ΩΔΗ ΠΡΟΣ
ΜΙΑ ΖΑΚΕΤΑ
..Ράβδοι ξύλινοι σε
καμπύλη τροχιά συνθέτουν το παζλ της μικρής γέφυρας που οδηγεί στην πισίνα.
Πέριξ στην πισίνα διάσπαρτες ομπρέλες ,
κάτι σαν τεράστια γιαπωνέζικα καπέλα . Ομπρέλες πρόθυμες να προσφέρουν την
σκιά τους με το αζημίωτο βεβαίως .
Λίγο πιο πέρα
τραπεζάκια , καρέκλες , και οι άνθρωποι
στον προθάλαμο της απογείωσης τους . Μεταξύ όλων και μία ζακέτα .
Ναι η ζακέτα ήταν εκεί ..!
Γαλήνια και ήρεμη στο
πλαϊνό χέρι της καρέκλας . Το χρώμα
της ένα με το χρώμα της νύχτας . Γαλήνια
και ήρεμη περιμένει με μια
ανεξίτηλη πραότητα . Γαλήνια και
ήρεμη με κενό περιεχομένου το μανίκι της , αλλά και τα λοιπά μέλη της
σε πλήρη χαλάρωση , γερμένη στην
καρέκλα , η μισή ν άπτεται του εδάφους και ολόκληρη ν απολαμβάνει
την πολύπαθη και πολυπληθή
ορχήστρα .
Τα πάντα
υπό την δ/νση του παν –
μέγιστου μαέστρου Ντε λα κρουά !!!
Ναι η ζακέτα ήταν εκεί ..!
Αμερόληπτος παρατηρητής
περιμένει με στωικότητα ηρωική ,
αφού το ευλογημένο πυρ ακαταπαύστως βομβαρδίζει
το πλήθος με λεπτεπίλεπτες ερωτικές
πυγολαμπίδες . Ανυποψίαστοι αθώοι
ταμπουρωμένοι στους υγρούς λοφίσκους του οινοπνεύματος, αφημένοι στις
διαθέσεις του απρόβλεπτου .
Ναι η ζακέτα ήταν
εκεί ..!
Στην ίδια θέση –
στάση να γεύεται αυτή την τοπιογραφία . Μόνη ! Ολομόναχη ! Και
φυσικά κενού περιεχομένου . ¨Όμως και το πλήθος
των ανθρώπων ήταν εκεί , υπό την σκιά του έναστρου ουρανού
να διεισδύει στις πολύπαθες
γεύσεις και στο … πεπρωμένο φ(α)γείν αδύνατον ..
Το δίχτυ της νύχτας
υπό την Δ/νση του αεικίνητου Ντελακρουά φαίνεται
ν αποδίδει γερή ψαριά .
Ναι η ζακέτα
ήταν εκεί …!!
Εν μέσω ήχων
πρωτότοκα τέκνα φασίολου
κοιλιοπρίστην και συνάμα βομβαρδιστή . Ωστόσο η ταξιδιάρικη αύρα περιζώνει
την τετραγωνισμένη πισίνα και με προκάλυψη κονιορτό του οινοπνεύματος ροκανίζει
τις αποστάσεις και
δρομολογεί μηνύματα .
Το πηγαινέλα του
μυαλού δεν έχει σταματημό . Απόμακρη πια
δίκην σηματοδότη – Γρηγόρη,
Σταμάτη – η φωνή του παν- μέγιστου
Ντελακρουά ( Η ομοιότητα προσώπου αιτία κληρονομιάς 0νόματος Ντελακρουά
)
----- Τσατσούρ ..
Τσατσούρ μαζέιψον … καθαρέισον …
Ο έναστρος ουρανός
αφουγκράζεται τους παλμούς και σε
ανύποπτη στιγμή στέλνει αγγελιοφόρο
. Και
ωωω του θαύματος , θες από
σύμπτωση η δεν ξέρω πως , ένας μικρός
αστερίσκος πίπτει εις τον πάτον του ποτηριού . Εις τον πάτον
του μαγικού κρασοπότηρου . Κατά περίεργο
τρόπο οι ομπρέλες ξεριζώνονται
δια μιας και αρχίζουν να πετούν
ψηλά . Τόσο ψηλά που σχηματίζουν μια αέναη , εναέρια ομπρελοχώρα …
Μία
ομπρελοχώρα πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων . Και στο κέντρο της εναέριας αυτής χώρας , η … ζακέτα ! Με το μανίκι της τώρα πια σ ευθεία γραμμή ,
κενού περιεχομένου , να κρατά το χερούλι
της ομπρέλας και αφ υψηλού
να εποπτεύει .
Απέλπιδες οι προσπάθειες του Ντελακρουά και του Τσατσούρ να καταλάβουν τι γίνεται !!! Η ζακέτα
συνοδεία της ομπρελοχώρας ν
ανεβαίνει ν ανεβαίνει ν ανεβαίνει .. Κι από κάτω η φωνή του
Ντελακρουα
------ Τσατσούρ Τσατσούρ … γρηγορέισον καθαρέισον
παντού ..παντού
Την επόμενη , η ζακέτα δεν ήταν εκεί πια ..
Στη θέση της τώρα σ ευθεία γραμμή το απόσταγμα , το καταλάγιασμα , το άρωμα ,
αναμεμειγμένα όλα μαζί με τα πρωτότοκα
τέκνα του φασίολου του κοιλιοπρίστην και
συνάμα βομβαρδιστή ….!!!
..κυρ..σαμ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου