ΑΛΜΠΑΤΡΟΣ

ΣΧΕΔΙΟ

ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΙ

( Πέρασμα πλανόδιου μουσικού –Προκυμαία—Βαλίτσα--- Προσωπ. Αντικείμενο )


Φυσάει! Φυσάει πολύ ! Ο αγέρας στροβιλίζει ! Καταλαγιάζουν μέσα μας μηνύματα και αποχωρισμοί.
Χμ! Χμ! Αποχωρισμοί! Ξεχειλίζουν σπάνε το φράγμα λύνουν την σιωπή λες
Και την φυγαδεύουν με σχεδία πού μας πάει πιο κει , στο ίσως ….στο ..μπορεί..
..στο πουθενά , μια στα βαθιά μια στα ρηχά.
Τότε στο Σχολειό, γεωγραφία χάρτες το λουλακί χρώμα της θάλασσας καρφιτσωμένο σε πάλλευκο χαρτόνι!
Τώρα ωκεανοί δραπέτες απ’ τους χάρτες σαρώνουν εμάς τους ναυτίλους.
Και νάμαστε πάλι εδώ , ναυαγοί της στεριάς, λίγο πριν σαλπάρουμε.

{ Αμυδρές γραμμές στο θαλασσινό ορίζοντα }

Λέγε με Ισμαήλ. Πριν από μερικά χρόνια-δεν έχει σημασία πόσο ακριβώς- έχοντας
Λίγα η καθ’ όλου χρήματα στο πουγκί μου και τίποτα ιδιαίτερο πού να με ενδιαφέρει στη στεριά, σκέφτηκα να ταξιδέψω λίγο στη θάλασσα.
Όταν πιάνω τον εαυτόν μου να στραβώνει το στόμα, να σταματάει άθελα μπρος
Σε φερετροπωλεία και να γίνεται ουραγός κάθε κηδείας και ειδικά όταν οι υποχονδρίες μου με κυβερνούν τόσο , πού χρειάζεται ένας δυνατός ηθικός φραγμός να με εμποδίσει να βγω επίτηδες στο δρόμο και μεθοδικά να ρίξω χάμω
Τα καπέλα του κόσμου, τότε θεωρώ πώς ήρθε πια η ώρα να μπαρκάρω όσο πιο
Γρήγορα μπορώ.
Όμως δεν θέλω να συμπεράνει κανείς πώς παίρνω το πλοίο πάντα σαν επιβάτης. Γιατί για να το πάρεις σαν επιβάτης χρειάζεται να έχεις πουγκί?
Κι ένα πουγκί δεν είναι παρά ένα κουρέλι , αν δεν έχεις κατιτί μέσα.
Εξάλλου τους επιβάτες τους πιάνει η θάλασσα , καβγαδίζουν, έχουν αϋπνίες, και
Γενικά δε διασκεδάζουν . Όχι ποτέ δεν το παίρνω σαν επιβάτης.
Το παίρνω σαν απλός ναύτης, δουλεύω πρωράτης στην πλώρη, χώνομαι ακριβώς από κάτω μες το καμπούνι κι ανεβαίνω στο κολομπίρι του κούντρου
Ψηλά στο τουρκέτο.
Πραγματικά οι διαταγές πέφτουν βροχή και με κάνουν να πηδώ από κατάρτι σε
Κατάρτι, σαν ακρίδα σε μαγιάτικο λιβάδι.
Και στην αρχή αυτό είναι αρκετά δυσάρεστο. Θίγει το αίσθημα της τιμής σου.
Ιδιαίτερα αν κατάγεσαι από παλιά οικογένεια με όνομα στη στεριά.