Ενισχυμένος ο βηματισμός αναπτύσσεται και μας σπρώχνει στον διά-δρομο της καθημερινότητας . Κάθε καινούργια μέρα που ανατέλλει ταυτόχρονα ανα (σ)τέλλει τυχόν αρνητικά αποτυπώματα της προηγούμενης μέρας , αφού είναι βέβαιο πως δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει η επόμενη στιγμή . Τα τετράγωνα της πόλης χρωματίζονται με το πηγαινέλα των ανθρώπων , και όσο να πεις αυτό το πέρα δώθε μας παραπέμπει σε βιομηχανοποιημένη << κορδέλα >> που πριονίζει τον χρόνο , απομεινάρια του οποίου απορροφούνται πάνω στους μπετονένιους πανύψηλους τοίχους των πολυκατοικιών .
Σφιγμένα πρόσωπα , βιασύνη στην δίποδη βάδιση , γλαφυρή ζωγραφιά , αδιάψευστη μαρτυρία για το δρομολόγιο της σκέψης . Εστιάζουμε τον προβολέα μας στις γειτονιές της πόλης . Ποιας πόλης ?? Δεν έχει σημασία τ όνομα αφού η ανασαιμιά της ασφυκτιά ανάμεσα σε στιγμιότυπα άλλοτε μικρής και άλλοτε μεγάλης διάρκειας , σε θορύβους και μυρωδιές που τραυματίζουν την ατμόσφαιρα . Διάσπαρτοι κάδοι απορριμάτων , διάσπαρτες και οι εικόνες που σε βάζουν σε σκέψη , σε βυθίζουν σ ένα εσωτερικό διάλογο . Εικόνες που λειτουργούν σαν καθρεφτάκια , απογυμνώνουν το ανθρώπινο είδος , αποκαλύπτοντας την σκληρή πραγματικότητα .
Η πόλη στο πρώτο ξύπνημά της . Καθ ότι ο χειμώνας θεωρητικά τουλάχιστον καλά κρατεί ακόμη , όμως το πουκάμισό του φαίνεται πως έχει μακριά μανίκια , ίσως γιατί οι νύχτες του είναι μακρόσυρτες και δημιουργικές ..! Μακρόσυρτος και ο θόρυβος της εξώπορτας της πολυκατοικίας που μου επιτρέπει να περάσω στα πρώτα της καινούργιας ημέρας ..
Στο τρίλεπτο επάνω η ματιά μου σκοντάφτει στο απέναντι πεζοδρόμιο όπου διακριτικά παρατηρώ μια ανθρώπινη σιλουέτα μισογερμένη σε κάδο απορριμάτων να προσπαθεί ν αλιεύσει κάτι προφανώς χρήσιμο . Λίγα μέτρα παρά δίπλα σ ένα όχι και τόσο προνομιούχο παρκάκι , παρεούλες ανταλλάσσουν γνώμες και ιδέες , συνομιλούν για το μέλλον . Έτσι οπως είναι καθισμένοι στο αυτοσχέδιο παγκάκι , άλλοι ακίνητοι , άλλοι εκδηλωτικοί , η εικόνα τους δεν εχει να ζηλέψει τίποτε από ένα εκφραστικό γλυπτό που ξαποσταίνει περιμένοντας το βάθρο , πάνω στ οποίο πρόκειται να στηθεί . Πιθανός τίτλος ?? Προσεχώς άγαλμα .. !!!
Με την λέξη άγαλμα μου έρχονται στο νου οι στοχασμοί του Μίλτου Σαχτούρη : << .. Βροχή από μέλι στα πεινασμένα μου χέρια .. στεφάνια ..στεφάνια ..στεφάνια .. στα πικρά μου μαλλιά , όμως το βάθρο του αγάλματος μένει πάντα άδειο , όμως το στόμα του αγάλματος μένει πάντα βουβό... >> ... Άραγε για ποιά πλατεία , ποιά πόλη , ποιό δρόμο ταιριάζει ο στοχασμός του Μίλτου Σαχτούρη ?
Στρέφω το πρόσωπο μου προς τον απόμακρο πια κάδο απορριμάτων , αρχίζει ήδη το ψιλοβρόχι, το μυαλό μου πλάθει σκέψεις , μπλέκει και μπλέκεται σε περιπλανήσεις , σε ατραπούς και βρόχινους διαδρόμους . Ασάλευτος στο πρώτο απάγκιο ανατρέχω στο μελάνι , σκιαγραφώ συναισθήματα :
..... Παράξενο τρένο το μελάνι
ράγες που σε βγάζουν από την πλάνη
Όμορφα απρόσμενα ταξίδια
επιβάτες δραπέτες από τα ίδια .....
Η ώρα περνά ! Το ψιλοβρόχι μεταλλάσσεται σε βροχή , η ατμόσφαιρα απρόσμενα θολή σκεπάζει την περιοχή . Στρέφω το βλέμμα μου προς τον κάδο απορριμάτων , το μισάνοιχτο καπάκι του σαν τραυματισμένο χαμόγελο βουτηγμένο σε βρεγμένη μεμβράνη περιμένει ίσως την επόμενη ανθρώπινη σιλουέτα , ενώ παρά δίπλα από το τραύμα , σε φρεσκοβαμμένο τοίχο δεσπόζει το λαλίστατο σύνθημα ..: .<< ... Μες στο μπετο της πόλης , αγάπη μου , για σένα έγινα ανθοπώλης .... >>
Να ομως που η βροχή δυναμώνει εκ νέου , τα όνειρά μουσκίδι ! Δεν μου μένει παρα να κλείσω το δάκρυ μέσα σε μια κόλλα χαρτί , και με την υγρή στάμπα του , να φτιάξω την δική μου γεωγραφία , το δικό μου νησί , την δική μου χώρα , τον δικό μου τόπο ..!
Σ ενα τέτοιο σκηνικό ειναι αλήθεια , αναρωτιέται κανείς πως μπορεί να << στριμώξει >> μακρόσυρτες σκέψεις σε κοντομάνικα λόγια ???
...κυρ...σαμ...
Σφιγμένα πρόσωπα , βιασύνη στην δίποδη βάδιση , γλαφυρή ζωγραφιά , αδιάψευστη μαρτυρία για το δρομολόγιο της σκέψης . Εστιάζουμε τον προβολέα μας στις γειτονιές της πόλης . Ποιας πόλης ?? Δεν έχει σημασία τ όνομα αφού η ανασαιμιά της ασφυκτιά ανάμεσα σε στιγμιότυπα άλλοτε μικρής και άλλοτε μεγάλης διάρκειας , σε θορύβους και μυρωδιές που τραυματίζουν την ατμόσφαιρα . Διάσπαρτοι κάδοι απορριμάτων , διάσπαρτες και οι εικόνες που σε βάζουν σε σκέψη , σε βυθίζουν σ ένα εσωτερικό διάλογο . Εικόνες που λειτουργούν σαν καθρεφτάκια , απογυμνώνουν το ανθρώπινο είδος , αποκαλύπτοντας την σκληρή πραγματικότητα .
Η πόλη στο πρώτο ξύπνημά της . Καθ ότι ο χειμώνας θεωρητικά τουλάχιστον καλά κρατεί ακόμη , όμως το πουκάμισό του φαίνεται πως έχει μακριά μανίκια , ίσως γιατί οι νύχτες του είναι μακρόσυρτες και δημιουργικές ..! Μακρόσυρτος και ο θόρυβος της εξώπορτας της πολυκατοικίας που μου επιτρέπει να περάσω στα πρώτα της καινούργιας ημέρας ..
Στο τρίλεπτο επάνω η ματιά μου σκοντάφτει στο απέναντι πεζοδρόμιο όπου διακριτικά παρατηρώ μια ανθρώπινη σιλουέτα μισογερμένη σε κάδο απορριμάτων να προσπαθεί ν αλιεύσει κάτι προφανώς χρήσιμο . Λίγα μέτρα παρά δίπλα σ ένα όχι και τόσο προνομιούχο παρκάκι , παρεούλες ανταλλάσσουν γνώμες και ιδέες , συνομιλούν για το μέλλον . Έτσι οπως είναι καθισμένοι στο αυτοσχέδιο παγκάκι , άλλοι ακίνητοι , άλλοι εκδηλωτικοί , η εικόνα τους δεν εχει να ζηλέψει τίποτε από ένα εκφραστικό γλυπτό που ξαποσταίνει περιμένοντας το βάθρο , πάνω στ οποίο πρόκειται να στηθεί . Πιθανός τίτλος ?? Προσεχώς άγαλμα .. !!!
Με την λέξη άγαλμα μου έρχονται στο νου οι στοχασμοί του Μίλτου Σαχτούρη : << .. Βροχή από μέλι στα πεινασμένα μου χέρια .. στεφάνια ..στεφάνια ..στεφάνια .. στα πικρά μου μαλλιά , όμως το βάθρο του αγάλματος μένει πάντα άδειο , όμως το στόμα του αγάλματος μένει πάντα βουβό... >> ... Άραγε για ποιά πλατεία , ποιά πόλη , ποιό δρόμο ταιριάζει ο στοχασμός του Μίλτου Σαχτούρη ?
Στρέφω το πρόσωπο μου προς τον απόμακρο πια κάδο απορριμάτων , αρχίζει ήδη το ψιλοβρόχι, το μυαλό μου πλάθει σκέψεις , μπλέκει και μπλέκεται σε περιπλανήσεις , σε ατραπούς και βρόχινους διαδρόμους . Ασάλευτος στο πρώτο απάγκιο ανατρέχω στο μελάνι , σκιαγραφώ συναισθήματα :
..... Παράξενο τρένο το μελάνι
ράγες που σε βγάζουν από την πλάνη
Όμορφα απρόσμενα ταξίδια
επιβάτες δραπέτες από τα ίδια .....
Η ώρα περνά ! Το ψιλοβρόχι μεταλλάσσεται σε βροχή , η ατμόσφαιρα απρόσμενα θολή σκεπάζει την περιοχή . Στρέφω το βλέμμα μου προς τον κάδο απορριμάτων , το μισάνοιχτο καπάκι του σαν τραυματισμένο χαμόγελο βουτηγμένο σε βρεγμένη μεμβράνη περιμένει ίσως την επόμενη ανθρώπινη σιλουέτα , ενώ παρά δίπλα από το τραύμα , σε φρεσκοβαμμένο τοίχο δεσπόζει το λαλίστατο σύνθημα ..: .<< ... Μες στο μπετο της πόλης , αγάπη μου , για σένα έγινα ανθοπώλης .... >>
Να ομως που η βροχή δυναμώνει εκ νέου , τα όνειρά μουσκίδι ! Δεν μου μένει παρα να κλείσω το δάκρυ μέσα σε μια κόλλα χαρτί , και με την υγρή στάμπα του , να φτιάξω την δική μου γεωγραφία , το δικό μου νησί , την δική μου χώρα , τον δικό μου τόπο ..!
Σ ενα τέτοιο σκηνικό ειναι αλήθεια , αναρωτιέται κανείς πως μπορεί να << στριμώξει >> μακρόσυρτες σκέψεις σε κοντομάνικα λόγια ???
...κυρ...σαμ...
