Ο κυρ Δεκέμβρης .. !!!

 

      

 

   Ο   κυρ  Δεκέμβρης … !!! 

 

Το άρωμα των γιορτών  σε φιαλίδιο  από σύννεφο , πώς να χωρέσουν όλε οι ευχές ..

  Αληθινές αθώες ευχές  μεταμορφώνονται σε πουλιά .. Φτερουγίζουν  ακολουθούν τα θερμά κλίματα ..

 Αποδημούν  από τόπο σε τόπο , από άνθρωπο σε άνθρωπο .

 Ανακαλύπτουν κρησφύγετα , κρυψώνες , μέσα στις φυλλωσιές της νύχτας .

 Μία ευχάριστη  ανα-κατανομή, ανα- διάρθρωση , ανα-βίωση , ανα- κύκλωση συναισθημάτων .

   Κι  ενώ αυτά μπορεί να (μην) συμβαίνουν  έξω , μέσα  σε κάποια  γωνιά της γης , σε κάποια γειτονιά , σε κάποιο σπίτι , σε κάποιο δωμάτιο  ο φακός μας συλλαμβάνει τον κυρ Δεκέμβρη  εν δράσει ..

Συλλαμβάνει  τον κυρ. Δεκέμβρη

Ευθυτενή  με σφιγμένα χείλη καρφωμένο βλέμμα στην χαρτούρα   σκυμμένο  στο γραφείο του  νυχθημερόν ζυγιάζει  τα πεπραγμένα της χρονιάς .

Ο κυρ  Δεκέμβρης  καθισμένος  σε ημικατεστραμμένη καρέκλα , βυθισμένος στο δούναι και λαβείν .

 Ως ‘άλλος  επίδοξος  λογιστής  εγκαταλείπει το μέτρημα με τα δάχτυλα  και επιστρατεύει την τεχνολογία .

Τα πλήκτρα της αριθμομηχανής  αλλά και του υπολογιστή  ένδοξο πεδίο δράσης ..

 Ο κυρ  Δεκέμβρης  αφοσιωμένος στο δούναι και λαβείν  της καθημερινότητας  σχηματοποιεί , οριοθετεί ,  τον απολογισμό  της χρονιάς .

    Γράφει , σβήνει , συμπληρώνει  στιγμές δράσεις γεγονότα ,παρενέργειες πανδημίας , ναυάγια  απελπισμένων ανθρώπων προσφύγων .

 Πιεζόμενος από τους βαριεστημένους λεπτοδείκτες του ρολογιού που κουβαλούν  τα βάρη της απερχόμενης διαδρομής .

Τόση είναι η κούραση του που αποζητά  ένα σύντομο  διαλλειμματάκι .

  ΄Ετσι ο κυρ Δεκέμβρης  σηκώνεται , σέρνει την καρέκλα του γραφείου στο πάτωμα .

 Προχωρεί προς τον καθρέφτη , στέκεται  μπρός του . Ασάλευτος προς στιγμή .

 Το μόνο μέλος του σώματος του που κινείται  είναι η δεξιά παλάμη που έρχεται να  θωπεύσει το κάτω μέρος του σαγονιού του .

  Σκεπτικός καμαρώνει το επίσης σκεπτικό είδωλό του όπως αυτό προβάλλεται στον πολυκαιρισμένο καθρέφτη .

Ακολουθούν μερικά σιωπηλά δευτερόλεπτα και ο κυρ Δεκέμβρης  πατά  στις μύτες του παπουτσιού  ανασηκώνει  και τεντώνει  το σώμα του , τα χέρια  ψηλά ,πλαγίως αλλά και χιαστί ζωγραφίζουν  στον αγέρα .

 Επιδίδεται  σε ασκήσεις  ξεμουδιάσματος , επιλέγει  γκριμάτσες  προσώπου  παραμορφωτικές , και δείχνει  να απολαμβάνει  το αυτοσχέδιο  παιχνίδι με τον γηραιό καθρέφτη .

    ¨Έπειτα ο κυρ Δεκέμβρης  πλησιάζει την μπαλκονόπορτα , με τις χαλαρές πλέον παλάμες  τραβά  την κουρτίνα , ανοίγει την δίφυλλη πόρτα και παίρνει θέση  παρατηρητή έξω  στο μπαλκόνι .

   Το  βλέμμα του ξανοίγεται  σχεδόν ξετυλίγεται σαν κουβάρι  σαν το νήμα διαπερνά  πλατείες , γειτονιές , σοκάκια , πεζόδρομους , πάρκα , το κάθε ένα ξεχωριστά αλλά και όλα μαζί  πνιγμένα σε λαμπιόνια ..

Η πρώτη σκέψη που του έρχεται:

…..  Αυθαίρετη εισβολή στην ηρεμία της νύχτας ..

Αυτό ψελλίζει  και με αργές κινήσεις επιστρέφει  στο γραφείο του .

Το σώμα του παραδίδεται  εκ νέου στην ημικατεστραμένη καρέκλα  με μία μηχανική κίνηση του χεριού  τραβά  ένα λεπτεπίλεπτο έλασμα που αιωρείται  πλαγίως του φωτιστικού –πορτατιφ- σκόρπιο σκοτάδι απλώνεται  παντού εκτός από την επιφάνεια  του γραφείου και πέριξ αυτού .

   Ο  κυρ   Δεκέμβρης  επιλέγει αυτή την φορά  την δια χειρός γραφή , γιαυτό και  υφαρπάζει από την στοιβαγμένη  χαρτοσύναξη  μια λευκή κόλα  επιστρατεύει  το μολύβι .

Ανασαλεύει  τα μικροαντικείμενα προκειμένου να εντοπίσει την ξύστρα .

 Ένα φρεσκάρισμα της μύτης του μολυβιού  χρήσιμο .

 Πράγματι  καθώς τα ρινίσματα του αποφλοιωμένου μολυβιού  αποκαλύπτουν το προσωπείο  του , ο κυρ Δεκέμβρης  αποφασίζει   να γράψει  για την μελαγχολία των Χριστουγέννων  ταχτοποιεί την σκέψη του  και ξεκινά :

 …. Αγαπητέ  συνάνθρωπε …!

.. Αν τούτη την στιγμή  σ  έχει  καταβάλλει  η μελαγχολία των Χριστουγέννων  αποτίναξε την , κάνε προσπάθεια αναχαίτισης .  Όταν η ζεστασιά  η λάμψη , πηγάζει  εκ των έσω  προς τα έξω  αυθόρμητα  και αβίαστα , με απλές πράξεις  και συμπεριφορές  ανθρώπινες  ,τότε  νιώθει κανείς  την ομορφιά της ζωής .

  Τούτες τις μέρες  δώσε χώρο  στην σκέψη σου  και σε συν-ανθρώπους που έχουν  πραγματική ανάγκη  την κουβέντα  το χαμόγελο το άγγιγμα στην πλάτη  το άγγιγμα στην ψυχή .

   Τούτες τις  μέρες  τα σύννεφα πυκνώνουν  η ατμόσφαιρα βαραίνει  σε χώρους όπως  φυλακές Νοσοκομεία  Γηροκομεία  Πρόσφυγες ..

   Θαρρώ πως είναι χρήσιμο  να σπάσουμε   το φράγμα της διαπίστωσης  και ως συν-άνθρωποι με τρόπο διακριτικό να φτάσουμε   σε πράξεις .

Αλλιώς από συν-άνθρωποι θα καταλήξουμε  πλην-άνθρωποι ….

   Ο  κυρ Δεκέμβρης  διπλώνει προσεχτικά το σημείωμα και το μεταμορφώνει δεξιοτεχνικά σε αεροπλανάκι   συγκεντρώνει τα προσωπικά του πράγματα  εντελώς νωχελικά  παίρνει μια βαθιά ανάσα ,  αποχαιρετά συγκινημένος  τον χώρο του .

Βγαίνοντας   έξω  στο πρώτο  τετράγωνο πριν την αναχώρηση του  απελευθερώνει το χάρτινο --σημείωμα-αεροπλανάκι  με ορμή  και το απογειώνει στον αγέρα .

 Για αρκετά λεπτά της ώρας  παρακολουθεί  την εναέρια  πτήση  και την ανάμειξη του . Παρατηρεί   ελπιδοφόρα σμήνη ευχών για το καινούργιο  ανεξερεύνητο  που έρχεται …το  2022 ..

 

    Απορροφημένος  από την ατμόσφαιρα  του αποχωρισμού  δοκιμάζει  μ  ένα  κλικ  και αφήνεται στα βήματα της επιστροφής .  Κοντοστέκεται .  Στρέφει το βλέμμα του προς τα πίσω και προσπαθεί ν αρθρώσει μια ευχή . 

    Σχεδόν  ψελλίζει :

.....   καλοδεχούμενο  και καλότυχο ας είναι ..!

Χώνεται  στο βάθος  του χώρου , στο βάθος του χρόνου  . Στο βάθος του χωροχρόνου !

   Τώρα πλέον ο κυρ Δεκέμβρης  όσο απομακρύνεται  φαντάζει  σαν μία λεπτή  καχεκτική σχεδόν αόρατη  σιλουέτα .

  Την ίδια στιγμή  το αεροπλανάκι –σημείωμα -  ελίσσεται  ανάμεσα  στις πυρακτωμένες ευχές , συνεχίζει την πτήση σε χαμηλό ορίζοντα .. !

   Το φτερούγισμα του παλιού το σκίρτημα του νέου και η παλίρροια της ψυχής …

   ΄Αραγε πώς να φυγαδεύσουμε  το γκρίζο των ματιών του γέροντα χρόνου ???

       κυρ..σαμ..