...Ναι... Θα μιλήσουμε πάλι!

κυριακος σαμιος   ...θρυματισμένες λέξεις , φράσεις , ρινίσματα μολυβιού , αόρατη κλωστή παραμυθιού υφαίνει διαδρομές ... Περισυλλέγει στιγμές ζωής ... αόρατη κλωστή αφήνεται στην μύτη του μολυβιού και αποδρά αλλοτε απο μικρόφωνα ραδιοφώνου και άλλοτε απο θεατρικές χαραμάδες που σπέρνουν οι ράγες του τετραδίου ....! Ας εχουν καλούς αέρηδες οι απο-δράσεις μας .. !

Είναι καιρός που στριφογυρίζουν  στον εναέριο χώρο του μυαλού μου σκέψεις απροσδιορίστου  μορφής .
Σκέψεις που φέρνουν λίγο  σαν τα αποδημητικά πουλιά , εκείνα τα  φτερωτά πλάσματα  που ψάχνουν θερμά κλίματα  για να κουρνιάσουν  και να ροκανίσουν τον χρόνο τους. Διανύουν αποστάσεις  για να καταλήξουν  σε φιλόξενες θερμοκρασίες.
Και όταν αυτό συμβαίνει  ανοίγουν οι  κρουνοί  της μνήμης σαν επίδοξοι  καταρράκτες που ξεκινούν και σκοντάφτουν  στα ορεινά χιλιόμετρα  και τις βαθύπνοες  κοιλάδες  πριν ξεβράσουν  το υγρό φορτίο τους.

Καλοκαίρι ! Βουλιάζουν οι μέρες στα νερά του Αυγούστου. Γύρω μας  κάτω από τον ίδιο ουρανό συν-άνθρωποι μας  λες και είναι  αντίγραφα  ναυαγίων , σαν από το βυθό της θάλασσας βγαλμένα.  ΄Αντικατοπτρισμοί  ανασύρουν στην επιφάνεια  τα χαρακτηριστικά τους όπως αυτά διαθλώνται στο γαλάζιο  υγρό καθρέφτη. Την  στάση  του σώματος , την γκριμάτσα του προσώπου ,   το αναμάλλιασμα  της τύχης τους.

Καταρρακτώδεις εικόνες   τρέχουν σαν ντοκιμαντέρ συνθέτοντας το παζλ της καθημερινότητας μας .
Οι αφροί  που γεννούνται από την ελεύθερη πτώση  του κοινωνικού καταρράκτη  δεν είναι τίποτε λιγότερο  μήτε περισσότερο  από το καταλάγιασμα  των φορτισμένων στιγμών των ημερών μας.
Είναι πρωί και οι δείκτες του ρολογιού , όπως χθες και προχθές , έτσι και σήμερα επιμένουν  πιστοί στο ρουτινιάρικο  παιχνίδι τους. Ο μεν μικρός  δείκτης ακουμπά τον αριθμό επτά  , ο δε μεγάλος τον αριθμό  τέσσερα . Επτά και είκοσι , και τα βήματα μου  διεκπεραιώνουν την  καθημερινή δεκάλεπτη  διαδρομή  η οποία περνά μέσα από τον πεζόδρομο  που οδηγεί στην παλιά πόλη.

Κατά μήκος του  πλακόστρωτου  δρόμου  διάσπαρτα ξύλινα παγκάκια  σε ετοιμότητα προκειμένου  να απορροφήσουν  την  κούραση των περαστικών και το ολιγόλεπτο  ξαπόσταμα τους.

Λιγοστοί και με φρεσκαδούρα στο πρόσωπο  διαβάτες  συμπληρώνουν το σκηνικό  με την γοργή κίνηση τους σε διαφορετικούς προορισμούς .

Με απομεινάρια νύστας  ακολουθώ τα βήματά μου.  Πρώτη σύντομη στάση  στο περίπτερο  για την  ανταλλαγή καλημέρας  και λοιπών  ενθαρρυντικών φιλοφρονήσεων  περί της ζωής. Συνεχίζω την πορεία μου όταν στην άκρη των ματιών μου διακρίνω  γνωστή  ανθρώπινη φιγούρα  να στέκει με στωικότητα σε αμαξίδιο  και   δίπλα στο παγκάκι σκόρπια προσωπικά του είδη...

Το πουκάμισό του  παραδομένο στις διαθέσεις του Αιόλου  και μονίμως σταυροκουμπωμένο  ανεμίζει σαν παντιέρα   πλοίου  ευρισκόμενου  εν πλώ! Αυτό το συγκεκριμένο παγκάκι  είναι σχεδόν το πρωινό στέκι του. Αίολα όμως είναι και τα μέσα του , παρότι αντιμετωπίζει ψύχραιμα την κινητική δυσκολία  που του προέκυψε κάποια στιγμή στο .. διάβα της ζωής του.

Εδώ στο συγκεκριμένο παγκάκι  διασταυρώνουμε  τα βλέμματά μας , τα λόγια μας , τον θυμό μας , την οργή μας . ΄Όλα σε τίτλους  φευγαλέα και σύντομα..
Εδώ στο   συγκεκριμένο  παγκάκι  με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο  ρίχνει τα δίχτυα του  στους περαστικούς:

-- Έτσι που λες φίλε ... Οι  άνθρωποι  είναι  σαν τα θηρία , σε πολεμάνε , έχουν ζήλια και κακία ..  Ενώ τα σκυλάκια  είναι καλύτερα από τους ανθρώπους ... Γνώμη μου ..

Χωμένος στο χειροκίνητο  αμαξίδιο του  διαλαλούσε  τον θυμό την οργή  την σκέψη του   με καταρρακτώδη  διάθεση , ενώ ταυτόχρονα  τα χέρια του  έγραφαν στον αέρα  με την κίνηση τους , τους υπότιτλους  του κρυμμένου κείμενου ..
Ανταλλάσσουμε  χαμόγελα  και προσπαθώ  να  χαλαρώσω  την  κατάσταση ...

-- Τα είπαμε αυτά  φίλε μου  μην συγχύζεσαι ...
-- Δεν συγχύζομαι  απλά θέλω σε κάποιον να τα πω ... ο  κλήρος έπεσε σε σένα , ένεκα που σε βλέπω συχνά  να μοιράζεσαι τον περίπατο με το σκυλάκι σου ...

Την ίδια στιγμή από το  πάρκο  το θρόισμα  των φύλλων εξαίσια  μουσική μελωδία  στο Αυγουστιάτικο πρωινό .. !
-- Ναι  θα μιλήσουμε πάλι!
Και  χάνομαι στο  βάθος  της ημέρας.