...Θαμώνες στο καφενείο η ΕΛΛΑΣ ...!!!

...Δες  πως  η  πίεση  του  χρόνου  μας  σπρώχνει  με  φούρια  και  βιασύνη  μες  την  Βαβυλωνία της  καθημερινότητας . Κι  αν  καταφέρουμε  για  λίγο  να  κουρνιάσουμε   στην  απολαυστική  στιγμή  του  καφέ   τότε  αρχίζει  η  Βαβυλωνία  των  λέξεων  .  Τό  συνοθύλευμα  των  φράσεων !  Θαμώνες  στον  ιδιο  παρανομαστή  δοκιμάζουμε  από  πολλές  οπτικές  γωνίες  να   λύσουμε  την  εξίσωση  της  ζωής  μας. Την  σύντομη  αλλά  ηχηρή  ανάπαυλα   που  και  που   ολο  και  κάποιος  λαχειοπώλης   ερχεται   να  την  διακόψει  βάζοντας τα  ονειρα  μας  σε  δοκιμασία .  Προτείνει   και  παροτρείνει   τυχερούς  αριθμούς  και  σειρές . 
     Πως  γίνεται  ομως  οι  αριθμοί  να  διαλέγουν  αριθμούς ???  ΅Ας  προσπεράσω  την  απορία  μου . Παρά  δίπλα   μια  κυρία   στο  τραπεζάκι  πλάι  στο  παράθυρο   αγναντεύει   εξω  στον  πεζόδρομο ,  κάπου  κάπου  σκύβει  στο  μπλοκάκι  της   και  σημειώνει ...  Το  ραδιόφωνο  σε  λίγο  θ  αναγγείλει  την  ώρα .  Πράγματι  η  φωνή  του  εκφωνητή   φτάνει  στα  αυτιά  μου  σαν  να  ρχεται   από  το  βάθος  του  πηγαδιού !   Ξύπνησα  από  το  βύθισμα ! Ειπα  μέσα  μου  τέλος  χρόνου.
    Το  τετράδιο  με  ράγες  μπροστά  μου  ανοιχτό  και  πρόθυμο  να  φιλοξενήσει  την  μολυβένια  μου  σκέψη !  Γυρίζω  σελίδα  και  στο  πάνω  μέρος  σημειώνω ..  Αυριο  ειναι  άλλη  μέρα .. ειναι  μια  αλλιώτικη  μέρα !!!

.....του διπλανού τα νοικιασμένα ψέματα ..!!!

....Ρίχνει  μια  εξεταστική  ματιά  στον  καθρέφτη !  Το  καπέλο  της  σε  μετέωρη  ημικλινή  θέση , το  πρόσωπό  της  λαμπερό  δείχνει  να  γευεται  αυτήν  την  μεταμόρφωση , δείχνει  ν  απολαμβάνει  την  μάσκα  της .  Βάζει  τα  γέλια  ,  μόνη  περιφέρεται  , στριφογυρίζει , ανάβει  τσιγάρο  ,  ερχεται  μπροστά  στον  καθρέφτη , παίζει  με  διάφορες  γκριμάτσες  και  πόζες ..
     Το  βλέμμα  της  πέφτει  στην  μπαλκονόπορτα .  Κι  ετσι  μασκαρεμένη   κι  ανάλαφρη   βγαίνει  στο  μπαλκόνι  υψώνει  τα  μάτια  στον  εναστρο  ουρανό !  Ενας ιδιότυπος  ανεμοστρόβιλος   ως  δια  μαγείας  σαρώνει  την  σκέψη  της ,  την  ωθεί   πάλι  προς  στο  δωμάτιο  , ψάχνει  το  τσαντάκι  της ,  το  χέρι  της  σκοντάφτει  πάνω  στα  γυαλιά  ηλίου  τον  υπνο-σακο οπως  τ  αποκαλεί  συνήθως  και  θαχει   τους  λόγους  της  βεβαίως  για  το  παρατσούκλι  .
    Με  τον  υπνο-σακο  στο  χέρι  μπαινει  στην  τουαλέτα   και  με  απίστευτη  φούρια  καρφιτσώνει  με  κραγιόν  στο  καθρέφτη .....Με  τρομάζουν  οι  εκκρεμότητες  οι  άσπροι  τοίχοι  και  αηχοι  τίτλοι, τ  άδεια  βλέμματα  ,  του  διπλανου  τα  νοικιασμένα  ψέματα......

.φοβάμαι Μανώλης Αναγνωστάκης...

Φοβάμαι
τους   ανθρώπους  που  εφτά  χρόνια
έκαναν πως  δεν  είχαν  πάρει  χαμπάρι
και  μια  ωραία  πρωία- μεσούντος  κάποιου  Ιουλίου-
βγήκαν  στις  πλατείες  με  σημαιάκια  κραυγάζοντας
   < Δώστε  τη  χούντα  στο  λαό > .
  Φοβάμαι  τους  ανθρώπους  που  με  καταλερωμένη  τη  φωλιά
πασχίζουν  τώρα  να  βρούν  λεκέδες  στην  δική  σου .
Φοβάμαι τούς  ανθρώπους   που  σου  κλειναν  την  πόρτα
 μη  τυχόν  και  τους  δώσεις  κουπόνια  και  τώρα  τους  βλέπεις
 στο  Πολυτεχνείο  να  καταθέτουν  γαρίφαλα  και  να  δακρύζουν.
 Φοβάμαι  τους  ανθρώπους  που  γέμιζαν  τις  ταβέρνες
και  τα  σπαζαν   στα  μπουζούκια  κάθε  βράδυ
και  τώρα  τα  ξανασπάζουν    οταν  τούς  πιάνει  το  μεράκι  της  Φαραντούρη
και  εχουν  και  < απόψεις > .
Φοβάμαι  τούς  ανθρώπους  που  αλλάζουν  πεζοδρόμιο  οταν  σε  συναντούσαν
και  τώρα  σε  λοιδορούν ,  γιατί  λέει
δεν  βαδίζεις  στον  ίσιο  δρόμο .
Φοβάμαι  φοβάμαι  πολλούς  ανθρώπους
φέτος  φοβήθηκα  ακόμη  περισσότερο....
......Το  ποίημα  του  Αναγνωστάκη  γράφτηκε  τον  Νοέμβρη  του  1983  και  δημοσιευθηκε  στην  εφημερίδα  ΑΥΓΗ  .  Βρίσκεται  στην  ανθολογία  του  Ηλία  Γκρη << Το  μελάνι  φωνάζει - Η  17η  Νοεμβρίου 1973 στη  λογοτεχνία  >>  εκδοσεις  Μεταιχμιο ...

....προσεχως άγαλμα...!

...Το  φως  ανάβει  επειτα  από  δύο  αποτυχιμένες  προσπάθειες . Σκόρπιο  το  σκοτάδι  καταλαγιάζει  στην  κρυψώνα  του. Τώρα  πια  όλα  φανερά  ξετυλίγονται  μπρος  στον  γυμνό  οφθαλμό !!!  Το  πηγαινέλα  των  ανθρώπων ,  οι  γκριμάτσες  τους , το  βάδισμα  στις  κακοτράχαλες  πλάκες !!!
     Οι  παρεούλες  που  ανταλάσουν  γνώμες  και  ιδέες  συνομιλούν  για  το  μέλλον ! Ετσι  όπως  ειναι  καθισμένοι  στο  αυτοσχέδιο  παγκάκι   αλλοι   ακίνητοι  άλλοι  εκδηλωτικοί  αχνοφαίνονται  σαν  ενα  εκφραστικό   γλυπτό   που  ξαποσταίνει  περιμένοντας  το  βάθρο πάνω  στ  οποίο  πρόκειται  να  στηθεί....

...παράξενο τρένο το ..μελάνι..!!!

...Πέφτει  βροχή !  Σταλαγματιά...σταλαγματιά  χαρακώνει  την  λευκή  κόλλα  του  τετραδίου ,  λιθαράκια  σε  χωματόδρομους  στρώνουν  την  περπατησιά  μας.   Βήμα  βήμα  το  μελάνι  απλώνει  ,  σκιαγραφεί  συναισθήματα  ,  κορνιζάρει  σκέψεις ,  πλάθει  και  πλάθεται  ,  μπλέκει  και  μπλέκεται  σε  περιπλανήσεις  ,  σε  ατραπούς  και  βρόχινους  διαδρόμους . 
        .....Παράξενο  τρένο   το  μελάνι
            ράγες  που  σε  βγάζουν  απ  την πλάνη
            ομορφα  απρόσμενα  ταξίδια
             επιβάτες  δραπέτες
             απ  τα  ιδια  .....
    Πέφτει  βροχή   τα  ονειρα  μουσκίδι . Ασάλευτος  στο  πρώτο  απάγκιο  αναρωτιέμαι  αν  ειναι   φρόνιμο  να  κλείσω  το  δάκρυ  μέσα  σε  μια  κόλλα  χαρτί   και  με  την  υγρή  στάμπα  του  να  φιάξω   την  δική  μου  γεωγραφία  , το  δικό  μου  νησί  ,  την  δική  μου  χώρα  ,  τον  δικό  μου  τόπο !!! ....

...εκκολαπτόμενο σύνθημα...!!!

....Φυσάει  και  ο  αγέρας  πάει  και  φέρνει  την  σκέψη  ..κάτι  σαν  αερικό   που  τρυπώνει   και  στα  πιο   απόκρυφα  κρυσφηγετα...  Φυσάει  και  ο  αγέρας   σαρώνει  το  σινιάλο  ... μελωδικός  ηχος  φλογέρας   που  γεννά  ψιθύρους  και  σκαρώνει  λόγια ... και  τα  λόγια   ευγνωμονούν  το  μελάνι    ανασαλεύουν  προς  την  πορεία  του   αγέρα ...η  ανασαιμιά  τους  βάρεμα  σε   φρεσκοβαμμένο  τοίχο...παρά  δίπλα  από  το  τραύμα  σχεδόν  άλαλο  ενα  εκκολαπτόμενο  σύνθημα   αναζητά  καταφύγιο....!!!

...με την πλάτη στον τοίχο ...και την πραμάτεια ..παρά πόδας !!! Κολομβία Μποκοτα !