Κρεμασμένη στα μανταλάκια των περιπτέρων η ζωή μας .
Κι εμείς λαθραναγνώστες εξαργυρώνουμε την δίψα της ανάγνωσης , πνιγμένοι στην ορθοστασία , διαλέγουμε ένα δίλεπτο διάλειμμα από την τρεχάλα της καθημερινότητας .
Κατεβαίνουμε είτε την Πανεπιστημίου είτε την Σταδίου είτε την Ακαδημίας .
Ωστόσο δεν έχει σημασία η ονοματολογία της καθόδου όσο ο χαρακτηρισμός …κατεβαίνουμε ..
Τα πρωτοσέλιδα σφύζουν από θρήνο συνανθρώπων μας .
Θύματα φονικού εγκέλαδου . Λάσπη , χώμα , και μπουχό .
Μόνο που πίσω από τον μπουχό μεγάλες αλήθειες ανατέλλουν και γκριζάρουν την ανέμελη σκέψη μας .
Προσγειώνουν έστω προσωρινά το βήμα . Πατάμε στην γη .
Νιώθουμε την ενέργεια της να διαπερνά από το πέλμα μας σε όλο το σώμα .
Ξεπεζεύουμε για λίγο το ατομικό συννεφάκι μας και επιστρέφουμε στα ερείπια της πραγματικότητας .
Η ζωή και ο θάνατος πιασμένοι χέρι – χέρι .Είναι γεγονός κάθε που η φύση επαναστατεί από τα παραγόμενα ερείπια ανασύρεται θρήνος , κελεύσματα, οργή, θυμός , αλλά και αναστοχασμοί όπως :
Τίποτε δεν είναι δεδομένο παρά μόνο τούτη η στιγμή . Και αυτός είναι ισχυρός λόγος να βιώνουμε το τώρα και να αποφεύγουμε τα άλματα .. !
Στο τώρα τα στοιβαγμένα χαλάσματα , οι ανθρώπινες ψυχές , ο πόνος η θλίψη και η οργή , προκαλούν έναν δεύτερο σεισμό – ταρακούνημα- στην καρδιά στο μυαλό και στην σκέψη μας ..!
κυρ...σαμ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου