Ωδη προς μια ζακέτα .. !!!

ΩΔΗ  ΠΡΟΣ  ΜΙΑ  ΖΑΚΕΤΑ

..Ράβδοι ξύλινοι  σε καμπύλη τροχιά συνθέτουν  το παζλ  της μικρής γέφυρας που οδηγεί στην πισίνα. Πέριξ στην πισίνα διάσπαρτες  ομπρέλες , κάτι σαν τεράστια  γιαπωνέζικα  καπέλα . Ομπρέλες πρόθυμες να προσφέρουν την σκιά τους  με το αζημίωτο  βεβαίως .

   Λίγο πιο πέρα τραπεζάκια , καρέκλες , και οι άνθρωποι  στον προθάλαμο της απογείωσης τους . Μεταξύ όλων και μία ζακέτα .

   Ναι η ζακέτα  ήταν εκεί ..!

Γαλήνια και ήρεμη  στο πλαϊνό  χέρι της καρέκλας . Το χρώμα της  ένα με το χρώμα της νύχτας . Γαλήνια και ήρεμη περιμένει   με μια ανεξίτηλη  πραότητα . Γαλήνια και ήρεμη  με κενό περιεχομένου  το μανίκι της , αλλά και τα λοιπά  μέλη της  σε πλήρη χαλάρωση , γερμένη  στην καρέκλα , η μισή  ν άπτεται  του εδάφους και ολόκληρη  ν απολαμβάνει  την πολύπαθη και πολυπληθή  ορχήστρα .

    Τα  πάντα  υπό την δ/νση  του παν – μέγιστου  μαέστρου  Ντε λα κρουά !!!

   Ναι η ζακέτα  ήταν εκεί ..!

Αμερόληπτος παρατηρητής  περιμένει  με στωικότητα ηρωική , αφού το ευλογημένο πυρ  ακαταπαύστως  βομβαρδίζει  το πλήθος  με λεπτεπίλεπτες  ερωτικές  πυγολαμπίδες . Ανυποψίαστοι αθώοι  ταμπουρωμένοι  στους υγρούς  λοφίσκους του οινοπνεύματος, αφημένοι στις διαθέσεις του απρόβλεπτου .

  Ναι η ζακέτα ήταν εκεί ..!

 Στην ίδια θέση – στάση  να γεύεται  αυτή την τοπιογραφία . Μόνη ! Ολομόναχη ! Και φυσικά κενού περιεχομένου .  ¨Όμως  και το πλήθος  των ανθρώπων ήταν εκεί , υπό την σκιά του έναστρου  ουρανού  να διεισδύει στις πολύπαθες  γεύσεις  και στο … πεπρωμένο  φ(α)γείν αδύνατον ..

   Το δίχτυ της νύχτας υπό  την Δ/νση  του αεικίνητου Ντελακρουά  φαίνεται  ν αποδίδει  γερή ψαριά .

   Ναι   η ζακέτα  ήταν εκεί …!!

 Εν  μέσω ήχων  πρωτότοκα τέκνα  φασίολου   κοιλιοπρίστην  και συνάμα  βομβαρδιστή . Ωστόσο  η ταξιδιάρικη αύρα  περιζώνει  την τετραγωνισμένη  πισίνα  και με προκάλυψη  κονιορτό του οινοπνεύματος  ροκανίζει  τις αποστάσεις  και δρομολογεί  μηνύματα .

   Το πηγαινέλα του μυαλού δεν έχει σταματημό . Απόμακρη πια  δίκην  σηματοδότη – Γρηγόρη, Σταμάτη – η φωνή του παν- μέγιστου  Ντελακρουά ( Η ομοιότητα προσώπου αιτία κληρονομιάς 0νόματος Ντελακρουά )

-----  Τσατσούρ .. Τσατσούρ  μαζέιψον … καθαρέισον …

Ο έναστρος ουρανός  αφουγκράζεται τους παλμούς  και σε ανύποπτη στιγμή  στέλνει αγγελιοφόρο .  Και  ωωω  του θαύματος , θες από σύμπτωση  η δεν ξέρω πως , ένας μικρός αστερίσκος  πίπτει  εις τον πάτον του ποτηριού . Εις τον πάτον του μαγικού  κρασοπότηρου . Κατά περίεργο τρόπο  οι ομπρέλες  ξεριζώνονται  δια μιας και αρχίζουν  να πετούν ψηλά .  Τόσο ψηλά  που σχηματίζουν  μια αέναη , εναέρια  ομπρελοχώρα …

    Μία ομπρελοχώρα  πάνω από τα κεφάλια  των ανθρώπων .  Και στο κέντρο της εναέριας  αυτής χώρας , η … ζακέτα  ! Με το μανίκι της τώρα πια σ ευθεία γραμμή , κενού περιεχομένου , να κρατά το χερούλι  της ομπρέλας  και αφ  υψηλού  να εποπτεύει .

     Απέλπιδες οι προσπάθειες του Ντελακρουά  και του Τσατσούρ  να καταλάβουν τι γίνεται !!! Η ζακέτα συνοδεία της ομπρελοχώρας  ν ανεβαίνει  ν ανεβαίνει  ν ανεβαίνει .. Κι από κάτω η φωνή του Ντελακρουα

------  Τσατσούρ  Τσατσούρ … γρηγορέισον  καθαρέισον  παντού ..παντού

Την επόμενη , η ζακέτα δεν ήταν εκεί πια ..

Στη θέση της  τώρα  σ ευθεία γραμμή  το απόσταγμα , το καταλάγιασμα , το άρωμα , αναμεμειγμένα όλα μαζί  με τα πρωτότοκα τέκνα  του φασίολου του κοιλιοπρίστην και συνάμα βομβαρδιστή ….!!!

                                                         ..κυρ..σαμ..

Ενας μήνας σπίτι ... Ενας μήνας ..πτήση .. !

Ένας  μήνας  σπίτι   -- Ένας μήνας  …. πτήση .. !!!

¨Όρθιος στο μπαλκόνι του σπιτιού μου στέκομαι και παρατηρώ  το βουβό τοπίο  όπως αυτό ξεδιπλώνεται  εμπρός μου .   Παρατηρώ το παράξενο πέπλο ησυχίας που μισοκρύβεται και τρεμοπαίζει  στο πρόσωπο των λιγοστών ανθρώπων  που διασχίζουν  το πρωινό δρομολόγιο τους .  Η καθημερινότητα  αποφλοιωμένη  , ρευστή , σε συνεχή ροή , ποταμίσια ορμή  σέρνει και δίνει ρότα σε λέξεις βαρκούλες λέξεις πλεούμενα λέξεις που ξεχωρίζουν όπως : Ιχνηλάτηση, ιός, προσωπική ευθύνη , ανθρωπιά , έννοια για τον διπλανό/νη μας , ζωή , ΕΜΕΙΣ … Λέξεις πλεούμενα που δοκιμάζονται σε σπάνια καιρικά φαινόμενα  κάτω από αστραπογεννημένες    ευχές πως όλα θα πάνε καλά .!!!  Έξω  καινούργια πραγματικότητα .! Μέσα  καινούργια  ευκαιρία .. !!! Αυτό θαρρώ πως ισχύει . Ανταλλάσσω  την καλημέρα μου με τον γείτονα που και αυτός ροκανίζει τον χρόνο του  στο διπλανό μπαλκόνι . Περνώ στον εσωτερικό χώρο  εκεί όπου η καραντίνα  γίνεται πιότερο αισθητή .  Η αλήθεια είναι πως οι αναταράξεις που γεννά ένας εγκλεισμός   αγγίζει σε διαφορετικό βαθμό τους ανθρώπους . Οι παρενέργειες  είναι αρνητικές αλλά και θετικές . Μερικοί βιώνουν  αυτήν την κατάσταση  ως περιορισμό , άλλοι σαν μια στιγμή ελευθερίας  και αναστοχασμού , ευκαιρία εσωτερικής ιχνηλάτησης . Θέμα οπτικής γωνίας . Ιχνηλατούμε δημιουργικά , κρατάμε αποστάσεις και από την αδράνεια ! Άπλετος χρόνος για να τινάξεις  την σκόνη του χρόνου από τα βιβλία σου , ν ασχοληθείς με το αρχείο σου , να  σκοντάψεις  σε στιγμές που σε ταξιδεύουν , στιγμές που τρυπάνε τους τοίχους του δωματίου σου  και δίνουν φτερά στην φαντασία ,κυρίως στην μνήμη σου . Και  αν δεν είναι αυτό ευλογία ??  Τι  είναι ??

     Οι δείκτες του ρολογιού  βαριεστημένοι  σέρνονται , όχι πως έχει σημασία  η ώρα  αλλά  για το μικρό χαριτωμένο σκυλάκι τον Περού  είναι βαρόμετρο  για τον περίπατο του  ! Το θαυματουργό 13033 και ο κωδικός 6   διευκολύνει την επιθυμία του .  Ο Περού έχει ήδη χωθεί στην  αγκαλιά μου  , η ουρίτσα του  αεικίνητη διευθύνει και ζυγιάζει το μέγεθος της χαράς , και το βλέμμα του αγαπησιάρικο , ένας  συνδυασμός που σε λιώνει .

<< … Σε λίγο Περού , όχι τώρα … περίμενε  έλα  .. έλα  να παίξουμε .. .. >> Του ρίχνω το  μπαλάκι του μήπως και τον ξεγελάσω  . Το κόλπο φαίνεται πως έπιασε . Ο  Περού  αλωνίζει από δωμάτιο σε χολ   σε διάδρομο ,  κάποια στιγμή εμφανίζεται   στο γραφείο μου του  πετώ πάλι το μπαλάκι  για να συνεχίσει την άλωση του λοιπού χώρου . Ευκαιρία ν ασχοληθώ με το ξεσκόνισμα της βιβλιοθήκης . Σε λίγο το βλέμμα μου  αγκιστρώνεται σ ένα μικρό χαρτόκουτο .  Τα  χνάρια του χρόνου βαθιά χαραγμένα  στα πλαϊνά του αλλά και στο επάνω μέρος  όπου μια ημιθανή  ταινία  κάτι σαν προηγμένο σελοτεϊπ παίζει τον ρόλο της κλειδαριάς .. Ξεθωριασμένα με ταραγμένη βιαστική γραφή  από χέρι  μαρκαδόρου  δεσπόζει η πληροφορία: …  Αρχείο … Ταξίδια .. Συλλογή  παλιές  φωτο . .  Ενώ παρά δίπλα  έγκλειστο σε κύκλο  η ένδειξη : .. SOS .

    Μένω για λίγο  μπροστά του , απλώνω το χέρι μου και προσεχτικά  μη και ταράξω το περιεχόμενό του , σχεδόν τελετουργικά  το ανοίγω .  Στο άνοιγμα του  διάφορα μικροαντικείμενα , εισιτήρια , σημειώσεις , φωτογραφίες , κατά περίεργο τρόπο  ξεσηκώνουν ένα βουητό μέσα μου  Εικόνες , στιγμές , χρώματα , μυρωδιές , φωνές,  από το ταξίδι μου στην Νότιο Αμερική . ¨Όλα στροβιλίζονται  σαν προπέλα αεροπλάνου  σε στιγμή απογείωσης .. Νιώθω  την ατμόσφαιρα αυτή να με περιλούζει  και ξεκινώ ν αναμοχλεύω το περιεχόμενο  που κρύβει το κουτί , αυτό βέβαια με την σειρά του αναμοχλεύει την μνήμη μου  . Νοσταλγικά ξεσκονίσματα  στα ταξίδια  που σου ανοίγουν τους ορίζοντες . Οι αναταράξεις της καραντίνας μοιάζουν λίγο –πολύ  με αναταράξεις αεροπλάνου σε ώρα πτήσης .. ! Ξεθωριασμένη φωτογραφία  από την αντηλιά του χρόνου , τραβηγμένη σε παραλία Βραζιλίας . Κόπα  Καμπάνα  με φόντο τις φαβέλες .  Αντιθέσεις  που σε χαρακώνουν . Η ξιπολησιά

, το χαμόγελο , το ποδοβολητό της φτώχειας . Το πέπλο της  κυματίζει πάνω σε ξυρισμένα κεφάλια  των μικρών παιδιών που ποζάρουν  στην φωτογραφία . Τρέχουν σχεδόν ημίγυμνα αφού το μόνο ρούχο  που διακρίνει  κανείς επάνω τους είναι το ρούχο της ανεμελιάς  και της ελευθερίας .  Με την φωτογραφία να παιχνιδίζει στα δάχτυλα μου  και οι εικόνες να ξετυλίγονται σαν ντοκιμαντέρ  στο μυαλό μου ,   απορροφημένος για τα καλά ,  νιώθω το γάβγισμα του Περού κάτι σαν απόμακρο .Η  Ηχώ του ,  κλικ που μ επαναφέρει  στην πραγματικότητα .. Στρέφω το πρόσωπο μου , και από την γλώσσα του σώματος του  καταλαβαίνω τα λόγια του : … << … Γαααββ… γαβ !  Αφεντικό  ήρθε η στιγμή της βόλτας μας .. >> Ανοιγοκλείνω τα μάτια  αφήνω την φωτογραφία στο χαρτόκουτο , το κλείνω προσεχτικά και το ακουμπώ πρόχειρα στο γραφείο μου  .. Θ  ασχοληθώ περισσότερο με τις λοιπές πτήσεις  αργότερα .Ελέω καραντίνας  χρόνος υπάρχει άπλετος . Με αργές κινήσεις    ψάχνω το κινητό  και χτυπώ  το αντικλείδι : κωδικός 6 και τα σχετικά απαραίτητα  στοιχεία . Λαμβάνω το οκ. .. Σε λίγο    μαζί με τον Περού  σαν ξεχωριστή  νότα  σπάμε διακριτικά το ήσυχο τοπίο .     
                                              κυρ..σαμ.. 
( πνευματικό τέκνο καραντίνας .. Εν  θερμώ γραφή 9/04/20 )

Αναταράξεις της καραντίνας -- ... ο ιος ...

                                    <<  Ο  ιός >>

Σπάει ο καθρέφτης λες και σπάει  η κλεψύδρα  του χρόνου .

Μισογκρεμισμένος  με αργές κινήσεις , συλλέγω τα  θραύσματα.

 Κόκκοι, άμορφη μάζα  στοιβαγμένη  στην τρεμάμενη

από αγωνία  παλάμη  κι έπειτα η σιωπή  σε ρόλο γομολάστιχας . Σβήνει τα ίχνη ,απύθμενη γεμάτη σιωπή .. !  Προσπερνώ τα απομεινάρια του χθεσινοβραδινού εφιάλτη , λούζομαι το φως της καινούργιας μέρας  και βυθίζομαι  στις αναταράξεις του αόρατου ιού  . Αναταράξεις που  μοιάζουν σαν τα κενά αεροπλάνου σε ώρα πτήσης .  Συσπειρώνουν την θετική σκέψη μας , την οπτική επαφή μας με τους οικείους ,τα αμήχανα βλέμματα , κυρίως όμως έστω και νοερά  την συγκέντρωση προσοχή μας  σε αγαπημένα πρόσωπα . Πόθος διακαής   η καμπύλη γραμμή να γίνει ευθεία . Και θα γίνει . Θα τα καταφέρουμε . ΄Εγιναν όλα  τόσο ξαφνικά. Τόσο απαραίτητα . Χρωματιστές ειδήσεις  κρέμονται  από μια κλωστή του ηλιοβασιλέματος  . Εύθραυστα και αδύναμα μανταλάκια   πώς να κρατήσουν   τον αγέρα που χορεύει . Φυσάει πολύ , πάει μια εδώ μία εκεί .! Για δες θαρρώ πιάνει βροχή , το μπαλκόνι στάζει . Μουσκίδι τα όνειρα και η υπομονή . Πλησιάζω στο παράθυρο παρατηρώ  η  ερημιά του πάρκου μεγαλώνει  σε συνδυασμό  με το πέπλο ησυχίας  που τινάζει  από το απέναντι μπαλκόνι της  η καλοσυνάτη κυρία . Η μπόρα δυναμώνει . Ναι! Έξω βρέχει .! Μέσα  στάζει .! Στάζει εσωτερική   ιχνηλάτηση , αναστοχασμό,  αγάπη, φροντίδα για τον διπλανό μας , ζωή .. !!! Στέκομαι για λίγα δευτερόλεπτα  παρατηρώντας το βουβό τοπίο και μου έρχονται  στην χοάνη της ακοής μου  καινούργιοι ήχοι , κελαιδίσματα πουλιών ,  φυσικοί ήχοι , φωνές αδέσποτων  σκυλιών  που ψάχνουν να καταλάβουν πως αποφλοιώθηκε η καθημερινότητα στην πόλη .

     Η  βροχή συνεχίζει τον χορό της . Ε και?? Και που βρέχει ,την  ακούει κανείς ??

  Σε λίγο πηγαίνω προς το γραφείο μου , ρίχνω μια πλαδαρή ματιά στον μικροσκοπικό κλόουν , και παιχνιδίζω με το ραδιόφωνο , δυναμώνω  την μουσική , και ψαχουλεύω στη βιβλιοθήκη για να φρεσκάρω  την μνήμη μου . Τραβώ ένα  ντοσιέ με σημειώσεις  διαβάζω στο εξώφυλλο :  Ημερολόγιο δοκιμών .   Τα πρώτα λόγια που μου έρχονται στα χείλη  : << .. εδώ  είμαστε .. >>  Όρθιος  εμπρός στην βιβλιοθήκη  ξεφυλλίζω  αναγνωριστικά τις σελίδες του , αλλά καθώς στρέφω το πρόσωπο μου  στο γραφείο , έκθαμβος  αντικρίζω ένα ονειρικό θέαμα .

Ο  κλόουν  θρονιασμένος  στην αναπαυτική καρέκλα  .. !  Ναι !  Είναι  ο ίδιος κλόουν  με το ριγέ  ασπροκόκκινο σκούφο ,το καρό παντελόνι  υποβασταζόμενο  μ ένα ζευγάρι  τιράντες , κόκκινο σμόκιν , μαύρα  τεράστια παπούτσια , βαμμένα χείλη και κατακόκκινη στρόγγυλη  μύτη .

Ναι !  Είναι ο ίδιος κλόουν  με μαυρόασπρα  γυαλιά , σκυμμένος πάνω σε δύο πάλλευκα  χαρτιά  να σκιτσάρει   πρόσωπα , θλιμμένα, χαρούμενα , με κατσαρά  με ίσια  μαλλιά   με γαλανά μάτια , καστανά ,   πρόσωπα  λυπημένα χαρούμενα .!

 Αιφνιδιασμένος  προσπαθώ να αρθρώσω  λέξη , και δοκιμάζω λίγα βήματα . Στέκομαι  ασάλευτος στο άνοιγμα της εσωτερικής πόρτας .  Αν μας έβλεπε κανείς  θα νόμιζε πως  πρόκειται για  είδωλο έτοιμο ν αποδράσει από το κάδρο του . ¨Έτοιμο να προτείνει το χέρι του , ν αγγίξει τον κλόουν που συνεχίζει  να σκιτσάρει  μορφές ανθρώπων  .  Δεν πρόλαβαν να  ολοκληρωθούν  όλα αυτά αφού το  γάβγισμα του Περού  και η εμφάνιση του μ εκείνο το πλησίασμα που χρησιμοποιεί  όταν έρχεται η στιγμή για τον περίπατο μας , επαναφέρει την ατμόσφαιρα στην πραγματικότητα του δωματίου .  Επανήλθε πλέον η πρότερη  χωροταξική κατάσταση .

 Εντωμεταξύ   η  βροχή σίγησε . Ο Περού έχει ήδη  χωθεί στην αγκαλιά μου …η ουρίτσα του  από το κούνημα της γράφει στον αέρα  σαν βέργα μαέστρου ..   Αλιεύω το κινητό μου και στην συνέχεια με τα ακροδάχτυλα  σημαδεύω  το κλειδί της εξόδους μας  , 13033  και κωδικό 6  ..Πήραμε το  οκ ! << Έλα  πάμε Περού >> Στα επόμενα  λεπτά το χαριτωμένο σκυλάκι  ξεδιπλώνει  το τρεχαλητό του στις σκάλες της πολυκατοικίας . Έξω απόλυτη ησυχία .  Μόνο το κελάιδισμα των πουλιών και το θρόισμα του αγέρα  που κάνει  το πυκνό τρίχωμα του Περού να κυματίζει , γεγονός  κατά πως δείχνει το  απολαμβάνει δεόντως . .  Αλλάζει ταχύτητα , και μ ένα επιδέξιο  άλμα   σαν αιωρούμενη περισπωμένη  διαγράφει  εναέρια  τροχιά   πάνω στα λιμνάζοντα  νερά που εμποδίζουν  την τετράποδη  βάδιση του .  

  <<  Μπράβο  Περού .. μπράβο .. ..πάμε .. >>

¨Ένα πρόχειρο  στασίδι  ,μας ανοίγει την όρεξη  και καθόμαστε  λίγο  σε ένα  μισογερμένο  ξύλινο κορμό προκειμένου  να ζυγιάσουμε την ορθοστασία μας .Ιδέα που προφανώς αρέσει  και στον Περού  που βολεύτηκε δίπλα μου  σε θέση  οκλαδόν . Λίγα μέτρα  από το σημείο που επιλέξαμε για το διάλλειμα    βρίσκεται  ένα μικρό αλσύλλιο μία κυρία με ένα  μικρό παιδί  στα πρώτα βήματα του .  Αφού  βλέπω ότι προσπαθεί να  μάθει το περπάτημα του  με την βοήθεια βέβαια της κυρίας . Στην τρελή χαρά και οι δύο  μας πλησιάζουν ..

---<<  Γεια σας  θα μπορούσε να χαϊδέψει το σκυλάκι η μικρούλα ??>>

---<<-- span="">  Βεβαίως  .. Είναι ήσυχο μη το φοβάσαι …>>

Και πραγματικά τα τρυφερά χεράκια της μικρούλας υποβασταζόμενα από την χαρωπή κυρία  χώνονται στο πυκνό τρίχωμα του Περού , ο  οποίος  δεχόταν το χάδι με πλήρη ευχαρίστηση .

----<<- span="">  Πως τα πάτε με την καραντίνα ..>>

Αιφνιδιαστική η ερώτηση . ΄Αμεση και η απάντηση μου

---<<--- ..="">>

  Ακαριαίο το χιούμορ της κυρίας :

---<<-- span="">  ¨Ότι έχει κανείς βγάζει    >>

 Πνιγμένοι στο γέλιο και οι δύο  μοιραζόμαστε την χαρά του παιχνιδιού  όπως εξελίσσεται  μπροστά μας  με τον Περού και την μικρούλα να τα έχουν  βρεί  στο γρασίδι του αλσύλλιου .

--<<-- span="">  Καλή υπομονή χρειάζεται και αλληλεγγύη >>

----<<-- span="">  Σωστά   αλληλεγγύη .. >>

Συμπληρώνει με νόημα η κυρία και  φωνάζει  την μικρούλα  να συνεχίσουν  τον περίπατο τους .

---<<-- span="">  Σας  ευχαριστούμε  για το παιχνίδι  καλή συνέχεια ..>>

----<<-- span="">  Καλή συνέχεια  και καλή υπομονή … όπως είπαμε αλληλεγγύη..!>>

--<<--- .="">>

Από διαφορετικές κατευθύνσεις  οι διαδρομές μας . Αφήνουμε πίσω  το αλσύλλιο , και πριν καν απομακρυνθούμε ο Περού μ ένα περίτεχνο γάβγισμα  μου σερβίρει την απορία του :

---<<--- span=""> Αφεντικό τι σημαίνει αλληλεγγύη ??>>

--<<-- span="">  Αλληλεγγύη  ?  Είναι η συμπαράσταση . Αυτό που λέμε  αναγνώριση και ο σεβασμός αμοιβαίων δικαιωμάτων ..>>

---<<--- span="">  Αυτό ισχύει  για τους ανθρώπους  μόνο ?  >>

--<<--- span="">  Φυσικά και όχι. … πάμε  τώρα  θα σου εξηγήσω άλλη φορά …>>

Για να συντομέψουμε την πορεία μας περνάμε  από την γειτονιά  με κλεισμένα σπίτια . Κτίρια σημαδεμένα από το πέρασμα του χρόνου .  Αυλές εγκαταλελειμμένες  με  ελεύθερους χώρους ..

   Κάποια στιγμή το γάβγισμα του Περού  σε συνδυασμό  με το παρακλητικό  βλέμμα του  με βάζει σε σκέψεις . Προσπαθώ να μεταφράσω  και ήταν σαν να με ρωτά :

--- << Αφεντικό  τι έχεις να πεις  για τα κλειστά σπίτια ?? >>

Ξαφνιασμένος  τον κοιτώ στα μάτια,  και του εξηγώ :

<< ΄Ακου Περού θέλω να σου πω πολλά για τα κλεισμένα σπίτια  αλλά δεν ξέρω πως ? ΄Αραγε ποιος ξέρει  με τι  είδους συναισθήματα  θα έχουν εμποτισθεί οι τοίχοι τους . Τι χαρές και τι λύπες … >>

<< Αφεντικό άσε καλύτερα  άλλη ώρα .. >>

<<  Οκ.!  Σταματώ εδώ .. >>

<< .. Αααα  ρε  αφεντικό  σεις οι άνθρωποι σε τι κόσμο ζείτε ?>>

<< .. Το λέμε συχνά ο ένας στον άλλο .. >>

<< .. Τι λέτε δηλαδή ?.>>

<< .. Θα σου πω μια σκέψη  που  κάπου την διάβασα και την βρίσκω εύστοχη .. >>

  …….  Ζω στον κόσμο μου μακριά σας άνθρωποι.

   Κι  όμως χρειάζομαι την επαφή σας για να μην ξεχνώ .

Να μην ξεχνώ  γιατί είμαι μακριά σας .

Γατί οχυρώθηκα  σε κάστρο  απόρθητο.

Γιατί η ψυχή μου έγινε πέτρα που σμίλη γλύπτη  δεν την πιάνει .

Ζω στον κόσμο μου και γελώ με τον δικό σας .

Κι εσείς  με το δικό μου …

<< Αφεντικό βρείτε τα μεταξύ σας .. >>   

Κάτι τέτοιο μου πέταξε ο Περού  και ξεκινά ένα   γνώριμο γάβγισμα .  Σήμα  για λήξη περιπάτου  . Σήμα για οικιοθελούς εκπνοής του 13033 κωδικού 6 .   Ο ιός μας υποχρεώνει    στην καραντίνα .   Η διαφαινόμενη βιασύνη του Περού  διοχετεύεται  στο λεπτεπίλεπτο  λουράκι  το οποίο ξεδιπλώνεται  απότομα . Ενστικτωδώς  η παλάμη μου σφίγγει τη χειρολαβή , αποτρέποντας πιθανή επικίνδυνη  διαφυγή του στο απέναντι πεζοδρόμιο .  Περιέργως μας προκύπτει  μια ζιγκ – ζαγκ  διαδρομή  έως ότου φθάνουμε στο ασανσέρ της πολυκατοικίας  ,το οποίο βέβαια μας αποβιβάζει στον πρώτο όροφο  . Με δυο στροφές του κλειδιού η κλειδαριά υπακούει  στις εντολές του  ανοίγει η πόρτα  και περνάμε στο διαμέρισμα .  Γίνονται τα απαραίτητα . Σχολαστικό πλύσιμο χεριών , τακτοποίηση αξεσουάρ του Περού , άνοιγμα ραδιοφώνου  και άραγμα για λίγο  στον καναπέ .  Κλείνω  τα μάτια  και βυθίζομαι για λίγο  κάτι σαν   εσωτερική ιχνηλάτηση .  Συλλαμβάνω  τον εαυτόν μου  ν ακροβατεί  ανάμεσα  σε δύο φωνές  στο μεταίχμιο , στο σύνορο  του παραμυθιού και της πραγματικότητας . Ακροβασία πάνω σε νοητή  γραμμή .  Πάνω σε νοητή κλωστή . Συλλαμβάνω τον εαυτόν μου  να γέρνει  πότε δεξιά πότε αριστερά άλλοτε με το προσωπικό  δίχτυ προστασίας να διαμελίζει  τους φόβους , άλλοτε χωρίς με ότι αυτό συνεπάγεται .

   Με το βλέμμα  καρφωμένο  μπροστά , ταλαντεύομαι  αλλά βαδίζω βήμα- βήμα . Μέρα με την μέρα  τα χνάρια  μου αποτυπώνονται  ανάλογα με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά  της διάθεσης .  Διάθεση.!  Μια πολύπαθη  εσωτερική  κατάσταση  που η δοκιμασία της μετρά αντίστροφα . Ναι αντίστροφα αφού  το τέλος της καραντίνας  πλησιάζει ..  Πλησιάζει ?? Αναρωτιέμαι  και τα ματοτσίνορα μου  χαλαρώνουν  με  επιστρέφουν στην πραγματικότητα , το βλέμμα μου σκοντάφτει στην οροφή του δωματίου, πετάγομαι  και αλλάζω θέση ,   ρίχνω μια ματιά γύρω μου και διαπιστώνω πως τα έπιπλα όλα  κανονικά  στη θέση τους . Αντικρίζω  τον Περού  αγκαλιά με τα παιχνίδια του  και τότε θυμήθηκα πως  δεν έβαλα νερό στο κύπελλο του. Σπεύδω  και διορθώνω την παράλειψη μου .

     Ενστικτωδώς τα βήματα μου με οδηγούν   στο γραφείο μου .  Εκεί όπου υπάρχουν ακόμη τα   πρόσωπα , σκίτσα  του κλόουν . Κείτονται σκόρπια  ανάμεσα  σε πρόχειρες σημειώσεις και αταχτοποίητα βιβλία .Τώρα που  παρατηρώ  τις μολυβένιες   γραμμοσκιάσεις  τους  και τα χαρακτηριστικά  που αναδύονται  από τις αυτοσχέδιες δημιουργίες, ως αγωγιάτης απολεσθέντων στιγμών νιώθω  τις αναταράξεις του ιού  πιο έντονα  . Δεν δυσκολεύομαι να γνωρίσω δυσκολεύομαι  να ξεχωρίσω  από την στοίβα  κάποια . ΄Ολα όμορφα πετυχημένα. Τραβώ στην τύχη δύο . Ωστόσο τα κενά  αέρος διογκώνουν  τα κενά μνήμης . Η κατάσταση περιπλέκεται  το ίδιο και η νύχτα που αρχίζει να πέφτει , με την ανάσα της να εισβάλλει   και να ξετυλίγεται  μέσα στο δωμάτιο . Καθρεφτίζομε και μιλώ  στα σκίτσα που κρατώ στα χέρια μου . Ναι , το τέλος της καραντίνας πλησιάζει .  Θα ξανα-ζήσουμε  στιγμές  γνώριμες καθημερινές . Να όμως που μαζί με την νύχτα εισβάλλει κι ένας δυνατός αγέρας  σαρώνει  τα χαρτιά , και τα ζωγραφισμένα πρόσωπα , οι στιγμές , οι μνήμες  ως δια μαγείας  αποκτούν φωνή , αποκτούν κίνηση , αναλαμβάνουν  δράση , ζωντανεύουν  και  λικνίζονται πλέον σε όλο το διαμέρισμα .  Από το γραφείο στο  διάδρομο , από το διάδρομο  στο  σαλόνι ,  σκόρπια  απολεσθέντα   πρόσωπα   παντού .  Ακόμη και στο μπαλκόνι να χορεύουν και να τραγουδούν  να κάνουν διάφορες γκριμάτσες  , στροφές στον αέρα , αναμαλλιασμένες μορφές  με θετική  ενέργεια  . Δεν περνά ένα λεπτό  και  το αινιγματικό  γάβγισμα  του Περού εξαερώνει  το παραμυθένιο σκηνικό .΄Όχι όμως και το βουητό του που από  τότε  κρέμεται    πακεταρισμένο   στ αυτιά μου . Σκύβω  στην χαραμάδα  της καραντίνας  μόλις και μετά βίας διακρίνω  κηλίδες ζωής .  Παρ  όλα αυτά ποτέ δεν πρόκειται  να φωνάξω ζήτω ο θάνατος , αλλά θα κοιτάξω αυτόν τον ίδιο θάνατο κατάματα  με αυτό το βλέμμα που μοιράζομαι   απλόχερα   την ζωντάνια των απολεσθέντων  στιγμών  ,απολεσθέντων  προσώπων .

Σε λίγο  στο δωμάτιο επανέρχεται  σιωπή !

Ναι ! Το τέλος της καραντίνας πλησιάζει .

 Θα ξανα-ζήσουμε  στιγμές γνώριμες καθημερινές .

 Θα ξανα-ζήσουμε , για να θυμηθούμε πως είναι όταν  επιστρέφεις σπίτι σου , βγάζεις τα κλειδιά ξεχωρίζεις  δια της αφής το ένα . Αυτό  που σε λίγο στροφάρει  και σου δίνει δικαίωμα  εισόδου .

Ναι! Εμείς θα ξαναζήσουμε , την ίδια στιγμή που   ο αόρατος  ιός  πέφτει  σαν ριχτάρι χαρμολύπης  στο βουβό τοπίο της πόλης .  Τοπίο περιστοιχισμένο  μ ενός λεπτού σιγή για τους συνανθρώπους μας  ανά τον πλανήτη .!

                       .....  κυρ.. σαμ ..

(  πνευματικό τέκνο  .. καραντίνας .. ! Μια  εν θερμώ  γραφή  2/05/20 ... )