Προσπαθώ και εφευρίσκω τρόπους ώστε ν απαλύνω την αγωνία μου και να επαναφέρω την κομένη ανάσα στον κανονικό ρυθμό της . Οι σταλαγματιές που ρέουν ενδοφλεβίως μου αναζωπυρώνουν συνειρμούς βροχής . Ναι ειναι στάλες βροχής σε ξεχωριστό τέμπο και ειναι για το καλό μου ! Μέσα στο βύθισμά μου δοκιμάζω βουτιά στις σελίδες του βιβλίου του Θανάση Σεφερλή << Καρκίνος δάσκαλος και φίλος >> εκδόσεις Ψυχογιός . Από τ οπισθόφυλλό του αλιεύω : << ... Αν διαγνωστείς με καρκίνο δεν τελειώνει η ζωή σου . Σου δίνεται μια ευκαιρία να την κάνεις πιο ουσιαστική και αληθινή .. >> Ο από-ηχος που πηγάζει από τα συγκεκριμένα λόγια ισως να γεννά απορίες πλην όμως δεν εμπεριέχει μόνο μια απλή πληροφορία , αντίθετα για εναν που βίωσε και βιώνει τον καρκίνο αποτελεί προσωπική εμπειρία η οποία με την σειρά της γονιμοποιεί την γνώση !!!
Πάλη η αποδοχή ?? Θα νικήσω η θα νικηθώ ?? Ερωτήματα που σε ταλανίζουν και σε οδηγούν στο συμπέρασμα πως τελικά οι δυσκολίες της ζωής δεν ειναι πρόβλημα που καλείσαι να το λύσεις , χρειάζεται να το δείς σαν μυστήριο , γιαυτο δεν σου μένει παρά να το ζήσεις και να το απολαύσεις . Τούτη την στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες οι δείχτες του ρολογιού παίζουν κρυφτούλι, 6.30 πρωί ! Στρέφω το βλέμμα μου προς τον θόλο τ ουρανού ετσι οπως καδράρεται από την μπαλκονόπορτα βλέπω τα σύννεφα ν αλλάζουν μορφή και όλως περιέργως να σχηματοποιούν ανθρώπινες σιλουέτες με δυσδιάκριτα χαρακτηριστικά , να κινούνται κατά πως προστάζει ο αγέρας ταυτόχρονα ν απαγγέλουν το ποίημα << Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ..>> του Μάριο δε Αντράδε , ποιητή ,συγγραφέα και δοκιμιογράφου από τη Βραζιλία :
<<....... Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι μου υπολείπεται
λιγότερος χρόνος ζωής απ ότι έχω ζήσει ως τώρα .....
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες
τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία , αλλά οταν παρατήρησε ότι του
απέμειναν λίγες άρχισε να τις γευεται με βαθιά απόλαυση ...
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις , όπου συζητούνται καταστατικά ,νόρμες
διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί , γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενα . Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρα την χρονολογική τους
ηλικία δεν έχουν μεγαλώσει .
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες .
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαυνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί .
Με ενοχλεί η ζήλεια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να
οικειοποιηθούν τη θέση τους , το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους .
Μισώ να ειμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές
αξίωμα . Οι άνθρωποι δε συζητούν πια για το περιεχόμενο .... μετά βίας για την
επικεφαλίδα .
Ο χρόνος μου ειναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους και τις επικεφαλίδες . Θέλω την
ουσία , η ψυχή μου βιάζεται .... Μου μένουν λίγες καραμέλες στην σακούλα ....
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση .
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους
Που δεν χαίρονται για τον θρίαμβο τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτόν τους εκλεκτό πριν την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους .
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια .
Και το μόνο που επιθυμούν ειναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες ειναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή .
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των
ανθρώπων ....
Ανθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τούς δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή .
Ναι, βιάζομαι , αλλά μονάχα για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί
να σου χαρίσει .
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμία απο τις καραμέλες που μου απομένουν .
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ΄ όσες εχω ήδη φάει .
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου .
Ευχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος , γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ εκεί .....>>
Διαχρονικές αλήθειες νοήματα ζωής που αποκρυσταλλώνουν συμπεριφορές ανθρώπινες που σφίζουν από υγεία .
Τώρα πια οι σιλουέτες στον ουρανό αποκτούν ευδιάκριτα χαρακτηριστικά , και θαρρώ πως την ίδια γνώμη έχει και ο Περού ! Στέκει δίπλα μου χαλαρώνει στο καναπεδάκι κουλουριασμένος και με παρατηρεί επίμονα .
Πάλη η αποδοχή ???
Ναι το πάλεψα και τον νίκησα ???
Δεν ξέρω για πόσο ???
Ισως για λίγο ???
Ισως για πολύ ???
Ισως για πάντα ???
Δεν με απασχολεί ...!!!
Ερωτήματα που καμιά φορά απαντώ με θυμό αλλά κατά βάθος νιώθω περιέργεια για όσα έχουν να μου πουν τα ερωτηματικά ..! Η αναμονή συνυφασμένη με τραγικοκωμική ανθρώπινη μοίρα ! Ομως ... << ... αποδέχομαι ότι είναι , ακριβως επειδή είναι και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά ... >> ( ΒΥΡΟΝ ΚΑΤΥ ) .
Τούτη την στιγμή που αποτυπώνονται αυτές οι ώριμες σκέψεις , το ημερολόγιο γράφει 4 Φλεβάρη 2018 . Στο δε κάτω μέρος με ψιλά γράμματα διαβάζω: Εορτάζεται η παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου .. !
....κυρ.... σαμ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου