Νύχτα σε γεύση φραγκοστάφυλου..!

 

 Τα χρόνια κυλούν .   Ο Άνθιμος Σεπεντζόγλου   στα πρώτα του βήματα  κάτω από τον Αττικό ουρανό .Τόπος δράσης Αθήνα

    πρακτορεία λεωφορείων  του Κηφισού . Έτσι τα λέγανε από παλιά .

Γύρω του   στροβιλισμοί από θορύβους  αναμεμειγμένους  σφίγγουν περισσότερο  την θηλιά της αναποφασιστικότητας  . Μετρά  και ξαναμετρά   τα λιγοστά χρήματα  , κάνει υπολογισμούς  για τον προορισμό  του .

 Τα βγάζει  από την μία τσέπη και τα τοποθετεί  στην άλλη , λες και με αυτόν τον  τρόπο  ως εκ θαύματος επρόκειτο  ν  αυγατίσουν . 

 Χώνεται   στην βουή  μπερδεύεται  στο πλήθος  και το βλέμμα   φωτογραφίζει  ανθρώπους  με ταξιδεμένη σκέψη  , άλλους  στον βηματισμό της βιασύνης , και άλλους να σέρνονται  σαν υπέργηροι  λεπτοδείκτες  βαριεστημένου ρολογιού ..! 
   Τα λεωφορεία  σε αργό  αλλά τακτικό τέμπο  ξεμυτίζουν  από τις αποβάθρες τους με προορισμό   πόλεις  της Πελοποννήσου  ..

  Ο Άνθιμος   ήδη έχει βρει καταφύγιο   σ ένα από τα πολλά ημικατεστραμένα  παγκάκια . 

 Από το στασίδι αυτό  το μόνο που του  μένει ν  αρπάξει την ευκαιρία  ώστε  να φρεσκάρει  την γνώση της γεωγραφίας    . 

 Οι αφετηρίες των λεωφορείων  ορμητήρια  όπως για    Κόρινθος, Τρίπολη , Αργος, Ναύπλιο , Πάτρα, Πύργος , και λοιπές ονομασίες  κυρίως  πρωτευουσών Πελοποννήσου  .. !

 Ροκανίζει  αρκετό χρόνο  έως ότου  αποφασίζει  ν  αναβάλλει  αυτό που είχε στο μυαλό του .

 Την επιθυμία  ν ανταποκριθεί  στο ένστικτό  που του λέει ότι στο σημείο αυτό θ ανταμώσει και πάλι  την κοπέλα που του  έχει στερήσει τρόπο τινά μέρος από τον ύπνο  του .

 Η ώρα περνά . Ήδη η νύχτα  στο ξεκίνημα της. Σουλατσάρει όπως και οι λιγοστοί πια εκκολαπτόμενο ι επιβάτες  υπό το βάρος όχι μόνο των αποσκευών αλλά και της σκέψης τους αναχωρούν για τον προορισμό  τους. 

Οι ελπίδες  του   εξαερώνονται  ... ! Αντίθετα στο μυαλό  βαθιά παραμένει έντονα   η μορφή της  κοπέλας , το πέρασμα της , η αύρα της  . 

 …. Ίσως  την  επόμενη φορά  σταθώ   τυχερός .

     Ψιθυρίζει ! Σφίγγει τα χείλη  δίνει ένα  σάλτο από το  παγκάκι  αποφασιστικά  βαδίζει παράλληλα  τον δρόμο που οδηγεί στην έξοδο του σταθμού  των λεωφορείων .

Ένα μεσαίου μεγέθους περίπτερο  ηλιοκαμένο από τα χνάρια του χρόνου  τοποθετημένο με τέτοιο τρόπο σε τέτοιο σημείο που ο σωματότυπος του  περισσότερο σε παραπέμπει σε ξύλινο  φυλάκιο παρά σε κατασκευή με υπηρεσίες περίπτερου ..

.  Το πρόσωπο ενός ανθρώπου καδραρισμένο στο άνοιγμα , με φόντο πολύχρωμα κουτάκια  και άλλα μικροαντικείμενα

Το χαμόγελο του περιπτερά γάργαρο  ξεχειλίζει   υφαρπάζοντας  έτσι  και το δικό του  ελαφρύ μειδίαμα ...
------  Πάλι εδώ φιλαράκο ...
-----   Σάμπως  μπορώ να κάνω και αλλιώς .  με  καίει  ...
-----  Τι να σου πω χαράς το κουράγιο σου .. 
Νωχελικά και κάπως μηχανικά  η παλάμη του βουτά στην τσέπη , σκόρπια κέρματα κι ένα χάρτινο νόμισμα  ανασύρονται και πειθαρχούν  στο καινούργιο μέτρημα .

 Το βλέμμα του  περιμετρικώς σαρώνει την πραμάτεια του περιπτερά .  Σταματά σε μια στιβάδα από σοκολάτες .  Απελευθερώνει  την πολύχρωμη  και σχεδόν αμέσως ...
----  Τι σας οφείλω  ?? 
----   Δύο δραχμούλες !!
-----  Ορίστε ..!. Μου λέτε και την ώρα ?? 
-----  11.30 ...  Προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις  το  αστικό .... 
  Η τελευταία  ατάκα σαν  ν  αφύπνισε  την εγρήγορση   του..
 --- Σας  ευχαριστώ ..  τα  λέμε αύριο πάλι ... !  
 Και χώνεται  στο ηχηρό σκοτάδι ...
 Ο Περιπτεράς  έχει καρφώσει το βλέμμα του επάνω στο τρεχειό και την βιασύνη    και  παρά το γάργαρο γέλιο του ,σοβαρεύει ξαφνικά 
----- Αύριο πάλι ?? Τι μου είπε το άτομο ??  Βρε χαράς στο κουράγιο του ... !
  Σε αργό πλάνο  επιστρέφει στο σκαμπουδάκι του , και αφήνεται στην μουσική περαντζάδα  όπως αυτή ξεδιπλώνεται από το τραντζιστοράκι που πάντα του κρατά συντροφιά ... ! 

Ο Άνθιμος στο παρά τρίχα προλαβαίνει το αστικό  λεωφορείο . Καταλαμβάνει την αγαπημένη του θέση .

¨Όρθιος  στο πίσω μέρος του διαδρόμου .  Το μέτωπο  κολλημένο στο θολό  παρμπρίζ  του λεωφορείου .

 Οι αναταράξεις και το τράνταγμα  δίνουν ρυθμό στις  σκέψεις του :

----- Πως ξέμεινα  σε άγνωστη πόλη .  Με τα κτίρια  αλώβητα  στον χρόνο  και λουσμένα  από την οχλοβοή  των αστεριών της νύχτας που ήδη  έχει προχωρήσει .

 Τότε  σχεδόν μηχανικά  και αρκετή βιασύνη  μη και δεν προλάβει  γέρνει περισσότερο στο  θολό  παρμπρίζ του παράθυρου  και πάνω στην θαμπάδα    δια μέσου του δαχτύλου του προσθέτει και την δική του θολούρα :

  Ο άδειος χώρος  κρύβει

 ένα γεμάτο παρελθόν ,

ένα βουβό τηλεφώνημα

μια ολόγιομη ευχή

Ένα κρυφό χαμόγελο

Μια φανερή επιθυμία

Ένα ηχηρό παραμιλητό

Μία σιωπηλή περιπλάνηση …

Σε λίγο   εγκαταλείπει την ιδιότητα του επιβάτη  κατεβαίνει από το λεωφορείο και συνεχίζει  πεζός πια την νυχτερινή  διαδρομή . 

Με την άκρη των ματιών  αντιλαμβάνεται  να τον ακολουθεί ένα αδέσποτο σκυλί .

 Σταματά. Αυτό φαίνεται να τον μιμείται. Μένει ασάλευτο , στέκεται απέναντι του , σκύβει προσεχτικά μη και το φοβίσει .

 Το βλέμμα του  ως μη ανθρώπου  το νιώθει  να τον αγκαλιάζει , και όσο αυτό τον  τυλίγει όλο και περισσότερο  το γαλήνεμά του  διαπερνά εντός του .

   Αφήνει το χέρι   να τρέξει πάνω στο πυκνό τρίχωμα του .

 Το χάδι  απορροφά την αγάπη   όπως αυτό – ως μη άνθρωπος – γνωρίζει  να προσφέρει .

   Και από τότε δικαιωματικά  πήρε θέση στην έγνοια του .

 Την επομένη  το έψαξε όπως και την μεθεπομένη  λίγο πριν αναχωρήσει  στα πατρώα εδάφη  για το Αυγουστιάτικο χαρτζιλίκι . 

Ναι. Η σύντομη ευκαιριακή  επίσκεψη του Άνθιμου  στην Αθήνα  απέφερε μόνο  γεύση φραγκοστάφυλου .  Ας είναι .. 

                               ..κυρ..σαμ..