Εκατο χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή ! ... Μνήμη ,νοσταλγία και στο βάθος μοναξιά !!!

 

 

     ..Εκατό χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή ..!

      Μνήμη, νοσταλγία και στο  βάθος  μοναξιά .. !

 

Αθήνα. Πλατεία Αγίας Ειρήνης , παρατεταγμένα  σχεδόν περιμετρικά  τα καφέ  ζωντανεύουν περισσότερο τα ηλιόλουστα πρωινά .

Επιλέγω  γωνία  αναπαυτική  με προδιαγραφές  ονειροδρόμιου .  ΄Αλλωστε έπειτα από  την συνήθη ταλαιπωρία  των μακρόσυρτων διαδρόμων  του Νοσοκομείου  και την επίσης συνήθη  αναμονή  αποτελεσμάτων  , αναγκαίο   ένα ευχάριστο διάλλειμα  .

 Κάτι σαν πλατύσκαλο  στο ανέβασμα   δυσπρόσιτης σκάλας .

Ροκανίζω τον χρόνο  και παραπλανώ το μυαλό .  Επιβιβάζομαι στα συννεφάκια μου  και ξεκινώ το πέταγμα ..

  Βομβαρδισμένος από τις χιλιάδες ανά την Ελλάδα  εκδηλώσεις  αφιερωμένες  στην μνήμη της Μ. Ασίας .

Εκατό χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή , εκατό χρόνια μοναξιάς . !

Συλλογιέμαι , σκιάζομαι , αναρωτιέμαι …

Συλλογιέμαι  σκιάζομαι για το γνήσιον της  συναισθηματικής αφετηρίας τους .

Καραβάνια  φορτηγά  μεταφέρουν  βαρύγδουπα πακέτα  από πόλη σε πόλη  από χωριό σε χωριό   κι  επιτέλους  από γειτονιά σε γειτονιά ..

  Πληθώρα απανωτών εκρήξεων σε όλη την επικράτεια με ότι αυτό συνεπάγεται .

Σίγουρα κάτι γίνεται …

Σίγουρα κάτι κινείται …

Εδώ στο δεύτερο σκέλος – στο κάτι κινείται—σκαλώνει  το μελάνι  λες και ακολουθεί  τους νόμους της διήθησης . Διηθείται !

 Τρέχει  σαν από το  ξεγωνιασμένο πλαστικό λάστιχο  της βρύσης,  όπως το πάλαι ποτέ  ξεκουλουριαζότανε  και σαν πίδακας  σιντριβανιού  ανακούφιζε  την αυλή της γιαγιάς , την προσφυγική γη .

Εδώ στο κάτι κινείται  στέκονται σκέψεις  διάφορες , πετούν  σαν χαρταετοί  που αμολάγαμε  στην πλατεία  της δεξαμενής ,  στις αλάνες ,  στην μπάνιτσα  ( ξεροπόταμος  Ίναχος ), καθώς και στην παραλία  δίπλα στην ξύλινη εξέδρα . Γενικώς όπου βοηθούσε ο άνεμος .

Χαρταετοί πάνω από την πόλη ! Θύματα και θύτες της λεγόμενης σπαγγιάς !

Χαρταετοί  σκέψεις αιχμηρές που τρυπούν  τα σύννεφα  και  σε αναγκάζουν σε ελεύθερη πτώση . 

Πέφτω από τα σύννεφα καθώς  συλλογιέμαι σκιάζομαι αναρωτιέμαι   άραγε  πρόκειται για :

Συναισθηματική  αφετηρία ?

Τυπική διεκπεραίωση  πρωτόκολλου ?

Εργαλειοποίηση προς όφελος παραγόντων ?

Αποτίμηση τιμής στην μνήμη ?

Αποτίμηση  τιμής στον τόπο?

Αποτίμηση  τιμής  στους ανθρώπους που κατοικούν αυτόν τον τόπο ?

 

  Στην δεδομένη στιγμή   παρεμβαίνει ευγενικά ο νεαρός σερβιτόρος  και με αφυπνίζει  επαναφέροντας στο ηλιόλουστο πρωινό ..

-------  ΄Όλα  καλά ?

------  Ναι … Ναι ..  υπέροχη η μηλόπιτα .. ευχαριστώ .. όλα καλά .. !

  Στρέφω  το βλέμμα μου  δεξιά , αριστερά , μήπως και απεμπλακώ  από  το τρίπτυχο:  συλλογιέμαι , σκιάζομαι , αναρωτιέμαι .!.  Αδύνατον !

Επιβιβάζομαι  σε βαγονέτο που τσουλά πάνω στις ράγες  οι οποίες  ακούνε στ όνομα    μνήμη  και νοσταλγία.

Έννοιες  με αμφίδρομη  επίδραση .  Μνήμη λιτή , αυστηρή ,   Δωρική μορφή .  Νοσταλγία πηγή συναισθημάτων .

Κάθε που το βαγονέτο διασχίζει  τον χάρτη της προσφυγιάς , στέκομαι στα λιμνάζοντα συναισθήματα  και στις ανταύγειες  των χρωμάτων των αφηγήσεων  και  των μαρτυριών .

Εντωμεταξύ  το τρίπτυχο  συλλογιέμαι  σκιάζομαι αναρωτιέμαι , μιμείται την πορεία του ήλιου  προδίδοντας  τον θόλο του μυαλού .

 Εν μέσω καταιγισμού  ανά την Ελλάδα  αφιερωμάτων και απανωτών  εκρήξεων  για τα εκατό χρόνια  από την Μικρασιατική καταστροφή  . Εκατό χρόνια μοναξιάς .

ξ Νιώθω την καρέκλα να απορροφά την σωματική κούραση , το δε  μολύβι  να   σωριάζεται  στην λευκή κόλα  σκορπώντας  ηχηρές σιωπές , δίνοντας έτσι χώρο στις  ιαχές  θριάμβου  που βγαίνουν από σημεία της  γενέθλιας πόλης  την ίδια στιγμή  που η μοναξιά φτιασιδώνει  το καινούργιο της πουκάμισο , πλέκει το χειμωνιάτικο  της  πουλόβερ , για τις κρύες νύχτες του χειμώνα .

1936 !  Νέα  Κίος   Σχολική 

΄Όταν πέσει   η αυλαία  η σκιά  βαραίνει .  Η πράξη έχει αποδείξει  πως η μοναξιά δεν είναι συνθήκη .  Αντίθετα είναι συναίσθημα και μάλιστα δύσκολα διαχειρίσημο . Ας μην το βαρύνω άλλο .. !

Ως εδώ ! Προσπερνώ τις σκέψεις μου  .. !  Τακτοποιώ  με τον ευγενικό σερβιτόρο   τα της οφειλής μου …περί  μηλόπιτας ..  Αφήνομαι κάτω από τον Αττικό ουρανό  ενώ ταυτόχρονα    το μυαλό μου μπαινοβγαίνει  αφ  ενός στην αναμονή   αποτελεσμάτων  ιατρικών εξετάσεων  αλλά και  στην σκιά της γενέθλιας κωμόπολης ..

  Ελπίζω κι εύχομαι   η Νέα Κίος   να  ανακτήσει  την προσφυγική φυσιογνωμία της  και το Λασκαρίδειον  Λαογραφικό κέντρο   να  λειτουργήσει σαν  δεξαμενή γνώσης ,μοχλός εξέλιξης, προοπτικής επικοινωνίας  και να αξιοποιηθεί  προς όφελος της ιστορικής μνήμης  .

Και αυτό θαρρώ πως είναι το ομορφότερο  δείγμα απόδοσης τιμής των προγόνων μας .. !

       κυρ...σαμ...