... Απο την αποχή
στην απόχη
μια γλίστρα δρόμος .
Αλλάζει πλευρό η σκέψη
το ίδιο και ο τόνος ..
Πιάνει άλλη στέψη
λύση ψάχνει για τέρψη .
Απο την αποχή
στην απόχη
μια σταλιά δρόμος .
Πάει παλιά θυμάμαι
τα μη και τα όχι
φοβάμαι ....!!!
( Α-δέσποτη γραφή Συλλογή Β )
...κυρ .... σαμ...
.. Αν η λιακάδα κρατά μια αιωνιότητα
ο καταποντισμός της σκιάς
μοιάζει να χορεύει
πάνω στα σιωπηλά
βήματα μας .
Γυμνός ο ήλιος λάμπει πιότερο
όπως και η αλήθεια .
Λ α μ π ο κ ο π ή !!!
Ενσωματωμένη σκέψη φωτός .
Σταλαγματιά .
Κάθε που πέφτει δροσίζει
την ξηρασία και δίνει χώρο
στην ανθοφορία ....
Τι κι άν αλλάζουν
τα πάντα γύρω μας ,
όταν το έσω πύρ παραμένει
άσβεστο καίει οτιδήποτε σαθρό .
Ενω σε κάποιους κήπους ψυχής
αναλλοίωτη βλασταίνει η αλήθεια .
Η αλήθεια για την γή ...
Η αλήθεια για τον κόσμο .....
Η αλήθεια για τούς ανθρώπους
που περπατούν πάνω στην γή .
Η αλήθεια για την ανασαιμιά του έρωτα
και τον βρόγχο του θανάτου ... !!!
( Α-δέσποτη γραφή Συλλογή Β )
.. κυρ ... σαμ ...
... Κάτω από την ομπρέλα των άστρων
στο παγκάκι της αναμονής
επιστρέφω .....
Στων αγγέλων το ρεφρέν
στους ήχους της φύσης
στην γάργαρη ροή του νερού.
Στρέφω το βλέμμα στον ουρανό
δες πως αλλάζει σχήμα το γαλανό ,
εκεί που το χρώμα ξυπνά χάρτες
ταξίδια και άλλες αυταπάτες
επιστρέφω ...
Σε δίστρατα μονοπάτια
δρόμους δίσβατους με άτια ..
Όνειρο και πραγματικότητα
κολυμπούν στην ομοιότητα ..
Επι-- στρέφω....!!!
κυρ ... σαμ ...
( συλλογή Β αδέσποτη γραφή )
..... Δρόμος μεγάλος ! Πεζόδρομος Ναυπλίου με το πηγαινέλα των ανθρώπων να γεωμετρεί το πλακόστρωτο που οδηγεί στην πλατεία Συντάγματος . Κάπου στο μέσον της διαδρομής τα λόγια του Διονύση Σαββόπουλου σμίγουν τρόπο τινά στην αγέρωχη χειροποίητη ξύλινη πινακίδα : ΜΑΣΚΑ ..!
<< ... άσε τα ψέμματα τη ΜΑΣΚΑ πέταξε εδώ ειναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε - γέλασε .... >>....
Μαυρόασπρες εικόνες τρέχουν στο μυαλό μου . Μπρος πίσω . Πίσω μπρος . Κυλιόμενες σκάλες που με μεταφέρουν στην σελίδα του ημερολογίου : 10 Μαρτίου 2017 . Σκηνές σαν βγαλμένες από σεκάνς κινηματογραφικής ταινίας . Μακρόσυρτοι διάλογοι περιφέρονται σε μακρόστενους διαδρόμους Νοσοκομείου . Ημέρα Παρασκευή , ηλιόλουστο σχεδόν μεσημέρι 10 Μαρτίου 2017 συνοδηγός στο αυτοκίνητο της Μαρίας ζωσμένος αφ ενός με την ζώνη ασφαλείας αφ ετέρου από φρικτούς πόνους στην κοιλιακή χώρα . Προορισμός ?? Εφημερεύων Νοσοκομείο ¨Αργους .
Δίπλα μου η Μαρία άριστη οδηγός και στήριγμα ροκανίζει τα χιλιόμετρα μοιράζοντας μου ταυτόχρονα κουράγιο . Φθάνουμε στα επείγοντα ακολουθούν οι σχετικές διατυπώσεις εν μέσω παράπλευρων περιστατικών . Γύρω μου συνάνθρωποι κυριευμένοι από ανυπομονησία και πιεζόμενοι από τον πόνο τους με ταξιδευμένο βλέμμα γύρευε που ?? Όταν ο πόνος γειτνιάζει νιώθεις κοντοχωριανός με τους υπολοίπους .
Τούτη η στιγμή κομβική , απρόσμενη σελίδα της ζωής μου .
Ξαπλωμένος σε ύπτια θέση βουτηγμένος σε αγωνία προσπαθώ να χαλαρώσω υλοποιώντας την προτροπή του γιατρού . Δεν είναι κι εύκολο πράγμα . Ο συνεχιζόμενος πόνος έντονα με την παρουσία του δηλώνει την διαφωνία του . Οι ερωτοαπαντήσεις των γιατρών πέφτουν σαν βροχή , κι εγώ κρέμομαι από τα χείλη και τα λεγόμενά τους . ¨Όσο η ώρα κυλά , όλο και περισσότερο αρχίζω να συνειδητοποιώ και να ακούω την φωνή μιας καινούργιας περιπέτειας να μου γνέφει λέγοντας : << .. Έλα σε μένα .. >> .
Πάραυτα ξεκινώ την γνωριμία με αξεσουάρ όπως οροί , σωληνάκια , τρυπήματα βελονών . Επιβιβάζομαι σε αμαξίδιο και γεύομαι το πέρασμα από τους διαδρόμους , βυθίζομαι με το ασανσέρ για να φθάσω στα μηχανήματα για σχετικά << σκαναρίσματα >> σε θώρακα , κοιλιακή χώρα κλπ . Τελική κατάληξη στο δωμάτιο με θέα . Να λοιπόν που το ευ - ρωστος παραχωρεί - δεν θα το έλεγα ιπποτικά - την θέση του στο ά-ρωστος .. !
Η σοφή κουβέντα του λαού << μπήκα στον χορό θα χορέψω .. >> νιώθω να με περιστοιχίζει . Και να που εκτός από τον χορό μπαίνω επειγόντως και στο χειρουργείο . 13 Μάρτη 2017 . Ημέρα Κυριακή . Ξεχωριστή εμπειρία . Παγωμένος κρύος χώρος , εκθαμβωτικός φωτισμός . Μεταλλικοί ήχοι μπερδεμένοι με ανθρώπινες φωνές Σε ανύποπτη στιγμή αισθάνομαι κάποιον να μου παρκάρει λόγια ψιθυριστά στ αυτί μου : <<.. Είμαι φίλος του Γιάννη του γιατρού ... μη φοβάσαι όλα θα πάνε καλά ... >> .. Απαστράπτουσα φούρια γενικώς ανεμίζει γύρω μου , λευκές μπλούζες στο κυνήγι συνεργάσιμης φλέβας . Τρυπήματα στο χέρι και μια νανουριστική φωνή : .. << ..τώρα θα κοιμηθείς ... ! .. >> . ¨Έτσι κι έγινε .. !
Αργότερα μα πολύ αργότερα μαθαίνω από τους γιατρούς κ.κ. Καλδή , Ζαροκωστα, Γιαννακόπουλο -- τους οποίους ευχαριστώ θερμά για τον χειρισμό της περίπτωσης μου -- πως ήταν βαρύ χειρουργείο . Προβληματίζομαι και ξεκινώ εντός μου πιθανά σενάρια . Ο προβληματισμός μου αποκτά ιδιαίτερο βάρος όταν μπαίνει στο δωμάτιο ο γιατρός και : << ... Οι συνοδοί του κ.Σάμιου να έρθουν στο γραφείο μου για ενημέρωση ...>> Η άμεση δική μου σκέψη , γιατί δεν τα λέει εδώ μπροστά μου ? Η Μαρία , Ο Πέτρος , Ο Θοδωρής ακολουθούν τον γιατρό στο γραφείο του . Σε λίγο η Μαρία μ εμφανή σημάδια ανησυχίας στο πρόσωπό της σκύβει στο προσκέφαλο μου και μου μιλά ραντίζοντας με χρώματα και μυρωδιές από τα ταξίδια μας στην Νότιο Αμερική . << Θα δεις κάνε κουράγιο θα βγούμε από εδώ και θα σε ξαναπάω .. .. >> Μού λεγε και μου ξανά λεγε .. ! Χαμογελώ .. ! Μέσα μου όμως .... Σφίγγω τα χείλη συνταξιδεύω , κρατώ την ψυχραιμία μου , οσμίζομαι την καινούργια κληρονομιά , δεν δείχνω την ανησυχία μου , απλά μονολογώ ανεπαίσθητα .. καλώς ήλθες καρκίνε , και αφήνομαι στην ροή του ποταμιού και στα χέρια της επιστήμης ..
Τα βράδια στο Νοσοκομείο πλέον κυλούν πάνω σε δυσκίνητους τροχούς λες κι έχουν σκαλώσει στο σημειωτόν ... Το μυαλό τρέχει στις εκκρεμότητες μπαινοβγαίνει απ τ όνειρο στην πραγματικότητα και τ ανάπαλιν .. ! Και όταν επιτέλους φθάνει η στιγμή του εξιτηρίου , ταυτόχρονα ξεκινά μια δαιδαλώδη περιπέτεια προκειμένου να καταλήξω σε Νοσοκομείο για την διαδικασία των χημειοθεραπειών . ¨Έπειτα από αναζήτηση και με την έρευνα αγαπημένων φίλων καταλήγω στην Ογκολογική κλινική Αγ. Ανάργυροι Νέα Κηφισιά .
Φρεσκοβαμμένο συγκρότημα με λειτουργική διαρρύθμιση , τοποθετημένο ανάμεσα σε καταπράσινο περιβάλλον .. Φρεσκάδα που ξεχωρίζει κανείς και στα πρόσωπα των ανθρώπων γιατρών , νοσηλευτικό προσωπικό , γενικά των εργαζόμενων . Και αυτό όσο να πεις ισορροπεί κάπως την γενικότερη γκρίζα εικόνα που διατρέχει στους διαδρόμους στά δωμάτια , στο βραχείας νοσηλείας .. Εκεί όπου η χημεία σταλαγματιά σταλαγματιά ρέει ενδοφλεβίως . Έκτοτε τ απόνερα των χημειοθεραπειών ακολουθούν το διάβα μου . Ωστόσο προχωρώ στην επόμενη σελίδα , σταθερά προς το παρόν . Για πόσο ?? ... ! Προσπερνώ και περνώ στην επόμενη σελίδα όπου καρφιτσωμένο περιμένει ξεχασμένο το σημείωμα :
Εκεί όπου η χημεία
σταλαγματιά- σταλαγματιά
ρέει ενδοφλεβίως
Τι να πω
Τι να γράψω
Τι να θυμηθώ
Πως ν αδειάσω
το μυαλό ?
...κυρ .... σαμ ...
...
.. Ο ουρανός στάζει . Μια χαραμάδα αδύναμη δίνει χώρο και σχηματοποιεί δίοδο . Στάζει μέρες της εβδομάδας . Μέρες της εβδομάδας σ ελεύθερη πτώση , πέφτουν , σταλαγματιές από τον θόλο τ ουρανού στο θολό τοπίο της γης . Ποτιστική βροχή αφήνει τα χνάρια της σε κάθε κομβικό σημείο της καθημερινότητας μας . Συνήθως τα πρωινά Σαββάτου κρύβουν κάτι από το καταλάγιασμα της υγρής διαδρομής . ¨Όλο και κάποιος μίνι απολογισμός συνοδεύει το καφεδάκι . Τι έγινε ?? Τι δεν έγινε ?? Πως και δεν έγινε ?? Καφεδάκι .. ! Χμ ! Θείον δώρον ζωής , για όσους μπορούν και γεύονται το χαλαρωτικό άρωμα . Τούτες τις μέρες μέσα σε αυτό το χαλαρωτικό άρωμα αχνοφαίνεται μια πολύχρωμη μάσκα . Μια μάσκα αιωρούμενη ν αλλάζει σχήμα και μέγεθος , αλιεύοντας πρόσωπα , άλλοτε χαμογελαστά , άλλοτε θλιμμένα . Μια ευμετάβλητη μάσκα μπαίνει στην πρόσφατη καθημερινότητα και εντελώς αυθόρμητα διοχετεύει προς τα έξω τ ανείπωτα και τα κρυμμένα . Πέφτουν τα τείχη . Η αλήθεια διαθλάται σε μια ομαδική παράκρουση . Το πλήθος μασκαρεμένο αλαλά-- ζει και μεθά με μουσικές στη διαπασών !
Οι πλατείες , οι πεζόδρομοι , χώροι ανοιχτοί , χώροι που συμβάλλουν και συμπληρώνουν το αποκριάτικο σκηνικό . Στην άκρη του λιθόκτιστου ελαφριά αποφλοιωμένου τοίχου στέκει ημιγερμένος στην ράχη του ένας κλόουν . Από τις κινήσεις του καταλαβαίνει κανείς πως καταπιάνεται με την προετοιμασία του προσώπου για την μεταμόρφωση του . Ένα καθρεφτάκι παιχνίδισμα στα μαγικά δάχτυλά του , χρώματα φωτεινά , καπέλο τεράστιο , λευκά γάντια καταφύγιο για τ ακροδάχτυλα του . Τον παρατηρώ πως από το καθρεφτάκι περνά στον άλλον καθρέφτη όπως αυτός σχηματοποιείται από το αλαλάζων πλήθος . Τον παρατηρώ πως μπαίνει στα είδωλα που εκπέμπει αυτός ο συγκεκριμένος ομαδικός καθρέφτης . Πως αλλάζει βηματισμό , γεννά γκριμάτσες , παίζει με την θλίψη την χαρά , μετεωρίζεται από το δάκρυ στο χαμόγελο , πολλές φορές σμίγουν και τα δυό με απόλυτη ισορροπία . Και να που η φιγούρα του κλόουν μέρα με την μέρα μπερδεύεται στην καθημερινότητα έως ότου κορυφωθεί το εορταστικό αποκριάτικο πρωτόκολλον !
Την επόμενη μέρα θεωρητικά τουλάχιστον μάσκες τέλος ! Ο κλόουν συρρικνώνεται εντός μας , ο καρνάβαλος ρίχνεται στην πυρά ( τιμωρία ?? ) . ΄Άλλοθι τέλος !!!
Ο ελαφριά αποφλοιωμένος λιθόκτιστος τοίχος μπορεί
να μην φιλοξενεί την ημιγερμένη πλάτη του κλόουν , πλην όμως στην θέση του υπάρχει καρφιτσωμένο το σύνθημα : Αγάπη μόνο ρεεεεε .... !!!
....κυρ ... σαμ ....
