πηγαίο    γάργαρο  μελάνι   μουσκεύει  τον  γεωφυσικό  χάρτη  των  ονείρων  ,  και  είναι  εκείνος  ο  χάρτης  που  συνήθως   κοσμεί   την  αναζήτηση   .
       Αναρτημένα  όνειρα .  Πόλεις  αταξίδευτες  ,  σκόρπια  χρωματιστά  θέλω  ,  πολύβουες  διαδρομές    που  λύνουν  την  σιωπή  τους   ,  κυλούν  διάφανες   πια , αναμετρώνται με  τον  χρόνο   ,  και   σμίγουν   στις  εκβολές  των  σκέψεων    .      .

Τόσα χρόνια πως να χωρέσουν σε μια στιγμή . Κι όμως το ζωτικό περιεχόμενο  η ενέργεια το πύκνωμα  όλα μαζί μια ιδιότυπη  σκυταλοδρομια ! 

Το ημερολόγιο του τοίχου αμείλικτο . Εικοσιτρείς  Σεπτέμβρη ! Είτε αριθμητικώς είτε ολογράφως  η στόχευση  της μνήμης  σταθερή ... 

Νικημένος από την περιέργεια αποκαθηλώνω το χαρτάκι . Γυρίζω στο πίσω   μέρος του και διαβάζω :

.. δεμένες  σιωπές / πλοία λυμένα / κρυμμένες  φωνές / σ  αμπάρια ληγμένα /απαγορευτικά / κι άλλα   του καιρού / ονειρικά / μπάρκα του μυαλού /. 

Αποταμιευμένη  σκέψη  στο μεταίχμιο των γενεθλίων ...! 

        κυρ.... σαμ...                          

Εκατο χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή ! ... Μνήμη ,νοσταλγία και στο βάθος μοναξιά !!!

 

 

     ..Εκατό χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή ..!

      Μνήμη, νοσταλγία και στο  βάθος  μοναξιά .. !

 

Αθήνα. Πλατεία Αγίας Ειρήνης , παρατεταγμένα  σχεδόν περιμετρικά  τα καφέ  ζωντανεύουν περισσότερο τα ηλιόλουστα πρωινά .

Επιλέγω  γωνία  αναπαυτική  με προδιαγραφές  ονειροδρόμιου .  ΄Αλλωστε έπειτα από  την συνήθη ταλαιπωρία  των μακρόσυρτων διαδρόμων  του Νοσοκομείου  και την επίσης συνήθη  αναμονή  αποτελεσμάτων  , αναγκαίο   ένα ευχάριστο διάλλειμα  .

 Κάτι σαν πλατύσκαλο  στο ανέβασμα   δυσπρόσιτης σκάλας .

Ροκανίζω τον χρόνο  και παραπλανώ το μυαλό .  Επιβιβάζομαι στα συννεφάκια μου  και ξεκινώ το πέταγμα ..

  Βομβαρδισμένος από τις χιλιάδες ανά την Ελλάδα  εκδηλώσεις  αφιερωμένες  στην μνήμη της Μ. Ασίας .

Εκατό χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή , εκατό χρόνια μοναξιάς . !

Συλλογιέμαι , σκιάζομαι , αναρωτιέμαι …

Συλλογιέμαι  σκιάζομαι για το γνήσιον της  συναισθηματικής αφετηρίας τους .

Καραβάνια  φορτηγά  μεταφέρουν  βαρύγδουπα πακέτα  από πόλη σε πόλη  από χωριό σε χωριό   κι  επιτέλους  από γειτονιά σε γειτονιά ..

  Πληθώρα απανωτών εκρήξεων σε όλη την επικράτεια με ότι αυτό συνεπάγεται .

Σίγουρα κάτι γίνεται …

Σίγουρα κάτι κινείται …

Εδώ στο δεύτερο σκέλος – στο κάτι κινείται—σκαλώνει  το μελάνι  λες και ακολουθεί  τους νόμους της διήθησης . Διηθείται !

 Τρέχει  σαν από το  ξεγωνιασμένο πλαστικό λάστιχο  της βρύσης,  όπως το πάλαι ποτέ  ξεκουλουριαζότανε  και σαν πίδακας  σιντριβανιού  ανακούφιζε  την αυλή της γιαγιάς , την προσφυγική γη .

Εδώ στο κάτι κινείται  στέκονται σκέψεις  διάφορες , πετούν  σαν χαρταετοί  που αμολάγαμε  στην πλατεία  της δεξαμενής ,  στις αλάνες ,  στην μπάνιτσα  ( ξεροπόταμος  Ίναχος ), καθώς και στην παραλία  δίπλα στην ξύλινη εξέδρα . Γενικώς όπου βοηθούσε ο άνεμος .

Χαρταετοί πάνω από την πόλη ! Θύματα και θύτες της λεγόμενης σπαγγιάς !

Χαρταετοί  σκέψεις αιχμηρές που τρυπούν  τα σύννεφα  και  σε αναγκάζουν σε ελεύθερη πτώση . 

Πέφτω από τα σύννεφα καθώς  συλλογιέμαι σκιάζομαι αναρωτιέμαι   άραγε  πρόκειται για :

Συναισθηματική  αφετηρία ?

Τυπική διεκπεραίωση  πρωτόκολλου ?

Εργαλειοποίηση προς όφελος παραγόντων ?

Αποτίμηση τιμής στην μνήμη ?

Αποτίμηση  τιμής στον τόπο?

Αποτίμηση  τιμής  στους ανθρώπους που κατοικούν αυτόν τον τόπο ?

 

  Στην δεδομένη στιγμή   παρεμβαίνει ευγενικά ο νεαρός σερβιτόρος  και με αφυπνίζει  επαναφέροντας στο ηλιόλουστο πρωινό ..

-------  ΄Όλα  καλά ?

------  Ναι … Ναι ..  υπέροχη η μηλόπιτα .. ευχαριστώ .. όλα καλά .. !

  Στρέφω  το βλέμμα μου  δεξιά , αριστερά , μήπως και απεμπλακώ  από  το τρίπτυχο:  συλλογιέμαι , σκιάζομαι , αναρωτιέμαι .!.  Αδύνατον !

Επιβιβάζομαι  σε βαγονέτο που τσουλά πάνω στις ράγες  οι οποίες  ακούνε στ όνομα    μνήμη  και νοσταλγία.

Έννοιες  με αμφίδρομη  επίδραση .  Μνήμη λιτή , αυστηρή ,   Δωρική μορφή .  Νοσταλγία πηγή συναισθημάτων .

Κάθε που το βαγονέτο διασχίζει  τον χάρτη της προσφυγιάς , στέκομαι στα λιμνάζοντα συναισθήματα  και στις ανταύγειες  των χρωμάτων των αφηγήσεων  και  των μαρτυριών .

Εντωμεταξύ  το τρίπτυχο  συλλογιέμαι  σκιάζομαι αναρωτιέμαι , μιμείται την πορεία του ήλιου  προδίδοντας  τον θόλο του μυαλού .

 Εν μέσω καταιγισμού  ανά την Ελλάδα  αφιερωμάτων και απανωτών  εκρήξεων  για τα εκατό χρόνια  από την Μικρασιατική καταστροφή  . Εκατό χρόνια μοναξιάς .

ξ Νιώθω την καρέκλα να απορροφά την σωματική κούραση , το δε  μολύβι  να   σωριάζεται  στην λευκή κόλα  σκορπώντας  ηχηρές σιωπές , δίνοντας έτσι χώρο στις  ιαχές  θριάμβου  που βγαίνουν από σημεία της  γενέθλιας πόλης  την ίδια στιγμή  που η μοναξιά φτιασιδώνει  το καινούργιο της πουκάμισο , πλέκει το χειμωνιάτικο  της  πουλόβερ , για τις κρύες νύχτες του χειμώνα .

1936 !  Νέα  Κίος   Σχολική 

΄Όταν πέσει   η αυλαία  η σκιά  βαραίνει .  Η πράξη έχει αποδείξει  πως η μοναξιά δεν είναι συνθήκη .  Αντίθετα είναι συναίσθημα και μάλιστα δύσκολα διαχειρίσημο . Ας μην το βαρύνω άλλο .. !

Ως εδώ ! Προσπερνώ τις σκέψεις μου  .. !  Τακτοποιώ  με τον ευγενικό σερβιτόρο   τα της οφειλής μου …περί  μηλόπιτας ..  Αφήνομαι κάτω από τον Αττικό ουρανό  ενώ ταυτόχρονα    το μυαλό μου μπαινοβγαίνει  αφ  ενός στην αναμονή   αποτελεσμάτων  ιατρικών εξετάσεων  αλλά και  στην σκιά της γενέθλιας κωμόπολης ..

  Ελπίζω κι εύχομαι   η Νέα Κίος   να  ανακτήσει  την προσφυγική φυσιογνωμία της  και το Λασκαρίδειον  Λαογραφικό κέντρο   να  λειτουργήσει σαν  δεξαμενή γνώσης ,μοχλός εξέλιξης, προοπτικής επικοινωνίας  και να αξιοποιηθεί  προς όφελος της ιστορικής μνήμης  .

Και αυτό θαρρώ πως είναι το ομορφότερο  δείγμα απόδοσης τιμής των προγόνων μας .. !

       κυρ...σαμ...

 

... Στιγμές μνήμης ... !

     Η  Ευα Δελή ( δεύτερη  από δεξιά όρθια ) και ο πατέρας της  Χρήστος Δελής  ( καθιστός) .  Διακρίνεται επίσης  η κ. Ευαγγελιδάκη Ελένη ( που ευγενικά μας παραχώρησε την φωτογραφία ). Εκδρομή  στο Κιβέρι  για το εργατικό προσωπικό  του εργοστασίου Δελή .     21/07/ 1936 

 

 

 

    ....  Αφιέρωμα  στην Εύα Δελή  του περιοδικού  ... Απόπειρα λόγου και τέχνης  ΄Ανοιξη ΄92 Ναύπλιο   τεύχος  3 

                     ...κυρ ...σαμ .. 

ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ 

ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ 

(4/4/20-3/5/20) 

Συλλογικό έργο

 

  

 

 

Τηλεγράφημα με βραχνή φωνή … !

 

    Οι σελίδες του λεξικού χορεύουν στο τέμπο του αγέρα  ! Πάντα ξεχνώ το παράθυρο ανοιχτό . Το μάτι μου πέφτει : .. τηλεγράφημα : γραπτό κείμενο που διαβιβάζεται με τηλέγραφο . Έτσι για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να  μαθαίνουν οι νεώτεροι ..! 

Εποχή καραντίνας .                                                                     Εγκλεισμός καινούργια πραγματικότητα.  Ωστόσο  αρκετά δοτικός  σ ερεθίσματα και αφορμές  για ιχνηλατήσεις εντός μας . Ευκαιρία  για απρόβλεπτες γνωριμίες  που προκύπτουν από το βύθισμα . Τι θα συμβεί άραγε αν πάψουμε  να κολυμπάμε  είτε στα ρηχά , είτε στα βαθιά ?  Όπως και να χει η γη δεν περιστρέφεται μόνο γύρω από εμάς . Αλίμονο ! Κάπου στην ακρούλα υπάρχει μια ανεξερεύνητη  γόνιμη τοποθεσία που λέγεται ΕΜΕΙΣ ..Σίγουρα  κάποιος φάρος μας πετροβολά με το φως του . Με το νεύμα του .  Μας δίνει ανάσες και αντοχές . Οι αναταράξεις της καραντίνας  οδηγούν την πένα  σε σκαλοπάτια  και διαδρόμους πολυκατοικίας  νοτισμένους  από ά-ηχες φωνές !   Όπως   αυτές που  βιώνει  ο συγκεκριμένος  άνθρωπος στο συγκεκριμένο διαμέρισμα .  Τούτη δώ την στιγμή που γράφονται  οι αράδες ο  Λάμπρος    βάζει πλώρη για την κουζίνα . Ρίχνει μια χαλαρή ματιά στον φιλαράκο τον κλόουν που κοσμεί   τον χώρο , και προχωρεί .
  Διασχίζει  τον όχι και τόσο ουρανομήκη διάδρομο , καθ  όδόν  ελέγχει το φωτάκι  του οποίου η εκθαμβωτική δέσμη   διαλύει κάπως την σκοτεινιά , στρίβει δεξιά φθάνει  στην κουζίνα και αποφασιστικά κατευθύνεται  προς το παν-λευκο  ψυγείο.  Αποστάσεις γνώριμες  γιαυτόν  και διαδρομές εσωτερικές  που σκαρίζουν  πολύχρωμα κουβάρια . Σκηνικό στο περίπου κατά πως σκαρίζει το κοπάδι για βοσκή . 
   Εμφιαλωμένο νερό , κάμποσα πολυκαιρισμένα άσχετα μεταξύ τους μικροαντικείμενα  συνθέτουν ένα ανάγλυφο τοπίο , έναν αυτοσχέδιο γεωφυσικό χάρτη  τοποθετημένο γύρευε πόσο καιρό , πάνω από την οροφή του ψυγείου . Όχι... Όχι ... !  Ο παυσίλυπος  βρόγχος  του ψυγείου  διόλου δεν σχετίζεται  με εκκολαπτόμενη πράξη διαμαρτυρίας . Μια στοργική κίνηση του χεριού του  τον   φέρνει  στην ευχάριστη θέση  , τον βοηθά  να σβήσει την δίψα του με το εμφιαλωμένο νερό .Ωστόσο τα ενοχικά ψήγματα για την άργητα του , διακριτικά μεν εμφανώς δε υποβόσκουν στο πρόσωπό του .  Στα επόμενα λεπτά ανοίγει την πόρτα του ψυγείου και ο βρόγχος αυτόματα σωπαίνει . Τοποθετεί την φιάλη , βγάζει μία μπύρα , κλείνει την πόρτα . Ο βρόγχος επανέρχεται και διαχέεται  μέσα σε όλο τον χώρο , στον διάδρομο ,  υπνοδωμάτιο, στο χολ , κυρίως  στο  πολιορκημένο  από χάρτινους ήρωες  γραφείο .  Παντού βρόγχος. Μέσα κι έξω !!! Το ίδιο και η νύχτα , γλιστρά από τις γρίλιες και τις χαραμάδες  των παραθύρων . Νύχτα παντού ρέει  σαν παχύρευστο υγρό , πιρουνιάζει παραβγαίνοντας στην ορμή με το κρύο .
   Και είναι ο ίδιος βρόγχος  με αυτόν που αποπνέει  το τηλεγράφημα που ήδη έχει αιχμαλωτίσει την προσοχή και το είναι του Λάμπρου . Ένα ταλαιπωρημένο χαρτί στην παλάμη του παίζει τραμπάλα στα δάχτυλα  του και προσπαθεί να συνυπάρξει  με το κουτάκι της μπύρας.  Η ώρα περνά και η σκοτεινιά φουντώνει . Μισογερμένος στον τοίχο ο Λάμπρος, γέρνει πιότερο  πάνω στο τηλεγράφημα και αφήνει την ματιά του  να τρέξει στις λιγοστές αράδες του : 

......   Ορίζοντας   θολός  καθώς και η μέρα και τόπος συνάντησης μας ....STOP....
Τραβώ γραμμές στοιχίζω λέξεις  στέλνω μήνυμα .......STOP
Κάτι σαν αφιέρωση από ραδιόφωνο......................  STOP....
Βραχνή  φωνή .... Βραχνή  γραφή ......................  STOP......
Αγαπητέ _________   (  χώρος αυτοσχεδιασμού ) ..... STOP....
Ζητώ ταπεινά συγγνώμη  που δεν μπόρεσα  να σου σταθώ  δίπλα τις τελευταίες στιγμές της ζωής σου  ............. STOP.......
Τα ψαλιδισμένα φτερά κρατούν το φευγιό μου ..............STOP
Ωστόσο η σκέψη μου αερικό και σ ακολουθεί ...........STOP  ..

Σαφώς και χωρίς αμφιβολία  το  περιεχόμενο του τηλεγραφήματος  σμπαραλιάζει  τον  Λάμπρο . Εντωμεταξύ  στο διπλανό δωμάτιο ο φιλαράκος ο κλόουν  με καταπληκτική σβελτάδα  ανακαλύπτει μια φυσαρμόνικα  και ξεκινά  να παίζει  χωρίς σταματημό . Ο σκοπός και ο ρυθμός  αυτοσχέδιος  τα δε λόγια  επίκαιρα  και ταιριαστά   :      Ταξιδέψτε εντός/ απ  το  σκοτάδι στο φως / η μουσική γλυκαίνει τα πως / .. Μένω σπίτι μένω εντός / κλείνω πόρτα και μυαλό / σε κορωνοϊο και πανικό / ..

                      Στο λεπτό   ρευστοποιημένη  , κυματώδης  και ορμητική νότα  μεταμορφώνεται  σε πλημμυρίδα .
    Ο  βρόγχος , η νύχτα , και ο έναστρος ουρανός , ένα σμίξιμο  που ξυπνά από την ύπνωση τον Λάμπρο , που έχει ήδη περάσει  το δάχτυλό του  στην  περόνη   της μπύρας , απορροφημένος , αταλάντευτος ,  ακούει και παρακολουθεί τα δρώμενα του κλόουν . Σε λίγο ενστικτωδώς  τραβά την ντενεκεδένια  περόνη  . Ένα επιτόπιο σιντριβάνι  με σπαρταριστές εκσφενδονίσεις αφρού σκορπά τον πανικό .  Κόκκινη μύτη , φυσαρμόνικα , και λοιπά  εξαρτήματα του κλόουν  πλέουν σε πελάγη ...αφρού .. !!!    Ενώ ο Λάμπρος σαν ένας άλλος μικρός Μωυσής , χαμογελαστός  σχεδόν παραδομένος  στα δίχτυα της μέθης  νιώθει να περπατά  πάνω σε βαθιά  νερά !!!
      Τώρα πια  το τηλεγράφημα με την βραχνή φωνή  γίνεται ένα με τον αφρό και τα κύματα της πλημμυρίδας . !!!

                               Κυριάκος  Σάμιος
                                                              

 

 

 

 

.