Ποτάμι δίπλα μας πολύπαθο --- Πόλη και ποδήλατο ... !

 

 

   

 

 

  Ερασίνος  ποταμός  Νέα  Κίος  Αργολίδας

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ποτάμι δίπλα μας πολύπαθο

Πόλη και ποδήλατο …!

 

Το ποδήλατο  παλιάς κοπής , και το χρώμα του παράξενο .

Εβδομάδες τρεις ξεχασμένο . Σπάνια  περίπτωση .  Είναι οι μικρές σκέψεις που σκαλώνουν στις ακτίνες του .

 Αναρριχήσεις στην ραχοκοκαλιά  του δυσκίνητου  χρόνου .  Ο νους μου   λες και κάνει ορθοπεταλιές .

Μα είναι στάσιμο , ασάλευτο , γερμένο  στον πολυκαιρισμένο γηραιό τοίχο …! Ο ιδιοκτήτης   έχει εξαφανισθεί .

Σε λίγες μέρες  οι εργάτες το πιάνουν προσεχτικά , ισιώνουν  το τιμόνι του, τινάζουν από πάνω τα περιττά   μικροαντικείμενα …

 Κρίμα  γιατί  είχαν βρει  καταφύγιο  στις τεθλασμένες  ζάντες του .  Οι ακτίνες αντέχουν και δεν αντέχουν ..

  Ποιος ξέρει ?? Ωστόσο  με ρίσκο θα το μεταφέρουν  …  !

Και η ζωή  συνεχίζεται … Ανοίγω το κουτί της μπύρας  και προσπαθώ να τιθασεύσω την συγκέντρωση  προσοχής  σε   ημιανάπαυση  και ολίγον οκλαδόν .. !!!

  Ξεφυλλίζω  όλες τις πτυχές  σαν ρόδα  ποδηλάτου  που ξεδιπλώνεται  γεγονός που  με παρασύρει  σε νοσταλγική  διαδρομή .

  Αναβάτης των σκέψεων μου  νιώθω  το ποτάμι  δίπλα μου  να παρακολουθεί την πρώτη μου  ποδηλατάδα  πλάι στα  νερά του Ερασίνου ..

Αααα!  …. Και να ξύπναγα  λέει  ξαφνικά  στου Ερασίνου τα καθαρά νερά , εκεί που κάποτε  της άνοιξης το πρώτο βήμα σημάδευε  την εφηβική  μυρωδιά …

  Εκεί που κάποτε  τα γραφικά  γεφυράκια  φιγούρες πρώτες  στην δαιδαλώδη διαδρομή .

Ανοιξιάτικοι περίπατοι , ποδηλατάδα,  σκιρτήματα εφηβείας ,    νούφαρα , δένδρα , τιτιβίσματα πουλιών , και αεράκι  να γονιμοποιεί  την φύση ..!

Και  ύστερα ….

 Ποτάμι δίπλα μας πολύπαθο ..

 Πόλη  και  ποδήλατο .. !!!

 

                               

 

                                      Πόλη  και ποδήλατο

 

                        Πιο  γρήγορο  το  όνειρο

                        από της ψυχής τα βάθη

                        Καλπάζει το χαμόγελο

                        μικρού παιδιού που εχάθη .

                        Πόλη και ποδήλατο

                        βλέμμα  βουβό αμίλητο

                        το βήμα μου το παίξιμο

                        ατίθασο το τρέξιμο .

                        Γροθιά  δίνω με στιχάκια

                        και δραπετεύω στα σοκάκια

                        Εκεί που κάποτε  παιδιά

                        με κυνηγούσε η αντηλιά

                        Πόλη και ποδήλατο

                        στο χέρι  μαντολάτο

                        Όνομα  κι  επώνυμο

                        άγνωστο  φευγάτο

                        Κρατώ γερά το τιμόνι

                        η  ρόδα του με κυκλώνει

                        Στης πόλης τώρα τα στενά

                        ανατολή μου το πουθενά

                        Λούζομαι  με παραμύθια

                        νωπή στάζει η αλήθεια

                        Σε  σοκάκια και γειτονιές

                        στάλα  στάλα  καίω το χθες

                        Πόλη και  ποδήλατο 

                        το  γέλιο μου αστείρευτο                     IPID #114

                        ήλιος ζεστός  που  με ανασταίνει

                        μέσα μου ζει  και ανασαίνει .

                        Παρελθόν η παιδική δειλία

                        μεσημερας και η φοβία 

                     αλλιώς μετρώ τα γεγονότα

                        τα πως και τα ειωθότα … 

                                       κυρ  ... σαμ ..

..... το σάλπισμα της νύστας .. !!!

 

..το σάλπισμα της ...νύστας !!!

  ......  Δεν  είχε  φαντασθεί   πως  η  διαδρομή   από  την  πλατεία     έως  τον  σταθμό  του  τρένου  θα  γινόταν   αφορμή   για  κολύμπι  στον  βυθό  του  παρελθόντος . 

 Κάμποσες  στιγμές  σαν  ανεμοστρόβιλοι  ζουζουνίζουν  στο  μυαλό  της  διάφορα ..
       Προχωρεί  και   κάθε  που  το  βλέμμα  της  σκοντάφτει   σε  βιτρίνες  καταστημάτων  νιώθει  την  θολούρα  ν  αβγαταίνει   κι  ένα   ξύπνημα  αναμνήσεων   από  το  σάλπισμα  της  διαδρομής .
      Η  περπατησιά  της  νωπή   ακόμη   στην  ράχη  του  πεζοδρομίου  .

  Πάμπολλες  μέρες  και  νύχτες  ακολουθεί  αυτήν την στεριανή    ρότα  .
         Όμως  δεν  είχε  φαντασθεί   πως  τούτη   την  φορά    αν   και  συνεπέστατη   στην  ώρα  και  με  εισιτήριο  προπληρωμένο  θα  περνούσε  την  νύχτα   στην  αποβάθρα  του  σταθμού . 

 Που  μυαλό  για  γυρισμό ,  θολούρα  και  ζάλη  δεν  είναι  και  ο καλύτερος  σύμμαχος  για  αποφάσεις ...
     Έτσι  ροκανίζει  τον  χρόνο   έως  ότου   τα  ματοτσίνορα πα   ραδωθούν   στις  διαθέσεις  του  ύπνου.    

Που  σημαίνει  πως  με  απλές   μηχανικές  κινήσεις   ταχτοποιεί   το  αυτοσχέδιο  παγκάκι .
     Κάθεται   για  λίγο   με  το  βλέμμα  της  καρφωμένο  στην  απέναντι  τζαμαρία  ,  στο  κλειστό  και  παραμελημένο  ξύλινο   γραφείο   με  την  πινακίδα  να  λέει

...Έκδοση  εισιτηρίων ....
       Αυτό  το  μοναχικό   γραφειάκι   φαίνεται  πως   ξύπνησε την   επικοινωνιακή  διάθεση  της. 

 Με  το  μισονυσταγμένο    αργό   βήμα   πλησιάζει  ,  στέκεται   απέναντι   απ  την  τζαμαρία   ,  ρίχνει  μια  λοξή  ματιά  δεξιά  και  αριστερά  και   με  το  δάχτυλο   του  χεριού  της πάνω  στην  πάχνη  του  χρόνου   ακουμπά  την  σκέψη  της  ..

....Το  μυαλό  μου  είναι  θολωμένο ....νυστάζω ..!!!

 Θα έλεγε κανείς πως έμοιαζε  με  σύνθημα ! Από αυτά που φιλοξενούνται  άλλοτε σε  φρεσκοβαμμένους τοίχους και άλλοτε σε  παλαιάς κοπής μαντρότοιχους ..

  …..  Το  μυαλό μου είναι θολωμένο .. νυστάζω ..!!!

  
      Ασάλευτη  για  δευτερόλεπτα  μπροστά  στην  τζαμαρία    σιγοψιθυρίζει   ένα  σκοπό  επιστρέφει  στο  παγκάκι  και    αργά- αργά  γέρνει …

  Το  ίδιο  αργά-  αργά  γέρνουν  και οι εικόνες  στο μυαλό της   .

...Παρά  δίπλα  οι  ράγες  του  τρένου   χαλαρώνουν   για  την άφιξη της  επόμενης  ημέρας  και την αναχώρηση της επόμενης νύχτας …

     Ωστόσο το σάλπισμα της νύστας  μελωδικό νανούρισμα θωπευτικό άγγιγμα , σαν  φιλόξενη κουβερτούλα ενώ  ο έναστρος ουρανός  τυλίγει την βραδιά της  και την βυθίζει σε  παράξενα όνειρα ….!

  

    Ήταν λέει πρωί . Ανοίγει την πόρτα του σπιτιού  για να βγει έξω και σκοντάφτει ξαφνικά σε μια πανομοιότυπη εικόνα . 

 Όλα . Μα όλα τα σπίτια  ίδιο σχήμα  μέγεθος  και χρώμα .  
     Λευκά  κατάλευκα  όχι από χιόνι , όλως περιέργως  από χτισιμιού  τους-- κατά το γεννησιμιού τους -- σύμφωνα με την λαϊκή ρήση . 

Ένας πάλλευκος μανδύας  ως Λευκός Πάνας  εύχαρις , αλλοπαρμένος .  

 Οι άνθρωποι ελάχιστοι  απελπιστικά ελάχιστοι  φορούσαν   λευκές προστατευτικές  μάσκες , σαν χειρούργοι  σε  αραιωμένη διαδήλωση . 

 Και  τ  αυτοκίνητα λέει  στο δρόμο επίσης ελάχιστα   πειθαρχημένα  στα χιλιόμετρα τους , ντυμένα και αυτά  στο λευκό  χρώμα , διέλυαν   το ήσυχο  τοπίο   συνθλίβοντας  τον μελωδικό οίστρο της φύσης .

 
    Τα δε περίπτερα -- εναπομείναντα -- λέει  πάνω σε ρόδες  διέσχιζαν  τους δρόμους  της πόλης  μ ενδιάμεσες στάσεις . 
   Την ίδια στιγμή λέει  ένα  σμήνος από λευκά κάτασπρα  πουλιά  πετούσαν  σε χαμηλό  ορίζοντα . Τότε  λέει  ξεσπά   καταρρακτώδης  βροχή ..  Γίνεται  μουσκίδι , παρ  όλα  αυτά   δεν  ένιωθε  κρύο , παρά μόνο  ένα  ακατάπαυστο  νευρικό γέλιο .

Σε λίγο το γέλιο της  σβήνει .  ΄Όχι όμως και η ίδια !
   Η απρόσμενη  λευκή ισοπαλία   δημιουργεί  ασυνείδητα  το σύνδρομο  του λευκού χρώματος .

 Από την άλλη  μία λευκή περιστέρα  εκτελώντας  πτήση σε χαμηλό  ορίζοντα  αναγγέλλει  με περίσσια λευκή  λαλιά  τ  ακόλουθα : 
  Παρακαλούμε   κρατάτε αποστάσεις !

 Μην συνωστίζεστε !!!..…

 Υπάρχει κίνδυνος  διασποράς ιού .. !

 Επαναλάμβανε συνεχώς  φτερουγίζοντας σε χαμηλή πτήση πάνω από την  σχεδόν άδεια πόλη .. διαλαλώντας  επίσης :

….  Τ  αυτοκίνητα λέει  θ  αποκτήσουν  δική  τους φωνή , έτσι ώστε  να επιλέγουν  τους ιδιοκτήτες . 

 Τα περίπτερα λέει  θα μετατραπούν  σε κυλιόμενα , ώστε  να μπορούμε  να τα καλούμε  ανά πάσα  στιγμή  με ειδικό  χειριστήριο , το λεγόμενο  περι- κοντρόλ .  

 Οι εφημερίδες  λέει   θα έχουν  τουλάχιστον  μια λευκή  σελίδα , οι δε λοιπές  σελίδες  θα φιλοξενούν  ειδήσεις  με ψιλά  γράμματα .

Αυτά είπε  η λευκή περιστέρα  και συνέχισε  την  πτήση  της  .
    Τότε λέει καλεί   με το περι-- κοντρόλ  ένα περίπτερο , ζητά χαρτί , μολύβι  και προσπαθεί λέει  ν  αποτυπώσει  ότι δια γυμνού οφθαλμού  προλαβαίνει η ταπεινή της όραση .

  Ταράζεται .! Ξυπνά !  Και τότε  είναι που  μέσα από την λευκή σκόνη – απομεινάρι  του ονείρου -  προέβαλλε  πάνω  στις  χορταριασμένες ράγες το φως της  καινούργιας ημέρας

  ΄Ήδη το σάλπισμα της νύστας σίγησε ..

    Για μια  στιγμή είπε μέσα της  να συνεχίσει  το λευκό υφάδι  , αλλά σκέφθηκε πως  τώρα πια  δεν … λέει !

 

 

    

        .....  Μπουχτίσαμε   από θάλασσες 

           ξεμείναμε από πλοία .......!!!

          .......  η ελπίδα μας σε 

                  αναμονή 

                  προσμονή 

                  υπομονή ..... !!!

              κυρ... σαμ