Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2019

Αφιερωμένες σκέψεις ...! Δεν ντρέπομαι ... ! .. Δεν φοβάμαι .. !!!

¨Όσο  κι  αν  το μελάνι  πυκνό  και δασύ  απλώνει πάνω  στην  λευκή  κόλα , το γεγονός  αυτό  δεν αναγορεύεται  εμπόδιο  στην ροή  του περιεχομένου  των λέξεων , φράσεων ,  και εννοιών  που αναβλύζουν από την σελίδα του ημερολογίου με την υποσημείωση : 4 Φλεβάρη  εορτάζεται  παγκόσμια ημέρα  κατά του καρκίνου . 
    Περιστοιχισμένος από εκκρεμότητες  και προερχόμενος  από προσωπική  περιπέτεια υγείας , δίνω την μάχη με το θηρίο !!!  Να το ονοματίσω ??  Ναι !  Γιατί όχι ??  Δεν ντρέπομαι ..! Δεν φοβάμαι .. !  Λούζομαι και συνεχίζω  να λούζομαι τις παρενέργειες των χημειοθεραπειών  .  Από την πρώτη στιγμή της διάγνωσης  στάθηκα εμπρός στον καθρέφτη  με μισοκλεμένο  χαμόγελο  κοιτάζοντας κατάματα  στο πρόσωπο   τον  απρόσμενο   <<  δάσκαλο >>  και  συνάμα  << φίλο >> τον... καρκίνο.!    
   Το  έχω πεί .  Το έχω  ξαναπεί . 
    Το έχω γράψει . Το έχω ξανά  γράψει . 
  Πάλη  η  αποδοχή ?? 
  Δεν ξέρω για πόσο ??
 Ίσως για λίγο ? 
  Ίσως για πολύ ? 
Ίσως  για πάντα ??
Δεν  με  απασχολεί ..!
Ωστόσο  βουτώ  και ξαναβουτώ  στις  παρενέργειες  των χημειοθεραπειών . Ανακτώ δυνάμεις , και το βλέμμα μου θαρρείς  τρέχει  σε βρεγμένη άσφαλτο .  
    Αντανακλάσεις , διαθλάσεις , φυτρώνουν  σπινθηροβολούν 
προσπαθώ  να τις βάλω σε τάξη αλλά αυτές  χοροπηδούν  σαν τις στάλες  της  βροχής . 
   Τόσο ξαφνικά . Τόσο  ακαριαία . Ανατροπή  καθημερινότητας . Αιφνιδιασμός  γεγονότων . Αστραποβολές από αυτές που  η λάμψη τους  στιγμιαία διαλύουν  την σκοτεινιά , πριν το βλέμμα  απορροφήσει τον  θόρυβο που προκαλεί  το δίλημμα : Πάλη η αποδοχή ?  Ένα  δίλημμα που εξελίσσεται σ  εύθραυστο παιχνίδι .. !   
    Συνωστισμός  στο  μυαλό . Σκέψεις  ποικίλες  διασχίζουν λεωφόρους και παρόδους σαν τ  απείθαρχα  μοτοσακό  της Μπανγκόκ  .  Ελίσσονται  και σφυρίζουν  χιαστί και κάθετα . Αγέρηδες φυγαδεύουν  από τους ασκούς του Αιόλου  θυμό  και  οργή .. 
   Κλείνω τ αυτιά  μου , στέκομαι μπρος στον καθρέφτη . Σε λίγο  δεν ξέρω πως , το δάχτυλό μου μεταμορφώνεται  σε μολύβι ,και πάνω στα χνάρια της ανασαιμιάς  σκαρφαλώνουν σύμφωνα και φωνήεντα , λέξεις και φράσεις , όπως :  << ... η μεγαλύτερη απώλεια  είναι αυτό που πεθαίνει μέσα μας  ενώ είμαστε ζωντανοί .. >> ( Νόρμαν  Κούσενς ) .   
  Σκέψεις  αφιερωμένες  σε όσους έχουν νοσήσει  από καρκίνο , σε αυτούς που νοσούν  η θα νοσήσουν από καρκίνο  η άλλη σοβαρή αρρώστια  και στις οικογένειες τους .
                                                     ...κυρ .. σαμ ..


                                                        
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: