Αναταράξεις της καραντίνας -- ... ο ιος ...

                                    <<  Ο  ιός >>

Σπάει ο καθρέφτης λες και σπάει  η κλεψύδρα  του χρόνου .

Μισογκρεμισμένος  με αργές κινήσεις , συλλέγω τα  θραύσματα.

 Κόκκοι, άμορφη μάζα  στοιβαγμένη  στην τρεμάμενη

από αγωνία  παλάμη  κι έπειτα η σιωπή  σε ρόλο γομολάστιχας . Σβήνει τα ίχνη ,απύθμενη γεμάτη σιωπή .. !  Προσπερνώ τα απομεινάρια του χθεσινοβραδινού εφιάλτη , λούζομαι το φως της καινούργιας μέρας  και βυθίζομαι  στις αναταράξεις του αόρατου ιού  . Αναταράξεις που  μοιάζουν σαν τα κενά αεροπλάνου σε ώρα πτήσης .  Συσπειρώνουν την θετική σκέψη μας , την οπτική επαφή μας με τους οικείους ,τα αμήχανα βλέμματα , κυρίως όμως έστω και νοερά  την συγκέντρωση προσοχή μας  σε αγαπημένα πρόσωπα . Πόθος διακαής   η καμπύλη γραμμή να γίνει ευθεία . Και θα γίνει . Θα τα καταφέρουμε . ΄Εγιναν όλα  τόσο ξαφνικά. Τόσο απαραίτητα . Χρωματιστές ειδήσεις  κρέμονται  από μια κλωστή του ηλιοβασιλέματος  . Εύθραυστα και αδύναμα μανταλάκια   πώς να κρατήσουν   τον αγέρα που χορεύει . Φυσάει πολύ , πάει μια εδώ μία εκεί .! Για δες θαρρώ πιάνει βροχή , το μπαλκόνι στάζει . Μουσκίδι τα όνειρα και η υπομονή . Πλησιάζω στο παράθυρο παρατηρώ  η  ερημιά του πάρκου μεγαλώνει  σε συνδυασμό  με το πέπλο ησυχίας  που τινάζει  από το απέναντι μπαλκόνι της  η καλοσυνάτη κυρία . Η μπόρα δυναμώνει . Ναι! Έξω βρέχει .! Μέσα  στάζει .! Στάζει εσωτερική   ιχνηλάτηση , αναστοχασμό,  αγάπη, φροντίδα για τον διπλανό μας , ζωή .. !!! Στέκομαι για λίγα δευτερόλεπτα  παρατηρώντας το βουβό τοπίο και μου έρχονται  στην χοάνη της ακοής μου  καινούργιοι ήχοι , κελαιδίσματα πουλιών ,  φυσικοί ήχοι , φωνές αδέσποτων  σκυλιών  που ψάχνουν να καταλάβουν πως αποφλοιώθηκε η καθημερινότητα στην πόλη .

     Η  βροχή συνεχίζει τον χορό της . Ε και?? Και που βρέχει ,την  ακούει κανείς ??

  Σε λίγο πηγαίνω προς το γραφείο μου , ρίχνω μια πλαδαρή ματιά στον μικροσκοπικό κλόουν , και παιχνιδίζω με το ραδιόφωνο , δυναμώνω  την μουσική , και ψαχουλεύω στη βιβλιοθήκη για να φρεσκάρω  την μνήμη μου . Τραβώ ένα  ντοσιέ με σημειώσεις  διαβάζω στο εξώφυλλο :  Ημερολόγιο δοκιμών .   Τα πρώτα λόγια που μου έρχονται στα χείλη  : << .. εδώ  είμαστε .. >>  Όρθιος  εμπρός στην βιβλιοθήκη  ξεφυλλίζω  αναγνωριστικά τις σελίδες του , αλλά καθώς στρέφω το πρόσωπο μου  στο γραφείο , έκθαμβος  αντικρίζω ένα ονειρικό θέαμα .

Ο  κλόουν  θρονιασμένος  στην αναπαυτική καρέκλα  .. !  Ναι !  Είναι  ο ίδιος κλόουν  με το ριγέ  ασπροκόκκινο σκούφο ,το καρό παντελόνι  υποβασταζόμενο  μ ένα ζευγάρι  τιράντες , κόκκινο σμόκιν , μαύρα  τεράστια παπούτσια , βαμμένα χείλη και κατακόκκινη στρόγγυλη  μύτη .

Ναι !  Είναι ο ίδιος κλόουν  με μαυρόασπρα  γυαλιά , σκυμμένος πάνω σε δύο πάλλευκα  χαρτιά  να σκιτσάρει   πρόσωπα , θλιμμένα, χαρούμενα , με κατσαρά  με ίσια  μαλλιά   με γαλανά μάτια , καστανά ,   πρόσωπα  λυπημένα χαρούμενα .!

 Αιφνιδιασμένος  προσπαθώ να αρθρώσω  λέξη , και δοκιμάζω λίγα βήματα . Στέκομαι  ασάλευτος στο άνοιγμα της εσωτερικής πόρτας .  Αν μας έβλεπε κανείς  θα νόμιζε πως  πρόκειται για  είδωλο έτοιμο ν αποδράσει από το κάδρο του . ¨Έτοιμο να προτείνει το χέρι του , ν αγγίξει τον κλόουν που συνεχίζει  να σκιτσάρει  μορφές ανθρώπων  .  Δεν πρόλαβαν να  ολοκληρωθούν  όλα αυτά αφού το  γάβγισμα του Περού  και η εμφάνιση του μ εκείνο το πλησίασμα που χρησιμοποιεί  όταν έρχεται η στιγμή για τον περίπατο μας , επαναφέρει την ατμόσφαιρα στην πραγματικότητα του δωματίου .  Επανήλθε πλέον η πρότερη  χωροταξική κατάσταση .

 Εντωμεταξύ   η  βροχή σίγησε . Ο Περού έχει ήδη  χωθεί στην αγκαλιά μου …η ουρίτσα του  από το κούνημα της γράφει στον αέρα  σαν βέργα μαέστρου ..   Αλιεύω το κινητό μου και στην συνέχεια με τα ακροδάχτυλα  σημαδεύω  το κλειδί της εξόδους μας  , 13033  και κωδικό 6  ..Πήραμε το  οκ ! << Έλα  πάμε Περού >> Στα επόμενα  λεπτά το χαριτωμένο σκυλάκι  ξεδιπλώνει  το τρεχαλητό του στις σκάλες της πολυκατοικίας . Έξω απόλυτη ησυχία .  Μόνο το κελάιδισμα των πουλιών και το θρόισμα του αγέρα  που κάνει  το πυκνό τρίχωμα του Περού να κυματίζει , γεγονός  κατά πως δείχνει το  απολαμβάνει δεόντως . .  Αλλάζει ταχύτητα , και μ ένα επιδέξιο  άλμα   σαν αιωρούμενη περισπωμένη  διαγράφει  εναέρια  τροχιά   πάνω στα λιμνάζοντα  νερά που εμποδίζουν  την τετράποδη  βάδιση του .  

  <<  Μπράβο  Περού .. μπράβο .. ..πάμε .. >>

¨Ένα πρόχειρο  στασίδι  ,μας ανοίγει την όρεξη  και καθόμαστε  λίγο  σε ένα  μισογερμένο  ξύλινο κορμό προκειμένου  να ζυγιάσουμε την ορθοστασία μας .Ιδέα που προφανώς αρέσει  και στον Περού  που βολεύτηκε δίπλα μου  σε θέση  οκλαδόν . Λίγα μέτρα  από το σημείο που επιλέξαμε για το διάλλειμα    βρίσκεται  ένα μικρό αλσύλλιο μία κυρία με ένα  μικρό παιδί  στα πρώτα βήματα του .  Αφού  βλέπω ότι προσπαθεί να  μάθει το περπάτημα του  με την βοήθεια βέβαια της κυρίας . Στην τρελή χαρά και οι δύο  μας πλησιάζουν ..

---<<  Γεια σας  θα μπορούσε να χαϊδέψει το σκυλάκι η μικρούλα ??>>

---<<-- span="">  Βεβαίως  .. Είναι ήσυχο μη το φοβάσαι …>>

Και πραγματικά τα τρυφερά χεράκια της μικρούλας υποβασταζόμενα από την χαρωπή κυρία  χώνονται στο πυκνό τρίχωμα του Περού , ο  οποίος  δεχόταν το χάδι με πλήρη ευχαρίστηση .

----<<- span="">  Πως τα πάτε με την καραντίνα ..>>

Αιφνιδιαστική η ερώτηση . ΄Αμεση και η απάντηση μου

---<<--- ..="">>

  Ακαριαίο το χιούμορ της κυρίας :

---<<-- span="">  ¨Ότι έχει κανείς βγάζει    >>

 Πνιγμένοι στο γέλιο και οι δύο  μοιραζόμαστε την χαρά του παιχνιδιού  όπως εξελίσσεται  μπροστά μας  με τον Περού και την μικρούλα να τα έχουν  βρεί  στο γρασίδι του αλσύλλιου .

--<<-- span="">  Καλή υπομονή χρειάζεται και αλληλεγγύη >>

----<<-- span="">  Σωστά   αλληλεγγύη .. >>

Συμπληρώνει με νόημα η κυρία και  φωνάζει  την μικρούλα  να συνεχίσουν  τον περίπατο τους .

---<<-- span="">  Σας  ευχαριστούμε  για το παιχνίδι  καλή συνέχεια ..>>

----<<-- span="">  Καλή συνέχεια  και καλή υπομονή … όπως είπαμε αλληλεγγύη..!>>

--<<--- .="">>

Από διαφορετικές κατευθύνσεις  οι διαδρομές μας . Αφήνουμε πίσω  το αλσύλλιο , και πριν καν απομακρυνθούμε ο Περού μ ένα περίτεχνο γάβγισμα  μου σερβίρει την απορία του :

---<<--- span=""> Αφεντικό τι σημαίνει αλληλεγγύη ??>>

--<<-- span="">  Αλληλεγγύη  ?  Είναι η συμπαράσταση . Αυτό που λέμε  αναγνώριση και ο σεβασμός αμοιβαίων δικαιωμάτων ..>>

---<<--- span="">  Αυτό ισχύει  για τους ανθρώπους  μόνο ?  >>

--<<--- span="">  Φυσικά και όχι. … πάμε  τώρα  θα σου εξηγήσω άλλη φορά …>>

Για να συντομέψουμε την πορεία μας περνάμε  από την γειτονιά  με κλεισμένα σπίτια . Κτίρια σημαδεμένα από το πέρασμα του χρόνου .  Αυλές εγκαταλελειμμένες  με  ελεύθερους χώρους ..

   Κάποια στιγμή το γάβγισμα του Περού  σε συνδυασμό  με το παρακλητικό  βλέμμα του  με βάζει σε σκέψεις . Προσπαθώ να μεταφράσω  και ήταν σαν να με ρωτά :

--- << Αφεντικό  τι έχεις να πεις  για τα κλειστά σπίτια ?? >>

Ξαφνιασμένος  τον κοιτώ στα μάτια,  και του εξηγώ :

<< ΄Ακου Περού θέλω να σου πω πολλά για τα κλεισμένα σπίτια  αλλά δεν ξέρω πως ? ΄Αραγε ποιος ξέρει  με τι  είδους συναισθήματα  θα έχουν εμποτισθεί οι τοίχοι τους . Τι χαρές και τι λύπες … >>

<< Αφεντικό άσε καλύτερα  άλλη ώρα .. >>

<<  Οκ.!  Σταματώ εδώ .. >>

<< .. Αααα  ρε  αφεντικό  σεις οι άνθρωποι σε τι κόσμο ζείτε ?>>

<< .. Το λέμε συχνά ο ένας στον άλλο .. >>

<< .. Τι λέτε δηλαδή ?.>>

<< .. Θα σου πω μια σκέψη  που  κάπου την διάβασα και την βρίσκω εύστοχη .. >>

  …….  Ζω στον κόσμο μου μακριά σας άνθρωποι.

   Κι  όμως χρειάζομαι την επαφή σας για να μην ξεχνώ .

Να μην ξεχνώ  γιατί είμαι μακριά σας .

Γατί οχυρώθηκα  σε κάστρο  απόρθητο.

Γιατί η ψυχή μου έγινε πέτρα που σμίλη γλύπτη  δεν την πιάνει .

Ζω στον κόσμο μου και γελώ με τον δικό σας .

Κι εσείς  με το δικό μου …

<< Αφεντικό βρείτε τα μεταξύ σας .. >>   

Κάτι τέτοιο μου πέταξε ο Περού  και ξεκινά ένα   γνώριμο γάβγισμα .  Σήμα  για λήξη περιπάτου  . Σήμα για οικιοθελούς εκπνοής του 13033 κωδικού 6 .   Ο ιός μας υποχρεώνει    στην καραντίνα .   Η διαφαινόμενη βιασύνη του Περού  διοχετεύεται  στο λεπτεπίλεπτο  λουράκι  το οποίο ξεδιπλώνεται  απότομα . Ενστικτωδώς  η παλάμη μου σφίγγει τη χειρολαβή , αποτρέποντας πιθανή επικίνδυνη  διαφυγή του στο απέναντι πεζοδρόμιο .  Περιέργως μας προκύπτει  μια ζιγκ – ζαγκ  διαδρομή  έως ότου φθάνουμε στο ασανσέρ της πολυκατοικίας  ,το οποίο βέβαια μας αποβιβάζει στον πρώτο όροφο  . Με δυο στροφές του κλειδιού η κλειδαριά υπακούει  στις εντολές του  ανοίγει η πόρτα  και περνάμε στο διαμέρισμα .  Γίνονται τα απαραίτητα . Σχολαστικό πλύσιμο χεριών , τακτοποίηση αξεσουάρ του Περού , άνοιγμα ραδιοφώνου  και άραγμα για λίγο  στον καναπέ .  Κλείνω  τα μάτια  και βυθίζομαι για λίγο  κάτι σαν   εσωτερική ιχνηλάτηση .  Συλλαμβάνω  τον εαυτόν μου  ν ακροβατεί  ανάμεσα  σε δύο φωνές  στο μεταίχμιο , στο σύνορο  του παραμυθιού και της πραγματικότητας . Ακροβασία πάνω σε νοητή  γραμμή .  Πάνω σε νοητή κλωστή . Συλλαμβάνω τον εαυτόν μου  να γέρνει  πότε δεξιά πότε αριστερά άλλοτε με το προσωπικό  δίχτυ προστασίας να διαμελίζει  τους φόβους , άλλοτε χωρίς με ότι αυτό συνεπάγεται .

   Με το βλέμμα  καρφωμένο  μπροστά , ταλαντεύομαι  αλλά βαδίζω βήμα- βήμα . Μέρα με την μέρα  τα χνάρια  μου αποτυπώνονται  ανάλογα με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά  της διάθεσης .  Διάθεση.!  Μια πολύπαθη  εσωτερική  κατάσταση  που η δοκιμασία της μετρά αντίστροφα . Ναι αντίστροφα αφού  το τέλος της καραντίνας  πλησιάζει ..  Πλησιάζει ?? Αναρωτιέμαι  και τα ματοτσίνορα μου  χαλαρώνουν  με  επιστρέφουν στην πραγματικότητα , το βλέμμα μου σκοντάφτει στην οροφή του δωματίου, πετάγομαι  και αλλάζω θέση ,   ρίχνω μια ματιά γύρω μου και διαπιστώνω πως τα έπιπλα όλα  κανονικά  στη θέση τους . Αντικρίζω  τον Περού  αγκαλιά με τα παιχνίδια του  και τότε θυμήθηκα πως  δεν έβαλα νερό στο κύπελλο του. Σπεύδω  και διορθώνω την παράλειψη μου .

     Ενστικτωδώς τα βήματα μου με οδηγούν   στο γραφείο μου .  Εκεί όπου υπάρχουν ακόμη τα   πρόσωπα , σκίτσα  του κλόουν . Κείτονται σκόρπια  ανάμεσα  σε πρόχειρες σημειώσεις και αταχτοποίητα βιβλία .Τώρα που  παρατηρώ  τις μολυβένιες   γραμμοσκιάσεις  τους  και τα χαρακτηριστικά  που αναδύονται  από τις αυτοσχέδιες δημιουργίες, ως αγωγιάτης απολεσθέντων στιγμών νιώθω  τις αναταράξεις του ιού  πιο έντονα  . Δεν δυσκολεύομαι να γνωρίσω δυσκολεύομαι  να ξεχωρίσω  από την στοίβα  κάποια . ΄Ολα όμορφα πετυχημένα. Τραβώ στην τύχη δύο . Ωστόσο τα κενά  αέρος διογκώνουν  τα κενά μνήμης . Η κατάσταση περιπλέκεται  το ίδιο και η νύχτα που αρχίζει να πέφτει , με την ανάσα της να εισβάλλει   και να ξετυλίγεται  μέσα στο δωμάτιο . Καθρεφτίζομε και μιλώ  στα σκίτσα που κρατώ στα χέρια μου . Ναι , το τέλος της καραντίνας πλησιάζει .  Θα ξανα-ζήσουμε  στιγμές  γνώριμες καθημερινές . Να όμως που μαζί με την νύχτα εισβάλλει κι ένας δυνατός αγέρας  σαρώνει  τα χαρτιά , και τα ζωγραφισμένα πρόσωπα , οι στιγμές , οι μνήμες  ως δια μαγείας  αποκτούν φωνή , αποκτούν κίνηση , αναλαμβάνουν  δράση , ζωντανεύουν  και  λικνίζονται πλέον σε όλο το διαμέρισμα .  Από το γραφείο στο  διάδρομο , από το διάδρομο  στο  σαλόνι ,  σκόρπια  απολεσθέντα   πρόσωπα   παντού .  Ακόμη και στο μπαλκόνι να χορεύουν και να τραγουδούν  να κάνουν διάφορες γκριμάτσες  , στροφές στον αέρα , αναμαλλιασμένες μορφές  με θετική  ενέργεια  . Δεν περνά ένα λεπτό  και  το αινιγματικό  γάβγισμα  του Περού εξαερώνει  το παραμυθένιο σκηνικό .΄Όχι όμως και το βουητό του που από  τότε  κρέμεται    πακεταρισμένο   στ αυτιά μου . Σκύβω  στην χαραμάδα  της καραντίνας  μόλις και μετά βίας διακρίνω  κηλίδες ζωής .  Παρ  όλα αυτά ποτέ δεν πρόκειται  να φωνάξω ζήτω ο θάνατος , αλλά θα κοιτάξω αυτόν τον ίδιο θάνατο κατάματα  με αυτό το βλέμμα που μοιράζομαι   απλόχερα   την ζωντάνια των απολεσθέντων  στιγμών  ,απολεσθέντων  προσώπων .

Σε λίγο  στο δωμάτιο επανέρχεται  σιωπή !

Ναι ! Το τέλος της καραντίνας πλησιάζει .

 Θα ξανα-ζήσουμε  στιγμές γνώριμες καθημερινές .

 Θα ξανα-ζήσουμε , για να θυμηθούμε πως είναι όταν  επιστρέφεις σπίτι σου , βγάζεις τα κλειδιά ξεχωρίζεις  δια της αφής το ένα . Αυτό  που σε λίγο στροφάρει  και σου δίνει δικαίωμα  εισόδου .

Ναι! Εμείς θα ξαναζήσουμε , την ίδια στιγμή που   ο αόρατος  ιός  πέφτει  σαν ριχτάρι χαρμολύπης  στο βουβό τοπίο της πόλης .  Τοπίο περιστοιχισμένο  μ ενός λεπτού σιγή για τους συνανθρώπους μας  ανά τον πλανήτη .!

                       .....  κυρ.. σαμ ..

(  πνευματικό τέκνο  .. καραντίνας .. ! Μια  εν θερμώ  γραφή  2/05/20 ... )