... Μακρόσυρτες σκέψεις ... σε κοντομάνικα λόγια .!!!. !!!

Ενισχυμένος  ο βηματισμός αναπτύσσεται  και μας σπρώχνει στον διά-δρομο  της καθημερινότητας . Κάθε καινούργια μέρα που ανατέλλει ταυτόχρονα ανα (σ)τέλλει  τυχόν αρνητικά αποτυπώματα της προηγούμενης μέρας , αφού είναι βέβαιο πως δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει  η επόμενη στιγμή . Τα τετράγωνα της πόλης χρωματίζονται  με το πηγαινέλα των ανθρώπων , και όσο να πεις αυτό το πέρα δώθε  μας παραπέμπει  σε βιομηχανοποιημένη << κορδέλα >>  που πριονίζει  τον χρόνο , απομεινάρια του οποίου  απορροφούνται  πάνω στους μπετονένιους  πανύψηλους τοίχους των πολυκατοικιών . 
      Σφιγμένα πρόσωπα , βιασύνη  στην δίποδη βάδιση , γλαφυρή ζωγραφιά , αδιάψευστη μαρτυρία  για το δρομολόγιο της σκέψης . Εστιάζουμε  τον προβολέα μας στις γειτονιές της πόλης .  Ποιας πόλης ?? Δεν έχει σημασία τ όνομα αφού η ανασαιμιά της ασφυκτιά  ανάμεσα σε στιγμιότυπα άλλοτε μικρής και άλλοτε μεγάλης διάρκειας , σε θορύβους και μυρωδιές  που τραυματίζουν την ατμόσφαιρα .  Διάσπαρτοι κάδοι απορριμάτων , διάσπαρτες και οι εικόνες που σε βάζουν σε σκέψη , σε βυθίζουν  σ ένα εσωτερικό διάλογο . Εικόνες που λειτουργούν  σαν καθρεφτάκια , απογυμνώνουν το ανθρώπινο είδος , αποκαλύπτοντας την σκληρή πραγματικότητα . 
       Η πόλη στο πρώτο ξύπνημά της . Καθ  ότι ο χειμώνας  θεωρητικά  τουλάχιστον καλά κρατεί  ακόμη , όμως το πουκάμισό του φαίνεται πως έχει μακριά μανίκια , ίσως γιατί οι νύχτες του είναι μακρόσυρτες και δημιουργικές ..! Μακρόσυρτος και ο θόρυβος της εξώπορτας  της πολυκατοικίας που μου επιτρέπει  να περάσω  στα πρώτα της καινούργιας ημέρας .. 
    Στο τρίλεπτο επάνω η ματιά μου σκοντάφτει στο απέναντι πεζοδρόμιο  όπου διακριτικά παρατηρώ μια  ανθρώπινη σιλουέτα μισογερμένη σε κάδο απορριμάτων  να προσπαθεί ν  αλιεύσει  κάτι προφανώς χρήσιμο . Λίγα μέτρα  παρά δίπλα  σ ένα όχι και τόσο προνομιούχο  παρκάκι , παρεούλες ανταλλάσσουν γνώμες  και ιδέες , συνομιλούν για το μέλλον .  Έτσι οπως είναι  καθισμένοι στο αυτοσχέδιο παγκάκι , άλλοι ακίνητοι , άλλοι εκδηλωτικοί , η εικόνα τους δεν εχει να ζηλέψει τίποτε από ένα εκφραστικό γλυπτό που ξαποσταίνει περιμένοντας το βάθρο , πάνω στ  οποίο  πρόκειται να στηθεί .  Πιθανός τίτλος ?? Προσεχώς άγαλμα .. !!! 
     Με την λέξη άγαλμα μου έρχονται στο νου οι στοχασμοί του Μίλτου Σαχτούρη :  <<  .. Βροχή από μέλι  στα πεινασμένα μου χέρια .. στεφάνια ..στεφάνια ..στεφάνια .. στα πικρά μου μαλλιά , όμως το βάθρο  του αγάλματος μένει πάντα άδειο , όμως το στόμα του αγάλματος μένει πάντα βουβό... >> ... Άραγε για ποιά πλατεία , ποιά πόλη , ποιό δρόμο  ταιριάζει ο στοχασμός  του Μίλτου Σαχτούρη ?   
      Στρέφω το πρόσωπο μου προς  τον απόμακρο πια κάδο απορριμάτων , αρχίζει ήδη το ψιλοβρόχι, το μυαλό μου πλάθει σκέψεις , μπλέκει και μπλέκεται  σε περιπλανήσεις , σε ατραπούς  και βρόχινους διαδρόμους . Ασάλευτος στο πρώτο απάγκιο  ανατρέχω στο μελάνι , σκιαγραφώ συναισθήματα :
           .....  Παράξενο τρένο  το μελάνι 
                  ράγες που σε βγάζουν από την πλάνη 
                 Όμορφα απρόσμενα ταξίδια 
                 επιβάτες δραπέτες από τα ίδια ..... 
     Η ώρα περνά ! Το ψιλοβρόχι μεταλλάσσεται σε βροχή  , η ατμόσφαιρα  απρόσμενα θολή  σκεπάζει την περιοχή . Στρέφω το βλέμμα μου προς τον κάδο απορριμάτων ,  το μισάνοιχτο καπάκι του σαν τραυματισμένο χαμόγελο   βουτηγμένο σε βρεγμένη μεμβράνη  περιμένει ίσως την επόμενη ανθρώπινη σιλουέτα ,  ενώ  παρά  δίπλα από το τραύμα , σε  φρεσκοβαμμένο τοίχο δεσπόζει  το λαλίστατο  σύνθημα ..:  .<< ...  Μες στο μπετο της πόλης , αγάπη μου , για σένα έγινα ανθοπώλης .... >>
     Να ομως που η βροχή δυναμώνει εκ νέου   , τα όνειρά μουσκίδι ! Δεν μου μένει παρα να  κλείσω το δάκρυ  μέσα σε μια κόλλα χαρτί , και με την υγρή στάμπα του , να φτιάξω την δική μου γεωγραφία , το δικό μου νησί , την δική μου χώρα , τον δικό μου τόπο ..! 
    Σ  ενα τέτοιο σκηνικό ειναι αλήθεια , αναρωτιέται κανείς  πως μπορεί να << στριμώξει >> μακρόσυρτες σκέψεις  σε κοντομάνικα λόγια ???
                                                                           ...κυρ...σαμ...