ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΑΓΚΑΛΙΑ -- ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ..!

 

ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΑΓΚΑΛΙΑ – ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ..!

 

Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες έχετε την καλησπέρα μου και την σκέψη μου ..!

Θαρρώ πως ένα ευχαριστώ είναι αδύναμο να χωρέσει το μέγεθος και να αντέξει το βάρος της αξίας των ποικίλων συναισθημάτων που κοχλάζουν στην τεράστια αγκαλιά που τόσο απλόχερα την νιώθω να με περιτυλίγει . Η θέρμη της και η ζέση της αντανακλά ανθρωπιά .

Συναισθήματα που παράγουν οι διάσπαρτες ευχές σας για την επιτυχή έκβαση της υγείας μου , δημιουργούν μια λίμνη στην οποία καθώς καθρεφτίζομαι αντλώ δύναμη ,κουράγιο, ενέργεια , οξυγόνο, ζωή .. Ναι ΖΩΗ .. !!!

Το βλέμμα μου αμήχανο υγρό απορροφά την συγκινητική τούτη στιγμή ενώ η αλμύρα των δακρύων μου υπογραμμίζει την βαθύτατη ευγνωμοσύνη μου για όλους τους φίλους και τις φίλες που αφιερώσατε χώρο στην σκέψη σας ..

Φίλες και φίλοι όταν έδινα την πρώτη μάχη 2018 έπειτα από χημειοθεραπεία γράφτηκε εν θερμώ το ποίημα

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΦΩΝΑΞΩ . Από καρδιάς σας το αφιερώνω και σας ευχαριστώ για το πολύτιμο οξυγόνο την πολύτιμη αγκαλιά σας .

 

 

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΦΩΝΑΞΩ 

 

΄Εξω φυσάει !

Ο αγέρας ανοίγει το << παραμύθι >>

Το φως ξετυλίγεται και εισβάλλει,

το ίδιο και η ανάσα της νύχτας

Ξετυλίγεται και εισβάλλει

στους πανύψηλους λευκούς τοίχους .

Μόλις και μετά βίας διακρίνω κηλίδες ζωής .

Ποτέ δεν θα φωνάξω Ζήτω ο θάνατος ,

αλλά θα κοιτάξω αυτόν τον ίδιο

τον θάνατο κατάματα

με αυτό το βλέμμα

που μοιραζόμαστε την ζωή απλόχερα .!

 

( από την χειροποίητη έκδοση ΗΜΙΘΑΝΗ ΚΕΡΑΜΙΔΙΑ 2018 )

 

κυρ...σαμ..

<<.... ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ..>>

 

      

               Καρκίνος  δάσκαλος  και  φίλος … !

 

        ¨Ένα γράμμα ζητά τον παραλήπτη του

 

Να   με  πάλι   εδώ !  ¨Έπειτα από το μπες βγες  σε ραντεβού ιατρικού περιεχομένου , κάνω ένα διάλλειμα . Επιστρέφω για λίγο στο Ναύπλιο . Βυθισμένος , κολυμπώ ανάμεσα σε διαγνώσεις ,, λίαν ύποπτα ευρήματα , διήθημα , υποτροπή ,καινούργια θεραπεία . Γοργή αντιμετώπιση με πιθανό –τρίτο κατά σειρά-   επερχόμενο χειρουργείο .

Μα πριν εκπνεύσει η τελευταία φράση , έρχεται η φωνή του εκφωνητή  από το ραδιοφωνάκι  και υπερθεματίζει την  παγκόσμια ημέρα της αγκαλιάς  . Γεγονός που με ωθεί  στο συναρμολόγημα  στιγμών, σκέψεων, κάτι σαν αέρινο σινιάλο , αέρινη  αγκαλιά  αφιερωμένη σε όσους  νόσησαν η έχουν νοσήσει  από καρκίνο .

Άνοιξη 2017.! Χειρουργείο , διάγνωση καρκίνου παχύ εντέρου ,  τόσο ξαφνικά . Αιφνιδιασμός γεγονότων .!

 Κλείνω τα  μάτια  στέκομαι μπρος στον καθρέφτη  βυθίζομαι στους θορύβους  που ξεχειλίζουν  από τις ρωγμές  του παρελθόντος .

   Άραγε πως νικιέται ο φόβος ??  Θα νικήσω  η  θα νικηθώ ?? Συνωστισμός στο μυαλό .  Σκέψεις αφιερωμένες  σε όσους/ες  έχουν νοσήσει ,  η   νοσούν  από καρκίνο .  Σε όσους  παίζουν κρυφτούλι  με το  καρκινάκι … !  Η μάχη δόθηκε , κερδήθηκε .

Για πόσο?

2020! Διάγνωση καρκίνος δέρματος , μελάνωμα σε στάδιο 3 .  Χειρουργείο. Καινούργια γνωριμία με το καρκινάκι .. Αγώνας με θεραπευτική αγωγή … Στο μεταίχμιο  με το πεδίο της  παρακολούθησης και

2023..! ..<< Εύρημα  λίαν ύποπτο  για κακοήθη  προέλευση ..>>    ΄Όταν λούζεσαι  στα νερά  μιας ρευστοποιημένης  εβδομάδας  όπου το περιεχόμενο  γνωμάτευσης  σε ξανασυστήνει  εκ νέου  με την γνώριμη  φιγούρα  του καρκίνου :

<<  .. είναι  εύρημα λίαν  ύποπτο  για κακοήθη  προέλευση   ..>>  .. <<  διήθημα  στον αριστερό  κάτω  πνευμονικό  λοβό …κλπ…κλπ.. >>  και άλλα παρόμοια ,τότε δεν σου μένει παρά  να την   αναχαιτίζεις  ,   ανασκουμπώνοντας τις ανάσες  σου και να  πιάνεσαι  από όσες χειρολαβές  σου έχουν μείνει , κυρίως να συμμετέχεις σε αυτό που λέγεται ζωή .

Επί του παρόντος    κλείνω τα μάτια μπρος στον καθρέφτη και φαντασιώνομαι την μελωδία που γεννούν τα λόγια  του  Βραζιλιάνου  ποιητή ,συγγραφέα ,και δοκιμιογράφου   Μάριο  δε Αντράδε …

 

              …..   Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων … !

 

    ….. << …..  Μέτρησα τα χρόνια μου  και συνειδητοποίησα  ότι  μου υπολείπεται  λιγότερος χρόνος  ζωής απ  ότι  έχω ζήσει  ως τώρα …….

   Αισθάνομαι όπως  αυτό το παιδάκι  που κέρδισε μια σακούλα  καραμέλες  τις πρώτες τις καταβρόχθισε  με λαιμαργία , αλλά όταν  παρατήρησε  ότι του  απέμειναν  λίγες  άρχισε  να τις γεύεται  με βαθιά  απόλαυση …..

Δεν έχω πια χρόνο  για ατέρμονες  συγκεντρώσεις , όπου  συζητούνται  καταστατικά , νόρμες , διαδικασίες  και εσωτερικοί κανονισμοί , γνωρίζοντας  ότι δε  θα καταλήξει  κανείς πουθενά .

 Δεν έχω πια χρόνο  για να ανέχομαι  παράλογους ανθρώπους  που παρά την χρονολογική τους  ηλικία  δεν έχουν μεγαλώσει . Δεν έχω πια χρόνο να λογομαχώ  με μετριότητες .

 Δε  θέλω να βρίσκομαι  σε συγκεντρώσεις  όπου  παρελαύνουν  παραφουσκωμένοι  εγωισμοί …

   Με  ενοχλεί  η ζήλεια  και όσοι  προσπαθούν  να υποτιμήσουν  τους ικανότερους  για να οικειοποιηθούν  τη θέση τους , το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους .

    Μισώ να είμαι μάρτυρας  των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές  αξίωμα .

   Οι  άνθρωποι δεν συζητούν πια  για το περιεχόμενο … μετά βίας για την επικεφαλίδα .

    Ο  χρόνος  μου είναι λίγος για να συζητώ  για τους τίτλους  και τις επικεφαλίδες .

    Θέλω την ουσία , η ψυχή μου βιάζεται … Μου μένουν  λίγες  καραμέλες στην σακούλα ..

  Θέλω  να ζήσω  δίπλα  σε πρόσωπα  με ανθρώπινη  υπόσταση

Που μπορούν να γελούν  με τα λάθη  τους .

Που δεν χαίρονται  για τον θρίαμβο τους .

Που δεν θεωρούν  τον εαυτόν τους  εκλεκτό  πριν την ώρα τους

Που  δεν αποφεύγουν  τις ευθύνες τους .

Που υπερασπίζονται  την ανθρώπινη  αξιοπρέπεια .

Και το μόνο  που επιθυμούν  είναι  να βαδίζουν  μαζί  με την αλήθεια  και την ειλικρίνεια

Το  ουσιώδες  είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή .

Θέλω  να περιτριγυρίζομαι  από πρόσωπα  που ξέρουν  να  αγγίζουν την καρδιά  των   ανθρώπων

΄Ανθρωποι  τους  οποίους  τα  σκληρά  χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει  κανείς  με απλά αγγίγματα στην ψυχή .

Ναι, βιάζομαι , αλλά μονάχα για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα  μπορεί  να σου χαρίσει .

   Σκοπεύω  να μην πάει  χαμένη καμία από τις καραμέλες  που μου απομένουν .

Είμαι σίγουρος  ότι ορισμένες  θα είναι πιο νόστιμες  απ  όσες έχω φάει .

Σκοπός μου είναι  να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με την συνείδηση μου  και τους αγαπημένους μου ..

    Εύχομαι  και ο δικός σου να είναι ο ίδιος , γιατί με κάποιον τρόπο  θα φτάσεις  κι  εσύ  εκεί … >>

    Διαχρονικές αλήθειες  που αποκρυσταλλώνουν και αγκαλιάζουν  συμπεριφορές ανθρώπινες . Κατά τα λοιπά υγεία να έχουμε και ξύστρα για το μολύβι μας .. !       

                  κυρ..σαμ..

 

.

 

... Τρείς άγνωστοι στην ίδια πόλη ..!!!

 

Kάθε φορά που ο ημεροδείκτης βυθίζεται στη Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα, μ’ ένα μαγικό τρόπο ζωντανεύουν σκέψεις όπως αυτή που λέει ότι τα ομορφότερα πράγματα λέγονται σαν παραμύθι ή ακόμη αλήθειες και ψέματα σουλατσάρουν στην ζύμη του παραμυθιού.

 

– Όμως κ.κ. Μάγοι είναι από διαφορετικό υλικό και περιεχόμενο. Υπάρχουν διάσπαρτες σε γειτονιές και σπίτια της διπλανής μας πόρτας. Υπάρχουν φάτνες π

Τούτη την στιγμή όπου η γενικευμένη αστροσύναξη ευχών συναγωνίζεται στην λάμψη τους αληθινούς αστέρες τ’ ουρανού, ο «φακός» της πένας συλλαμβάνει διάφορα στιγμιότυπα, το καθένα κρύβει την δική του αξία.

 

Τρεις άγνωστοι, και θαρρώ άγνωστοι σε όλη την πόλη, φανερά κατάκοποι, κρατούν στα χέρια τους μικρές αποσκευές, σταματούν και με περισσή ευγένεια ξεδιπλώνουν την αγωνία τους:

 

– Καλή σας μέρα! Παρακαλώ μια πληροφορία…
– Ευχαρίστως αν γνωρίζω…
– Χάσαμε το δρόμο… Ποιο δρόμο… Το άστρο!
– Το άστρο
– Ναι το άστρο, αυτό που θα μας οδηγήσει στη Φάτνη. Θέλουμε να μάθουμε σε ποια χώρα βρισκόμαστε..!

 

Διάχυτο ξάφνιασμα λούζει το πρόσωπο μου και όχι μόνο. Κλάσματα του δευτερολέπτου μεσολαβούν μέχρι να επανέλθω.

 

– Εκπληκτικό..! Δηλαδή, με όλο το θάρρος, είστε οι κ.κ. Μάγοι;

 

Χαμογελούν και κουνούν καταφατικά τα κεφάλια τους απατώντας έτσι με την γλώσσα του σώματος, και ταυτόχρονα σκύβουν πάνω σ έναν πελώριο χάρτη. Στα πρόσωπα τους η αγωνία ζωγραφισμένη. Μια κλειστοφοβική δέσμη φαίνεται να κινείται απειλητικά στον περίγυρό τους. Όλοι τους στα πρόθυρα του πανικού.

 

– Να..! Στο σημείο αυτό χάσαμε επαφή με το άστρο.
– Όχι. Μάλλον εδώ. Βλέπεις το σημάδι;

 

Μια μικρή μεταξύ τους διαφωνία, κάτι σαν προέκταση του πανικού, μου δίνει το ερέθισμα να παρέμβω. Σκύβω κι εγώ με την σειρά μου πάνω στο χάρτη και με το δάχτυλό μου δείχνω σ’ ένα σημείο.

 

– Να..! Εδώ βρίσκεσθε τώρα. Και η χώρα λέγεται Ελλάδα!

 

– Αλήθεια; Ελλάδα! Στη χώρα του πολιτισμού, στη χώρα των θαυμάτων; Μα εδώ φαντάζομαι ότι θα μένουν αρκετοί συνάδελφοι Μάγοι! Διαφορετικά, πώς εξηγείται χώρα των θαυμάτων; Ευκαιρία να βλεπόμασταν αλλά δεν έχουμε χρόνο. Ψάχνουμε επειγόντως την φάτνη..!

 

– Ακούστε κ.κ. Μάγοι! Σε ότι αφορά την φάτνη… υπάρχουν αρκετές .. ξέρετε όμως …
– Όμως; Τι θέλετε να πείτε;

 

ου είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού, αλλά και φάτνες που βλέπονται μόνο με τα μάτια της ψυχής.

Τα βλέμματα των τριών διασταυρώνουν την εύλογη απορία.

 

– Σεβαστέ μου κύριε τα λέτε τόσο…

 

– …Τόσο περίεργα; Σας προτείνω να οδηγήσετε τις καμήλες σας προς τις γειτονιές της πόλης. Στα σκοτεινά δρομάκια, εκεί όπου ανθρώπου μάτι δυσκολεύεται ν’ αντικρίσει τις εικόνες. Όχι βέβαια από το σκότος, αλλά από το ακραίο περιεχόμενό τους. Να! Για δείτε, εδώ παρά δίπλα, υπάρχουν συνάνθρωποι που καραδοκούν και «ψαρεύουν» στους κάδους απορριμμάτων.

 

Όσο το παραλήρημα μου ξεδιπλώνετε οι τρείς ξένοι, δώστου και δώστου, βουτούν και ξαναβουτούν σε παχύρρευστο μελάνι, το εκτελών χρέη κονδυλοφόρου τεράστιο μαγικό πούπουλο, και σημειώνουν με τρεμάμενη γραφή ότι προλαβαίνουν από τα λεγόμενά μου.

 

– Περιδιαβείτε στους πεζόδρομους, όπου ξημεροβραδιάζονται σε παγκάκια άστεγοι και άνεργοι, ροκανίζουν τον χρόνο και πνίγουν τον θυμό και τον πόνο τους στην μπυροθεραπεία με την γνωστή φυσική κατάληξη.

 

– Σεβαστέ μου κύριε! Εμείς ψάχνουμε τη συγκεκριμένη φάτνη. Έχουμε ειδική αποστολή..!

 

– Μα και αυτά που σας λέω είναι συγκεκριμένα. Βέβαια παρόμοια μαγευτικά τοπία βρίσκει κανείς ανά τον κόσμο. Κυρίως όπου ανθούν δυστυχώς πόλεμοι, και όπου ευδοκιμούν καταυλισμοί προσφύγων! Τις πληροφορίες αυτές σας δίνω, μια και ανταμώσαμε σε αυτήν την χώρα, σε αυτό το μαγικό σταυροδρόμι…

 

Απόκριση δεν εισέπραξα, παρά μόνο ένα «υπηρεσιακό» χαμόγελο κατανόησης, στη σκιά του οποίου πρόλαβα να καρφιτσώσω κάποιες λιγοστές λέξεις του Τάσου Λειβαδίτη αλιευμένες από τη Συμφωνία αρ. 1:

«…Μα μάγοι και προφήτες δεν υπάρχουν πια. Μόνο τα διπλανά ανθρώπινα χέρια που λίγο ελαφραίνουν τη δυστυχία . Το νου μας στο παιδί. Αλλά να, που λάσπη στο σπίτι από χάρτινους τοίχους υπάρχει βασιλικός, μία λάμπα για το μωρό και μια Παναγία που κρατάει τη ζωή στα χέρια της και\ χαμογελάει… Θε μου πόσο ήταν όμορφη, σαν ένα φωτισμένο δένδρο μια παλιά νύχτα Χριστουγέννων…»

 

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας! Καλή τύχη! Και τολμώ να σας πω Χρόνια καλά! Χρόνια πολλά..!

κυρ...σαμ..

 

Το βιβλίο ανήκει στην συλλογική έκδοση «Έγκλειστο φεγγάρι - Στις φυλακές Τίρυνθας και Ναυπλίου", αποτελούμενη από δεκαοκτώ βιβλία.

Μια συνεργασία των εκδόσεων '' ΆΠΑΡΣΙΣ'' με το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

Θα το βρείτε  στην διεύθυνση :  https://www.aparsis.gr/

ή σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία της περιοχής μας. 
 

Θεατρική απόδραση σε δύο πράξεις ! Τέχνη ΜΕΣΑ με θέα το ΕΞΩ !

            ΕΓΚΛΕΙΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

 

    Θεατρική απόδραση σε δύο πράξεις .. !

 

 

 Καλησπέρα σας  Αγαπημένοι φίλοι και φίλες  , καλώς ήλθατε  στην  ξεχωριστή   φεγγαράδα .  Βραδιά αφιερωμένη  στους έγκλειστους των φυλακών .

 Και όπως συμβαίνει σε κάθε φεγγαράδα    από την μέθη των αναθυμιάσεων  , ελαφραίνουν  κάπως  ακόμη και οι βαριές πύλες των φυλακών .

  Εκεί που το   όνειρο     σαν αερικό σφυρίζει στο μυαλό  ανθρώπων εγκλείστων καλλιτεχνών .

Συνδημιουργοί , συνταξιδιώτες,  συνεπιβάτες ,  αρθρώνουν λόγο , εκφράζονται , γίνονται δρώντα πρόσωπα , νιώθουν χρήσιμοι  σφυρηλατούν την αυτοπεποίθηση τους ..

 

  Λένε πως  οι ομορφότερες αλήθειες  εμφωλεύουν μέσα  στα παραμύθια  μέσα στα όνειρα   μας .

Τρυπώνουν   όπως καλή ώρα  οι ήρωες της σύντομης παραμυθένιας   ιστορίας  την οποία κουβαλώ και  νιώθω την ανάγκη  να μοιραστώ μαζί σας . 

 

Λέει πως εκείνο το πρωί  μπορεί ο ήλιος  να βγήκε πάλι  από το ίδιο σημείο  υπογραμμίζοντας την κανονικότητα  της ζωής  , ταυτόχρονα  όμως  στο χώρο προαυλισμού των φυλακών   σε απόμερη γωνιά  στεκόταν ένας  άνθρωπος .

Ήταν λέει διάφανος   σχεδόν αόρατος  , ένας άνθρωπος με ένα μπαστούνι  που έκανε λέει τον μαέστρο .

  Αυτός  ο άνθρωπος  λέει  πότε ήταν ορατός  και πότε αόρατος , πότε τον έβλεπαν  και πότε δεν τον έβλεπαν .

 Μόνο το μπαστούνι του στον αέρα χόρευε  μετέωρο  χωρίς ανθρώπου χέρι  να το κρατά , και διεύθυνε   το πλήθος των εγκλείστων   οι οποίοι στεκόντουσταν  έκπληκτοι αμήχανοι και απορημένοι  καθώς  αντίκρισαν ξαφνικά  γύρω τους αγάλματα , ανθρώπινες μορφές ,  με ποικίλες δηλωτικές στάσεις του σώματος  .

Αγάλματα παγωμένα λες και ήταν αλώβητα από την ανατολή του ήλιου .

Οι έγκλειστοι  φορώντας ως πρωινό πανωφόρι  μία  ξεσηκωτική   μουσική   που έβγαινε από τα μεγάφωνα των φυλακών , χόρευαν , και παρατηρούσαν τα σιωπηλά  αγάλματα , που  άλλοι τα  ακουμπούσαν  άλλοι  έκαναν  αστεία μαζί τους

Το δε  μπαστούνι  λέει όλο και  λικνιζόταν στον αέρα σαν βέργα  μαέστρου  και διεύθυνε  τον χορό  των εγκλείστων .

Την ίδια στιγμή από τους διάφανους ώμους  του ανθρώπου  φάνηκαν κάτι σαν  ιμάντες , κάτι σαν κλωστές  κανταϊφιού  , αλλά   όσο τον παρατηρούσα    διέκρινα   χρυσίζουσες κλωστές φεγγαριού να τον τραβούν ψηλά επάνω να του δίνουν φτερά και  να πετά  πέρα  από τα παγωμένα αγάλματα  που συνέχιζαν να στέκονται στον χώρο προαυλισμού των εγκλείστων .

Κάποια στιγμή  λέει ο άνθρωπος απλώνει το διάφανο χέρι του να γραπώσει το μπαστούνι , τότε   αυτό μεταμορφώνεται λέει σε φτερό ανέμου , το οποίο φτερό ανέμου   έγραφε  στον  ουράνιο θόλο των φυλακών , πέρα δώθε , πάνω κάτω, φτερό ανέμου  άγγιζε  ένα  ένα  τα παγωμένα αγάλματα  , και ήταν λέει το άγγιγμα τόσο αγαπησιάρικο   με αποτέλεσμα ένα  ένα  τα παγωμένα αγάλματα  να ξεπαγώνουν  να ξεπαγώνουν  να ξεπαγώνουν  και να αρχίζουν λέει να κινούνται στον χώρο να αποκτούν πνοή ανάσα ζωή .

 Ένα  ένα  αγαπημένοι φίλοι και φίλες να  ξεπαγώνουν  συναισθηματικά  ..

  Κι  εδώ  πιάνω στασίδι .

 Ξεπαγώνω συναισθηματικά  είναι το ζητούμενο  κλειδί .

  Κι  εδώ έρχεται το θέατρο με την μορφή παιχνιδιού   να συμβάλλει  και να δώσει ερεθίσματα αφορμές  για  θεατρικές αποδράσεις .

΄Ερχεται η τέχνη !  

Τέχνη ΜΕΣΑ με θέα το ΕΞΩ ..

Δεκέμβρης   1984   -- Δημήτρη Κεχαίδη  η  ΒΕΡΑ , Σκηνοθεσία Λευτέρης Βαρδάκος , συντονισμός Τάσος Παπαηλίου

Διαβάζω δύο σειρές από το πρόγραμμα :

 

<<….  Κάθε τι που συμβάλλει  στην επιβίωση μας , μας δημιουργεί  ευχαρίστηση  μέχρι ευτυχία ….. >>

 

Μάρτης- Απρίλης 1988—Δημήτρη Κεχαίδη  Το ΤΑΒΛΙ

 

<<  … Στην  προσπάθεια του ο καθένας να περισώσει και να προβάλλει  κάποια στοιχεία  έστω της προσωπικότητας του  έρχεται  αντιμέτωπος  με τον περιβάλλοντα χώρο  και τους ανθρώπους που κινούνται σε αυτόν , παρ  όλο  που θα πρεπε  να τους ενώνει κοινή μοίρα …>>

 

2018—2020   --   Παιχνίδι με το Θέατρο - Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ Ιάκωβου Καμπανέλλη

 

<<…. Η συνάντηση μας στο σανίδι  μας χαλάρωσε όλους  και μάθαμε περισσότερα ο ένας για τον άλλον .. >>

 

 

 

 

   Τι αποτυπώνονται στις σελίδες του βιβλίου ???

 

    Θεατρική απόδραση σε δύο πράξεις ..!

 

------ Πρόκειται  για   βιωματική  εμπειρία  που δεν είναι  παρά  προέκταση της εκφραστικής φωνής  των εγκλείστων .. Αποφεύγοντας την παγίδα της ωραιοποίησης  θαρρώ  και ευελπιστώ  πως δίνει την ευκαιρία στο αναγνωστικό κοινό  ν αποδράσει  για λίγο  από τον …. έξω κόσμο  στον κόσμο της φυλακής ..

 

--------  Επίσης  θα  περιπλανηθεί στα  ΤΙ?  Και τα ΠΩΣ ?  Των συναντήσεων μας …

 

-------  Ακόμη ακολουθώντας  μία  νοητή  τεθλασμένη γραμμή  δεκαέξι  αφηγήματα – ποιήματα -   οδηγούν τον αναγνώστη /στρια    λίγο πριν την έξοδο όπου εκεί  βρίσκονται αναρτημένα   σκίτσα – πορτρέτα  δημιουργήματα  έγκλειστου καλλιτέχνη …! 

-------  Τέλος  όταν περιβάλλεσαι  από τόσα ερεθίσματα    σε ένα χώρο όπως είναι η φυλακή  επόμενο να γεννιούνται σκέψεις ,  σκέψεις σαν ποιήματα .

Μέρος αυτών των  συναισθηματικών στιγμών  απαγκιάζουν   στις σελίδες του βιβλίου .

 Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες  κλείνοντας  θα ήθελα να ευχαριστήσω  την  κ. Κοντογιάννη που με έβαλε εκ νέου στην φυλακή ,  καθώς    τον Γιώργο Ευσταθίου και την Κατερίνα Θανοπούλου  από τις εκδόσεις ΑΠΑΡΣΙΣ που αμέσως  εμπιστεύθηκαν τις σκέψεις μου .

 Πρωτίστως βέβαια τους έγκλειστους συνταξιδιώτες  των φυλακών  που στη  δύσκολη  καμπή  της ζωής μου , μου έδωσαν και μου δίνουν δύναμη … ! …

. Σας αφήνω με την αγαπημένη μου ευχή  :

 Υγεία να έχουμε  και ξύστρα για το μολύβι μας !!!

                              Σας  ευχαριστώ .!

    (  Από την  παρουσίαση   του βιβλίου  ΘΕΑΤΡΙΚΗ  ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΕ ΔΥΟ ΠΡΑΞΕΙΣ  μέρος της σειράς  ΕΓΚΛΕΙΣΤΟ  ΦΕΓΓΑΡΙ .. )

                                       Κυριάκος  Σάμιος

 

 

 

  

         2018--2020    παιχνίδι με το θέατρο -- 

Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ  Ιάκωβου  Καμπανέλλη 

  

       Μάρτης  Απρίλης  1988

     Το ΤΑΒΛΙ  Δημήτρη Κεχαίδη

     

        Δεκέμβρης 1984 

 η  ΒΕΡΑ   Δημήτρη  Κεχαίδη 

 Σκηνοθεσία Λευτέρης   Μπαρδάκος 

   Συντονισμός  Τάσος  Παπαηλίου