...Ο νούς μου πηγαίνει σ εκείνη την Εβραία που εφτιαξε μόνη της ενα θέατρο μέσα στο γκέτο του Βίλνο . Ναι ενα θέατρο.
Κλέβοντας από την καθημερινή μερίδα του ψωμιού της , έπλαθε μικρές κούκλες από ψύχα. Και κάθε βράδυ η πεινασμένη γυναίκα ζωντάνευε αυτές τις θρεπτικές φιγούρες , έβγαζε τούς ψωμένιους ηθοποιούς στην μικροσκοπική τους σκηνούλα , μπροστά σε μερικές δεκάδες θεατές πεινασμένους οπως εκείνη , κι όπως εκείνη προορισμένη για το ολοκαύτωμα...
Κάθε βράδυ ως το τέλος! Πρέπει να κρατήσουμε την μνήμη αυτής της γυναίκας σαν αγιάτρευτη πληγή. Πρέπει γιατί αν ξεχάσουμε το ψωμένιο θεατράκι του Βίλνο , θα χάσουμε το θέατρο .
Ariane Mnouchkin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου