Περιοδικό << Απόπειρα Λόγου και Τέχνης ..>>
Δεκέμβρης 1993
Η ρυθμολογία ενός οράματος : Ερασιτεχνικό θεατρικό κίνημα …!
<< ….. δεν υπάρχουν ατυχήματα
στην τέχνη , παρά μόνο καρποί
σκληρής δουλειάς … >>
Στανισλάβσκι ..
Το άρμα της καθημερινής σχόλης περιοδεύει στις γειτονιές από την Πρόνοια στο Ναύπλιο , από το Ν. Βυζάντιο στο Ψαρομαχαλά . Το νήμα πειθαρχημένο στην επαναληπτικότητα του ξετυλίγεται , η μέρα γεννά τη νύχτα και αυτή με τη σειρά της τους ανώνυμους .. νυχτοβάτες .
Και να που το δροσάτο αεράκι φύσηξε , η αύρα του μεταμορφώνει τις στατικές εικόνες σε δράση , η βροχή αυξάνει το βήμα της , υγρή διαδρομή ,πέφτει, σκοντάφτει αναδιπλώνεται και ως ιμάντας πολιτιστικός κυκλώνει τα ΤΡΙΑΝΟΝ.
Ο άνεμος στο πέρασμα του σηκώνει τα πανιά και το καραβάκι σαλπάρει για πολιτείες θεατρικής πανδαισίας , με πορεία άλλοτε ευθεία , άλλοτε τεθλασμένη , ωστόσο περιεκτική και με ώθηση προς τα εμπρός , σηματοδοτεί και ανοίγει τον ορίζοντα στο θεατρικό πεδίο για δράση .
Το βάθεμα στον γοητευτικό πυθμένα της τέχνης του θεάτρου πλουτίζει ακίνδυνα τις εμπειρίες , σφυρηλατεί και δυναμώνει το είναι της ομάδας που αρνείται πεισματικά να ενδώσει στην άκρατη πυκνότητα της σιωπής .
Αντ αυτού επιλέγει για δεσμοφύλακα στη φυλακή του κόσμου έναν … άγγελο το θέατρο ..!
Το θέατρο ως εργαλείο απαραίτητο μέσο για το βύθισμα του ατόμου στο κοινωνικό σύνολο . Απόμακρα μα κοντινά τα πριν από την παράσταση , συμπυκνωμένες διαδρομές , μνήμες , φυγαδεύονται με την βοήθεια του σκοταδιού …
Καθώς η εν πλω πορεία ακολουθεί τη ρυθμολογία του οράματος ας διευρύνουμε το κάτοπτρο και να εστιάσουμε τον φακό μας στο ερασιτεχνικό θεατρικό κίνημα , το οποίο έπειτα από μια βουτιά στα βαθιά νερά φαίνεται πως διαθέτει αρκετά αποθέματα οξυγόνου .
Οδηγίες προς .. ναυτιλλόμενους ?? Ούτε λόγος !!! Ως μέλος του πληρώματος αφήνω κατά γης το τηλεσκόπιο και διακρίνω στο βάθος το παράστημα του ερασιτεχνικού θεατρικού κινήματος , ένα όραμα που αγκαλιάζει ανθρώπους διαφόρων ηλικιών , επαγγελμάτων .
Τόπος συνάντησης το θέατρο , η συνύπαρξη και συλλειτουργία έχει άμεση σχέση με το μέγεθος της διαθεσιμότητας στον άλλον που πιθανόν να είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους .
΄Όμως … << … σύνολο θεατρικό δεν σημαίνει ισοπέδωση των διαφορών αλλά συνείδηση της διαφοράς … >>
Η ρυθμολογία του οράματος όταν διακατέχεται από έναν αρθρωμένο περιεκτικό θεατρικό λόγο , με κρυστάλλινο συγκεκριμένο θεατρικό ιδεολόγημα (ιδέα+λέγω )της ομάδας , δύσκολα αποσυντονίζεται .
Το ερασιτεχνικό θεατρικό κίνημα ευελπιστεί ν απεμπλακεί από τις συμπληγάδες των εκάστοτε μνηστήρων ώστε το θέατρο να μετατραπεί από είδος πολυτελείας σε τόπο συνάντησης δημιουργικής συνεργασίας ανθρώπινης επαφής .
Οι γυάλινοι μνηστήρες ευάλωτοι στην ρυθμολογία του οράματος μ ευκολία μεταμορφώνονται σε << κομμάτια και θρύψαλα >> καθώς το ερασιτεχνικό θεατρικό κίνημα εύρωστο πλέον , ποιοτικά αναβαθμισμένο , μπολιασμένο με τη διάδοση της θεατρικής παιδείας , ζυμωμένο μέσα σ εργαστήρια θεάτρου , ενισχύεται και αρνείται να ενσαρκώσει τον γραφειοκρατικό ρόλο του εργοταξίου παραγωγής έργων !
Ο δρόμος του θεάτρου εκτός των άλλων έχει διαβρωθεί από την επίθεση τηλεοπτικών θεαμάτων αμφιβόλου καλλιτεχνικής υφής , την μυθοποίηση των καλλιτεχνών και την αυθαίρετη εισβολή αυτοαποκαλούμενων ειδημόνων επίδοξων μνηστήρων Τα διάσπαρτα ερασιτεχνικά θεατρικά σχήματα που συνθέτουν το πολιτιστικό χάρτη της Ελλάδας δεν έχουν άλλο τρόπο θωράκισης της βιωσιμότητας τους από το να απεμπλακούν από την επιφανειακή αντιμετώπιση του τρόπου δουλειάς και να συνδέσουν την ερασιτεχνική δημιουργία με την διάδοση της θεατρικής παιδείας ..
Επαγγελματικό και ερασιτεχνικό θέατρο διαθέτουν κοινά σημεία , αλίμονο εάν το ένα λειτουργεί ανταγωνιστικά του άλλου .
Ωφελιμότερο για την τέχνη του θεάτρου είναι η συνύπαρξη με την καταξιωμένη δουλειά του επαγγελματία δημιουργού .
Ορατό πρόσφατο παράδειγμα το φαναράκι του ΠΙΠΙΑ που με το σινιάλο του οδηγεί η τουλάχιστον θα πρέπει να οδηγεί το ΔΗΘΕΝΑ σε ένα κύτταρο πολιτιστικής δράσης με διευρυμένη εμβέλεια . Που στοχεύει προγραμματίζει σχεδιάζει την ενεργό παρουσία στο ευρύτερο κοινό και σε χώρους όπου η θεατρική πράξη απαλύνει τη σκληράδα της εποχής .
Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στο κατάστρωμα , εν μέσω ωκεανού μια σπιρτόζα φωτοβολίδα διαλύει το βαθύ σκότος , ανοίγει τους ορίζοντες για ένα υγιέστερο ερασιτεχνικό θεατρικό κίνημα , με υποδομή ικανή να αντέξει το φορτίο της διαδρομής του . Ταυτόχρονα δε μας φέρνει στην μνήμη μια παλιά γνώριμη και πάντα επίκαιρη μάχιμη ευχή :….. Παρακαλώ μη πυροβολείτε τα φώτα της ράμπας … ανάβουν και σβήνουν μόνα τους … !
Ο << Πιπιάς >> κοσμεί το ξεκίνημα … !
1907 -- 1993 ! Φαίνεται πως έμελλε να περάσουν 86 χρόνια έως ότου της .. <<… τύχης τα γραμμένα .. >> εκπληρωθούν από συμπολίτες του Ναυπλιώτη ποιητή , συγγραφέα Α. Λεκόπουλου ( Αναπλιώτη ) και ζωντανέψουν επί σκηνής τον << Πιπιά >>.
Από τις πρώτες αναγνώσεις στην πρώτη << πρώτη >> παράσταση … έργο άπαιχτο …σε λίγο <<… Να μαι πάλι στην ερημιά του κόσμου … περιμένετε .. >>…
Τα φώτα χαμηλώνουν ο ψίθυρος κοπάζει ο νυχτοβάτης ….ο ξωτικός .. ο Πιπιάς αναδύεται από τα κύματα του χρόνου .
΄Ένα Δημοτικό Θέατρο γεννήθηκε για να ζήσει με την ανθρώπινη ζεστασιά , ν αφουγκρασθεί το ρυθμό της πόλης και την αγωνία του πληθυσμού της , ν ανακαλύψει πολύτιμους πολιτιστικούς λίθους , ανθρώπους δημιουργούς (ζωγράφους, λαϊκούς οργανοπαίχτες κλπ ) που συνθέτουν την τοπική κοινωνία με τα ιδιαίτερα ίσως χαρακτηριστικά .
Το ΤΡΙΑΝΟΝ λούζεται με τις φωνές του θεατρόφιλου κοινού , η παράσταση αρχίζει , ο σκηνοθέτης Σέργιος Γκάκας σημειώνει στο πρόγραμμα
.ΠΙΠΙΑΣ : Κάθε άνθρωπος γεννιέται μ ένα παραμύθι , που λίγο λίγο γίνεται σωστό και πάλι παραμύθι ..
΄Όπως ο ήρωας του έργου , γυρνάει τις νύχτες τα βουνά σα νυχτοβάτης δαίμονας και ζει , λέγοντας παραμύθια σ ένα κορίτσι , διεκδικώντας μια γωνιά σ ένα κόσμο που απεχθάνεται τους παράξενους και τους παραμυθάδες , έτσι και οι ηθοποιοί του Δημοτικού Θεάτρου Ναυπλίου προσπαθούν να αφηγηθούν μιαν ιστορία που γράφτηκε πριν 86 χρόνια και περίμενε υπομονετικά κάποιους να την προσέξουν . Αυτή η υγρή , χειμωνιάτικη ιστορία ανήκει στο παρελθόν . Είναι παλιομοδίτικη δεν έχει να κάνει με την σημερινή εικόνα αυτής της πόλης, που ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με το λαμπρό της παρελθόν . Είναι μια ιστορία άχρηστη , άχρηστη σαν μια παλιά φωτογραφία , που την κρύβουν στο πορτοφόλι τους μερικοί αμετανόητοι και οπισθοδρομικοί , ψιθυρίζοντας σου ..<< εδώ είμαι εγώ με τα παιδιά , παίζουμε σε μια εκδρομή , πριν από , ξέρω γω πόσα χρόνια ..>>
Η θεατρική ομάδα χρωματίζει το τοπίο της διαδρομής προς την παράσταση :
Η παράσταση αρχίζει . Η μουσική αναμιγνύεται με το σκοτάδι και ο νους μας πετά σ εκείνα τα απόμακρα μα τόσο δικά μας χειμωνιάτικα βράδια .
Πριν από το Δημοτικό Θέατρο μια τροχιά , σπιθαμή προς σπιθαμή , φιλτραρισμένη με πολύ αγώνα και αγωνία σηματοδοτεί την πορεία μας . Πρώτο μας σμίξιμο τα θεατρικά σεμινάρια της Λαϊκής Επιμόρφωσης
Τρία χρόνια .. Φιλοξενούμενοι ., άλλοτε στο Τριανόν , άλλοτε στο Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα , αντέξαμε και σφυρηλατήσαμε τη συνοχή μας .
Θεωρία και πράξη – Βίοι παράλληλοι . ΄Ενας πυρήνας γεννήθηκε για να ζήσει με τη δική σας αγάπη , συμμετοχή και δράση .Πως αλλιώς θα ορθοποδήσει κάθε επόμενη θεατρική παρουσία ?? Το δικό μας θέατρο , το θέατρο της πόλης είναι γεγονός . Δημοτικό Θέατρο Ναυπλίου .
΄Ενας κώδικας επικοινωνίας .Κάποιο σημείο επαφής ? Μια αφορμή για παιχνίδι ? ΄Ισως …
Σίγουρα όμως για μας σημαίνει πάνω απ όλα αγάπη για το θέατρο και σεβασμό στην πράξη του .
Εύνοια της τύχης , η γνωριμία με τον ΠΙΠΙΑ αλλά και με τους ανθρώπους που μας βοήθησαν να του δώσουμε πνοή .
Από τις πρώτες αναγνώσεις στη δική μας πρώτη παράσταση . ΄Οσο για το πριν φυγαδεύεται προς στιγμήν με τη βοήθεια του σκοταδιού , καθώς ο νυχτοβάτης , ο ξωτικός , ο Πιπιάς , ζωντανεύει επιτέλους και δρασκελίζει τη γενέθλια γη του .
Τα φώτα χαμηλώνουν , ο ψίθυρος κοπάζει ….
Αυλαία. Η παράσταση άρχισε ….
Η γενέθλια παράσταση του Δημοτικού Θεάτρου Ναυπλίου ανέβηκε με σκηνοθεσία Σέργιου Γκάκα , σκηνικά Γιάννη Μακρή , κοστούμια Κώστα Γκίκα , μουσική Γιώργου Μπαρδάκη , φωτισμούς Μάνου Σταθόπουλου ,πρόγραμμα-- αφίσα Βασίλη Μερίτα , κατασκευή σκηνικού Αλέκου Τσοματζόγλου , φωτογραφίες ΄Αρη Καραχάλιου , χειριστή ήχου Φωτεινή Σταθοπούλου , κομμώσεις Στέλιου Αρμάου , μακιγιάζ Ντίνας Λαπαθιώτη .
΄Επαιξαν δε οι : Γιάννα Βασιλείου , Γιάννης Καραγιάννης , Ελπίδα Κομιανού , Γιώργος Μιχαλόπουλος , Χρυσή Νταή , Κυριάκος Σάμιος , Ιωάννα Χουντάλα , Θοδωρής Χρόνης .
…<<…. Κανείς δεν ξέρει τζόγια μου της τύχης τα γραμμένα .. Μετά 30 χρόνια εβραβεύθη .. Ποιος ξέρει πότε θα παιχτεί ….. >> 10—3—39
Αντώνης Λεκόπουλος ( Α. Αναπλιώτης )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου