Αγαπητοί επιβάτες σας ενημερώνουμε ………
Δεκέμβρης . Μήνας σκληρός , οδεύει ασθμαίνων λίγο πριν κόψει το νήμα της καινούργιας χρονιάς .
Πρωινό ηλιόλουστο με τους δείχτες του ρολογιού να δείχνουν , βαριεστημένα μεν αλλά να δείχνουν λίγο μετά τις δέκα .
Περιπλανώμενος στην πολύπαθη Ερμού στο κέντρο της Αθήνας σχεδόν αόρατος στο πάζλ της ανωνυμίας , ορατός όμως στο παιχνίδι του μυαλού .
Με βλέπω να περιδιαβαίνω σε διαδρόμους μακρόσυρτους και θαλάμους , σε χώρους όπου φως μπαινοβγαίνει στο σκοτάδι και ανάστροφα σκοτάδι διαχέεται στο φως .
Προσπερνώ την αγωνία μου για την έκβαση επικείμενων ιατρικών εξετάσεων , δεν προσπερνώ τις ανάσες του πλήθους που με επαναφέρουν επί γης .
Αντιλαμβάνομαι το σώμα μου να διαγράφει σε αργό τέμπο την πλακόστρωτη Ερμού .
Κράμα ανθρωπογεωγραφίας . Το αποκορύφωμα της ανωνυμίας . Πρόσωπα με σφιγμένα χείλη αλλά και πρόσωπα λαλίστατα .
΄Ανθρωποι διαφόρων ταχυτήτων με εμφανή την διαβαθμισμένη βιασύνη τους , εξαιρετικά ρυθμισμένη σαν κυλιόμενα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια του λούνα παρκ .
Οχλοβοή αναδυόμενη . Αναδυόμενος όμως και ο χρόνος – καίγομαι δεν έχω χρόνο -- που το κύλισμα του όμοιο στο πέρασμα με εκείνο το καυτό σίδερο της γιαγιάς , τότε το πάλαι ποτέ , όταν τα ροζιασμένα χέρια της αναμετριόνταν με ροζιασμένα ρούχα . Μάχες προκειμένου να τιθασεύσει τις ζάρες . Το σιδέρωμα .
Σχεδόν ανεπαίσθητα το σκιάξιμο για το απογευματινό ραντεβού – διαγνωστικό κέντρο – εξαερώνεται θα έλεγα προς στιγμή ότι μεταλλάχτηκε σε σκιαμαχία ..
Απορροφημένος πια από τα χρώματα , και το τιτίβισμα των εικόνων αφήνομαι στο κολύμπι των συναισθημάτων τα οποία κατά ριπάς --- θα έπρεπε τουλάχιστον – πλήττουν , διαταράσσουν και προβληματίζουν το είδος των ανθρώπων ..
Κόντρα στην ροή της ευτυχίας μας ένθεν κακείθεν της Ερμού διάσπαρτες σποραδικές κινητές βόμβες .
΄Ανθρωποι συνάνθρωποι μας εκτεθειμένοι στο κρύο τυλιγμένοι μόνο με το ρούχο της πείνας και της εξαθλίωσης .
Σε πλήρη ακινησία και με την στάση του σώματος τους να σε παραπέμπουν σε αγαλματίδια , γλυπτά , ανθρώπινα σώματα με βαριά βιογραφικά .
…. Πινάο …… Ασταιγως ….. Βοιθια παρακαλο ..
έστω και ανορθόγραφα η αλήθεια γυμνή .. ! Καθρεφτάκια που τρεμοπαίζουν με τις ακτίνες του ήλιου . Παιχνιδίζουν στέλνοντας σινιάλα στο αμήχανο πλήθος .
Στιγμιότυπα που αναχαιτίζουν το χαμόγελο και το ευδιάθετο πέρασμα από την αποκαλούμενη αγορά της Ερμού . Διάσπαρτες κινητές βόμβες κόντρα στην εφήμερη ευδαιμονία μας . Εκρήξεις που ανοίγουν ατέρμονες συζητήσεις για την ανισότητα , αλληλεγγύη , κοινωνική πρόνοια , πρόληψη , κράτος … !!!
Οι συνειρμοί αβάσταχτοι στο μυαλό μου πληθαίνουν . Σε λίγο πέφτω πάνω σ έναν κύριο που διαλαλούσε την πραμάτεια του , κουλουρτζής :
….. Μου τυλίγεται τρία παρακαλώ .. !
……. Βεβαίως ….. ορίστε …!
Ανταλλάξαμε χαμόγελα και ρέστα . Κάπως έτσι προστέθηκε στην παρέα μου και η χάρτινη σακουλίτσα με τα κουλούρια. . Στα επόμενα βήματα αντικρίζω την εικόνα :
Καθισμένος σε στάση οκλαδόν η πλάτη του αδύναμη στηριγμένη στην κολόνα , ασάλευτος , συντροφιά με τον επίσης ασάλευτο σκύλο του . Μια πρόχειρη επιγραφή βουτηγμένη στην ανορθογραφία πάνω σε ένα μικροσκοπικό χαρτόνι --- κομμάτι από χαρτοκιβώτιο -- έτρεχε σαν υπότιτλος ντοκιμαντέρ : … Πιναο …. !
Πλησιάζω διακριτικά και προσφέρω την σακουλίτσα με τα κουλούρια , χαμογελώντας χαϊδεύω το τρομαγμένο σκυλάκι … τελετουργικά με αργές κινήσεις τοποθετεί το δωράκι στο σακίδιο του και με την γλώσσα του σώματος του ανταποδίδει το ευχαριστώ του ..
Κάνω σούμα στην θλίψη και απογοήτευση μου , χώνομαι περισσότερο στο πλήθος , προσανατολίζω τον βηματισμό μου προς το μετρό , Σύνταγμα .. !
Ο άπλετος χρόνος που μεσολαβεί ανάμεσα στο ραντεβού μου και η ανάγκη αποφόρτισης διευκολύνει την συνάντηση μου με αγαπημένο φίλο .
Και να μαι τώρα έρμαιος της κυλιόμενης σκάλας η οποία αγκομαχώντας με οδηγεί στην αποβάθρα .
Προορισμός?? Δουκίσσης Πλακεντίας … Στάση ? Χαλάνδρι
Αναμονή … Ελαφρύ πηγαινέλα ανυπόμονων ανθρώπων ..
Δευτερόλεπτα μετά μια γλυκύτατη φωνή από τα μεγάφωνα σπάει την κραταιά σιωπηλή ατμόσφαιρα …
…. Αγαπητοί επιβάτες σας ενημερώνουμε ότι ο ανελκυστήρας στον σταθμό : … Η ζωή είναι ωραία ??? Δεν λειτουργεί προσωρινά .. !!!
κυρ..σαμ..
.... Μουσκεύουν οι λέξεις /από το τέμπο της βροχής / βαραίνουν / κλέβουν λίγο από την αλμύρα των δακρύων .../...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου