.Σκέψεις που ανοιγοκλείνουν σαν την υπό δοκιμή αυλαία λίγο πριν την έναρξη παράστασης
.Σκέψεις που γεννιούνται από στιγμές της ζωής , φορτισμένα στιγμιότυπα καρφώνονται και ακολουθούν το βήμα, μπλέκονται στο εύθραυστο νήμα το οποίο μας οδηγεί στην έξοδο του προσωπικού λαβύρινθου .
.Θεατράνθρωπος και διακεκριμένη σκηνοθέτις η Ariane Mnouchkin .ανατρέχει σε παραδείγματα για να αναδείξει την σημασία του θεάτρου την αναγκαιότητα και τις θετικές παρενέργειες που πηγάζουν από τις διεργασίες του . :
<< Ο νους μου πηγαίνει σ εκείνη την Εβραία που έφτιαξε μόνη της ένα θέατρο μέσα στο γκέτο του Βίλνο. Ναι ένα θέατρο. Κλέβοντας από την καθημερινή μερίδα του ψωμιού της έπλαθε μικρές κούκλες από ψίχα.
Και κάθε βράδυ η πεινασμένη γυναίκα ζωντάνευε αυτές τις θρεπτικές φιγούρες έβγαζε τους ψωμένιους ηθοποιούς στην μικροσκοπική τους σκηνούλα , μπροστά σε μερικές δεκάδες θεατές πεινασμένους όπως εκείνη προορισμένους για το ολοκαύτωμα.
Κάθε βράδυ ως το τέλος. Πρέπει να κρατήσουμε την μνήμη αυτής της γυναίκας σαν μια αγιάτρευτη πληγή .
Πρέπει γιατί αν ξεχάσουμε το ψωμένιο θεατράκι του Βίλνο θα χάσουμε το θέατρο .
Ariane Mnouchkin
Πρόγραμμα παράστασης Teatro Espaco Paraty Brazilia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου