Η απ αρχή ενός μονόλογου
( Καρέκλα-- κουπί--- μικρή υδρόγειος )
Μακραίνει ο χρόνος
βαθαίνει ο πόνος
Μακραίνει η διαδρομή
βαθαίνει η πληγή
Κωπηλατώ ... κωπηλατώ
Στην απόλυτη σιγή
στην σιγαλιά της νύχτας
Το φέγγος αστροβολή
έναστρη κορυφογραμμή
ουρανομήκης πίκρα ....
Κωπηλατώ κωπηλατώ ...
Σκούρα τα σύννεφα
όσο κι αν ο αγέρας
τ αναδεύει
το μείγμα επιμένει...
και να μαι τώρα εδώ
να βολέψω προσπαθώ
τον καταραμένο μονόλογο
με μια καρέκλα κι ένα κουπί
αυτοσχέδιο σκαρί
Κωπηλατώ....Κωπηλατώ....
Άδεια σκηνή ! ¨Άδειο σπίτι .. !
Δύο πικροί θάνατοι
ταυτόχρονα α- θάνατοι
με ντύνουν ερημίτη .
Στον δρόμο για το επόμενο
όμοιο συχνό φαινόμενο .
Ζυγιάζω το περίσσιο μου θάρρος
μάταια λίγο το βάρος .
Αλλάζω πόλη .
Αλλάζω Νομό .
Δεν αλλάζω προορισμό !
Δύο πικροί θάνατοι .
¨Άδεια σκηνή ! ¨Άδειο σπίτι !
Με ξεβράζουν
σε ποταμιού την κοίτη .. .. !!!
κυρ...σαμ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου