Το Σάββατο πατέρα !!!
Ανταμώνει η σκέψη φίλων και συγγενών ...
Ανταμώνει το νεύμα ....
Ανταμώνει η ευχή όλων για την ανάπαυση της ψυχής σου ..
Το Σάββατο πατέρα ο ουρανός θα είναι αλλιώς ...
Μη σε τρομάξει το φτερούγισμα ...
Το Σάββατο πατέρα ανταμώνουμε στην Θεομάνα Νέας Κίου ...
Πέρασαν κιόλας σαράντα ημέρες .. !
Ελπίζω κι εύχομαι να περνάς καλά εκεί πάνω με όλη την παρέα ...!!!
...κυρ...σαμ..
Μάλλον πιο εύστοχη θεωρώ την σειρά : Ο Κωστάκης ..ο Κωστής που δεν πρόλαβε να γίνει Κώστας !!! Δυστυχώς έφυγε νωρίς ! Γρήγορα πέρασε ο καιρός και ο ήλιος μας βρίσκει λίγες μέρες πριν το μνημόσυνο του . Σάββατο στην Θεομάνα Νέας Κίου . Δυο λόγια , κάτι σαν υστερόγραφο καταθέτω αφιερωμένα στον Κωστάκη που δεν πρόλαβε να γίνει Κώστας . Γειτονόπουλο . Το πατρικό σπίτι σχεδόν απέναντι με το δικό του . Το γεγονός ότι το φευγιό του συνέπεσε με το αντίο του πατέρα μου , βαραίνει πιότερο το μελάνι . Το κέλυφος της ψυχής παραμένει αλώβητο από τον χρόνο . Γιαυτό και η απόσταση που δημιουργείται από την παλινδρόμηση των φράσεων ... έφυγε νωρίς καθώς και την ... πλήρης ημερών μηδενίζεται . Όπως και νάχει ο πόνος παραμένει η θλίψη παραμένει το κενό παραμένει . Βεβαίως σε διαφορετικά μεγέθη . Ναι τον θυμάμαι στην προσφυγική γειτονιά μας . Ήσυχος , αθόρυβος , με το ποδήλατό του , πολλές φορές με το μοτοσακό ( παπάκι ) διασταυρώνονταν οι πορείες μας στο δρόμο . Εγώ πεζός και αυτός σοβαρός βουτηγμένος στην σκέψη του , μια αδιόρατη μελαγχολία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο . Δύσκολα παιδικά χρόνια όπως και τα δικά μας . Ο Κωστάκης που δεν πρόλαβε να γίνει Κώστας . Πολλές φορές ένιωθα την επιθυμία να μιλήσουμε , να πούμε κάτι παραπάνω από το τυπικό χαίρεται , καλημέρα . Το ίδιο φαντάζομαι να ένιωθε και αυτός . Είναι γεγονός πως στις μικρές κοινωνίες οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας σημαδεύουν περισσότερο την καθημερινότητα μας .
Στις μικρές κοινωνίες το φιλικό περιβάλλον ειναι το γιατροσόφι της μοναξιάς . Δυστυχώς μπορεί οι ορθοπεταλιές της ζωής να ρουφούν ανηφόρες αλλά καμιά φορά μένουν από πετάλι ! Και τότε αλίμονο !
Ναι..! Θα τον θυμάμαι τον Κωστάκη που δεν πρόλαβε να γίνει Κώστας με την ήσυχη περπατησιά του , παρουσία αθόρυβη , διακριτική, καλοσυνάτη !
Ελπίζω κι εύχομαι να περνά καλά εκεί πάνω και με την υπόλοιπη παρέα της γειτονιάς ...της γειτονιάς των αγγέλων ..!
κυρ...σαμ...
Σε δωμάτιο ερμητικά κλειστό , λες και μου έχουν μπλοκάρει την σκέψη . Τρόποι διαφυγής αδύναμοι . Σπρώχνω το μελάνι . Μάταια! Δεν στεριώνω συλλαβή . Τρίβω το πρόσωπο μου με την παλάμη , και με μισοκλεισμένα μάτια ταξιδεύω , από τόπο σε τόπο ..! Παλλόμενη η συγκέντρωση προσοχής μου και συνάμα ελλειμματική δεν ανταποκρίνεται στα βασικά καθήκοντα . Αλλού και αλλού ! Ψαχουλεύω τον τοίχο μήπως και βρώ κάποια κρύπτη , έστω μια δίοδο προς το ξέφωτο . Δεν είναι πρωτόγνωρο . Μου συμβαίνει ! Όποτε και όταν μου συμβαίνει παραμερίζω τα σκόρπια χαρτιά που συντροφεύουν σημειώσεις πρόχειρες , κάτι σαν αντίδοτα της λήθης . Οριοθετώ όσο γίνεται τον χρόνο ώστε ν αποπλεύσουν οι νεότοκες σκέψεις.
Στην χοάνη του εικοσάλεπτου πως να χωρέσουν οι αναταράξεις του νού .! Ωστόσο σημειώνω την ημερομηνία σαν αντίποινα του χρόνου : 15--08--18 ασπίδα σε πιθανή μελλοντική άνοια .
Το ξεκίνημα με βρίσκει να τραμπαλίζομαι ανάμεσα σε δύο φράσεις οι οποίες στριμώχνονται με βιασύνη στην μύτη του μολυβιού . Ενα ραδιοφωνάκι χρωματίζει την ερμητικότητα της ατμόσφαιρας . Τα δάχτυλά μου ασυναίσθητα κλώθουν με το μολύβι διάφορα παιχνιδίσματα . Αυτό διαρκεί λίγο . Και λέω λίγο γιατί αμέσως μετά η μολυβένια γραφή καθελκύει στην θαλάσσια περιοχή της πρώην λευκής κόλας , λέξεις , φράσεις, και διαδρομές λόγου . Σ ελάχιστα δευτερόλεπτα απογειώνομαι λες και φύτρωσαν φτερά στην ράχη της μνήμης .
Και νά μαι τώρα στα χνάρια του Ικάρου . Χιλιόμετρα κάθετα πάνω από την γή , φύλλο αιωρούμενο , σκαλωμένο στο συννεφόκαμα . Κι έτσι πως με ταξιδεύει από μέρη σε μέρη μια περίεργη μυρωδιά αποπνικτική αναδύεται από παλαιικούς χάρτες << φορτωμένους >> με χιλιάδες ληγμένες διαδρομές . Και όλα αυτά μου μοιάζουν σαν κονιορτός σε σχήμα μανιταριού , λες και σκιτσάρει την ηφαιστειογενή άναρθρη σκέψη ντυμένη στα χρώματα της λάβας . Ο αγέρας με γυροφέρνει παρασύροντας με σε άγνωστα χιλιόμετρα ενώ που και που φροντίζει με τους στροβιλισμούς του ν απορροφά την πλήξη του ονείρου .
Μια φιλόξενη χαραμάδα οδηγεί το βλέμμα μου στον ημιγερμένο πίνακα με τα κορίτσια της συγνώμης . Τα κορίτσια με παχυλούς γλουτούς . Τα κορίτσια με το ζωντανό χαμόγελο !
Το σφυροκόπημα του αγέρα κι ένας τεράστιος ήλιος απεγκλωβίζει το σκάλωμα της γραφής . Απεγκλωβίζει στιγμές αποθηκευμένες , συρτάρια που ανοιγοκλείνουν με κωδικούς απαλλαγμένους από ψυχρούς αριθμούς . Αρκεί μόνο η θέρμη και η ζεστασιά των αισθήσεων για να απελευθερωθούν ώστε ν αναπνεύσουν διώχνοντας έτσι τα σκοτάδια του δωματίου ..
! ....κυρ...σαμ...
.... Μου περιγράφεις το καλοκαίρι
σαν ρούχο επιθυμητό στο σώμα σου .
Το στένεμα παίρνει αναβολή
παχιά τα λόγια
μεγάλες κουβέντες .
Σε ακούω .. !!!
Φουριόζος ο αγέρας γαζώνει με κυματισμούς
την ορχήστρα των τζιτζικιών .
Τώρα πια
άφωνη και βουβή
η σκιά του καλοκαιριού ..!
...κυρ... σαμ..
Τα σύννεφα φλυαρούν απρόβλεπτα
οι στάλες βροχής πέφτουν
Η γη περισυλλέγει την διαδρομή τους.
Τα ποτάμια υποδέχονται την ροή ,
το άλογο μόλις και προλαβαίνει
το πλατσούρισμα των ποδιών του .. !
...κυρ..σαμ..
