.. Το καπέλο ο κλόουν και η λέξη κλειδί ...!!!

Πως ν αντιμιλήσεις στην βροχή ?Πως να διοχετεύσεις τον θυμό σου ,φλύαρα με λέξεις φράσεις φτιαγμένες από ζύμη του ήλιου του ηλιάτορα ? Πως να δικαιολογήσεις την φράση ...  << .. Χμ! Χμ! Αυτό ειναι άλλο καπέλο ... >> . Φράση που  συχνά πυκνά επισκέπτεται  τα χείλη μας  και σχεδόν κρέμεται πριν εκτοξευθεί  στον περίγυρό μας . Ναί λοιπόν αυτό ειναι αλλο καπέλο, καπέλο με μαγικές ικανότητες . Το  φοράς και σε ταξιδεύει . Το  φοράς και σε μεταμορφώνει , αν προλάβεις να βρείς την λέξη κλειδί ..! Αλλιώς από μόνο του  αναλαμβάνει πρωτοβουλία και δράση . Διαθέτει μεγάλη γκάμα επιλογής και ποικίλες πρωτότυπες  διαδρομές . 
     Φορώ το καπέλο  στέκομαι μπρος στον ¨ομορφο κόσμο και αγγελικά πλασμένο ,  αναζητώντας την λέξη κλειδί  που θ απογειώσει την μαγική του ιδιότητα . Το παιχνίδι  της εκ-πνοής και εισ-πνοής  πλέκεται μ εξαιρετική δεξιοτεχνία  μεταξύ των ανθρώπων . 
    Το  πάρε δώσε των ενεργειών , συγκοινωνούντα δοχεία  και μεις προσπαθούμε να ζυγιάζουμε το βλέμμα μας στην γραμμή  ισορροπίας τους . 
     Στιγμές που εισ-πνέουν ... !
     Στιγμές που εκ-πνέουν .. !
    Στιγμές που απο-ρέουν ..!
    Στιγμές που  κατα- ρέουν ..!
   Ομορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος .. !  Και  ω  του θαύματος το μαγικό καπέλο  με οδηγεί σ ενα άγνωστο δωμάτιο με διάσπαρτα  χρωματιστά πανιά . Πολύχρωμα παρεό  στολίζουν τον τοίχο λες και οριοθετούν εναν τεράστιο γεωφυσικό χάρτη . 
    Θάλασσες, όρη, ποτάμια , λίμνες , υφασμάτινες αποτυπωμένες σελίδες . Εχω ηδη προχωρήσει  στο βάθος του δωματίου και ξαφνικά ανακαλύπτω πως δεν ειμαι μόνος μου ...Παραδίπλα με την άκρη των ματιών μου  βλέπω  εναν μικροσκοπικό δακρυσμένο  κλοουν  που χάρη της κλωστής  στέκει στον τοίχο , παρατηρώντας με το αστείο βλέμμα του  τα όσα συμβαίνουν γύρω  του . Τον πλησιάζω με αργές κινήσεις απλώνω το χέρι μου  και τότε ξεκινά ν ακούγεται μια ξέφρενη μουσική .Αναπάντεχα    μπρος στα έκπληκτα μάτια μου  ο κλόουν απεγκλωβίζεται  από την δέσμια κλωστή , ξεδιπλώνει το σώμα του  και επανέρχεται στην όρθια στάση , πλησιάζει την γωνία με τα χρωματιστά πανιά , αρπάζει ενα παρεό  το ανεμίζει στον αγέρα  και ξεκινά ενα τρελό χορό . 
      Ενω η μουσική  συνεχίζει να διαλαλεί το τέμπο της και τον ρυθμό της  ταυτόχρονα ο ορίζοντας αλλάζει  όψη . Τα μολύβια ως ερωτικά σμήνη  ζωγραφίζουν στον αέρα , σκόρπιες λευκές κόλες   στροβιλίζονται  λες και πρόκειται για θύματα  ονειροπαγίδας . Η ορχήστρα των γραμμάτων αποδρά από τα πλήκτρα της γραφομηχανής . Φωνήεντα, σύμφωνα, περισπωμένη , ερωτηματικά , μικρά , κεφαλαία γράμματα . Ολα στον αέρα να σχηματοποιούν ακαταλαβίστικα σχέδια . Μοναδική εξαίρεση από το βάθος του δωματίου αυτόνομες φράσεις οπως :  << Ναί >>.... << Αν >> ... << Πρέπει >>... << Δεν μπορώ >> ... Φράσεις βαγόνια που συλλέγουν την σκέψη μας .. ! Φράσεις που πασχίζουν ν αποβάλλουν τα εισαγωγικά ,  ν απογυμνωθούν  για να λουσθούν με την αλήθεια  και  ετσι μουσκίδι οπως ειναι  να νιώσουν τα ρίγη  της : Ναι, αν πρέπει δεν μπορώ ... ! Χαμένος στα διλλήματα , αν δεν ηταν το  τρίξιμο της πόρτας απ την χαραμάδα του ονείρου , κι ενα  δυνατό αεράκι να υφαρπάξει το καπέλο μου ο δακρυσμένος  κλοουν και το παρεό θα χόρευαν  ακόμη .
      Ωστόσο χύμα στο πάτωμα   η αλμύρα των δακρύων του  μου τραβά την προσοχή σκύβω  και διαβάζω : ... ακόμη κι αν το βήμα σου σκοντάψει  σε τεθλασμένη άργητα μην σπαταλας το φταίξιμο ... Δώσε χώρο στο κουβάρι του χρόνου ,πριν γίνει κόμπος  και αναμετρηθεί  με τον κόμπο των δακρύων σου . 
                                                                                  .....κυρ...σαμ...

Πάλη η αποδοχή ???

Και  όσο να πείς  κάθε φορά που περνώ την αποκαλούμενη << Γέφυρα >>  που οδηγεί  στο  κτηριακό συγκρότημα  βραχείας νοσηλείας της Ογκολογικής κλινικής ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ Νέας Κηφησιάς   ,  με βήμα σταθερό και την βιασύνη  σχεδόν δεμένη στα μισολυμένα  κορδόνια των παπουτσιών μου , δεν ξέρω γιατί  αλλά όλη αυτή η διαδρομή μου φέρνει στο νού ,  τα μακρόστενα τολ  που διανύει κανείς λίγο πριν επιβιβασθεί στο αεροπλάνο  για την πτήση . Αψογη καθαριότητα  με  κόκκινες και πράσινες γραμμές να τρέχουν χαραγμένες  στο πάτωμα  και να σε καθοδηγούν  στον προορισμό σου . Στις πληροφορίες οι απαντήσεις των υπευθύνων  λακωνικές .. << .. Ανεβείτε στον πρώτο και ακολουθείστε την κόκκινη γραμμή .. >>  η ακόμη   << .. Περάστε την εσωτερική γέφυρα και ακολουθείστε την πράσινη γραμμή .. >>  
       Προσπαθώ και εφευρίσκω τρόπους ώστε ν απαλύνω την αγωνία μου και να επαναφέρω την κομένη  ανάσα στον κανονικό ρυθμό της . Οι σταλαγματιές που ρέουν ενδοφλεβίως μου αναζωπυρώνουν συνειρμούς βροχής . Ναι ειναι στάλες βροχής σε ξεχωριστό τέμπο και ειναι για το καλό μου !      Μέσα στο βύθισμά μου  δοκιμάζω βουτιά στις σελίδες του βιβλίου  του Θανάση Σεφερλή  << Καρκίνος δάσκαλος και φίλος >> εκδόσεις Ψυχογιός . Από τ οπισθόφυλλό του αλιεύω :  << ... Αν διαγνωστείς με καρκίνο δεν τελειώνει η ζωή σου . Σου δίνεται μια ευκαιρία να την κάνεις πιο ουσιαστική και αληθινή .. >>  Ο από-ηχος που πηγάζει από τα συγκεκριμένα λόγια ισως  να  γεννά απορίες πλην όμως δεν εμπεριέχει  μόνο  μια απλή πληροφορία , αντίθετα για εναν που βίωσε και βιώνει  τον καρκίνο αποτελεί προσωπική εμπειρία η οποία με την σειρά της γονιμοποιεί την γνώση !!! 
  Πάλη η αποδοχή ?? Θα νικήσω  η  θα νικηθώ ?? Ερωτήματα που σε ταλανίζουν  και σε οδηγούν στο συμπέρασμα πως τελικά οι δυσκολίες της ζωής  δεν ειναι πρόβλημα που καλείσαι να το λύσεις , χρειάζεται να το  δείς σαν μυστήριο , γιαυτο δεν σου μένει παρά να το  ζήσεις και να το απολαύσεις .  Τούτη την στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες οι δείχτες του ρολογιού παίζουν κρυφτούλι, 6.30 πρωί ! Στρέφω το βλέμμα μου προς τον θόλο τ ουρανού ετσι οπως καδράρεται από την μπαλκονόπορτα  βλέπω τα σύννεφα ν αλλάζουν μορφή  και  όλως περιέργως να σχηματοποιούν ανθρώπινες σιλουέτες  με δυσδιάκριτα χαρακτηριστικά  , να κινούνται κατά πως προστάζει ο αγέρας ταυτόχρονα ν απαγγέλουν  το ποίημα << Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ..>> του Μάριο δε Αντράδε , ποιητή ,συγγραφέα και δοκιμιογράφου από τη Βραζιλία : 
      <<....... Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα ότι μου υπολείπεται 
                   λιγότερος χρόνος ζωής απ  ότι  έχω ζήσει ως τώρα .....
        Αισθάνομαι  όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες 
         τις πρώτες  τις καταβρόχθισε με λαιμαργία , αλλά οταν παρατήρησε  ότι του 
        απέμειναν λίγες άρχισε να τις γευεται  με βαθιά απόλαυση ...
       Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις , όπου συζητούνται καταστατικά ,νόρμες 
           διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί , γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενα .     Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι  παράλογους  ανθρώπους που παρα την χρονολογική τους
           ηλικία δεν έχουν μεγαλώσει .
      Δεν έχω πια χρόνο  για να λογομαχώ  με μετριότητες .
      Δε  θέλω να βρίσκομαι  σε συγκεντρώσεις  όπου παρελαυνουν  παραφουσκωμένοι εγωισμοί .
      Με  ενοχλεί η ζήλεια  και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους  για να 
              οικειοποιηθούν τη θέση τους , το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους .
      Μισώ να ειμαι μάρτυρας  των ελαττωμάτων  που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές
             αξίωμα . Οι άνθρωποι  δε συζητούν πια για το περιεχόμενο .... μετά βίας για την 
             επικεφαλίδα .
      Ο  χρόνος μου ειναι λίγος  για να συζητώ για τους τίτλους και τις επικεφαλίδες . Θέλω την 
           ουσία ,  η ψυχή μου βιάζεται .... Μου μένουν λίγες καραμέλες  στην σακούλα ....
      Θέλω να ζήσω  δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση .
       Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους 
       Που δεν χαίρονται  για τον θρίαμβο τους.
       Που δε θεωρούν τον εαυτόν τους εκλεκτό πριν την ώρα τους.
       Που δεν αποφεύγουν  τις ευθύνες τους .
       Που υπερασπίζονται την  ανθρώπινη  αξιοπρέπεια .
       Και το μόνο που επιθυμούν  ειναι να βαδίζουν  μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
       Το  ουσιώδες ειναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή .
       Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των 
             ανθρώπων ....
       Ανθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τούς δίδαξαν πως  μεγαλώνει κανείς  με απαλά αγγίγματα στην ψυχή . 
       Ναι, βιάζομαι , αλλά μονάχα  για να ζήσω  με την ένταση  που μόνο η ωριμότητα  μπορεί 
                να σου χαρίσει .
       Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμία απο τις καραμέλες  που μου απομένουν .
        Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες  θα είναι πιο νόστιμες  απ΄ όσες εχω ήδη φάει .
        Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου   και τους αγαπημένους μου .
        Ευχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος , γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ εκεί .....>>
     Διαχρονικές αλήθειες νοήματα ζωής που αποκρυσταλλώνουν συμπεριφορές  ανθρώπινες που σφίζουν από υγεία . 
     Τώρα πια οι σιλουέτες στον ουρανό αποκτούν ευδιάκριτα χαρακτηριστικά , και θαρρώ πως την ίδια γνώμη έχει και ο Περού ! Στέκει δίπλα μου χαλαρώνει στο καναπεδάκι κουλουριασμένος και με  παρατηρεί επίμονα .
      Πάλη  η  αποδοχή ???
      Ναι το πάλεψα και τον  νίκησα ???
      Δεν ξέρω για πόσο ???
      Ισως για λίγο ???
      Ισως για πολύ ???
      Ισως για πάντα ???
     Δεν με απασχολεί ...!!!
  Ερωτήματα που καμιά φορά απαντώ με θυμό  αλλά κατά βάθος νιώθω περιέργεια  για όσα έχουν  να μου πουν τα ερωτηματικά ..!  Η αναμονή  συνυφασμένη  με τραγικοκωμική ανθρώπινη μοίρα !   Ομως   ... <<  ... αποδέχομαι ότι είναι , ακριβως επειδή είναι και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά ... >>  ( ΒΥΡΟΝ ΚΑΤΥ ) .
      Τούτη την στιγμή που αποτυπώνονται  αυτές οι ώριμες σκέψεις , το ημερολόγιο γράφει 4  Φλεβάρη 2018 . Στο δε κάτω μέρος με ψιλά γράμματα διαβάζω:  Εορτάζεται η παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου .. !
                                                                                 ....κυρ....  σαμ....
  

      

<< ... εδώ στού δρόμου τα μισά...>>

       ...  Ειναι σε καλό δρόμο..!
       .... Εχει τον  δρόμο του ..!
       ..... Ολοι  στο δρόμο .. !
     Να λοιπόν που η προίκα του προφορικού λόγου  μεταφέρεται  χρόνια τώρα  από τα χείλη της καθημερινής συνομιλίας σμίγει σε σταυρο-δρόμι  με την κινηματογραφική φράση : << .. Ολα ειναι δρόμος .. >> . Η ατάκα  η οποία  δίνει τροφή για σκέψη , και είναι η ίδια  μασημένη τροφή  που ακολουθεί τον βηματισμό μας . Και ειναι επίσης η ιδια πολυπαιγμένη  μαυρο-άσπρη ταινία    συνήθως μεταμεσονύχτιας προβολής , που ξεδιπλώνει  ησύχως ,σχεδόν αθόρυβα  το σενάριο της λες και προφυλάσσει τον ύπνο μας από την εισβολή ανεπιθυμήτων ονείρων .
     << Εδώ στου δρόμου τα μισά.. >> .... Μα τι λέω ?? Μισά και πολλά βάλε ..!  Αραγε πόσα  δράμια υπομονής χρειάζεται η φαρέτρα μας  για να σπρώξει τον χρόνο ?
    Με την σκέψη υπέρβαρη  και τον λαβύρινθο ν άλλάζει  συνεχώς μεγέθη , η δαιδαλώδη διαδρομή αποκτά ενδιαφέρον .  Ενας χαρακτηριστικός ηλεκτρονικός ήχος και στ άκρα του υπολογιστή  καταφθάνει   το μήνυμα :  << ετσι απλά ήθελα να το μοιραστώ μαζί  σου .. >>  Αχνογραμμένος δάνειος τίτλος  από στίχο τραγουδιού  :  <<.. η ζωή  είναι πολύ μικρή για να ειναι θλιβερή .. >>. Ομορφο  μ  ευστοχες αλήθειες . Ναι ! Θαρρώ  πως η ζωή ειναι μια παράσταση χωρίς πρόβα .  Ενα τσιγάρο δρόμος --- για να μην ξεχνάμε και την προίκα του προφορικού λόγου --- ώσπου να το καπνίσεις << δευτερη ζωή δεν έχεις .. >>.
     Ολα ειναι δρόμος.. ! Ω την ατυχία μου  κάπου στο νιοστό  χιλιόμετρο  μαυρο σεντόνι πέφτει και σκοτεινιάζει το μυαλό . Πασχίζω να θυμηθώ την ορθή γραφή της σκοπίμως παροπλισμένης  φράσης : συλλαλητήριο ..!!!  Θες η σύγχυση των γραμμάτων , θες η σύγχυση της εποχής , θες τα πολλαπλά είδωλα που αντικατοπτρίζονται ,απο τα επίσης πολλαπλά << λάμδα >>που κοσμούν την λέξη , ειναι ανεξήγητο το πως η αμφιβολλία φουντώνει , και με ωθεί  σ ενα αδιάκοπο κολύμπι στις σελίδες των λεξικών .  Εγκαταλείπω την προσπάθεια  και  τα επόμενα λεπτά  με βρίσκουν  στο σημείο που σε βρήκα  οταν μου τα έλεγες μα δεν σε άκουγα .  Ολοι στο δρόμο .. !
    Και νά μαι  πάλι εδώ να λούζομαι  την ανυπάκοη ακοή  και να προσπερνώ αιχμηρά βλέμματα .  Ελέγχω την κίνηση και προσεχτικά περνώ στο απέναντι πεζοδρόμιο .Λίγη ξεκούραση  στο παγκάκι , κι έπειτα στην ουρά του πηγαινέλα , όπως χθές και προχθές , για πόσο άραγε ακόμη ???
  Κατά τα λοιπά .. !  Ειναι σε καλό δρόμο .. !
    Ανατολή-- Δύση .. !
   Μέρα --  Νύχτα .. !
  Ζωή-- Θάνατος .. !
  Μερικά δίπολα , φωτοσκιάσεις  όμοια στασίδια , μικρές δεξαμενές όπου κοχλάζουν συμπεριφορές ανθρώπων, συν-ανθρώπων ,αλλά και πλην-ανθρώπων ..!!!  Δρόμοι  που σμίγουν και καταλαγιάζουν σ ενα κοινό παράπονο . Ενα παράπονο που έχει τον δρόμο  του και  δεν διαφέρει διόλου  από το παράπονο του Μιχάλη Γκανά  :        <<... οσο κι αν κανείς προσέχει
                             οσο κι αν το κυνηγα
                             πάντα  πάντα  θά  ναι  αργά
                             δεύτερη ζωή δεν έχει .. >>
               
                                                    ....κυρ...σαμ...

..Που και πως να στριμώξεις τ όνειρο ???

... Τό  παραθύρι  παραδομένο  στις ορέξεις του αγέρα  συνεχίζει  τις ταλαντευσεις ,  απέναντι  στην μικρή πλατεία ενα μοναχικό δένδρο  επιδίδεται  στην γνωστή γυμναστική   η επιδεξιότητα του δικαιώνει την θυμοσοφία του λαού  << ... δένδρο που λυγίζει  δεν σπάει .. >> . Η βουή του αγέρα περιπλέκεται  στ  ασυνάρτητα  σοκάκια της πόλης , , αναμαλιασμένα γυναικεία  πρόσωπα << λουφάρουν >>  πιότερη φυσικότητα , ομορφιά , και λάμψη !  Το Σαββατοκύριακο πλέει  στην ουρά της εβδομάδας  κι εμείς κωπηλατούμε  αγκομαχώντας από τα  τερτίπια  της καθημερινότητας μας .
 Ωστόσο     στιγμές  διάσπαρτες  εικόνες   <<καρφιτσωμένες >>   δυστυχώς στο πέτο της ανεμελειάς μας  κατακλύζουν  το διάβα μας . Η αυρα που αποπνέει από   στιγμιότυπα  ζωής  δεν εν-συρταρώνεται σε ζελατίνες και ναυλον  συσκευασίες.  Οι εστίες ανθρωπίνων δραστηριοτήτων που << μπολιάζουν >>  κυριολεκτικά  με ναυλον  συμπεριφορές  πόλεις και ανθρώπους  υφαίνουν ενα  γκρίζο πέπλο , και αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει  μόνο με τον τόπο . Οι άνθρωποι  παντού ίδιοι  ειναι , διαφέρουν  μόνο οταν αγαπούν .  
      Απλές εικόνες στιγμιότυπα ζωής ! ... Να..!  Για  δες ... !  Στην άκρη του πλατύσκαλου   ο άστεγος βιολιστής , απρόθυμος  πια να υποδυθεί τον ρόλο του βιο--ληστή , εγκαταλείπει  την << στέγη >> του  όχι όμως και το βιολί του , και από βιολιστής της στέγης  μεταμορφώνεται  σε βιολιστής του δρόμου .  Μισάνοιχτη η θήκη του οργάνου  προστατεύει  τα λιγοστά κέρματα  την ώρα που ο καλλιτέχνης κερνά μελωδίες και χαμόγελα στους βιαστικούς διαβάτες . 
   Στην άλλη άκρη  του πεζόδρομου  ο πλανόδιος  κιθαρίστας  κουρδίζει  την κιθάρα του , προβάρει << λάθρα >> λίγο πριν την έναρξη  του προγράμματος .  Που και πως να στριμώξεις τ όνειρο ??? Που και πως να ζυγιάσεις την πραμάτεια τους ??? 
      Γνήσια αληθινά ζωντανά στιγμιότυπα που  γεννούν αμηχανία  , και απο την άλλη  ναυλον συμπεριφορές , ναυλον  άδειες πόλεις  και  τ  αναπ(α) λιν !                 

    

                     ( Δεύτερη  γραφή )   2
                                                                                                  .....  κυρ....σαμ....
       

... Καλό ταξίδι μάννα .. !

.........   Αραγε  έχει αιωνιότητα η λιακάδα?  Τετάρτη πρωί και το μαντάτο  για το φευγιό σου  έρχεται  σαν  αεράκι  να μου τρυπήσει  το νου  και την ψυχή ...Ναι σαν αεράκι έφυγες μάννα ! Φτερούγισες αθόρυβα , ηρεμα , σε λεωφόρους  και ατραπούς , γερμένοι  οι ώμοι σου από το βάρος των ημερών ,διπλωμένο το σώμα  μα η  ψυχή όρθια και διαθέσιμη  στον κόσμο .  Σε όλο τον κόσμο . Στόν κόσμο  τον μάταιο.. ! Ξεφυλλίζω το τετράδιό σου και αντιγράφω  το αγαπημένο σου στίχο .... Ο  κόσμος ειναι μάταιος τα πάντα ματαιότης ./ Ενα λουλούδι ψέυτικο ειναι η ανθρωπότης .. / Εφυγες μάννα  για τον γλυκό αναπαμό ,  για το γλυκό αντάμωμα  με τον Αργύρη   ,  αγωνιούσες ... ! Πως να διαχειριστεί κανείς το μποτιλιάρισμα συναισθημάτων ... !  Αντε λοιπόν  γαληνεμένες θάλασσες  να σε συντροφευουν  χαιρετισμούς και φιλιά !!! Καλό  ταξίδι  μάννα  !    κυρ..σαμ

Το χαρτοκιβώτιο .. !!!

Το  χαρτοκιβώτιο δείχνει να κερδίζει  την μάχη με τον χρόνο , αφού  τα σημάδια κόπωσης δεν αποπνέουν  ανησυχία  για κίνδυνο διάλυσης . Τώρα που το καλοβλέπω  στα πλαινά σημεία του διακρίνει κανείς  κάποια ιχνη ταλαιπωρίας . Φαίνεται όμως πως ο ισχυρός δεσμός  με την άλλοτε κραταιά χαρτο-ταινία  καλά κρατεί .
    Εν μέσω κονιορτού αποκαλύπτεται  η αγωνία του γηραιού  πια χαρτοκιβώτιου  για την τελική κατάληξη του .  Οι διαθέσεις του Γιάννη  ενδόμυχα  ολοφάνερα καθάριες  και κρυστάλλινες , δεδομένου οτι οι   επόμενες κινήσεις του δεν δείχνουν κάτι διαφορετικό .  Τί κάνει???
   Ρίχνει δύο- τρείς  ερευνητικές ματιές  στο σχεδόν άδειο δωμάτιο  παίρνει ανυπόμονα το καρεκλάκι  στέκει πλάι στο χαρτοκιβώτιο  εκσφενδονίζει μια ριπή με το βλέμμα  του , κάτι σαν χαριστική βολή , το ανοίγει  τελετουργικά  και ξεκινά το << ψάρεμα >>  χαρτιών .! Το συγκεκριμένο  χαρτοκιβώτιο δεν του ηταν παρά μόνο  μια απύθμενη λίμνη συναισθημάτων , κι αυτό που διαδραματίζεται τούτη την στιγμή  μοιάζει να ταράζει τα  νερά της λίμνης . 
    Ωστόσο κάθε φορά που ο επίδοξος << ψαράς >>  ψυχή τε  και σώματι  αφήνεται στην αυρα του χαρτοκιβώτιου  οι μικροί  ομόκεντροι υδάτινοι κύκλοι  ανοιγοκλείνουν  παρασύροντας έτσι  τον Γιάννη  στο βυθό της νοσταλγίας !    
  << Κύριε Γιάννη  εμείς τελειώσαμε ... >>  Χρειάσθηκε αρκετός χρόνος για ν αντιληφθεί  την φωνή .  << Κύριε Γιάννη σας μιλάμε ... ειστε καλά ?? .. >>  Τότε τινάχθηκε , περνά την παλάμη στο πρόσωπο  του  τους κοιτά  και μετά βίας  μουρμουρίζει .. << ..πηγαίνετε , το χαρτωκιβώτιο  θα το αναλάβω μόνος μου ... >> . Σηκώνεται με το καρεκλάκι στο ένα χέρι  προχωρεί προς τον διάδρομο  του δωματίου  και το ακουμπά δίπλα στην έξοδο .
     Κάπου εκεί τον περιμένουν τα σύνεργα  του καπνίσματος .  Με αργές κινήσεις στρίβει το τσιγάρο του , το ανάβει , και πλησιάζει το χαρτοκιβώτιο .  Ορθιος πια περιφέρετε γύρω απ  αυτό .  Πότε  σταματά , πότε  το βλέμμα του  να συντροφεύει  την πορεία του καπνού .  Η ώχρα του δωματίου , το φευγιό  του καπνού , το φευγιό το δικό του , κι έπειτα το ...χαρτοκιβώτιο  με το περιεχόμενο , η λίμνη συναισθημάτων . 
     Σημάδια ανεξίτηλα τυπωμένα στον ευθρυπτο πια Γιάννη .  Κοντοστέκεται για λιγο , πάει προς τον διάδρομο  δείχνει πως κάτι ψάχνει .  Επιστρέφει αποφασιστικά  στο χαρτοκιβώτιο  διπλώνει προσεχτικά το επάνω μέρος του , στην συνέχεια  με τον μικρό μαρκαδόρο που κρατά στα χέρια του , στην <<ράχη>> του χαρτοκιβώτιου  εναποθέτει την ένδειξη  ..προσοχή ευθραστον ...! Σκύβει και  με καταπληκτική επιμέλεια  προσφέρει την αγκαλιά του παραμερίζοντας το  στην άκρη του δωματίου .Τινάζει  νωχελικά με την παλάμη του την σκόνη  και εν μέσω κονιορτού  χάνεται προς την έξοδο , αφήνοντας πίσω τα  ταραγμένα νερά της λίμνης.  Της λίμνης των συναισθημάτων ..!!!  Ακολουθεί ολόγιομη σιωπή σε ρόλο γομολάστιχας ..  Ομως  μάταια  προσπαθεί να σβήσει τα ίχνη ...!!!
                                                                                 ...κυρ...σαμ...
                                                                         

... Οπου η φωνή σμίγει με την μελωδία των ευχών..!

..  Και ο χρόνος γλυστρά μέσα από τα δάχτυλά μας , η  ανημποριά της παλάμης  να συγκρατήσει  τις σταλαγματιές των  δευτερολέπτων  αυγαταίνει  τον εκολαπτόμενο εκνευρισμό .  Σθεναρό ανάχωμα  ενα χαδάκι στον  χαριτωμένο Περού το σκυλάκι που μοιράζει την ανυπομονησία του για την απογευματινή έξοδο του. Τα βλέματα συναντώνται στον αέρα  και οι υπότιτλοι  χαραγμένοι στα  δυό σπινθιροβόλα μάτια του .. << ... εντάξει αφεντικό  σε λίγο .. περιμένω .. >>  . Ετσι κι έγινε . Σε  λίγο κυκλώνουμε   το τετράγωνο της γειτονιάς  ευχαριστος περίπατος  με την σβελτάδα του Περού  να διακόπτεται από  σκόρπια μικρά διαλλείμματα  ελέω μυρωδιών, και την ουρίτσα του να αιωρείται στον αέρα  τόσο  όσο  που θύμιζε    βέργα παθιασμένου μαέστρου . !  Βλέπεις η χαρά δεν κρύβεται . Συμβαίνει και στούς ανθρώπους ! Η χαρά και η θλίψη , ανεστραμένα είδωλα !  Ενα μίγμα συναισθημάτων  που για κάποιους λόγους  < ανθοφορούν >  κάθε φορά που  βρισκόμαστε απέναντι  στ οπισθόφυλλο του χρόνου . Στην γειτνίαση του παλιού με του καινούργιου . Παράδοση και παραλαβή ! Ξετυλίγονται αναδρομές, απολογισμοί , γεγονότα με διαβαθμίσεις κατά το δοκούν , ημερολόγια , συμβάντα , μια χιονοστιβάδα  που άλλοτε μας πνίγει και άλλοτε μας χαροποιεί ! Κι εδώ ζητώ ταπεινά συγνώμη , επιτρέψτε μου  να χαράξω μ ια παυλα  στην σκέψη μου σαν κι αυτές που χρησιμοποιούμε  τις φορές που κόβεται η λέξη  για να συνεχίσουμε  στην επόμενη σειρά . Μόνο που από τα σωρευμένα  << ημερολόγια >>  κάποια σου <<κόβουν την ανάσα >> .  Αναμοχλεύω το πιθάρι της λήθης  και τραβώ  στην τύχη στιγμές που σκιαγραφούν  γκριμάτσες  ανωνύμων    ανθρώπων . 
     Βράδυ! Ο ήρωας της ιστορίας μας αναμετριέται  με το παιχνίδισμα της νύχτας , ροκανίζει τον χρόνο του  μουτζουρώνοντας λευκές κόλλες  με διάφορες σκέψεις , διόλου α-διάφορες ομως  για το είναι του .  Οταν καταλαγιάζει η νύχτα τα δευτερόλεπτα βαραίνουν  Την επόμενη μέρα στο γραφείο του  αντικρίζει τα ίδια πρόσωπα ,   ο κυρ  Κώστας με το πυκνοδασωμένο  μουστάκι  θα του φέρει  τον ίδιο καφέ ,  ο ιδιος λαχειοπώλης θα << παίξει >>  με τα νευρα του , ο ιδιος ταχυδρόμος θ ακουμπήσει στο πεζούλι  την σχεδόν ίδια αλληλογραφία . , και ο ιδιος θα χωθεί πίσω από τα χαρτιά του  εως ότου το ρολόι δείξει  περασμένο μεσημέρι .  Οι υπόλοιπες κινήσεις  χαραγμένες σαν καθημερινό δρομολόγιο .  Ξέρει καλά την διαδρομή προς το σπίτι . 
    Μετά από κάμποση ώρα , μέσα στο δωμάτιο του  επικρατεί ημιφως !  Αραγε πόσο είχε κοιμηθεί ? Εχει ήδη απογευματιάσει για τα καλά .  Το κεφάλι του θαρρείς πως το βαράνε    καμπαναριά !  Αρκετά καντάρια βάρος . Καταφεύγει στο κρύο νερό , πλένει το πρόσωπό του  , στέκεται μπρος στον καθρέφτη  δοκιμάζει  νωχελικά δυό τρείς γκριμάτσες  και κάνει σαν να  ακούει βήματα . Βήματα μέσα του, γύρω του , παντού ,  μα και   πουθενά .. !  Κι ενα σφύξιμο στο στομάχι ηρθε  σαν απαρχή  μιας ρυθμικής ανησυχίας .  Νοιώθει πως ο εγκέφαλος χωρίζεται στα δύο , αργοπεθαίνει ??  Αυτοκτονεί ?? Η κάποιος τον σκοτώνει ??   Κάνει δυο βόλτες , προχωρει προς το ντουλάπι  με τα φάρμακα , και με το τρέμουλο του χεριού του  καταγκρεμίζει  τα κουτάκια , ξεχωρίζει ένα ημισκισμένο  πολύχρωμο , το παρατηρεί για λίγο , και με μια απότομη βίαιη κίνηση , και με σφιγμένα  χείλη  τα κάνει θρίψαλα  μέσα στην χούφτα του .. Ετσι καθώς  στρέφει το βλέμμα του προς το παράθυρο  αποφασισμένος με  όση δύναμη του  μένει  τρέχει γοργά το ανοίγει λύνει την χούφτα του , και κραδαίνοντας  ρίχνει τα χάπια στην κρύα σκοτεινιά της νύχτας !!! Με το τρέμουλο στην ραχοκοκκαλιά του  λουσμένος στον ιδρώτα και το βλέμμα αγκυστρωμένο στον έναστρο ουρανό  ξεκινα  ν  απαγγέλει  : ..... <<  Αυτός εκεί / ο συγκεκριμένος  άνθρωπος / είχε μια συγκεκριμένη  ζωή / με συγκεκριμένες πράξεις/ . Γιαυτό/ και / η συγκεκριμένη κοινωνία/ για τον συγκεκριμένο σκοπό / τον καταδίκασε / σ εναν αόριστο θάνατο. ! /.  
     Και απο τότε η φωνή του σαν ηχώ  σμίγει  με την μελωδία  των ευχών  που σαν  αποδημητικά πουλιά  φτερουγίζουν και αναζητούν  ζεστή αγκαλιά !!!
                                                                            ... κυρ..... σαμ...