.. Στην χοάνη του εικοσάλεπτου .. !

 Σε  δωμάτιο ερμητικά κλειστό , λες και μου  έχουν  μπλοκάρει  την σκέψη .  Τρόποι διαφυγής  αδύναμοι .  Σπρώχνω το μελάνι . Μάταια! Δεν στεριώνω συλλαβή . Τρίβω το πρόσωπο μου  με την παλάμη , και με μισοκλεισμένα μάτια  ταξιδεύω , από τόπο σε τόπο ..!  Παλλόμενη  η συγκέντρωση προσοχής μου  και συνάμα ελλειμματική δεν ανταποκρίνεται  στα βασικά καθήκοντα . Αλλού και αλλού ! Ψαχουλεύω τον τοίχο  μήπως και βρώ  κάποια κρύπτη , έστω  μια δίοδο  προς το ξέφωτο .  Δεν είναι πρωτόγνωρο . Μου συμβαίνει !  Όποτε και όταν μου συμβαίνει  παραμερίζω  τα σκόρπια χαρτιά που συντροφεύουν  σημειώσεις πρόχειρες , κάτι σαν αντίδοτα της λήθης .  Οριοθετώ  όσο γίνεται  τον χρόνο  ώστε ν  αποπλεύσουν  οι νεότοκες  σκέψεις.
        Στην χοάνη του εικοσάλεπτου πως να χωρέσουν οι αναταράξεις του νού .!  Ωστόσο  σημειώνω την ημερομηνία σαν αντίποινα του χρόνου : 15--08--18  ασπίδα σε πιθανή μελλοντική άνοια .  
       Το  ξεκίνημα με βρίσκει  να τραμπαλίζομαι  ανάμεσα σε  δύο φράσεις  οι οποίες  στριμώχνονται   με βιασύνη στην μύτη  του μολυβιού .  Ενα ραδιοφωνάκι χρωματίζει την ερμητικότητα  της ατμόσφαιρας . Τα δάχτυλά μου ασυναίσθητα  κλώθουν με το μολύβι διάφορα παιχνιδίσματα . Αυτό διαρκεί λίγο .  Και λέω λίγο γιατί αμέσως μετά  η μολυβένια γραφή  καθελκύει  στην θαλάσσια  περιοχή  της πρώην λευκής κόλας , λέξεις , φράσεις, και διαδρομές λόγου .  Σ  ελάχιστα δευτερόλεπτα απογειώνομαι  λες και φύτρωσαν φτερά στην  ράχη της μνήμης . 
       Και  νά  μαι  τώρα  στα  χνάρια   του Ικάρου . Χιλιόμετρα  κάθετα  πάνω από την γή , φύλλο αιωρούμενο , σκαλωμένο  στο συννεφόκαμα .  Κι  έτσι  πως με ταξιδεύει  από μέρη σε μέρη μια περίεργη  μυρωδιά  αποπνικτική  αναδύεται από παλαιικούς  χάρτες << φορτωμένους >>  με χιλιάδες  ληγμένες διαδρομές .   Και  όλα αυτά μου μοιάζουν  σαν  κονιορτός  σε σχήμα μανιταριού , λες και σκιτσάρει  την ηφαιστειογενή άναρθρη  σκέψη  ντυμένη  στα χρώματα της λάβας .  Ο αγέρας  με γυροφέρνει  παρασύροντας με  σε άγνωστα  χιλιόμετρα  ενώ που και που  φροντίζει  με τους στροβιλισμούς  του  ν  απορροφά  την πλήξη του ονείρου . 
       Μια φιλόξενη χαραμάδα οδηγεί το βλέμμα μου  στον ημιγερμένο πίνακα  με τα κορίτσια της συγνώμης . Τα κορίτσια με παχυλούς γλουτούς . Τα κορίτσια με το ζωντανό χαμόγελο !
    Το  σφυροκόπημα του αγέρα  κι  ένας τεράστιος ήλιος  απεγκλωβίζει  το σκάλωμα της γραφής . Απεγκλωβίζει  στιγμές αποθηκευμένες , συρτάρια που ανοιγοκλείνουν  με κωδικούς απαλλαγμένους  από ψυχρούς αριθμούς .  Αρκεί  μόνο  η θέρμη  και η ζεστασιά των αισθήσεων για να  απελευθερωθούν  ώστε  ν  αναπνεύσουν   διώχνοντας έτσι  τα σκοτάδια του δωματίου .. 
!                                                                                       ....κυρ...σαμ...