Ο κυρ Δεκέμβρης .. !!!

 

      

 

   Ο   κυρ  Δεκέμβρης … !!! 

 

Το άρωμα των γιορτών  σε φιαλίδιο  από σύννεφο , πώς να χωρέσουν όλε οι ευχές ..

  Αληθινές αθώες ευχές  μεταμορφώνονται σε πουλιά .. Φτερουγίζουν  ακολουθούν τα θερμά κλίματα ..

 Αποδημούν  από τόπο σε τόπο , από άνθρωπο σε άνθρωπο .

 Ανακαλύπτουν κρησφύγετα , κρυψώνες , μέσα στις φυλλωσιές της νύχτας .

 Μία ευχάριστη  ανα-κατανομή, ανα- διάρθρωση , ανα-βίωση , ανα- κύκλωση συναισθημάτων .

   Κι  ενώ αυτά μπορεί να (μην) συμβαίνουν  έξω , μέσα  σε κάποια  γωνιά της γης , σε κάποια γειτονιά , σε κάποιο σπίτι , σε κάποιο δωμάτιο  ο φακός μας συλλαμβάνει τον κυρ Δεκέμβρη  εν δράσει ..

Συλλαμβάνει  τον κυρ. Δεκέμβρη

Ευθυτενή  με σφιγμένα χείλη καρφωμένο βλέμμα στην χαρτούρα   σκυμμένο  στο γραφείο του  νυχθημερόν ζυγιάζει  τα πεπραγμένα της χρονιάς .

Ο κυρ  Δεκέμβρης  καθισμένος  σε ημικατεστραμμένη καρέκλα , βυθισμένος στο δούναι και λαβείν .

 Ως ‘άλλος  επίδοξος  λογιστής  εγκαταλείπει το μέτρημα με τα δάχτυλα  και επιστρατεύει την τεχνολογία .

Τα πλήκτρα της αριθμομηχανής  αλλά και του υπολογιστή  ένδοξο πεδίο δράσης ..

 Ο κυρ  Δεκέμβρης  αφοσιωμένος στο δούναι και λαβείν  της καθημερινότητας  σχηματοποιεί , οριοθετεί ,  τον απολογισμό  της χρονιάς .

    Γράφει , σβήνει , συμπληρώνει  στιγμές δράσεις γεγονότα ,παρενέργειες πανδημίας , ναυάγια  απελπισμένων ανθρώπων προσφύγων .

 Πιεζόμενος από τους βαριεστημένους λεπτοδείκτες του ρολογιού που κουβαλούν  τα βάρη της απερχόμενης διαδρομής .

Τόση είναι η κούραση του που αποζητά  ένα σύντομο  διαλλειμματάκι .

  ΄Ετσι ο κυρ Δεκέμβρης  σηκώνεται , σέρνει την καρέκλα του γραφείου στο πάτωμα .

 Προχωρεί προς τον καθρέφτη , στέκεται  μπρός του . Ασάλευτος προς στιγμή .

 Το μόνο μέλος του σώματος του που κινείται  είναι η δεξιά παλάμη που έρχεται να  θωπεύσει το κάτω μέρος του σαγονιού του .

  Σκεπτικός καμαρώνει το επίσης σκεπτικό είδωλό του όπως αυτό προβάλλεται στον πολυκαιρισμένο καθρέφτη .

Ακολουθούν μερικά σιωπηλά δευτερόλεπτα και ο κυρ Δεκέμβρης  πατά  στις μύτες του παπουτσιού  ανασηκώνει  και τεντώνει  το σώμα του , τα χέρια  ψηλά ,πλαγίως αλλά και χιαστί ζωγραφίζουν  στον αγέρα .

 Επιδίδεται  σε ασκήσεις  ξεμουδιάσματος , επιλέγει  γκριμάτσες  προσώπου  παραμορφωτικές , και δείχνει  να απολαμβάνει  το αυτοσχέδιο  παιχνίδι με τον γηραιό καθρέφτη .

    ¨Έπειτα ο κυρ Δεκέμβρης  πλησιάζει την μπαλκονόπορτα , με τις χαλαρές πλέον παλάμες  τραβά  την κουρτίνα , ανοίγει την δίφυλλη πόρτα και παίρνει θέση  παρατηρητή έξω  στο μπαλκόνι .

   Το  βλέμμα του ξανοίγεται  σχεδόν ξετυλίγεται σαν κουβάρι  σαν το νήμα διαπερνά  πλατείες , γειτονιές , σοκάκια , πεζόδρομους , πάρκα , το κάθε ένα ξεχωριστά αλλά και όλα μαζί  πνιγμένα σε λαμπιόνια ..

Η πρώτη σκέψη που του έρχεται:

…..  Αυθαίρετη εισβολή στην ηρεμία της νύχτας ..

Αυτό ψελλίζει  και με αργές κινήσεις επιστρέφει  στο γραφείο του .

Το σώμα του παραδίδεται  εκ νέου στην ημικατεστραμένη καρέκλα  με μία μηχανική κίνηση του χεριού  τραβά  ένα λεπτεπίλεπτο έλασμα που αιωρείται  πλαγίως του φωτιστικού –πορτατιφ- σκόρπιο σκοτάδι απλώνεται  παντού εκτός από την επιφάνεια  του γραφείου και πέριξ αυτού .

   Ο  κυρ   Δεκέμβρης  επιλέγει αυτή την φορά  την δια χειρός γραφή , γιαυτό και  υφαρπάζει από την στοιβαγμένη  χαρτοσύναξη  μια λευκή κόλα  επιστρατεύει  το μολύβι .

Ανασαλεύει  τα μικροαντικείμενα προκειμένου να εντοπίσει την ξύστρα .

 Ένα φρεσκάρισμα της μύτης του μολυβιού  χρήσιμο .

 Πράγματι  καθώς τα ρινίσματα του αποφλοιωμένου μολυβιού  αποκαλύπτουν το προσωπείο  του , ο κυρ Δεκέμβρης  αποφασίζει   να γράψει  για την μελαγχολία των Χριστουγέννων  ταχτοποιεί την σκέψη του  και ξεκινά :

 …. Αγαπητέ  συνάνθρωπε …!

.. Αν τούτη την στιγμή  σ  έχει  καταβάλλει  η μελαγχολία των Χριστουγέννων  αποτίναξε την , κάνε προσπάθεια αναχαίτισης .  Όταν η ζεστασιά  η λάμψη , πηγάζει  εκ των έσω  προς τα έξω  αυθόρμητα  και αβίαστα , με απλές πράξεις  και συμπεριφορές  ανθρώπινες  ,τότε  νιώθει κανείς  την ομορφιά της ζωής .

  Τούτες τις μέρες  δώσε χώρο  στην σκέψη σου  και σε συν-ανθρώπους που έχουν  πραγματική ανάγκη  την κουβέντα  το χαμόγελο το άγγιγμα στην πλάτη  το άγγιγμα στην ψυχή .

   Τούτες τις  μέρες  τα σύννεφα πυκνώνουν  η ατμόσφαιρα βαραίνει  σε χώρους όπως  φυλακές Νοσοκομεία  Γηροκομεία  Πρόσφυγες ..

   Θαρρώ πως είναι χρήσιμο  να σπάσουμε   το φράγμα της διαπίστωσης  και ως συν-άνθρωποι με τρόπο διακριτικό να φτάσουμε   σε πράξεις .

Αλλιώς από συν-άνθρωποι θα καταλήξουμε  πλην-άνθρωποι ….

   Ο  κυρ Δεκέμβρης  διπλώνει προσεχτικά το σημείωμα και το μεταμορφώνει δεξιοτεχνικά σε αεροπλανάκι   συγκεντρώνει τα προσωπικά του πράγματα  εντελώς νωχελικά  παίρνει μια βαθιά ανάσα ,  αποχαιρετά συγκινημένος  τον χώρο του .

Βγαίνοντας   έξω  στο πρώτο  τετράγωνο πριν την αναχώρηση του  απελευθερώνει το χάρτινο --σημείωμα-αεροπλανάκι  με ορμή  και το απογειώνει στον αγέρα .

 Για αρκετά λεπτά της ώρας  παρακολουθεί  την εναέρια  πτήση  και την ανάμειξη του . Παρατηρεί   ελπιδοφόρα σμήνη ευχών για το καινούργιο  ανεξερεύνητο  που έρχεται …το  2022 ..

 

    Απορροφημένος  από την ατμόσφαιρα  του αποχωρισμού  δοκιμάζει  μ  ένα  κλικ  και αφήνεται στα βήματα της επιστροφής .  Κοντοστέκεται .  Στρέφει το βλέμμα του προς τα πίσω και προσπαθεί ν αρθρώσει μια ευχή . 

    Σχεδόν  ψελλίζει :

.....   καλοδεχούμενο  και καλότυχο ας είναι ..!

Χώνεται  στο βάθος  του χώρου , στο βάθος του χρόνου  . Στο βάθος του χωροχρόνου !

   Τώρα πλέον ο κυρ Δεκέμβρης  όσο απομακρύνεται  φαντάζει  σαν μία λεπτή  καχεκτική σχεδόν αόρατη  σιλουέτα .

  Την ίδια στιγμή  το αεροπλανάκι –σημείωμα -  ελίσσεται  ανάμεσα  στις πυρακτωμένες ευχές , συνεχίζει την πτήση σε χαμηλό ορίζοντα .. !

   Το φτερούγισμα του παλιού το σκίρτημα του νέου και η παλίρροια της ψυχής …

   ΄Αραγε πώς να φυγαδεύσουμε  το γκρίζο των ματιών του γέροντα χρόνου ???

       κυρ..σαμ..

Τρείς ξένοι στην ίδια πόλη .. !

 

 Kάθε φορά που ο ημεροδείκτης βυθίζεται στη Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, μ’ ένα μαγικό τρόπο ζωντανεύουν σκέψεις όπως αυτή που λέει ότι τα ομορφότερα πράγματα λέγονται σαν παραμύθι ή ακόμη αλήθειες και ψέματα σουλατσάρουν στην ζύμη του παραμυθιού.

 

Τούτη την στιγμή όπου η γενικευμένη αστροσύναξη ευχών συναγωνίζεται στην λάμψη τους αληθινούς αστέρες τ’ ουρανού, ο «φακός» της πένας συλλαμβάνει διάφορα στιγμιότυπα, το καθένα κρύβει την δική του αξία.

 

Τρεις άγνωστοι, και θαρρώ άγνωστοι σε όλη την πόλη, φανερά κατάκοποι, κρατούν στα χέρια τους μικρές αποσκευές, σταματούν και με περισσή ευγένεια ξεδιπλώνουν την αγωνία τους:

 

– Καλή σας μέρα! Παρακαλώ μια πληροφορία…
– Ευχαρίστως αν γνωρίζω…
– Χάσαμε το δρόμο… Ποιο δρόμο… Το άστρο!
– Το άστρο
– Ναι το άστρο, αυτό που θα μας οδηγήσει στη Φάτνη. Θέλουμε να μάθουμε σε ποια χώρα βρισκόμαστε..!

 

Διάχυτο ξάφνιασμα λούζει το πρόσωπο μου και όχι μόνο. Κλάσματα του δευτερολέπτου μεσολαβούν μέχρι να επανέλθω.

 

– Εκπληκτικό..! Δηλαδή, με όλο το θάρρος, είστε οι κ.κ. Μάγοι;

 

Χαμογελούν και κουνούν καταφατικά τα κεφάλια τους απατώντας έτσι με την γλώσσα του σώματος, και ταυτόχρονα σκύβουν πάνω σ έναν πελώριο χάρτη. Στα πρόσωπα τους η αγωνία ζωγραφισμένη. Μια κλειστοφοβική δέσμη φαίνεται να κινείται απειλητικά στον περίγυρό τους. Όλοι τους στα πρόθυρα του πανικού.

 

– Να..! Στο σημείο αυτό χάσαμε επαφή με το άστρο.
– Όχι. Μάλλον εδώ. Βλέπεις το σημάδι;

 

Μια μικρή μεταξύ τους διαφωνία, κάτι σαν προέκταση του πανικού, μου δίνει το ερέθισμα να παρέμβω. Σκύβω κι εγώ με την σειρά μου πάνω στο χάρτη και με το δάχτυλό μου δείχνω σ’ ένα σημείο.

 

– Να..! Εδώ βρίσκεσθε τώρα. Και η χώρα λέγεται Ελλάδα!

 

– Αλήθεια; Ελλάδα! Στη χώρα του πολιτισμού, στη χώρα των θαυμάτων; Μα εδώ φαντάζομαι ότι θα μένουν αρκετοί συνάδελφοι Μάγοι! Διαφορετικά, πώς εξηγείται χώρα των θαυμάτων; Ευκαιρία να βλεπόμασταν αλλά δεν έχουμε χρόνο. Ψάχνουμε επειγόντως την φάτνη..!

 

– Ακούστε κ.κ. Μάγοι! Σε ότι αφορά την φάτνη… υπάρχουν αρκετές .. ξέρετε όμως …
– Όμως; Τι θέλετε να πείτε;

 

– Όμως κ.κ. Μάγοι είναι από διαφορετικό υλικό και περιεχόμενο. Υπάρχουν διάσπαρτες σε γειτονιές και σπίτια της διπλανής μας πόρτας. Υπάρχουν φάτνες που είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού, αλλά και φάτνες που βλέπονται μόνο με τα μάτια της ψυχής.

Τα βλέμματα των τριών διασταυρώνουν την εύλογη απορία.

 

– Σεβαστέ μου κύριε τα λέτε τόσο…

 

– …Τόσο περίεργα; Σας προτείνω να οδηγήσετε τις καμήλες σας προς τις γειτονιές της πόλης. Στα σκοτεινά δρομάκια, εκεί όπου ανθρώπου μάτι δυσκολεύεται ν’ αντικρίσει τις εικόνες. Όχι βέβαια από το σκότος, αλλά από το ακραίο περιεχόμενό τους. Να! Για δείτε, εδώ παρά δίπλα, υπάρχουν συνάνθρωποι που καραδοκούν και «ψαρεύουν» στους κάδους απορριμμάτων.

 

Όσο το παραλήρημα μου ξεδιπλώνετε οι τρείς ξένοι, δώστου και δώστου, βουτούν και ξαναβουτούν σε παχύρρευστο μελάνι, το εκτελών χρέη κονδυλοφόρου τεράστιο μαγικό πούπουλο, και σημειώνουν με τρεμάμενη γραφή ότι προλαβαίνουν από τα λεγόμενά μου.

 

– Περιδιαβείτε στους πεζόδρομους, όπου ξημεροβραδιάζονται σε παγκάκια άστεγοι και άνεργοι, ροκανίζουν τον χρόνο και πνίγουν τον θυμό και τον πόνο τους στην μπυροθεραπεία με την γνωστή φυσική κατάληξη.

 

– Σεβαστέ μου κύριε! Εμείς ψάχνουμε τη συγκεκριμένη φάτνη. Έχουμε ειδική αποστολή..!

 

– Μα και αυτά που σας λέω είναι συγκεκριμένα. Βέβαια παρόμοια μαγευτικά τοπία βρίσκει κανείς ανά τον κόσμο. Κυρίως όπου ανθούν δυστυχώς πόλεμοι, και όπου ευδοκιμούν καταυλισμοί προσφύγων! Τις πληροφορίες αυτές σας δίνω, μια και ανταμώσαμε σε αυτήν την χώρα, σε αυτό το μαγικό σταυροδρόμι…

 

Απόκριση δεν εισέπραξα, παρά μόνο ένα «υπηρεσιακό» χαμόγελο κατανόησης, στη σκιά του οποίου πρόλαβα να καρφιτσώσω κάποιες λιγοστές λέξεις του Τάσου Λειβαδίτη αλιευμένες από τη Συμφωνία αρ. 1:

«…Μα μάγοι και προφήτες δεν υπάρχουν πια. Μόνο τα διπλανά ανθρώπινα χέρια που λίγο ελαφραίνουν τη δυστυχία . Το νου μας στο παιδί. Αλλά να, που λάσπη στο σπίτι από χάρτινους τοίχους υπάρχει βασιλικός, μία λάμπα για το μωρό και μια Παναγία που κρατάει τη ζωή στα χέρια της και\ χαμογελάει… Θε μου πόσο ήταν όμορφη, σαν ένα φωτισμένο δένδρο μια παλιά νύχτα Χριστουγέννων…»

 

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας! Καλή τύχη! Και τολμώ να σας πω Χρόνια καλά! Χρόνια πολλά..!

( δημοσιεύθηκε  στ  αργολικά  26/12/2011   ) 

                                           κυρ..σαμ..

Ενός λεπτού σιγή ... !!!

 

         Ενός  λεπτού  σιγή … !!!

 

Νοτισμένες λέξεις  από την υγρασία της θάλασσας απαγκιάζουν σε φιλόξενα  λεξικά . Έως την επόμενη στιγμή που θα κληθούν για πολλοστή φορά  να φωτίσουν  θλιβερά γεγονότα .

     Παράξενη εποχή . Ανάμεσα  στις ευχές , τα λαμπιόνια , βεγγαλικά, πυροτεχνήματα , κυρίως τις παρενέργειες  που αφήνει  στο διάβα της  η λαίλαπα  της πανδημίας ..

   Ανάμεσα στο  αναπνόηχο του Αι  Βασίλη  : Χο.! Χο! Χο! Υπάρχει  δυστυχώς μία γκρίζα ζώνη που έρχεται να προστεθεί στην μελαγχολία των Χριστουγέννων .

  Παράξενη εποχή .  Η ανθρωπιά  παγκοσμίως  συνεχίζει να δοκιμάζεται  με τα πιο ακραία  παιχνίδια της απληστίας  και αλαζονείας  του ανθρώπου .

  Οι  αιτίες του πολέμου  παραμένουν αλώβητες  και οι ρίζες του κακού  φουντώνουν , διακλαδίζονται  επικίνδυνα , κι εμείς ως ανθρώπινο είδος  τρέμουμε  μη και χάσουμε  τα ψευδεπίγραφα άλλοθι μας .

   Κάτω από τον ίδιο ουρανό πλεούμενα  φορτωμένα με αθώες ψυχές  ρισκάρουν την ζωή τους  αλλά  και την ζωή των παιδιών τους – αλίμονο- γαντζωμένοι  όλοι τους στο δέλεαρ της ελπίδας  αναμετρώνται με τα κύματα της εκμετάλλευσης.

    Βυθίζονται  !  Προξενούν έκτακτα δελτία ειδήσεων .  Υγρός θάνατος … τραγωδία στο Αιγαίο ..  Φυγή προς  τα πού ???

   Μάνη , Αντικύθηρα , Πάρος ..  Πρόσφατα τρία ναυάγια  τόσο κοντά  μας  και ταυτόχρονα μακρινά μας .

    Παράξενη εποχή .   Την ίδια στιγμή ο Άι Βασίλης επιμένει  : Χο.. Χο ..  Χο .. Χο …φωνάζει δυνατότερα πια μήπως   και  καλύψει  το κλάμα του μικρού παιδιού  λίγο πριν το βύθισμα του .!!!   Κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται  όπως δυστυχώς και ο υγρός θάνατος αθώων συν-ανθρώπων μας …! 

   Θαρρώ πως δικαιούνται  ενός λεπτού σιγή .. !!!

       κυρ..σαμ..