Μικροδιήγημα ( 2 )

 

   Γεωγραφία   δωματίου … !!!

 

 Είναι αλήθεια πως  αυτό που λέμε  περιορισμός σε κλειστό χώρο  εδράζεται πάνω στην  φράση : Εγκλεισμός . !  Η κυριολεκτική και μεταφορική νοηματοδότηση   της λέξης φιλτράρεται  δια βίου . Από τον πόνο  και την απογοήτευση  μαθαίνει κανείς  την ζωή . Χαρά, ευτυχία ,θλίψη , όλα είναι δρόμος  και η ψυχή μας λεωφόρος , αρτηρία  φυγής από τα κλειστά  κάστρα και τα κλειστά  τείχη.

  Βρισκόμαστε στο 2020 και το ημερολόγιο  γράφει Δευτέρα   13 Απριλίου  . Εποχή κορονωιού . Έξω  παράξενος αγέρας  σαρώνει τους  άδειους δρόμους της πόλης . Ασυνήθιστο σκηνικό  ελέω αόρατου ιού . Ένα σκηνικό που θα του ταίριαζε ίσως ο τίτλος …. η αόρατη απειλή!   Ακόμη αν προτιμάτε … από το αόρατο στο ορατό . !  Οι αναταράξεις  που σκορπά   αφήνουν τα χνάρια τους μέσα μας κι έξω μας , αποφλοιώνουν  την καθημερινότητα .  H  εκκωφαντική σιωπή του έξω  όσο κι αν προσπαθεί να εισβάλλει  από τις γρίλιες  της  καραντίνας  δεν τα καταφέρνει τόσο εύκολα   .  Τα δίπολα:

   μέσα – έξω , ανοιχτό – κλειστό  ,  όνειρο – πραγματικότητα ,ημέρα – νύχτα , ζωή – θάνατος  !

Όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά  προξενούν   φωτοσκιάσεις , λειτουργούν σαν στασίδια ,  δεξαμενές όπου κοχλάζουν  συμπεριφορές ανθρώπων , αλλά δυστυχώς και πλην- ανθρώπων .! Υποθετικά  αν είχαν μορφή ανθρώπου  θα μπορούσαν   τα ζευγάρια  να  χορεύουν ταγκό   η τσάρλεστον .. Φαντάζεσθε  τα δίδυμα  αυτά  όλα καλεσμένα σε  πάρτη γενεθλίων  του ιού της κ. Πανδημίας  του κορωνοιού ? . Να περιφέρονται στο σαλόνι  με το ποτό ανά   χείρας  , διάπλατο χαμόγελο , και να μοιράζουν στο ανυποψίαστο πλήθος  παντός είδους ευχές  αποφεύγοντας μετά προσοχής  τα διψασμένα χείλη τους να ξεστομίσουν  : .

…. Στην υγεία σας .. !!!

 Ο δε εορτάζων   κορωνοιός    αεικίνητος να ελίσσεται  από  παρέα  σε παρέα από συντροφιά σε συντροφιά  , αμίλητος βυθισμένος στο μυστήριο του , διαχυτικός  με όλους τους καλεσμένους , να γεμίζει τα άδεια ποτήρια  με αλκοόλ  και να κάνει καινούργιες γνωριμίες . Η δε κ. Πανδημία καλλονή , να παρακολουθεί με ικανοποίηση ,να  ρίχνει μια εξεταστική ματιά στον καθρέφτη όπου στην επιφάνεια του σε μια ακρούλα με ένα πρόχειρο κραγιόν της  να σημειώνει τον αριθμό των καλεσμένων  της . Πάντα διακριτικά  κάνοντας βέβαια πως  διορθώνει την μετέωρη ημικλινή  θέση του καπέλου της . Το πρόσωπο της  να  δείχνει  πως  γεύεται  αυτήν την ατμόσφαιρα . Μόνη να  περιφέρεται , πότε- πότε να  βάζει τα γέλια , στριφογυρίζει , ανάβει τσιγάρο , έρχεται μπροστά στον καθρέφτη  να  παίζει με διάφορες γκριμάτσες  ελέγχει τάχα το καπέλο της , και να  σημειώνει τυχόν καινούργιους καλεσμένους . Το βλέμμα της πέφτει  στην μπαλκονόπορτα , κι έτσι η κ. Πανδημία μασκαρεμένη , ανάλαφρη ,  βγαίνει στο μπαλκόνι  έντρομη  διαπιστώνει τους άδειους δρόμους την άδεια πόλη , υψώνει τα μάτια  στον έναστρο ουρανό . Ξαφνικά  ένας ιδιότυπος  ανεμοστρόβιλος  ως δια μαγείας  σαρώνει την σκέψη της , την ωθεί πάλι προς το δωμάτιο ,το οποίο ήδη είναι  πνιγμένο στην κάπνα , στον συνωστισμό , με τον ιό  της στην τρελή χαρά  να σερβίρει συνεχώς τους ανυποψίαστους ερυθρυσμένους  από την μέθη καλεσμένους .Η κ Πανδημία  εισβάλλει ορμητικά στο δωμάτιο  ρίχνει μια ματιά στον καθρέφτη , ψάχνει το τσαντάκι της  αλλά το χέρι της  μπερδεύεται  σε μια   ξεχασμένη μάσκα προστασίας , αυτό την εκνευρίζει  τόσο που σφίγγει τα χείλη της ,  την πετάει κάτω και την ποδοπατά  με θυμό και οργή , μπαίνει στην τουαλέτα   με απίστευτη φούρια   βγάζει το κραγιόν από το τσαντάκι  και  γράφει ένα σημείωμα   στο καθρέφτη  :

 

Με τρομάζουν  οι άδειοι δρόμοι , οι άσπροι τοίχοι , οι αποστάσεις  και οι νόμοι  ..!

Πέφτει ταυτόχρονα  από κάτω  και η υπογραφή  :

 Πανδημία ..

Κι αν όμως  σε αυτό το σενάριο πρωταγωνιστεί η κ Πανδημία , υπάρχει ευτυχώς   και η άλλη όψη του φεγγαριού , με κυρίαρχο λαμπερό πρόσωπο . Υπάρχει  η ..ελπίδα !   Τα λόγια της ήρεμα κυλούν . Κολυμπά στα πελάγη της καθημερινότητας , χωμένη στο ζεστό χαμόγελό της , κολυμπά  λίγα μέτρα  από την ακτή . Η ελπίδα   αναμαλλιασμένη από το βίαιο πέρασμα του αγέρα ..Για δες  τα μάτια της φεγγοβολούν  κινούμενοι  υγροί φάροι  . Ναι δες την λίγα μέτρα από την ακτή  μας γνέφει  κουνώντας τα χέρια ζωγραφίζοντας  στον αέρα  τα κυριακάτικα όνειρά μας   και  φωνάζοντας :

…. Θα τα καταφέρουμε ….. Θα  τα  καταφέρουμεεεε !!!

Τι να πω ! Ώρες – ώρες  η φαντασία μου  με κάνει να νιώθω Ίκαρος . Θαρρώ πως  πετώ πάνω από την γη , φύλλο αιωρούμενο , άλλοτε σκαλώνω σε συννεφόκαμα , άλλοτε  σε μυρωδιές που αναδύονται από χάρτες  παλαιικούς  φορτωμένους με χιλιάδες  ληγμένες διαδρομές .   Ο αγέρας  με γυροφέρνει  παρασύροντας με σε άγνωστα  χιλιόμετρα  ενώ που και που  φροντίζει  με τους στροβιλισμούς του  να  απορροφά  τις αρνητικές επιδράσεις  , φιλοδώρημα της   καθ όλα απαραίτητης  καραντίνας. Χαϊδεύω το σκυλάκι , τον Περού  που έχει ήδη  κουλουριασθεί δίπλα μου , αδημονώντας , πότε τα δάχτυλά μου θα κάνουν την μαγική κίνηση . Ποια κίνηση ? Πότε θα πληκτρολογήσουν   στο κινητό τον αριθμό 13033 και κωδικό 6 . Σχετικό μήνυμα  για να μας επιτραπεί ο περίπατος μας .Μπαινοβγαίνω από το  κλειστό  στο ανοιχτό ,  από το έξω στο μέσα , από το έξω μας στο μέσα μας , από το όνειρο στην πραγματικότητα .   Επιστρέφω στην πραγματικότητα  περικυκλωμένος  από τις σιωπές των τοίχων ,

   σε δωμάτιο  ερμητικά κλειστό λες και μου έχουν μπλοκάρει την σκέψη . Τρόποι διαφυγής  αδύναμοι . Σπρώχνω το μελάνι . Μάταια ! Δεν στεριώνω  συλλαβή . Τρίβω το πρόσωπο μου  με την παλάμη και με μισοκλεισμένα  μάτια  ταξιδεύω , από τόπο σε τόπο .  .   Παλλόμενη  η συγκέντρωση προσοχής μου  και συνάμα ελλειμματική  δεν ανταποκρίνεται  στα βασικά καθήκοντα . Αλλού και αλλού . Ψαχουλεύω τον τοίχο  μήπως  και βρω  κάποια κρύπτη , έστω μια δίοδο  προς το ξέφωτο .  Δεν είναι πρωτόγνωρο μου συμβαίνει . όποτε και όταν μου συμβαίνει  παραμερίζω  τα σκόρπια χαρτιά , σημειώσεις πρόχειρες , κάτι σαν αντίδοτα της λήθης .  Οριοθετώ  όσο μπορώ τον χρόνο  ώστε να αποπλεύσουν  οι νεότοκες  σκέψεις .  Έτσι  είναι . :

… Παράξενο τρένο το μελάνι / ράγες που σε βγάζουν από  την πλάνη / όμορφα απρόσμενα ταξίδια/ επιβάτες δραπέτες / από τα ίδια . /

   Αγαπημένα μου λόγια γραμμένα σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου . Βεβαίως    ανήκουν στην προ-κορωνοιου εποχή . Τρέφω ιδιαίτερη αγάπη στα τρένα , ίσως να  φταίει πως πάντα τα προτιμούσα  , ίσως πάλι να φταίει  τo όνειρο που κουβαλώ από την παιδική μου ηλικία . Κατά μυστήριο τρόπο  παρόλο που έχουν περάσει πάμπολλα χρόνια  αυτό το συγκεκριμένο όνειρο   εμφωλεύει μέσα μου  και σε κάθε ευκαιρία  μου γαργαλά την μνήμη . Καλή ώρα όπως  τούτη τη στιγμή .

  ΄Ημουν  παιδάκι  τότε . ΄Ηταν  λέει  πρωί  όταν το σφύριγμα  του τρένου  διαλαλούσε  τον ερχομό του .  Με φούρια ντύνομαι κατεβαίνω τις σκάλες  ανοίγω την εξώπορτα  και χάνομαι  προς τον σταθμό . Πίσω μου λέει ήταν ένας άγνωστος  κύριος  που έτρεχε .. έτρεχε .. έτρεχε .. αλλά όλο και  κάτι γινότανε  κι έμενε  στο ίδιο  σημείο . ΄Οσο πλησίαζα άκουγα  μουσικές , μελωδικές  φωνές πλήθους  . Έτρεχα  τόσο  που τα ποδαράκια μου λες και  γύριζαν  πίσω στην πλάτη μου . Το ποδοβολητό μου όμοιο κρουστό όργανο  ..  Και όταν φθάνω καταϊδρωμένος από την αγωνία  στον σταθμό του τρένου  βρίσκομαι μπροστά σε ένα ονειρικό  θέαμα … πλήθος  κόσμου  να χορεύει  γύρω από τα βαγόνια .. που δεν  ήταν βαγόνια .. έδειχναν λέει  κάτι σαν τεράστιες βαλίτσες . ! Βαγόνια – βαλίτσες ! Τεράστιες χρωματιστές  βαλίτσες . Κόκκινες , πράσινες , μπλέ, κίτρινες , να στροφάρουν στον αέρα κάνοντας χορευτικές  φιγούρες  και να επανέρχονται  στις μακριές σιδερένιες ράγες , που όμως δεν ήταν ράγες , έδειχναν κάτι σαν κλωστές κανταϊφιού  η κάτι σαν χορδές μουσικού  οργάνου .  Λίγο παρά δίπλα  επάνω  στο ξύλινο παγκάκι  ήταν λέει ένας άνθρωπος , διάφανος  σχεδόν αόρατος ! ΄Ενας άνθρωπος  μ ένα μπαστούνι  που έκανε λέει τον μαέστρο . Αυτός ο άνθρωπος λέει  πως πότε ήταν ορατός και πότε αόρατος ! Πότε τον έβλεπες  και πότε δεν τον έβλεπες . Μόνο το μπαστούνι του  στον αέρα  χόρευε  μετέωρο  χωρίς ανθρώπου χέρι  να το κρατεί και διηύθυνε  το μεθυσμένο πλήθος ,που συνέχιζε  λέει και αυτό  να χορεύει , όπως  και τα βαγόνια – βαλίτσες  πάνω στις ράγες που δεν ήταν ράγες  αλλά έδειχναν  κάτι  σαν χορδές μουσικού  οργάνου , η ακόμη σαν κλωστές  κανταϊφιού . Και την στιγμή  λέει που  όρμησα προς τον διάφανο άνθρωπο  νιώθω τα πόδια μου βιδωμένα στο έδαφος .. Ασάλευτος !!!.  Ε στην προσπάθεια μου αυτή  ξύπνησα . Ένα περίεργο παιδικό όνειρο που με ακολουθεί .

 Ναι ! Παράξενο τρένο το μελάνι / ράγες που σε βγάζουν από την πλάνη ../.  Ας  είναι ..! 

  Ωστόσο έξω απόλυτη σιγή ο έναστρος ουρανός  σπέρνει  το φέγγος του , ο αγέρας συνεχίζει να σφυροκοπά  το βουβό τοπίο . Η νύχτα  ξοδεμένη λίγο πριν το τέλος της θα έλεγα  στο σύνορο με την μέρα . Που και πού  οι φωνές και τα τρεξίματα των αδέσποτων σκύλων  τρυπούν το πέπλο της ησυχίας , προσπαθούν  να ερμηνεύσουν το ξεγύμνωμα της καθημερινότητας .  Σε λίγο  το σκάλωμα της γραφής απεγκλωβίζεται , τα συρτάρια ανοιγοκλείνουν . Δεινός αγωγιάτης απολεσθέντων στιγμών  μετεωρίζομαι  ανάμεσα  σε δυο  φωνές , στο μεταίχμιο  στο σύνορο  του παραμυθιού  και της πραγματικότητας . Στ  αυτιά μου  ακόμη κρέμεται  πακεταρισμένο  το βουητό της προ κορωνοιού εποχής . Αποθηκευμένες στιγμές  μέσα από την θέρμη  και την ζεστασιά των αισθήσεων  απελευθερώνονται  , αποκτούν ανάσα , πνοή ,  διώχνοντας έτσι τα σκοτάδια του δωματίου .   Στην χοάνη του μυαλού μου  στριμώχνονται  με βιασύνη  και διοχετεύονται  στην μύτη του μολυβιού  εικόνες και στιγμιότυπα . Το ραδιοφωνάκι   απαλαίνει  την μοναξιά  και τα δάχτυλά μου ασυναίσθητα κλώθουν  με το μολύβι  διάφορα παιχνιδίσματα .

 Λιθαράκια σε χωματόδρομους  στρώνουν  την περπατησιά . Είναι φορές που  αναρωτιέμαι  αν είναι φρόνιμο  να κλείσω το δάκρυ μου  μέσα σε μία κόλλα χαρτί  και με την υγρή στάμπα του  φτιάξω την δική μου γεωγραφία , το δικό μου νησί , τον δικό μου τόπο .! Τα πλοκάμια της πανδημίας  με οδηγούν σε παράλληλες σκέψεις  .Δρόμοι που αναβιώνουν προσωπική περιπέτεια υγείας   και  σμίγουν  σε ένα κοινό  συλλογισμό . Το δίπολο  θάνατος – ζωή ! Το δίδυμο Κορωνοιος – Καρκίνος ..    ΄Οσο κι αν το μελάνι πυκνό και δασύ απλώνει πάνω στη λευκή κόλα , το γεγονός  αυτό δεν αναγορεύεται  εμπόδιο  στην ροή του περιεχομένου  των λέξεων , φράσεων κι  εννοιών  που αναβλύζουν  τα εν λόγω δίπολα .  Ανάμεσα σε δύο φωνές  περιστοιχισμένος  από εκκρεμότητες  στα στενά όρια  της γεωγραφίας  δωματίου  αλιεύω από την φαρέτρα μου  τρόπους απόδρασης . Τραβώ το συρτάρι  και με το χέρι μου ψάχνω  τα σκόρπια χαρτιά , κάπου στο βάθος  ξετρυπώνω  ξεθωριασμένους αριθμούς  με μολυβένια γραφή  κα διευθύνσεις  πασαλειμμένες με την λάβα του χρόνου .  Η παλάμη μου  χωμένη  και χαμένη  στην προσπάθεια  ανα- σύνταξης  της σειράς τους.

Διπλώνω την υπομονή μου  προσεχτικά μη και ο θόρυβος  ξυπνήσει  τυχόν σύννεφα  αμφιβολίας  και γκριμάτσες φόβου υπό διάθλαση . Ομως΄ενας άλλος  ανεξιχνίαστος θόρυβος  μου απορροφά την προσοχή  γιαυτό και σηκώνομαι από το γραφείο κατευθύνομαι στην μπαλκονόπορτα  , μεριάζω την κουρτίνα  και  παρατηρώ έξω  στους άδειους δρόμους  μηχανήματα απολύμανσης συνοδευόμενα από ανθρώπους του Δήμου  ντυμένους στα λευκά  με περίτεχνες μάσκες προστασίας  που σε παραπέμπουν   σε επίδοξους αστροναύτες .Το τελετουργικό και αργό τέμπο τους ενισχύουν  τους συνειρμούς μου . Στεκόμουν εκεί ασάλευτος , παρακολουθώντας για λίγο την διαδικασία  . Σε συνδυασμό με την γενικότερη  απόλυτη ησυχία , τώρα πια ήμουν προετοιμασμένος  για  να ζήσω πιο προχωρημένες σκηνές . Ας πούμε  δεν θα μου φαινόταν διόλου παράξενο εάν  από την απέναντι γωνία ξαφνικά   έβλεπα να κάνουν  τον περίπατο τους  άνθρωποι ασυνήθιστοι , άνθρωποι εξωγήινοι ..!!!

Έξω  λοιπόν το επιβλητικό βουβό τοπίο εκτός από  την φαντασία  μας,  πριμοδοτεί  με έντονη ανησυχία δυστυχώς  και  τα   αδέσποτα ζωάκια  που προσπαθούν να ερμηνεύσουν την εξαφάνιση των ανθρώπων .

Μέσα  ο Περού  το μικρόσωμο  χαριτωμένο σκυλί , πιστός και αληθινός οικογενειακός σύντροφος  ανταποδίδει με  γάβγισμα  την συμπαράσταση του .

   Τον πλησιάζω και προσπαθώ να τον δελεάσω με το αγαπημένο του παιχνίδι .  Ρίχνω το μπαλάκι του  και με επιδέξια άλματα  το πιάνει  στον αέρα  και μου το  φέρνει  τρέχοντας και κουνώντας την ουρά του . Σημάδι ευχαρίστησης . Αλωνίσαμε   το δωμάτιο , το σαλόνι , τον διάδρομο . Γεωμετρίσαμε κανονικά παίζοντας  στα όρια της γεωγραφίας δωματίου .  

-----  Έλα  Περού …. Πάμε ….  Μπράβο .. Περού …

Επί  δέκα  συνεχόμενα λεπτά , έως ότου   ξυπνά μέσα μου  διάθεση εσωτερικής  ιχνηλάτησης , με χαλαρές  πλαστικές κινήσεις  των χεριών  προσπαθώ  ν αρθρώσω  νοήματα προτροπής και στήριξης . Τα  αποτυπώματα τους σκόρπια στην επιφάνεια του καθρέφτη  χαρτογραφούν  στράτες παραμυθένιες με αισιόδοξο τέλος … Ιχνηλάτηση εσωτερική η αλλιώς  αφορμή για ένα ενδιαφέρον τε-τα-τετ με τον ξεχασμένο εαυτόν μας 

-----  όλα  καλά?

-----  Τα περισσότερα … !

-----  Πήρα κάνα  δυο  φορές …

------  ίσως  δεν το άκουσα …

------  Ρώτησα τον συγκάτοικο σου ….

------  Και αυτός  δεν ήξερε  ε  ε  ε …

------  Ναι .. δεν ήξερε ..

-----  Λογικό …

------  Λογικό ??

-----  Ναι  λογικό αφού δεν μιλιόμαστε …

-------   Συγνώμη πότε ψυχραθήκαμε ? Δεν το ήξερα ..

------  Δεν είσαι υποχρεωμένος ..

------ Να  το ξέρω ??

------   όχι να ρωτάς ..!

----- Γιατί ??

------  Τα  είδωλα δεν ρωτάνε …

------  Πως  … με  μπέρδεψες …

------  Αντιγράφουν .. Ακολουθούν …

------  Θα  μου πεις ??   Μη  με  εκνευρίζεις ??

------    Γιατί ??

------ Πες  μου  που χάθηκες ??

------   Που έψαχνες ??

Οι συνθήκες? Τα γεγονότα ? Κυματισμοί που σε βρίσκουν  μεσοπέλαγα . Η ζωή  ξαφνικά σου στέλνει έναν κορονοιό , έναν καρκίνο ,  σου κλείνει το μάτι  με έναν τρόπο μυστήριο . Πιο μυστήριο και από τον αόρατο ιό . Σε τοποθετεί μπρος στον  καθρέφτη  και συνομιλείς  με το είδωλό σου . Μέσα στην Γεωγραφία δωματίου σε λίγα τετραγωνικά μέτρα  ξετυλίγονται χιλιόμετρα διαδρομής .  Η νοηματική αξία  της φλύαρης αυτής επικοινωνίας  και μάλιστα εν μέσω πανδημίας  κατακτά την κορυφή του χρηματιστηρίου  ανθρωπίνων αξιών . Ο αντίλαλος της φωνής  γίνεται άλλοτε  φουλάρι , άλλοτε γραβάτα  που σε τυλίγει ανάλογα  με την ρυθμολογία της εσωτερικής ιχνηλάτησης  του εσωτερικού τε-τα-τετ  με τον εαυτόν μας .   Ωστόσο  οι ημέρες εγκλεισμού  μας τοποθετούν ανάμεσα σε δύο φωνές . Το δίπολο του μέσα και του έξω λειτουργεί  ανάλογα την οπτική  θεώρηση μας .  Διάσπαρτοι  άνθρωποι  έγκλειστοι μεν  ελεύθεροι δε   στην ανακάλυψη  στην δημιουργική από-δραση.  Ένας παράξενος αέρας σαρώνει τα αμήχανα βλέμματα από μπαλκόνι σε μπαλκόνι . Η πανδημία  μας δίνει την ευκαιρία  να ανασύρουμε από την μνήμη μας  στιγμές που αναζωπυρώνουν τα συναισθήματα  και μας βοηθούν να δούμε την ζωή αλλιώς .Ν αναθεωρήσουμε  κάποια  πράγματα ,  να εκτιμήσουμε το δώρο που λέγεται   φύση .  Ο κορωνοιός   αφορμή και ερέθισμα για το εσωτερικό βύθισμα  και αναστοχασμό . Τούτες τις ημέρες  συνειρμικά  μού έρχονται στο μυαλό  σαν ντοκιμαντέρ   κάποια στιγμιότυπα  από πρόσφατη περιπέτεια υγείας  μου . Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο μου  ανασύρω ένα χαρακτηριστικό  :

   ……… Σε μία από τις χημειοθεραπείες  μου,    έγιναν όλα τα  απαιτούμενα  και ήρθε η στιγμή της αποσωληνοποίησης  και  αποχώρησης μου  κατά τι  φορτωμένος   ενδοφλεβίως .Η πεταλουδίτσα στο χέρι ανοίγει  τα φτερά της προς το παρόν . Τα δάχτυλο της καλοσυνάτης νοσηλεύτριας  πιέζει  την είσοδο   της ενδοφλέβιας  διαδρομής  του φαρμάκου   .

----- Τέλος για σήμερα !

 Η επόμενη  κίνηση της προβλεπόμενη , να σταθεροποιήσει  το βαμβάκι  εφαρμόζοντας το με μικρή λωρίδα λευκής γάζας .Το απρόβλεπτο  και ταυτόχρονα  ιδιαίτερα  συγκινητικό  φαίνεται πως το κράταγε για το τέλος  , και αυθορμήτως  βγάζει από την τσέπη της  ένα μαρκαδοράκι  , χωρίς σκέψη  τραβά γραμμούλες  στην επιφάνεια  της λευκής γάζας . ΄Ετσι ένα  σκιτσαρισμένο  χαμογελαστό  πρόσωπο  αποτυπωμένο  στην γάζα  φυτρώνει  για να μου θυμίζει  την ανατολή  της ζωής  με αισιόδοξη  οπτική γωνία . Μια κίνηση χίλιες λέξεις .  Ζυγιάζω  την ισορροπία μου  δοκιμάζω τα βήματα μου , νιώθω να μου κρατά το χέρι  το  σκιτσαρισμένο χαμόγελο ! Σε λίγο αφήνω πίσω μου  το ηλιόλουστο  τεράστιο δωμάτιο  έως την επόμενη φορά …!  Απλή λιτή πρωτοβουλία … !

   Ναι η θεώρηση της ζωής αποκτά ευλύγιστη  οπτική γωνία  όταν σου τύχη  είτε  πανδημία είτε καρκίνος    .

    Ένας αχνός  αναστεναγμός ξεφεύγει  από τα χείλη μου , δευτερόλεπτα σιωπής , και ρίχνω το βλέμμα μου στ  ολοστρόγγυλο ρολόι τοίχου  . Όχι πως έχει σημασία τι ώρα είναι  αλλά για απλή ενημέρωση .   Η  νύχτα προχωρημένη αρκετά  !  Έξω ένας παρατεταμένος  ήχος σειρήνας ασθενοφόρου  τεμαχίζει το πέπλο της ησυχίας   και αναζωπυρώνει τον φόβο και την ανησυχία του Περού , ο οποίος γαβγίζοντας έχει ήδη  θρονιασθεί στην αγκαλιά μου . Συνεχίζω να κρατώ τον Περού αγκαλιά και κατευθύνομαι προς την μπαλκονόπορτα . ΄Ορθιος  το βλέμμα μου  συγκεντρωμένο στο ασθενοφόρο . Στην κόκκινη  λυσσαλέα  κουκίδα  . Την βλέπω να απομακρύνεται και συνεχώς να μικραίνει … να  μικραίνει .. να  μικραίνει .. βαθμιαία  χάνεται και απαλαίνει  έως ότου σωπαίνει εντελώς .  Μια ευχή κατρακυλά :

-----  ¨Όλα να πάνε καλά … Τι λες  και σύ Περού ?? … Θα πάνε ??

 Ο  Περού κουλουριάζεται περισσότερο στην αγκαλιά μου  μοιράζοντας την θαλπωρή του  κι έτσι και οι δυο μαζί   περνάμε στο σαλόνι  που είναι τα αγαπημένα του παιχνίδια κυρίως το μπαλάκι του , όπου ξεκινάμε το παιχνίδι μας :

----- Πάμε … Έλα Περού …. Δώσε μου … Πάνω  Περού ….Μπράβοοο !! ….

Το μαγικό μπαλάκι  γκελάριζε συνεχώς , άλλαζε κατεύθυνση ,  και ανάγκαζε τον Περού  σε μια εξαιρετική  ευχάριστη απασχόληση .  Μία πλημμυρίδα  χαράς ένα ξέσπασμα ζωής ,  ανακυκλώνονται  διευρύνοντας  τις διαστάσεις του κλειστού χώρου . Το επόμενο τέταρτο  μας βρίσκει  στο μπαλκόνι . Ο σο η νύχτα βαθαίνει  οι σκέψεις καταλαγιάζουν . Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για τον Περού  αφού ικανοποιημένος από το παιχνίδι που προηγήθηκε τώρα  παρατηρεί την ησυχία του έξω .  Το σάλεμα των δένδρων από τον αγέρα . Τα αναπνόηχα των άστρων  του ουράνιου θόλου . Ενώ  στο πέρασμα των αδέσποτων σκυλιών τεντώνει τα αυτιά του κουνάει την ουρά του  χαρωπά και  ανταποδίδει   χαιρετισμό  με  το  ήπιο γάβγισμά του .

    Το φως του διπλανού μπαλκονιού  συνεχίζει να διαλύει το σκοτάδι . Ευδιάκριτο  πια το τοπίο . Είναι βέβαιο πως κάτι έχει συμβεί .. Λιγοστές καρέκλες ξεχασμένες ανάκατα , το τραπεζάκι   στην θέση του . Πάνω του αφημένα  σκόρπια  ποτήρια  και μισοτελειωμένες  φιάλες κρασιού .  Παρά δίπλα παρατημένο  στην ξεχασιά  ένα κιτρινισμένο σημείωμα . Η αχνισμένη γραφή του  εξαερώνεται λες και κάνει σάλτο  περνά από το διπλανό μπαλκόνι  στο δικό μας  και γίνεται ψίθυρος στα διψασμένα χείλη :

  … αφετηρία νέου βίου / γεωγραφία δωματίου / σκιές ρεκλάμες σε πορτραίτο /  πνοές αντάμα σε βαγονέτο /

 Σε λίγο ξημερώνει !                

                                   

                             

                                           κυρ ... σαμ ...