Ειιι .. ! Σεις οι απ έξω μ ακούτε .??

Ειναι κάτι στιγμές  που η φωνή του ανθρώπου  γίνεται λάφυρο  της σαρωτικής  διάθεσης του αέρα . Φωνήεντα, σύμφωνα , φθόγγοι ,  σημεία στήξης , απορρυθμίζονται κι έτσι το νόημα των λέξεων  διαθλάται .  Κάποιες άλλες στιγμές  όμως  η δύναμη του περιεχομένου και των εννοιών   παραμένει αλώβητη  και σθεναρή  σε κάθε λογής  τυφώνα .  Τά λόγια του αέρα  μεταλάσσονται σε λόγια του .. α-γέρα ! Η διαφορά στον τονισμό  αυτομάτως  γεννά αισιόδοξους συνειρμούς (  α- γερά ).
    Οταν η φωνή του ανθρώπου φιλτράρεται  << .. ανάμεσα  στις  γραμμές >>  που οριοθετούν  φυλακές  της Αργολίδας  τα λόγια αποκτούν ιδιέταιρο βάρος και αξία , η χρησιμότητα τους  εχει αποδειχθεί  πως αγγίζει τον κόσμο της φυλακής . Το ερώτημα ειναι κατά πόσο αγγίζει και την έξω κοινωνία ! Κι  εδώ ειναι αναγκαία  και μάχιμη  ευχή  μας !
     Φοιτητές και φοιτήτριες   που βρίσκονται στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών  του Πανεπιστήμιου Πελοποννήσου  Σχολής καλών τεχνών , τόλμησαν ερευνητική βουτιά στην ιστορία των φυλακών  Αργολίδας .   Κολύμπισαν στα βαθιά νερά της έρευνας , κι έφεραν στην επιφάνεια  μνήμες , στιγμές , πληροφορίες , από το απώτερο παρελθόν των φυλακών της Αργολίδας  αλλά και την σκληρή  καθημερινότητα των κρατούμενων ! 
   <<  Ανάμεσα  στις γραμμές .. >>  ξεπηδούν μνήμες , πολιτισμός , κι εκπαίδευση   των εγκλείστων ανθρώπων   που απαρτίζουν την μικροκοινωνία των φυλακών .   Των ανθρώπων που για κάποιο λόγο , κάποια στιγμή  της ζωής τους  έσπασαν το φράγμα της νομιμότητας  !  Στιγμιαίο  λάθος ??  Ισως .. !
    Θαρρώ  πως εμείς που αυτοχαρακτηριζόμαστε  << εξω >>  κοινωνία  χρειάζεται  να διανύσουμε  την απόσταση  απο το ύπάρχω  στο συν-υπάρχω !!!  Οι έγκλιστοι των φυλακών ειναι κάτι παραπάνω  από τους ανθρώπους  της διπλανής  μας πόρτας .. ! Υπάρχουν πλην όμως  δεν συν-υπάρχουν .. ! 
      Δεν  ξέρω πως και γιατί κάθε φορά  που  παρόμοιες αράδες  σουλατσάρουν  στις λευκές σελίδες του σημειωματάριου μου , μια δέσμη ηλιοβολής  αφήνει την σκιά της  και συνοδεύει την σκέψη μου .  Ανάμεικτα συναισθήματα φτερουγίζουν  απανταχού  σαν αποδημητικά πουλιά  που ασθμαίνως  αναζητούν την άνοιξη τους . 
    Ειχα την τύχη να μοιραστώ την ξεχωριστή συγκινητική  ατμόσφαιρα οπως αναδύθηκε στο Βουλευτικό  Ναυπλίου  από τους φοιτητές και φοιτήτριες  των μεταπτυχιακών σπουδών  του  Πανεπιστημίου  Πελοποννήσου - Σχολη Καλών τεχνών ..  Αυτός ειναι ο λόγος και η αφόρμηση  για  να ανασύρω από την μνήμη μου  και να μοιραστώ μαζί σας  απόσπασμα από ανέκδοτη συλλογή :
  ....  Μου πέρασε  από  τον νού να μπολιάσω το φευγα του μυαλού  με τη μοναχική  ηλιαχτίδα . Την ηλιαχτίδα  που τρυπά  τις ριγωτές  ραβδώσεις . Κάποιοι τις λένε κάγκελα .  Συγκεκριμένη  στιγμή . Συγκεκριμένη ώρα  και τσουουουυυπππ !  Η  ηλιαχτίδα !  Γύρευε  από που έρχεται  και τι μαντάτα  κουβαλά  η λαμποκοπή της . 
     Ερχεται και τρυπώνει  την ίδια στιγμή , την ίδια ώρα .  Μοιάζει σαν λεωφορείο  που συλλέγει  αόρατους  επιβάτες . Ερχεται και φλερτάρει  με τις σκιές  μας . Μολύνει με κάποιο τρόπο  το πυκνό σκοτάδι  που πνίγει  το κελί μας , με ολίγα γραμμάρια ελευθερίας . 
     Αφήνομαι με την φαντασία μου . Επιβιβάζομαι στην  λαμποκοπή  της και ταξιδεύω  στην σφαίρα του έξω  κόσμου . 
     Μυρωδιές, καινούργιοι θόρυβοι , ηλιοβασιλέματα , σιωπές , χρώματα , φωνές, γέλια , κλάματα , χαρές, λύπες , ΖΩΗ .. !!!  Μια  εξ  αποστάσεως  σπουδή . Νεκρωμένες  οι αισθήσεις  και πως  ν  αντέξω  τέτοιο μποτιλιάρισμα . 
   Την ίδια στιγμή απ΄΄εξω  οι θόρυβοι  της πόλης  και τα γκάζια  των αυτοκινήτων  ορμούν σαν υπότιτλοι  σε βουβή ταινία  με τίτλο  .. Ειιιι  !  Σεις  οι  απ  έξω ..  μ  ακούτεεε .. ??? 
                                                                                   ...κυρ.....  σαμ ....
     

Γιουσουρούμ εντός μας .. !

 Παγώνω  την εικόνα  με τα σκαλοπάτια  προτού τσιγκλίσουν την εκκολαπτόμενη  υψοφοβία  απομεινάρια στα κατάβαθα  του νου ,  ενοχλητικά φτερουγίσματα  μια  λαθραία εισβολή  στις παρυφές του μυαλού .  Ωστόσο αφήνω τον δρασκελισμό μου να κουμαντάρει  την ισορροπία  της βάδισης , και μηδενίζω  την διαδρομή , η οποία με βρίσκει   στην πλησιέστερη  παλαιικού τύπου  βαριάς κοπής  ξύλινης πόρτας .
     Ακούω φωνές  και δεν χάνω την ευκαιρία . Στέκομαι  στο πλατύσκαλο  σε θέση οκλαδόν  και σαν μωρό  που το σερβίρει  άστοργη μάνα  σε πόρτα  ξένη περιμένω την τύχη μου . Ακούω φωνές να τέμνονται στον αέρα :
   -----  Κάτω από τον ίδιο ουρανό ...
   -----  Τι  κάνω εγώ ... ?
   ----- Τι  κάνεις  εσύ ..?
   -----  Τι κάνει  ο διπλανός ..?
     ----- Τι  κάνουμε όλοι οι άνθρωποι  και φουντώνει η οργή ??
    ----  Απόψε οι εφιάλτες  έχουν ρεπό ....
   -----  Πως  είσαι  σίγουρη ??
  ------    Το  νιώθω μέσα μου οι ευχές μου πιάνουν τελευταία ...
  -------   Ελπίζω να μην διαψευστείς ...
      Φωνές ανάκατα  στον αέρα και από πίσω  σε δεύτερη ανάγνωση  μια μελωδία ασθμαίνοντας  προσπαθεί σαν μουσικό χαλί μήπως και απορροφήσει το χάλι  που γεννά  η εν λόγω αερομαχία των λέξεων .
    Στιγμές  συμπυκνωμένες  βγαλμένες  από ληγμένα ανεμολόγια  εξ  ου  και το σφαγείο  εννοιών και νοημάτων .  Τώρα  είπα  σε λίγο ξε- είπα . Στιγμές συνεπιβάτες  σε μικρόσωμο  κιβώτιο  αποκαλούμενο ασανσέρ.  Στο  πάνω  κάτω της διαδρομής  αμήχανα βλέμματα  εγκλωβισμένα στην βιασύνη  του χρόνου.  Δευτερόλεπτα σιωπής  μεσολαβούν  έως ότου  διασταυρωθούν  στον αέρα .  Το κλειστοφοβικό ασανσέρ  εκτελεί την εντολή  και οδεύει προς τα κάτω .  Βυθίζεται αγκομαχώντας  όχι  από το αθροιστικό  βάρος μας ,  αλλά από το  ελάχιστο  χρονικό περιθώριο , τόσο  όσο   που  να  δικαιολογεί  την πολύπαθη ρήση ... δεν έχω χρόνο ..!
    
  Τι  να  πεις ?? Και πόσα να εννοήσεις ??  Και ύστερα  συχνά πυκνά δυστυχώς πέφτει η κακοτράχαλη  είδηση  αυτοχειρίας με τον έναν η τον άλλο τρόπο .  Είδηση που μας σοκάρει αλλά ταυτόχρονα  ως κοινωνία μας  στέλνει  μπρος στον καθρέφτη  της αλήθειας ! Ώρες καθρεφτιζόμαστε  και προβάρουμε το ένδυμα της πιθανής ευθύνης μας  μήπως και  εντοπίσουμε  τα αίτια τις αφορμές  και τα γιατί  που  δίνουν τροφή  σε  θλιβερές ειδήσεις .
    Όμως  σαν έρθει το πρωί με τον ήλιο μπροστάρη , όλα μυρίζουν αλλιώς , εντός και εκτός των τειχών  όλο και κάποια  πολιτικά παιχνίδια , κάποιοι αθώοι θάνατοι , προκύπτουν .. !  Εμείς πια λες και γινόμαστε ατρόμητοι  Ινδιάνοι , που περιμένουν στην όχθη του ποταμού  μέχρι να δουν  τα πτώματα των εχθρών  τους να περνάνε . Το πρωί όλα μυρίζουν αλλιώς , ενώ την νύχτα .  Την νύχτα έ(ρ)πονται  πολλά  Μες την σιγαλιά της  τρυπώνει  η καθημερινότητα , λιωμένη  από το σεκρέντο  της αφασίας . Τι  είναι σωστό και τι λάθος !  Το παζάρι  σκληρό . Και οι αλήθειες  στοιβαγμένες  σε μπόγους  , σε υπόγεια , σε υπόστεγα . Όλο αυτό το μαυρόασπρο  κοχλάζει  βγάζοντας  υδρατμούς  ασυνεννοησίας από την  γλώσσα της Βαβυλωνίας .. ! Γιουσουρούμ εντός μας ! Όλα κατακρημνίζονται , αναπόφευκτα  θραύσματα  ραγισμένα φωνήεντα  κυριαρχούν στον λόγο  και παράγουν  έναν ιδιότυπο ... τραυλισμό .. !
     Για δες πως μια σταλιά διαδρομή  στο κλειστοφοβικό  ασανσέρ  γίνεται  σταλαγματιά  και ξεχειλίζει  καλή ώρα  σαν την άφρη της μπύρας . Τα  πάνω κάτω της διαδρομής . Τα πάνω κάτω του ποτηριού .  Έτσι συμβαίνει συνήθως.

  Την  νύχτα  όλα καταλαγιάζουν / λέξεις  φυτρώνουν στην μπάρα /  με αλκοόλ και τσιγάρα / στα μάτια σου διαβάζω / ίδιες άυπνες λύπες /  καίνε τα τι και τα πως / αστράφτει  άπλετο φως / ...
                                                                                            ...κυρ...  σαμ...