Α-- τιτλο ... !!!

........  και ύστερα  τα νέα έρχονται απανωτά /...δεν ειναι αστεία  μήτε χωρατά /  δεν  ειναι οι  ριπές που μας σκοτώνουν /  ειναι ειδήσεις  που  μας πληγώνουν / . Μπαίνουν  εντός / μας  βγάζουν εκτός/  στην πορεία του αιώνα / ζούμε μόνιμα χειμώνα .. / ..
                                                                                          ...κυρ...σαμ..

..Τηλεγράφημα με βραχνή φωνή ..... STOP ..!!!

    

Το << Θήτα >> από το Αγα(θ)ονήσι ... !!!

Η ώρα  απαγκιάζει  στην φωλιά των λεπτοδεικτών ηδη  έχει φουλάρει  από δευτερόλεπτα  και οδεύει  προς  ενα ακόμη  από-γιομα . Παραλία! Λιγοστοί εως ελάχιστοι  θαμώνες , μετ  εμποδίων  γράφονται  τούτες εδώ οι αράδες . Ισως να φταίει ο υπερβάλον  ζήλος του γκαρσονιού  σε συνδιασμό  με την επιμονή του  στο άσχετο ερωτηματολόγιο , τ οποίο βέβαια με πετά έξω  από την σκέψη που κουβαλά το μυαλό . Με βγάζει  από την πορεία  οπως  συνήθως λέγεται στην γλώσσα  των μηχανόβιων . Ευτυχώς ανώδυνο  << τρακάρισμα>> .
    Ομως  επανέρχομαι και το ημερολόγιο , μου  τσιγκλά την μνήμη . Ρατσισμός και φασισμός  λέξεις ανεπιθύμητες . Ανατρέχω στο μπαουλάκι της ιστορίας  και αφουγκράζομαι  την μυρωδιά που αναδύεται απο συμπεριφορές  και πράξεις  που κάθε άλλο τιμούν το ανθρώπινο είδος . Αγαθονήσι ! Ξανά στο ίδιο έργο θεατές ,  τα κύματα της θάλασσας  ξεβράζουν    ανθρώπινες ψυχές ! Το << θήτα >> απο το Αγαθονήσι  σημάδι θανάτου .
   Τρέχω . Μεθώ  απ το άρωμα και την ορμή των λέξεων που  περιγράφουν   τέτοιου είδους καταστάσεις .Πέφτω , βουλιάζω  στον βυθό τους . Σηκώνομαι , πιάνομαι  απ  τον  ψίθυ

ρο  οπως αυτός γλυστρά  από την λιγοσύνη  της χαραμάδας, σπαρακτικός θρήνος τα λόγια Σύριου πρόσφυγα  μόλις φθάνει στα Ελληνικά παράλια :

   << .....  Θάλασσα δώσε μας αγάπη , μη στέλνεις τα κύματά σου εναντίον μας . 
                Είμαστε Σύριοι  στ  ορκίζομαι  η ιστορία μας ειναι λυπητερή .
               Αφήστε μας να έχουμε ειρήνη , μόνο αυτό θέλουμε .
                 Κοίτα τι μας συνέβη . 
                Υπάρχουν παιδιά στις βάρκες που είναι οι αναμνήσεις μας οι ζωές μας .....>> 

Μα πριν καλά καλά εξατμισθεί και η τελευταία απόχρωση  του σπαρακτικού θρήνου , ενας  κουρνιαχτός από θορύβους περιστυχίζει τα περιξ .  
     Η προσπάθεια  τακτοποίησης  καρεκλοκαθισμάτων  σε πειθαρχιμένη σειρά δεν μπορούσε να μην με αφήσει αδιάφορο.  Ετσι να  μαι  πάλι  έξω από την ρότα  του μυαλού . Κλείνω το σημειωματάρι , ανασηκώνομαι λίγο  για να ξεμπλοκάρω  το κασκολ  από το κάθισμα , επανέρχομαι στην θέση μου , και αντιλαμβάνομαι  πάνω στο τραπέζι οτι υπάρχει  ενα σημείωμα . Φαίνεται πως θα είχε ξεφύγει από τις σελίδες του ημερολόγιου . Το περισυλλέγω  μ ευλάβεια αφου το περιεχόμενό του προήλθε από τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν τα νερά του Αιγαίου . Τότε το Φαρμακονήσι .. !  Τώρα εκ νέου το Αγαθονήσι ..! Χωρις καθυστέρηση  ξεκινώ το φρεσκάρισμα της διαδρομής :
         ......    Η βάρκα γέρνει μαζί με την ελπίδα , ανθρώπινες ψυχές γίνονται βορρά των κυμάτων . Αλίμονο !  Ο υγρός θάνατος παραμονεύει στον βυθό . Κατάνυξη περισυλλογή !  Κλείνω τα μάτια  η σκέψη μου αλλάζει πλευρό . Ονειρεύομαι . Αναζητώ στασίδι και ...ιώδιο  τόσες πληγές πως να επουλωθούν ??
     Λέω να τρέξω δυο λέξεις στο λευκό χαρτί , έτσι κάτι σαν ξεμούδιασμα του θυμικού . Η οχλαγωγή  τους κυματάκι  απλώνει  θεριεύει και γεννά φράσεις όπως :
   Φαρμακονήσι !
   Φουσκωτό  ! 
    Φυγή  !
   Φαγητό !
   Φωτιά !
   Φαρμακείο ! 
   Φονεύω !
    Φόβος !
    Φιλία !
    Φως ! 
    Φτάνει πιά !!!!
Είπα να τρέξω δυό λέξεις στο λευκό χαρτί  μα  μ  έβγαλε το κύμα στο σύνδρομο του < Φ >. !
                                                                                                          ....  κυρ..σαμ..

   
   
    
   
   
  
   

    

.. Κόσμε ρηχέ αδιάβα(σ)τε ... !!!

Το πρώτο φως της ημέρας με βρίσκει  οπως  χθές και προχθές  περιπατητή  ΄παρέα με τον Περού . Πρόκειται για ενα πανέξυπνο και συμπαθέστατο σκυλάκι  αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας , αληθινός φίλος .  Για του λόγου το αληθές  σας λέω πως τούτη την στιγμή  ο Περού  οπλισμένος με την εξαιρετική όσφρηση  καθοδηγεί την πρωινή βόλτα μας ανάλογα  κατα που  πηγάζουν  μυρωδιές με  σκυλίσιο ενδιαφέρον .  Εξερευνεί χώρους , τρέχει, παίζει , που και που γυρίζει το βλέμμα του με ψάχνει , βεβαιώνεται για την παρουσία μου και με σιγουριά δείχνει ν   α πολαμβάνει  τον περίπατό μας .!
   Σε λίγο  η  διαφαινόμενη βιασύνη του  διοχετευεται στο λεπτεπίλεπτο λουράκι τ  οποίο   ξεδιπλώνεται μ ενα απότομο τέντωμα . Ενστικτωδώς η παλάμη μου σφίγγει τη  χειρολαβή , αποτρέποντας πιθανή  επικίνδυνη διαφυγή του  στο απέναντι πεζοδρόμιο .   Και ειναι αυτό το πεζοδρόμιο που περικλείει  γειτονιές με σπίτια  όχι κατ ανάγκη παλιά , αλλά σπίτια κλεισμένα . Τα παράθυρά τους  όμοια με σφιχτά  ανθρώπινα χείλη  σαν παραδοσιακοί κρουνοί  στάζουν την σιωπή τους . Χείλη σφραγισμένα που έχουν να σου πουν , να σου μιλήσουν , αλλά παραμένουν κλειστά ! Παραθυρόφυλλα ραντισμένα με την σκόνη του χρόνου , ανταποδίδουν  υπομονετικά  μ ενα ελαφρύ τρίξιμο , κάτι σαν στιγμιαίο θρόισμα ,   στο  αεράκι που δέρνει κατά καιρούς αυτά τα κλεισμένα σπίτια. Αυτή η στιγμιαία αντίδρασή τους  ειναι σαν να σου ψυθιρίζουν  τους στίχους του Νίκου Γκάτσου :
     << .... Τα  παλιά τα σπίτια  τα κλεισμένα 
                πάντα κρύβουν κάτι για σένα 
                πράγματα γνωστά πράγματα πιστά
                 πράγματα κρυφά λησμονημένα ... >> 
 Κι ενω παρόμοιοι συλλογισμοί αυλακώνουν το μυαλό  , στην παλάμη μου η χειρολαβή  χαίρεται την σιγουριά , στο επόμενο λεπτό ο Περού  αλλάζει ταχύτητα  και μ ενα επιδέξιο άλμα  σαν  αιωρούμενη περισπωμένη  διαγράφει εναέρια καμπύλη  πάνω από  λιμνάζοντα νερά που εμποδίζουν   την τετράποδη βάδιση του . Ακολουθεί η επιβράβευσή  :<<  Μπράβο Περού ..μπράβο ...Πάμε  τώρα .. πάμε .. >> ...
        Προχωρούμε πλέον σε κοντινότερη απόσταση από τα κλεισμένα σπίτια . Ενα πρόχειρο στασίδι μας ανοίγει την όρεξη  να καθήσουμε  για λίγο  σ ενα μισογερμένο  ξυλινο κορμό  προκειμένου να ζυγιάσουμε την ορθοστασία μας . Ιδέα που προφανώς αρέσει και στον Περού αφου ηδη εχει βολευτεί δίπλα μου σε θέση σχεδόν οκλαδόν .  
       Λίγα μέτρα  από το σημείο που επιλέξαμε για το διάλλειμμα μας  ειναι το παρκάκι , ακριβώς από πίσω μας ενας δρόμος με σχετική κίνηση , απέναντι μας  η γειτονιά με τα κλεισμένα σπίτια . Οι θόρυβοι στα πάνω και στα κάτω τους . Κάποια στιγμή το γάβγισμα του Περού σε συνδιασμό  με το παρακλητικό βλέμμα του  με βάζει σε σκέψεις . Προσπαθω να μεταφράσω  και ηταν σαν να με ρωτά :
----  << .... Αφεντικό τι έχεις να πείς για τα κλεισμένα σπίτια ?? >>
 Ξαφνιασμένος  τον κοιτώ στα μάτια  του προσφέρω ενα ελαφρύ μειδίαμα  και του εξηγώ .
  << ... Ακου Περού θέλω να σου πω πολλά για τα κλεισμένα σπίτια αλλά δεν ξέρω πως ??  Ομως θ αφήσω τα μάτια της φαντασίας μου να σου διηγηθούν πιθανα στιγμιότυπα που θα μπορούσαν να εχουν συμβεί  εντός  με πρωταγωνιστές/στριες  τους ήρωες και αντιήρωες  ... >>
   << .. Αφεντικό άσε καλύτερα αλλη ώρα .... αλλά  οχι  πές μου πλάκα θά χει , το πολύ πολύ να με πάρει ο ύπνος ... >> 
  << Αν ειναι ετσι σταματώ εδώ . .. >> 
    <<  Αααα  ρε  αφεντικό  εσεις οι άνθρωποι  σε τι κόσμο ζείτε ?? >>
  << .. Το λέμε συχνά ο ενας για τον άλλο .. >>  
   << .. Τι  λέτε δηλαδή ?? >> 
    <<  Θα σου πω μια σκέψη που διάβασα και την βρίσκω ευστοχη .. >>
      Ζω στον κόσμο μου μακριά σας άνθρωποι . 
 Κι όμως  χρειάζομαι την επαφή σας  για να μην ξεχνώ .
Να μην ξεχνώ  γιατί  είμαι μακριά σας .
Γιατί οχυρώθηκα  σε κάστρο απόρθητο . 
Γιατί η ψυχή μου έγινε πέτρα  που σμίλη  γλύπτη  δεν την πιάνει .
Ζω στον κόσμο μου  και γελώ με τον δικό σας .
Κι  εσεις με το δικό μου  !!!! 
 <<...  Αφεντικό  βρείτε τα μεταξύ σας ... >>
Κάτι τέτοιο μου πέταξε ο Περού  και αρχίζει ενα ανεξήγητο γάβγισμα ! Τότε  δεν ξέρω πως μου καρφώθηκε μια ιδέα . Καλμάρω λίγο τον Περού και τραβώ από την τσέπη  πρόχειρα λευκά χαρτιά --- πάντα κουβαλώ τα σύνεργα -- ξεκινώ  να τραβώ γραμμές  και στο κάτω μέρος   συμπληρώνω:
.....   Κόσμε ρηχέ αδιάβα(σ)τε
   μη μου τους κύκλους τάρατε 
   δεν μένω πια μαζί σου 
   ληγμένα τα γιατί σου ...
    Στα επόμενα πέντε λεπτά  ο Περού  ξεδιπλώνει  το τρεχαλητό του  στις σκάλες της πολυκατοικίας που οδηγούν στο ασανσερ. 
    Εξω την ιδια στιγμή  το φως της ημέρας  συνεχίζει να λούζει με την λαμποκοπή του  ανθρώπους  και ριχτάρια  χαρμολύπης τα οποία πέφτουν σαν υγρές κουρτίνες  στα διάσπαρτα κλεισμένα σπίτια .. ! 
                                                                                κυρ... σαμ...

.. Και ειναι αυτή η σκόνη της ελπίδας ...... !

 Ναυπλιο! Πρωινή ώρα  8.30 . Η μουσική στ άκρα , και ανθρωποι διαφορετικών ηλικιών με φρεσκο  ξύπνημα στο πρόσωπό τους , αθλητική περιβολή  μ ενα χαρακτηριστικό καρτελάκι πάνω στο οποίο δεσπόζει ενας τετραψήφιος αριθμός , διαφορετικός για τον καθένα .  Ανθρωποι και αριθμοί , αριθμοί και άνθρωποι --- η  σειρά ανάγνωσης δική σας -- εχουν κατακλύσει την πλατεία στο σημείο εκκίνησης του Μαραθωνίου !
    Στο Ναυπλιο το ρήμα τρέχω  είχε την επίσημη  τιμητική του. Και λέω επίσημη γιατί στην καθημερινή μας σχόλη ούτως η άλλως όλοι μας τρέχουμε . Τρέχουμε την ημέρα . Τρέχουμε το βράδυ. Τρέχουν τα πόδια μας . Τρέχει το μυαλό μας ! Και σαν να μην φθάνει αυτό , μιμητές στο τρέξιμο  ειναι οι ποικιλόμορφες εκκρεμότητες που άλλοτε  μας προσπερνούν αφήνοντας πίσω πυκνή σκόνη αναβλητικότας , και αλλοτε με διακριτικότητα και χαρακτηριστική ευκολία εμείς οι ίδιοι   παραμερίζουμε .
   Και από την άλλη  ειναι  αυτή η σκόνη που βγαίνει από το ποδοβολητό της πιτσιρικαρίας  με τα ξυρισμένα κεφάλια, τ  αθώα παιδιά  που τρέχουν  για να σωθούν από την φονική βόμβα  , αθώες ψυχές τρέφονται με τρόμο που σκορπά η λαίλαπα του πολέμου .  Οσο για την εκεχειρία  δυστυχώς κινείται στην σφαίρα του δήθεν στο βωμό της απληστίας του χρήματος .
     Στοχευμένα θύματα  παιδιά που αντιμετωπίζουν  τις ορέξεις του χειμώνα  μ ενα και μοναδικό ρούχο . Το ρούχο της ανεμελειάς και της αθωότητας .
    Και ειναι αυτή η σκόνη που  μας τυλίγει καθώς  όλο ενα και περισσότερο το ψέμα στην υπηρεσία  πάντα του συμφέροντος πληγώνει  << δολοφονεί >>  συνειδήσεις , καλλιεργεί  και διογκώνει την δημόσια  μοναξιά .
       Μέσα από τον μπουχό  που γεννά το ποδοβολητό  του ανέφικτου  διακρίνουμε την ταραχή των λέξεων και την βιασύνη τους προκειμένου  ν αναριχηθούν μ εξαιρετική σβελτάδα στην κορυφή της είδησης . Και ειναι αυτή η σκόνη που αφήνει  η εξαέρωση  της είδησης!
     Οταν κοπάσει το τρεχειό , απλά βάζεις τά χέρια στις αλήτικες τσέπες , και συνεχίζεις να βαδίζεις κόντρα στούς αέρηδες , ώσπου ο τόπος συνάντησης μας γίνει ορατός  μέσα από την δημιουργική μοναχική  πορεία μας . Οι άνθρωποι χάνονται  μεταξύ τους μονάχα αν τους ξεχνάς .. !  Ας μη χαθούμε  στο τρέξιμο  της καθημερινότητας  που ειναι για τον καθένα μας ενας ξεχωριστός Μαραθώνιος .. ! Επιστρέφουμε  στο ερέθισμα και την αφορμή   που πυροδοτεί  την πένα .. !

     5ος  Μαραθώνιος  Ναυπλίου ! Σκοπός ιερός !  Επομένως ειναι φανερό πως κάθε προσπάθεια  εμπορευματοποίησης  καταρρακώνει αγνές προθέσεις των συμμετεχόντων , το δε ρήμα τ ρ έ χ ω  φιλτράρεται , παραμένει ανενεργό , και από ανα-- στάσιμο  καταλήγει  ...  στάσιμο .. !
    Δεν χωρεί αμφιβολλία  οτι ο αθλητισμός  και ο εθελοντισμός  ενισχύουν τον κύκλο προστασίας , προωθούν την ελπίδα !
      Και ειναι αυτή η σκόνη της ελπίδας που  γίνεται ευεργετική .. !!!
                 ....  Κι  αν  τον εαυτόν μου νίκησα
                       τον κόσμο πριν τον μάθω
                      Να  μαι στο βαγόνι της ζωής
                       με μολύβι και χαρτί
                      τα γιατί να ψάχνω 
                              ....  Ας  ειναι .... !
                                                                            ....  Κυρ....Σαμ...