Ο Κωστάκης...ο Κωστής...ο Κώστας ... !!!

Μάλλον πιο εύστοχη θεωρώ την σειρά :  Ο  Κωστάκης ..ο  Κωστής που δεν πρόλαβε να γίνει Κώστας !!!  Δυστυχώς έφυγε νωρίς !  Γρήγορα πέρασε ο καιρός και ο ήλιος  μας βρίσκει  λίγες μέρες πριν το μνημόσυνο του .  Σάββατο  στην  Θεομάνα Νέας Κίου . Δυο λόγια , κάτι σαν υστερόγραφο καταθέτω  αφιερωμένα στον Κωστάκη που δεν πρόλαβε να γίνει Κώστας .  Γειτονόπουλο . Το πατρικό σπίτι  σχεδόν απέναντι με το δικό του . Το  γεγονός ότι το φευγιό του  συνέπεσε  με το αντίο του πατέρα μου  , βαραίνει  πιότερο  το μελάνι . Το κέλυφος της ψυχής  παραμένει αλώβητο  από τον χρόνο .  Γιαυτό και η απόσταση  που δημιουργείται  από την παλινδρόμηση των φράσεων ... έφυγε νωρίς καθώς και την ... πλήρης ημερών  μηδενίζεται . Όπως και νάχει  ο πόνος παραμένει  η θλίψη παραμένει το κενό παραμένει . Βεβαίως σε διαφορετικά μεγέθη .  Ναι τον θυμάμαι στην προσφυγική γειτονιά μας . Ήσυχος , αθόρυβος , με το ποδήλατό του , πολλές φορές  με το μοτοσακό ( παπάκι )  διασταυρώνονταν  οι πορείες μας στο δρόμο .  Εγώ πεζός  και αυτός σοβαρός  βουτηγμένος  στην σκέψη του , μια αδιόρατη  μελαγχολία  ζωγραφισμένη  στο πρόσωπο . Δύσκολα παιδικά χρόνια όπως   και τα δικά μας .  Ο Κωστάκης που δεν πρόλαβε να γίνει Κώστας .   Πολλές φορές ένιωθα  την επιθυμία  να μιλήσουμε , να πούμε  κάτι παραπάνω  από το τυπικό χαίρεται ,  καλημέρα . Το ίδιο  φαντάζομαι  να ένιωθε  και αυτός .  Είναι γεγονός πως στις μικρές κοινωνίες οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας σημαδεύουν  περισσότερο την καθημερινότητα μας . 
      Στις μικρές κοινωνίες  το φιλικό περιβάλλον  ειναι το γιατροσόφι της  μοναξιάς . Δυστυχώς μπορεί οι ορθοπεταλιές της ζωής να ρουφούν  ανηφόρες αλλά καμιά φορά μένουν  από πετάλι  !  Και  τότε αλίμονο ! 
       Ναι..!  Θα  τον θυμάμαι τον Κωστάκη που δεν πρόλαβε να γίνει Κώστας  με την ήσυχη  περπατησιά του , παρουσία αθόρυβη , διακριτική, καλοσυνάτη ! 
        Ελπίζω  κι  εύχομαι να περνά καλά εκεί πάνω και με την υπόλοιπη παρέα της γειτονιάς ...της γειτονιάς των αγγέλων ..!  
                                           κυρ...σαμ...

.. Στην χοάνη του εικοσάλεπτου .. !

 Σε  δωμάτιο ερμητικά κλειστό , λες και μου  έχουν  μπλοκάρει  την σκέψη .  Τρόποι διαφυγής  αδύναμοι .  Σπρώχνω το μελάνι . Μάταια! Δεν στεριώνω συλλαβή . Τρίβω το πρόσωπο μου  με την παλάμη , και με μισοκλεισμένα μάτια  ταξιδεύω , από τόπο σε τόπο ..!  Παλλόμενη  η συγκέντρωση προσοχής μου  και συνάμα ελλειμματική δεν ανταποκρίνεται  στα βασικά καθήκοντα . Αλλού και αλλού ! Ψαχουλεύω τον τοίχο  μήπως και βρώ  κάποια κρύπτη , έστω  μια δίοδο  προς το ξέφωτο .  Δεν είναι πρωτόγνωρο . Μου συμβαίνει !  Όποτε και όταν μου συμβαίνει  παραμερίζω  τα σκόρπια χαρτιά που συντροφεύουν  σημειώσεις πρόχειρες , κάτι σαν αντίδοτα της λήθης .  Οριοθετώ  όσο γίνεται  τον χρόνο  ώστε ν  αποπλεύσουν  οι νεότοκες  σκέψεις.
        Στην χοάνη του εικοσάλεπτου πως να χωρέσουν οι αναταράξεις του νού .!  Ωστόσο  σημειώνω την ημερομηνία σαν αντίποινα του χρόνου : 15--08--18  ασπίδα σε πιθανή μελλοντική άνοια .  
       Το  ξεκίνημα με βρίσκει  να τραμπαλίζομαι  ανάμεσα σε  δύο φράσεις  οι οποίες  στριμώχνονται   με βιασύνη στην μύτη  του μολυβιού .  Ενα ραδιοφωνάκι χρωματίζει την ερμητικότητα  της ατμόσφαιρας . Τα δάχτυλά μου ασυναίσθητα  κλώθουν με το μολύβι διάφορα παιχνιδίσματα . Αυτό διαρκεί λίγο .  Και λέω λίγο γιατί αμέσως μετά  η μολυβένια γραφή  καθελκύει  στην θαλάσσια  περιοχή  της πρώην λευκής κόλας , λέξεις , φράσεις, και διαδρομές λόγου .  Σ  ελάχιστα δευτερόλεπτα απογειώνομαι  λες και φύτρωσαν φτερά στην  ράχη της μνήμης . 
       Και  νά  μαι  τώρα  στα  χνάρια   του Ικάρου . Χιλιόμετρα  κάθετα  πάνω από την γή , φύλλο αιωρούμενο , σκαλωμένο  στο συννεφόκαμα .  Κι  έτσι  πως με ταξιδεύει  από μέρη σε μέρη μια περίεργη  μυρωδιά  αποπνικτική  αναδύεται από παλαιικούς  χάρτες << φορτωμένους >>  με χιλιάδες  ληγμένες διαδρομές .   Και  όλα αυτά μου μοιάζουν  σαν  κονιορτός  σε σχήμα μανιταριού , λες και σκιτσάρει  την ηφαιστειογενή άναρθρη  σκέψη  ντυμένη  στα χρώματα της λάβας .  Ο αγέρας  με γυροφέρνει  παρασύροντας με  σε άγνωστα  χιλιόμετρα  ενώ που και που  φροντίζει  με τους στροβιλισμούς  του  ν  απορροφά  την πλήξη του ονείρου . 
       Μια φιλόξενη χαραμάδα οδηγεί το βλέμμα μου  στον ημιγερμένο πίνακα  με τα κορίτσια της συγνώμης . Τα κορίτσια με παχυλούς γλουτούς . Τα κορίτσια με το ζωντανό χαμόγελο !
    Το  σφυροκόπημα του αγέρα  κι  ένας τεράστιος ήλιος  απεγκλωβίζει  το σκάλωμα της γραφής . Απεγκλωβίζει  στιγμές αποθηκευμένες , συρτάρια που ανοιγοκλείνουν  με κωδικούς απαλλαγμένους  από ψυχρούς αριθμούς .  Αρκεί  μόνο  η θέρμη  και η ζεστασιά των αισθήσεων για να  απελευθερωθούν  ώστε  ν  αναπνεύσουν   διώχνοντας έτσι  τα σκοτάδια του δωματίου .. 
!                                                                                       ....κυρ...σαμ...

Στην σκιά του καλοκαιριού .. !

....  Μου  περιγράφεις το καλοκαίρι 
      σαν ρούχο  επιθυμητό στο σώμα σου .
     Το στένεμα παίρνει  αναβολή 
     παχιά τα λόγια
     μεγάλες κουβέντες .
    Σε  ακούω .. !!!
     Φουριόζος  ο αγέρας  γαζώνει με κυματισμούς
     την ορχήστρα των τζιτζικιών .
     Τώρα  πια 
    άφωνη και βουβή 
    η σκιά του καλοκαιριού ..!
                         ...κυρ... σαμ..
    
                           

                                                           Τα σύννεφα  φλυαρούν  απρόβλεπτα 
                                                           οι στάλες βροχής πέφτουν 
                                                          Η γη περισυλλέγει  την διαδρομή  τους.
                                                          Τα ποτάμια υποδέχονται  την ροή ,
                                                           το άλογο μόλις και προλαβαίνει 
                                                            το πλατσούρισμα των ποδιών του .. !
                                                                                       ...κυρ..σαμ..

Τούτες τις πένθιμες στιγμές .. !!!

 Λένε πως η συν-τετριμμένη γραφή  δεν διαφέρει διόλου  από τους  διαμελισμένους κόκκους  βουτηγμένους σε καυτό μελάνι, ικανό να σκιαγραφεί  μώλωπες της κοινωνίας .  Τούτες τις  πένθιμες στιγμές  το μόνο που ταιριάζει  είναι περισυλλογή  στοχασμός και απέραντη σιωπή .  Τούτες τις στιγμές πληθαίνει πιότερο  ο ουρανός  από το φτερούγισμα  των ψυχών που χάθηκαν στο φονικό διάβα της φωτιάς .
      Η  μυρωδιά του θανάτου  σκόρπια . Δεν αντέχεται  άλλο . Αποκαΐδια  αιωρούμενα  αναμειγνύονται  στην λάμψη του φεγγαριού .  Συν-άνθρωποι μας δοκιμάζονται  με τον πιο ακραίο τρόπο . Αθώες ψυχές  σ ένα φλογερό πάρτι , φτερουγίζουν  πια  καί  γίνονται ένα με τ  άστρα  τ  ουρανού .  Εκείνου του ίδιου ουρανού που με τόση απλοχεριά και ευχαρίστηση   απολαμβάνουμε  εμείς .
     Στερεύουν  τα λόγια . Σώνεται  η λεξικοδεξαμενή . Το  αχ  διάσπαρτο  κοσμεί  την ανάσα . Σιωπές  λαμπαδιασμένες, βουβό κλάμα . Αποκαΐδια . Ανθρώπων έργα . Σαρωτικές φλόγες  σβήνουν  την δίψα τους καταβροχθίζοντας  ανθρώπινες ψυχές . Το παιχνίδι της εισπνοής και εκπνοής , συννεφόκαμα  παντού . Μέσα κι έξω . Μέσα μας κι έξω μας .   Λέξεις  αδύναμες  καταρρέουν  υγροποιούνται  και  απεγνωσμένα κολυμπούν  στην λίμνη των δακρύων .  Ναι  στερεύουν τα λόγια και πως να σβήσεις τον πόνο και την θλίψη .. !
    Καλοπιάνω τον αγέρα  μήπως  και μου κάνει το χατήρι .  Αφήνω στις διαθέσεις του  λέξεις ντυμένες στα λευκά , λέξεις  ορμώμενες  από  ανομολόγητους τόπους  της ψυχής .  Δεν μπορεί , κάπου θα βρεί τα σιωπηλά κρυσφηγετά των αθώων ψυχών .
  Ωστόσο  τώρα που γράφονται τούτα τα λόγια νιώθω να με περιστοιχίζουν τα βλέμματα των αδικοχαμένων  συν-ανθρώπων μας , να με κοιτούν  και  να  μου μιλούν  ακατάπαυστα, ν απαντούν σ  ερωτήματα μου , και να μου εκθέτουν το παράπονο τους  :
 --- Αν  έχω θυμό ??  Και βέβαια έχω . Είμαι λίγο θυμωμένη ... τόσες ψυχές ... Εμείς τα τελευταία μας λόγια ,τελευταίες λέξεις τα   πλέξαμε  μια δυνατή αγκαλιά .. Μια δυνατή σφιχταγκαλιασμένη  στιγμή .. Έτσι φύγαμε .. ! Έπειτα είναι  κι αυτή η αινιγματική  σκιά του δαχτύλου  που μας κουνάτε .. Την νιώθουμε σαν προσβλητικό ριχτάρι .. ταράζει τον ύπνο μας κυρίως  στα μικρά αγγελούδια .. το κούνημα του δαχτύλου εκκρεμές ντροπής ..  Αγκαλιαστείτε  και αλλάξτε τον κόσμο ! Κάντε  το .. !  Μάθετε ν αντιλαμβάνεστε  ένα μέρος από τον πόνο  και τον φόβο του άλλου . 
    Καταλαγιάζω την σκέψη μου !  Μια  απανθρακωμένη αγκαλιά χίλιες λέξεις . Αποφλοιωμένη  πια η θλίψη  απ ασφαλίζει  με μιας  χρώματα και αρώματα  διόλου  συμβατά με την  ανάλαφρη καθημερινότητα μας.  Συνάνθρωποι , δεν αντέχεται άλλο .  Συναισθήματα  σε βίαια  ακραία δοκιμασία  μας  περνούν δια πυρός και σιδήρου .. Ο απόηχος  της  έκρηξης  και η ζωή  εν βρασμώ ψυχής ! Εναπόκειται στην αντίληψη μας  και στην διάθεση μας  κατά πόσο μπορούμε  να τιθασεύσουμε την φλόγα  της παρόρμησης μας  ώστε να παύσουμε πια να δημιουργούμε μώλωπες στο μέτωπο της κοινωνίας . Μη γελιόμαστε η απόσταση από το  η ζωή  εν βρασμώ ψυχής  στο η ζωή  εν  τάφω   είναι αμελητέα , και για ν ακριβολογώ  μηδενική ..!  Εσωκλείω την ευχή  για καλό κατευόδιο  και την ταπεινή συγγνώμη  μου ..!
                                                                                             κυρ... σαμ...

    
 

Η παρέα επάνω μεγαλώνει .. ! .. Α ν τ ι ο πατέρα ..!!! !!!

 Αυτοί που φευγουν και αυτοί που μένουν ..! Από το << μπαμπά μην τρέχεις >>  στο καλοτάξιδο αγεράκι .. !  Κρατώ το χέρι σου , σφίγγω την παλάμη σου  και από το βάθος μου  βγαίνει  η ευχή και προτροπή  ..Δύναμη .. !  Αραχνούφαντη κεντημένη η φράση σου  μόλις και μετά βίας  ξεμυτίζει  απ'ό τα τρεμάμενα χείλη σου .. <  εν  τάξει .. >> . Και ήταν  σαν να μου έλεγες  < πήγαινε και μη στενοχωριέσαι , ολα εντάξει >>   Κι εγώ στεκόμουν όρθιος προσπαθώντας  ν αποτυπώσω  την έκφραση σου , την στάση του σώματος σου , την εικόνα σου οπως ησουν χαλαρός  και βυιθισμένος  στο ταξίδι σου , στο ταξίδι της επιστροφής . Το τέμπο της αναπνοής σου χαρτογραφούσε ανηφοριές και κατηφοριές .   Προσπαθούσα ν αποτυπώσω την ηρεμη στιγμή .  Τέτοια  που να μπορώ  νατην  κουβαλώ  οσο πιο ανώδυνα γίνεται ! ... Γίνεται ?????
    Α  ρε  πατέρα  καλό δρόμο   χαιρετίσματα  στην παρέα .. που ολο και μεγαλώνει  εκει πάνω .. !   Ας έχεις καλό ταξίδι . ! Ο αποχαιρετισμός σου θα γίνει στην Θεομάννα ( Νέα Κίος ) ώρα 6.00μ.μ. Ομως από τις 5.00μμ  θα είμαστε εκεί  για το τελευταίο σου αντίο .
    Α  ρε  πατέρα η παρέα ολο και μεγαλώνει εκεί πάνω ..!  Ομορφο αεράκι  ας συντροφευει το αντάμωμά σου  με την αγαπημένη σου Στέλλα και τον Αργύρη μας .. !

Ειιι .. ! Σεις οι απ έξω μ ακούτε .??

Ειναι κάτι στιγμές  που η φωνή του ανθρώπου  γίνεται λάφυρο  της σαρωτικής  διάθεσης του αέρα . Φωνήεντα, σύμφωνα , φθόγγοι ,  σημεία στήξης , απορρυθμίζονται κι έτσι το νόημα των λέξεων  διαθλάται .  Κάποιες άλλες στιγμές  όμως  η δύναμη του περιεχομένου και των εννοιών   παραμένει αλώβητη  και σθεναρή  σε κάθε λογής  τυφώνα .  Τά λόγια του αέρα  μεταλάσσονται σε λόγια του .. α-γέρα ! Η διαφορά στον τονισμό  αυτομάτως  γεννά αισιόδοξους συνειρμούς (  α- γερά ).
    Οταν η φωνή του ανθρώπου φιλτράρεται  << .. ανάμεσα  στις  γραμμές >>  που οριοθετούν  φυλακές  της Αργολίδας  τα λόγια αποκτούν ιδιέταιρο βάρος και αξία , η χρησιμότητα τους  εχει αποδειχθεί  πως αγγίζει τον κόσμο της φυλακής . Το ερώτημα ειναι κατά πόσο αγγίζει και την έξω κοινωνία ! Κι  εδώ ειναι αναγκαία  και μάχιμη  ευχή  μας !
     Φοιτητές και φοιτήτριες   που βρίσκονται στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών  του Πανεπιστήμιου Πελοποννήσου  Σχολής καλών τεχνών , τόλμησαν ερευνητική βουτιά στην ιστορία των φυλακών  Αργολίδας .   Κολύμπισαν στα βαθιά νερά της έρευνας , κι έφεραν στην επιφάνεια  μνήμες , στιγμές , πληροφορίες , από το απώτερο παρελθόν των φυλακών της Αργολίδας  αλλά και την σκληρή  καθημερινότητα των κρατούμενων ! 
   <<  Ανάμεσα  στις γραμμές .. >>  ξεπηδούν μνήμες , πολιτισμός , κι εκπαίδευση   των εγκλείστων ανθρώπων   που απαρτίζουν την μικροκοινωνία των φυλακών .   Των ανθρώπων που για κάποιο λόγο , κάποια στιγμή  της ζωής τους  έσπασαν το φράγμα της νομιμότητας  !  Στιγμιαίο  λάθος ??  Ισως .. !
    Θαρρώ  πως εμείς που αυτοχαρακτηριζόμαστε  << εξω >>  κοινωνία  χρειάζεται  να διανύσουμε  την απόσταση  απο το ύπάρχω  στο συν-υπάρχω !!!  Οι έγκλιστοι των φυλακών ειναι κάτι παραπάνω  από τους ανθρώπους  της διπλανής  μας πόρτας .. ! Υπάρχουν πλην όμως  δεν συν-υπάρχουν .. ! 
      Δεν  ξέρω πως και γιατί κάθε φορά  που  παρόμοιες αράδες  σουλατσάρουν  στις λευκές σελίδες του σημειωματάριου μου , μια δέσμη ηλιοβολής  αφήνει την σκιά της  και συνοδεύει την σκέψη μου .  Ανάμεικτα συναισθήματα φτερουγίζουν  απανταχού  σαν αποδημητικά πουλιά  που ασθμαίνως  αναζητούν την άνοιξη τους . 
    Ειχα την τύχη να μοιραστώ την ξεχωριστή συγκινητική  ατμόσφαιρα οπως αναδύθηκε στο Βουλευτικό  Ναυπλίου  από τους φοιτητές και φοιτήτριες  των μεταπτυχιακών σπουδών  του  Πανεπιστημίου  Πελοποννήσου - Σχολη Καλών τεχνών ..  Αυτός ειναι ο λόγος και η αφόρμηση  για  να ανασύρω από την μνήμη μου  και να μοιραστώ μαζί σας  απόσπασμα από ανέκδοτη συλλογή :
  ....  Μου πέρασε  από  τον νού να μπολιάσω το φευγα του μυαλού  με τη μοναχική  ηλιαχτίδα . Την ηλιαχτίδα  που τρυπά  τις ριγωτές  ραβδώσεις . Κάποιοι τις λένε κάγκελα .  Συγκεκριμένη  στιγμή . Συγκεκριμένη ώρα  και τσουουουυυπππ !  Η  ηλιαχτίδα !  Γύρευε  από που έρχεται  και τι μαντάτα  κουβαλά  η λαμποκοπή της . 
     Ερχεται και τρυπώνει  την ίδια στιγμή , την ίδια ώρα .  Μοιάζει σαν λεωφορείο  που συλλέγει  αόρατους  επιβάτες . Ερχεται και φλερτάρει  με τις σκιές  μας . Μολύνει με κάποιο τρόπο  το πυκνό σκοτάδι  που πνίγει  το κελί μας , με ολίγα γραμμάρια ελευθερίας . 
     Αφήνομαι με την φαντασία μου . Επιβιβάζομαι στην  λαμποκοπή  της και ταξιδεύω  στην σφαίρα του έξω  κόσμου . 
     Μυρωδιές, καινούργιοι θόρυβοι , ηλιοβασιλέματα , σιωπές , χρώματα , φωνές, γέλια , κλάματα , χαρές, λύπες , ΖΩΗ .. !!!  Μια  εξ  αποστάσεως  σπουδή . Νεκρωμένες  οι αισθήσεις  και πως  ν  αντέξω  τέτοιο μποτιλιάρισμα . 
   Την ίδια στιγμή απ΄΄εξω  οι θόρυβοι  της πόλης  και τα γκάζια  των αυτοκινήτων  ορμούν σαν υπότιτλοι  σε βουβή ταινία  με τίτλο  .. Ειιιι  !  Σεις  οι  απ  έξω ..  μ  ακούτεεε .. ??? 
                                                                                   ...κυρ.....  σαμ ....
     

Γιουσουρούμ εντός μας .. !

 Παγώνω  την εικόνα  με τα σκαλοπάτια  προτού τσιγκλίσουν την εκκολαπτόμενη  υψοφοβία  απομεινάρια στα κατάβαθα  του νου ,  ενοχλητικά φτερουγίσματα  μια  λαθραία εισβολή  στις παρυφές του μυαλού .  Ωστόσο αφήνω τον δρασκελισμό μου να κουμαντάρει  την ισορροπία  της βάδισης , και μηδενίζω  την διαδρομή , η οποία με βρίσκει   στην πλησιέστερη  παλαιικού τύπου  βαριάς κοπής  ξύλινης πόρτας .
     Ακούω φωνές  και δεν χάνω την ευκαιρία . Στέκομαι  στο πλατύσκαλο  σε θέση οκλαδόν  και σαν μωρό  που το σερβίρει  άστοργη μάνα  σε πόρτα  ξένη περιμένω την τύχη μου . Ακούω φωνές να τέμνονται στον αέρα :
   -----  Κάτω από τον ίδιο ουρανό ...
   -----  Τι  κάνω εγώ ... ?
   ----- Τι  κάνεις  εσύ ..?
   -----  Τι κάνει  ο διπλανός ..?
     ----- Τι  κάνουμε όλοι οι άνθρωποι  και φουντώνει η οργή ??
    ----  Απόψε οι εφιάλτες  έχουν ρεπό ....
   -----  Πως  είσαι  σίγουρη ??
  ------    Το  νιώθω μέσα μου οι ευχές μου πιάνουν τελευταία ...
  -------   Ελπίζω να μην διαψευστείς ...
      Φωνές ανάκατα  στον αέρα και από πίσω  σε δεύτερη ανάγνωση  μια μελωδία ασθμαίνοντας  προσπαθεί σαν μουσικό χαλί μήπως και απορροφήσει το χάλι  που γεννά  η εν λόγω αερομαχία των λέξεων .
    Στιγμές  συμπυκνωμένες  βγαλμένες  από ληγμένα ανεμολόγια  εξ  ου  και το σφαγείο  εννοιών και νοημάτων .  Τώρα  είπα  σε λίγο ξε- είπα . Στιγμές συνεπιβάτες  σε μικρόσωμο  κιβώτιο  αποκαλούμενο ασανσέρ.  Στο  πάνω  κάτω της διαδρομής  αμήχανα βλέμματα  εγκλωβισμένα στην βιασύνη  του χρόνου.  Δευτερόλεπτα σιωπής  μεσολαβούν  έως ότου  διασταυρωθούν  στον αέρα .  Το κλειστοφοβικό ασανσέρ  εκτελεί την εντολή  και οδεύει προς τα κάτω .  Βυθίζεται αγκομαχώντας  όχι  από το αθροιστικό  βάρος μας ,  αλλά από το  ελάχιστο  χρονικό περιθώριο , τόσο  όσο   που  να  δικαιολογεί  την πολύπαθη ρήση ... δεν έχω χρόνο ..!
    
  Τι  να  πεις ?? Και πόσα να εννοήσεις ??  Και ύστερα  συχνά πυκνά δυστυχώς πέφτει η κακοτράχαλη  είδηση  αυτοχειρίας με τον έναν η τον άλλο τρόπο .  Είδηση που μας σοκάρει αλλά ταυτόχρονα  ως κοινωνία μας  στέλνει  μπρος στον καθρέφτη  της αλήθειας ! Ώρες καθρεφτιζόμαστε  και προβάρουμε το ένδυμα της πιθανής ευθύνης μας  μήπως και  εντοπίσουμε  τα αίτια τις αφορμές  και τα γιατί  που  δίνουν τροφή  σε  θλιβερές ειδήσεις .
    Όμως  σαν έρθει το πρωί με τον ήλιο μπροστάρη , όλα μυρίζουν αλλιώς , εντός και εκτός των τειχών  όλο και κάποια  πολιτικά παιχνίδια , κάποιοι αθώοι θάνατοι , προκύπτουν .. !  Εμείς πια λες και γινόμαστε ατρόμητοι  Ινδιάνοι , που περιμένουν στην όχθη του ποταμού  μέχρι να δουν  τα πτώματα των εχθρών  τους να περνάνε . Το πρωί όλα μυρίζουν αλλιώς , ενώ την νύχτα .  Την νύχτα έ(ρ)πονται  πολλά  Μες την σιγαλιά της  τρυπώνει  η καθημερινότητα , λιωμένη  από το σεκρέντο  της αφασίας . Τι  είναι σωστό και τι λάθος !  Το παζάρι  σκληρό . Και οι αλήθειες  στοιβαγμένες  σε μπόγους  , σε υπόγεια , σε υπόστεγα . Όλο αυτό το μαυρόασπρο  κοχλάζει  βγάζοντας  υδρατμούς  ασυνεννοησίας από την  γλώσσα της Βαβυλωνίας .. ! Γιουσουρούμ εντός μας ! Όλα κατακρημνίζονται , αναπόφευκτα  θραύσματα  ραγισμένα φωνήεντα  κυριαρχούν στον λόγο  και παράγουν  έναν ιδιότυπο ... τραυλισμό .. !
     Για δες πως μια σταλιά διαδρομή  στο κλειστοφοβικό  ασανσέρ  γίνεται  σταλαγματιά  και ξεχειλίζει  καλή ώρα  σαν την άφρη της μπύρας . Τα  πάνω κάτω της διαδρομής . Τα πάνω κάτω του ποτηριού .  Έτσι συμβαίνει συνήθως.

  Την  νύχτα  όλα καταλαγιάζουν / λέξεις  φυτρώνουν στην μπάρα /  με αλκοόλ και τσιγάρα / στα μάτια σου διαβάζω / ίδιες άυπνες λύπες /  καίνε τα τι και τα πως / αστράφτει  άπλετο φως / ...
                                                                                            ...κυρ...  σαμ...