.... Εκσφενδονίζω το λιθαράκι στα λιμνάζοντα νερά , κληρονομιά της παλίρροιας των συχνωτισμένων σκέψεων , περιχαρακωμένων από αδρές γραμμές . Ξέθαμπες αλλά στιβαρές και ικανές ωστόσο να καδράρουν τους διαφαινόμενους ομόκεντρους κύκλους όπως αγκαλιάζουν ξυπνούν και ζωντανεύουν την υγρή επιφάνεια .Ωστόσο σωτήριο αεράκι εξαερώνει τον γκρίζο ορίζοντα διευκολύνει την ορατότητα αλλά και το πολύχρωμο ανεμόπτερο που λικνίζεται στην οροφή της πόλης :
Ανεμόπτερον (2)
Αέρα πατέρα
πρόλαβε κι έλα
δευτερόλεπτα πριν
το πανί σκιστεί .
Και πες στην μητέρα
την γη να σκαλίσει
η λάβα να σβήσει
σε καρδιά και ψυχή .
Σου λέω και πάλι
ξυπνώ και τροχάδην
θα βγω από την μιζέρια
γι αυτούς που αγαπώ
Αέρα πατέρα
το ε του αέρα
με πάει πιο πέρα
΄Αδεια σκακιέρα
το πιόνι απόν .
Αέρα πατέρα
το ε του αέρα
σκεπάζει το φάλτσο
ενώ τραγουδώ
σ αγαπώ-- σ αγαπώ .. !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου